Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010
Το κακό πνεύμα των Χριστουγέννων
Χιόνι έπεσε πριν μερικές μέρες. Και ήταν σαν να το περιμέναμε να δέσει την υπόλοιπη εικόνα. Τα ακουστικά βγαίνουν από τα αυτιά μου και ακούω jingle bells σε χαρούμενες εκτελέσεις, σε bossa nova εκτελέσεις, και για τους πιο αντιδραστικούς σε rap εκτελέσεις. Στην προσπάθειά μου να κοιτάξω πραγματικά γύρω μου θα αποσυντονιστώ από παραταγμένα λαμπάκια, που αναβοσβήνουν με τραγική περιοδικότητα, σε μπαλκόνια, σε τεχνικά και φυσικά δέντρα, σε βιτρίνες εμπορικών καταστημάτων, σε γυμναστήρια και κέντρα ψυχικής αλλά και σωματικής περιποίησης. Θα συνεχίσω να περπατώ, θέλω να βιώσω το πνεύμα των Χριστουγέννων όσο παραπάνω μπορώ. Αφίσες σε βιτρίνες καταστημάτων προσπαθούν να με πείσουν για την επιτυχημένη αγορά μου, την ώρα που τις όποιες ελεύθερες ώρες θα έχω για να αφιερώσω για τον εαυτό μου και τα πρόσωπα που αγαπώ τις διεκδικούν μεγάλα και μικρά κέντρα διασκέδασης που υπόσχονται να μεταμορφώσουν και αυτές τις γιορτές σε μοναδικά, ατέλειωτα λαϊκό-newage πάρτι. Και όλα αυτά την περίοδο των Χριστουγέννων. Τις ημέρες που σχεδόν ολόκληρη η Χριστιανική υφήλιος γιορτάζει τη γέννηση του Θεανθρώπου. Κάτι δεν μου κάθεται καλά στη σκέψη μου. Θα ξαναβάλω τα ακουστικά μου, θα κλείσω για λίγο τα μάτια μου, θα πάρω μια γερή δροσερή αναπνοή και μέχρι να εκπνεύσω θα προσπαθήσω να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη. Δεν θα τα απορρίψω, απλά θα προσπαθήσω να τα κατανοήσω. Όλο αυτό το σενάριο με τα πολύχρωμα λαμπάκια και τη χαρούμενη μουσική μοιάζει στα μάτια μου σαν ένα ακόμα πολυκαλοστημένο έργο του marketing. Οι αισθήσεις μου θα παρασυρθούν από την τεχνητή χαρά και σίγουρα θα γίνω θετικός αποδέκτης των αναρίθμητων προσφορών για να κάνω τα απαραίτητα (είναι όντως απαραίτητα;) δώρα στον εαυτό μου και στους γύρω μου. Αυτό το καταλαβαίνω. Μου αρέσει κιόλας για να πω την αλήθεια. Είναι μια πολύ καλή αφορμή στις αρχές του χειμώνα να οργανωθούν τα επικοινωνιακά κανάλια και τα επιχειρηματικά πλάνα για να δώσουν ένα καλό οικονομικό push για όλες τις επιχειρήσεις εν όψει του 2011. Δημιουργούνται όλες οι απαραίτητες συνθήκες σαν επιχειρηματίας αλλά και σαν διαφημιστής για να κάνεις τις κινήσεις εκείνες που θα σε ξεχωρίσουν από τον ανταγωνισμό σου. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως μπορεί ένα τόσο καλοστημένο makreting plan να κουμπώνει με τη γιορτή της γέννησης του Θεανθρώπου. Σύμφωνα με την εκκλησία τα Χριστούγεννα είναι η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Η γέννηση του Θεανθρώπου πραγματοποιήθηκε για τη σωτηρία του ανθρώπου. Γίνεται ο Θεός Άνθρωπος και καλεί όπως ο όμοιος τον όμοιο, τον άνθρωπο να σωθεί, ή, όπως γράφεται στο τροπάριο, ο Ιησούς Χριστός έγινε ο νέος Αδάμ ώστε «την πριν πεσούσαν αναστήσων εικόνα» και η Θεοτόκος Μαρία γίνεται η νέα Εύα επανορθώνοντας την παρακοή της Εύας. Την ώρα που ταυτόχρονα σημειολογικά η γέννηση του Θεανθρώπου έχει να κάνει με την αρμονία στη ζωή μας, στηριζόμενη πάνω σε θεμελιώδεις ιδέες όπως η αγάπη, η ταπεινότητα, η ευσπλαχνία, η ειλικρίνεια, η αυτοθυσία, .....
μια αντίθεση ορθώνεται στη σκέψη μου, μια αντίθεση που μου προκαλεί έντονα συναισθήματα σε αποχρώσεις του βαθύ κόκκινου, του μαύρου αλλά και του μωβ. Πολλά ερωτηματικά, λύπηση για το είδος μου, πνεύμα αντίδρασης και τέλος ισοπεδωτική διάθεση. Ίσως τελικά δεν είναι κατάλληλες μέρες για τέτοιες σκέψεις όμως. Νομίζω ότι αν είναι θα διαλέξω να φορέσω το σκουφάκι του Άγιου Βασίλη με τα κόκκινα λαμπάκια, θα προσκαλέσω τους φίλους μου στο σπίτι μου να καταναλώσουμε ακριβά ποτά και άλλα εποχιακά εδέσματα, να ανταλλάξουμε δώρα και αφού νιώσουμε τη χριστουγεννιάτικη θαλπωρή στο έπακρο θα διαλέξουμε έναν από τους πολλά υποσχόμενους προορισμούς ψυχαγωγίας για να συνεχίσουμε την κατανάλωση αλκοολούχων προϊόντων, καθώς θα λικνίζουμε τα σώματα μας σε jingle bells ρυθμούς. Και είμαι σίγουρος ότι έτσι δεν θα διαφέρω από τους γύρω μου και δεν θα με χαρακτηρίσουν το κακό πνεύμα των Χριστουγέννων.
Εξομολογήσεις ενός ακίνδυνου τηλεθεατή…
Όταν ξυπνάω θέλω να μαθαίνω ό, τι πιο φρέσκο σε κουτσομπολιό και τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Στη ζώνη των 8, επιλέγω δελτία με κους κους και showbiz θεματολογία. Στο prime time ασχολούμαι με μάγειρες που ξεπουπουλιάζονται, wannabe μοντέλα που κυλιούνται στη λάσπη για ένα κλικ, περίεργους τύπους που διαρρυγνύουν τα ιμάτιά τους στα πόδια μιας πισίνας, σπίτια που ανακαινίζονται, αγρότες που ψάχνονται, καλλιτέχνες που αυτοφωτίζονται και λοιπούς «καταξιωμένους» που ανταγωνίζονται για τον τίτλο μίστερ Κακεντρεχής Κριτική 2010. Αν καταφέρω να φάω μεσημεριανό σπίτι μου, το κάνω παρακολουθώντας ξανθιές-μελαχρινές αιθέριες υπάρξεις, κακιασμένους πανελίστες και εξοργισμένες ηθικοπλάστριες να αναλύουν όλα τα παραπάνω. Και ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος. Προφανώς είμαστε πολλοί. Αλλά δεν το παραδεχόμαστε.
Όπως λένε οι διαβασμένοι, αυτό που μας έφαγε είναι «η ενασχόληση με χαμηλής ποιότητας ψυχαγωγία, υποπροϊόντα που αντικειμενοποιούν τον τηλεθεατή, τον καθιστούν παθητικό δέκτη μηνυμάτων και οδηγούν σε αδιαφορία των νέων για την πολιτική και τελικά στη δημιουργία ενός έθνους ηλιθίων κλπ»… Έλεος. Τα ακούμε χρόνια αυτά. Στα πανεπιστήμια, στα ψαγμένα μας βιβλία, στις εναλλακτικές μας παρέες, στα σκεπτόμενα ινδάλματά μας. Το πέρασα κι αυτό.
Κάποτε αποφάσισα να πάρω σοβαρά το ρόλο του ενεργού πολίτη. Πέρασα μια φάση όπου παρακολουθούσα «αξιόπιστα» δελτία ειδήσεων, προσπαθούσα να γνωρίσω τις θέσεις των κομμάτων και την πολιτική πραγματικότητα της χώρας μας, γενικά στράφηκα στα ΜΜΕ και κυρίως στην τηλεόραση για να ενημερωθώ για σημαντικά θέματα. Δεν άντεξα. Τα παράτησα. Λίγο οι αντιφάσεις, λίγο η ξύλινη γλώσσα, λίγο τα τσιτάτα που θυμάμαι από τα γεννοφάσκια μου ίδια και απαράλλαχτα χωρίς να αλλάζουν ούτε τελεία, λίγο τα πανομοιότυπα σάπια επιχειρήματα, λίγο οι κακόγουστες κοκορομαχίες…ένιωσα ότι όλοι λένε ψέματα. Είναι ένα θέατρο και τίποτα παραπάνω.
Μ’ αρέσει το θέατρο. Δε με ενδιαφέρει όμως ένα και καλά πρέπον δελτίο ειδήσεων που σχολιάζει με ύφος χιλίων καρδιναλίων τα κακώς κείμενα στα μέτωπα της οικονομίας και της πολιτικής (χωρίς να μας λέει ποιος πραγματικά φταίει) ούτε μια ενημερωτική εκπομπή που διυλίζει το φουκαρά τον κώνωπα (πουλώντας φούμαρα για θέματα που πονάνε) και δίνει λόγο σε ανθρώπους που μόνο στόχο έχουν να «ολοκληρώσουν» (και που στην τελική δε λένε τίποτα αξιόπιστο ή αληθές). Η τηλεοπτική ενημέρωση φορά το μανδύα της σοβαρότητας και στήνει μια παράσταση γύρω από προβλήματα που ζω καθημερινά, όπου σταθώ και όπου βρεθώ. Και το ψέμα πάει σύννεφο. Για τα θέματα που καίνε, θα ψάξω αλλού την αλήθεια, γιατί σίγουρα δε θα τη βρω στην τηλεόραση. Άρα, άμα έχω λίγο χρόνο για το «χαζοκούτι», αντί για τον καραγκιοζμπερντέ της ενημέρωσης, ρίχνω ψήφο εμπιστοσύνης στους μετρ του είδους.
Και φυσικά μιλάω για όσους έχουν βάλει το λιθαράκι τους στην «υποκουλτούρα/trash ΤV». Οι κάθε λογής τηλεπερσόνες επένδυσαν στη μία και μοναδική αλήθεια τους: να πούμε καμιά βλακεία να περνά η ώρα. Και αυτό είναι πολύ πιο τίμιο από τη σαθρή τηλεοπτική σοβαροφάνεια. Gossip, συνεχής ανακύκλωση του τι έκανε η μία τηλεπερσόνα στην άλλη και τούμπαλιν, παραθυράτοι τηλεκαβγάδες, ξεμαλλιάσματα, δάκρυα, σατανικές στρατηγικές, πισώπλατα μαχαιρώματα, ταλέντα με πήλινα πόδια, βιτριολικές πικρόχολες ατάκες, ένα ανατρεπτικό και ανακουφιστικά προβλέψιμο freak show προσώπων και καταστάσεων. Δεν ξέρουμε τι είναι ψέμα και τι αλήθεια, τι είναι στημένο και τι όχι. Αλλά ελάχιστα μας νοιάζει. Και ελάχιστη σημασία έχει. Με αυτή την έννοια, τα lifestyle δελτία, τα ριάλιτι, τα «αμφιβόλου ποιότητας» προγράμματα είναι πολύ πιο «διαφανή». Καλύτερα δηλαδή να μας δουλεύουν για το ποιος αστέρας βρίστηκε με ποιον παρά για το αν θα πάρουμε σύνταξη ή όχι. Το ένα έχει πλάκα, το άλλο όχι. Χώρια που ένας καλοστημένος καβγάς της μεσημεριανής ζώνης είναι απείρως πιο απολαυστικός. Οι μετρ ξέρουν. Χίλιες φορές η σιλικονάτη ύπαρξη που πιάνεται τρέσα με τρέσα με υστεριάζουσα τραγουδιάρα, παρά κοστουμαρισμένες μαριονέτες που μαλώνουν –άκουσον άκουσον- για το καλό της χώρας.
Θα μου πεις αφού δεν εμπιστεύεσαι την τηλεόραση, γιατί δε διαβάζεις εφημερίδα, δε βλέπεις έστω μια ταινία; Γιατί προσκυνάμε την εικόνα; Γιατί ανεβάζουμε το volume όταν στήνεται (για την αρένα των ματιών μας και μόνο) ο πόνος, ο τσακωμός, ο ανταγωνισμός, η αρπαχτή; Γιατί λατρεύουμε ένα all-time classic ξεκατίνιασμα; Πώς γίναμε τηλεθεατές-κανίβαλοι; Ωραία ερωτήματα. Αλλά όχι για τώρα. Επιφυλάσσομαι για αργότερα… Πρέπει να σας αφήσω. Στο αποψινό επεισόδιο, τα παιδιά πάνε στο δάσος. Η δοκιμασία τους είναι να πιάσουν μια αρκούδα, να φωτογραφηθούν μαζί της και να της μάθουν να χορεύει…θα είναι αλειμμένοι με μέλι φυσικά! Θα γίνει χαμός!
The cat
ΔΗΜΑΡΧΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – ΚΑΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ…(?)
“ Ήρθαν τα Χριστούγεννα και η πρωτοχρονιά ” … Ξανά… Κάπου εδώ τελειώνει η χρονιά του 9 και ταυτόχρονα κλείνει και η πρώτη δεκαετία του 2000. Σκεφτόμουν να σου κάνω μια μικρή ανασκόπηση για την χρονιά ή την δεκαετία που φεύγει αλλά δεν βρήκα το κουράγιο! Πέρυσι τέτοια εποχή σου έλεγα πως καλό θα ήταν να κάνεις ένα μικρό διάλλειμα και να έρθεις πιο κοντά στο αληθινό σου “Εγώ” ώστε μέσα από έναν μικρό απολογισμό να δεις που πατάς και που βρίσκεσαι. Δεν ξέρω αν κατάφερες να επιτύχεις τους στόχους σου ή τουλάχιστον αν κατάφερες να κινηθείς προς αυτούς. Όπως και να πήγαν οι φετινές σου “μάχες”, να θυμάσαι πως δεν βγάζουν κάποιο τελικό αποτέλεσμα για την ζωή σου, οπότε μην επαναπαύεσαι! Άλλωστε όπως έχεις καταλάβει από μόνος σου, έρχονται πιο δύσκολες μέρες. Αλλά θα ήταν αλητεία από μέρος μου να σου χαλάσω το πνεύμα των Χριστουγέννων, οπότε θα σου μιλήσω για κάτι πιο ανάλαφρο! Θα σου πω για την έκπληξη που είχα όταν έμαθα για την εκλογή του νέου δημάρχου Θεσσαλονίκης που μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Και λέω γλυκόπικρη γιατί ενώ χαροποιήθηκα για την εκλογή του συγκεκριμένου ανθρώπου, στεναχωρήθηκα όταν συνειδητοποίησα το πώς αντιμετωπίζεται από τον κόσμο και τα ΜΜΕ. Για αρχή, εάν βάλεις κάτω τα αποτελέσματα, με λυπεί το γεγονός πως έπρεπε να κατέβει υποστηριζόμενος από κάποιο κόμμα ώστε να βρεθεί εκεί που είναι τώρα, μιας και όταν κατέβηκε ανεξάρτητος έμεινε στον άσσο. Με τα λίγα με τα πολλά, στην ουσία εκλέχτηκε από το 1/5 των πολιτών που άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα, αφού τα 4/5…ψήφησαν καθαρά κομματικά την ίδια στιγμή που ΔΕΝ είχαμε βουλευτικές εκλογές! Άρα το να άλλαξαν τρόπο σκέψης οι Θεσσαλονικείς, φαντάζει δύσκολο. Τώρα, εάν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αυτό είναι κάτι που θα αφήσω εσάς να αποφασίσετε. Ακόμα, κάτι που με προβληματίζει είναι και η συνήθεια πια του κόσμου να ψηφίζει άτομα τα οποία περιτριγυρίζονται από διάφορες ίντριγκες. Κατά πόσο επηρέασε την εκλογή του η κόντρα που ξεκίνησε με τον μητροπολίτη στην προεκλογική περίοδο; Μία κόντρα που δεν μένει στα συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά πηγάζει από το τι αντιπροσωπεύει ο καθένας, κάτι που δεν θα σχολιάσω στο παραμικρό γιατί είναι ολόκληρο κεφάλαιο στην ιστορία του τόπου και δεν φτάνουν ούτε 10 τεύχη “Ανατολικά”… Από την άλλη πλευρά, έχεις την αντιμετώπιση του Τύπου. Στην επιφάνεια των δηλώσεων του, συχνά φτάνουν κουβέντες που προκαλούν αντίδραση και προβληματισμό μιας και στις εφημερίδες τουλάχιστον θέλουν να βλέπεις μόνο το πυροτέχνημα και τίποτα άλλο. Εκνευρίζομαι όταν βλέπω δημοσιογράφους με την πρώτη ευκαιρία να του κάνουν ερωτήσεις που αν έχεις παρατηρήσει δεν κάνουν πουθενά αλλού. Και στα λέω όλα αυτά γιατί νιώθω να του συμπεριφέρονται σαν αρκούδι σε πανηγύρι. Θέλω να πιστεύω πως όντως έχει το μεράκι να καλυτερέψει την καθημερινότητα μας στην πόλη μιας και βλέπω πως στο πρόσωπο του επικρατεί ενθουσιασμός για την εκλογή του. Το σίγουρο είναι πάντως πως και ο ίδιος έχει να δώσει πάρα πολλές μάχες από την στιγμή που θα αναλάβει την δημαρχία μιας και θα έχει να αντιμετωπίσει ανθρώπους κομματικοποιημένους ανεξαρτήτου παράταξης (ακόμη και αυτών με τους οποίους κατέβηκε υποψήφιος) και ανεξαρτήτου θέσης μέσα στο δήμο.
Τώρα, για να σου δώσω το αληθινό νόημα αυτού του κειμένου, θα σου πω πως όταν το ξεκίνησα δεν ήθελα να κάτσω να γράψω τόσο για την άποψη που έχω για τον Μπουτάρη, όσο το να σταθώ στον τρόπο με τον οποίο ψηφίζει ο σημερινός πολίτης στις δημοτικές εκλογές. Αν ξαναδιαβάσεις το κείμενο, αλλά αυτή τη φορά χωρίς να δώσεις βαρύτητα στο πρόσωπο στο οποίο αναφέρομαι, θα δεις σε ένα γενικό πλάνο του πως εκλέγονται σήμερα οι άνθρωποι του δήμου. Και παρότι αλλάξανε τα ονόματα των παρατάξεων, δεν έπαψαν να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Με όποιον άνθρωπο και να μίλησα κατά την διάρκεια των εκλογών, το μόνο που εισέπραττα ως προς την υποψηφιότητα του Μπουτάρη (ασχέτως υποστηρικτών του ή αντιπάλων του) ήταν τα 2-3 σημεία παραπληροφόρησης και λόγια αντίδρασης τα οποία δόθηκαν από τα ΜΜΕ. Ναι, η αλήθεια είναι ότι σπάστηκα για ακόμη μία τετραετία ως προς τον τρόπο εκλογής του νέου δημάρχου Θεσσαλονίκης, αλλά βλέπω αισιόδοξα το αποτέλεσμα αυτού! Μακάρι να καταφέρει να κάνει την διαφορά! Τώρα, από εμένα και για να σε επαναφέρω στο πνεύμα των γιορτών, δεν μένει παρά να σου ευχηθώ ότι καλύτερο για την νέα χρονιά που έρχεται! Χαμογέλα και υπομονή, οι “μάχες” που έχουμε να δώσουμε στην καινούργια δεκαετία είναι πολλές! Τα λέμε του χρόνου!
Antitorial 8#
Πασχαλιάτικη τρομοκρατία, η οικονομική κατάσταση της χώρας, επιβάλλει να πουλήσουμε ότι έχουμε σε ότι τιμή μπορέσουμε. Αγχωμένο καλοκαίρι εν όψη της συνεχόμενης οικονομικής κρίσης, και του ερχόμενου φθινοπώρου, που η άνοδος της τιμής του μαύρου χρυσού, και η ταυτόχρονη άνοδος των ειδών πρώτης ανάγκης θα έχει σαν αποτέλεσμα την τελμάτωση του μέσου ελληνικού νοικοκυριού. Το φθινόπωρο έφτασε με την ψυχή στο στόμα και την ψυχολογία να αγγίζει τα στάδια της κατάθλιψης με υποστυλώματα, τοπικής πολιτικής μεταρρύθμισης. Πάμε γερά στις κάλπες και μέσα Νοέμβρη με κοντομάνικο πουκαμισάκι μας βρήκε ο Καλλικράτης. Και αφού αποφάσισε ένα μικρό ποσοστό από εμάς για την τοπική πολιτική μοίρα της χώρας μας, άντε να ζήσουμε λίγο χειμώνα. Τη μια μέρα ζέστη και μετά παγετώνας. Έτσι την φτιάξαμε τη γη μας, έτσι θα την χαρούμε κιόλας. Αυτό δεν είναι ανασκόπηση του ελληνικού 2010, αυτό είναι η περίληψη του καινούργιου ασπρόμαυρου φιλμ μικρής διάρκειας με τίτλο “Η ζωή που σου αξίζει”. Και όσο και εάν ακούγονται σκληρά τα παραπάνω, κάπως έτσι θα μου τα πεις και εσύ όταν θα βρεθούμε στην άκρη του δρόμου να πούμε τα νέα μας στα γρήγορα γιατί οι δουλειές δεν μάς αφήνουν λίγο χρόνο να δούμε τα μούτρα μας στον καθρέφτη. Και εμείς με όλα αυτά, μουδιασμένοι, μπερδεμένοι, ξυπνάμε κάθε πρωί να κάνουμε καλά αυτό που μας έμαθαν να κάνουμε. Υπομονή και επιμονή, και θα έρθει μια άσπρη μέρα. Ένα άσπρο 2011 σου εύχομαι φίλε μου και εάν χρειαστεί να κανείς κάτι που δεν έχεις κάνει για να το ασπρίσεις, μην δειλιάσεις, να ξέρεις θα είναι και άλλοι μαζί εκεί δίπλα σου.
“Γι’ αυτό θα ζήσω μέσα στη μέρα
θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
θέλω τον ήλιο και οξυγόνο
κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ν’ ανταμώνω
αχ Ελλάδα, σ’ αγαπώ και βαθιά σ’ ευχαριστώ
που με έμαθες ποτέ να μην κωλώνω।”
Κίτρινα ποδήλατα – Θα πάρω φόρα.
Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010
Προσοχή: ακολουθεί πολιτική δυσφήμηση. (ανατολικά 7#)
Θα πάω πίσω στο παρελθόν, τότε που φορούσα σκισμένο τζιν, μπότες, δερμάτινο, καθόμουν πίσω από ένα ξύλινο φοιτητικό θρανίο και μάλωνα μ’ έναν από τους καθηγητές που είχε πάρει το δύσκολο ρόλο να μας δημιουργήσει συνείδηση στο marketing. Πλήρης εφαρμογή του marketing σε μια από τις πιο πουριτανικές κουλτούρες, όπως της Αγγλίας, και η απόλυτη σύγκρουση της ηθικής με την επίτευξη του σκοπού. Ώρες αναλύσεων των διαφημιστικών της Benetton, που τότε είχαν απαγορευτεί για τη χρήση του γυμνού ανθρωπίνου σώματος αλλά και για τη χρήση φωτογραφιών ζώων που έμοιαζαν πιο πολύ με αφιέρωμα του National Geographic στη εποχή του ζευγαρώματος πάρα διαφημιστικό εταιρίας ρούχων. Το τελικό ερωτηματικό και μόνιμο σημείο συζήτησης και αντιμαχίας: Η ηθική στο marketing. Δεν χωρούσε στην αντιδραστικότητα των 21 μου να αποδεχτώ ότι πρέπει το marketing να υπόκειται σε κάποιους έστω υποτυπώδεις ηθικούς φραγμούς. Ναι, το marketing αφού πια υπαγορεύει στην παραγωγή το τρόπο που πρέπει να παράγονται τα προϊόντα, με την ίδια λογική θα έπρεπε να είναι και ανήθικο-στα όρια του νόμιμου. Και όσο πιο ανήθικο τόσο καλυτέρα. Τα όποια εμπόδια στο marketing δεν επέτρεπαν να επιτευχθεί ο τελικός στόχος, θα έπρεπε να αξιώνονται μόνο τα όρια του νόμιμου, αδιαφορώντας για τους όποιους ηθικούς ή συναισθηματικούς φραγμούς. Από τότε, έστυψα το μυαλό για το πιο τέλειο επικοινωνιακό μήνυμα, αλλά ταυτόχρονα πέρασα και από το σχολείο, ο θεός να το κάνει σχολείο, της μαμάς πατρίδας. Ταυτόχρονα, βρέθηκα αντιμέτωπος και με τις συμπληγάδες πέτρες του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς, βρέθηκα να με φαντάζομαι και απέναντι σ’ ένα πιτσιρικά που περίμενε από μένα να του πω για την κοινωνία μας. Βρέθηκα και αποδέκτης αρκετών διαφημιστικών μηνυμάτων σαν εκείνα που τότε φάνταζαν στο μυαλό σαν αποτελέσματα επαγγελματικής κορύφωσης για τον 35αρη marketeer που έπινε τον cappuccino του κάθε πρωί από κατάστημα της Οxford Street. Και έτσι βρίσκομαι σε μια περίοδο που ιδιαίτερος λόγος γίνεται για την οικονομικοπολιτική κατάσταση της χώρας μας την ίδια που οι δημοτικές εκλογές είναι το μοναδικό ενδιαφέρον της Ελλάδας. Σε κάθε γωνιά μικρού ή μεγάλου δήμου, πρόσωπα ανθρώπων που προσπαθούν να μην πάρουν καθαρή χρωματική ταυτότητα, αλλά σίγουρα προσπαθούν να κερδίσουν τοπικούς ψήφους για να πάρουν μια μερίδα από την μικρή ή μεγάλη πολιτική μαρμίτα. Και με αφορμή όλο αυτό το κλίμα, σκέψεις με ταξιδεύουν πίσω σ’ εκείνο το θρανίο, να αναρωτιέμαι για τη χρήση ή την κατάχρηση της διαφήμισης στην πολιτική. Χαρούμενα πρόσωπα, διπλο και τριπλοπερασμένα από το Photoshop, δίπλα σε επίσης χαρούμενα μηνύματα παντού. Στην εξώπορτα του γραφείου μου, στο παρπρίζ του αυτοκινήτου μου, στη γωνιά του πεζοδρομίου, στη στάση του λεωφορείου, στον τοπικό τύπο, και τι έκπληξη, στα αυτιά μου: 'Προσοχή, ακολουθεί πολιτική διατίμηση'. Ναι, στον ίδιο πόλεμο μάχομαι και εγώ, προσπαθώ να βρω τρόπους για να προβάλλω όσο πιο όμορφο και ελκυστικό γίνεται το προϊόν ή την υπηρεσία των πελατών μου. Με ωραία σχέδια, χρώματα, και με ελκυστικά μηνύματα. Και όσο μου επιτρέπει η φύση του πελάτη, ξεχνώ τους όποιους ηθικούς φραγμούς μπορεί να έχω για το εάν η υπηρεσία ή το προϊόν του πελάτη μου έχει την πραγματική αξία που υπόσχεται η δουλειά μου. Και έτσι, σαν και εμένα, ένας άλλος ανταγωνιστής και αυτός με την σειρά του, αφουγκράστηκε με προσοχή τους στόχους του εκάστοτε πολιτικού προσώπου και προχώρησε σ’ ένα πλήρως οργανωμένο marketing plan. Με συγκεκριμένο διαφημιστικό κοινό, με τις απαραίτητες οδηγίες καλοσπουδαγμένων επικοινωνιολόγων, και με γραφιστική εφαρμογή που θα φτιάξει και τη δικιά σας αλλά ίσως και τη δικιά μου διάθεση. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εγώ αδιαφορώ για το ερωτηματικό της ποιότητας αυτού που προσπαθώ να προωθήσω, έτσι και αυτός αδιαφορεί για την ποιότητα αυτού του προωθεί. Και κάπως έτσι προκύπτουν τα μηνύματα που βλέπουμε καθημερινά. Μηνύματα που μιλούν για αλλαγή τρόπου σκέψης, για γροθιές στο πολιτικό κατεστημένο, για επανάσταση, για καθαρές ιδέες, για υπευθυνότητα και για αποφάσεις για την Ελλάδα. Και στη συνέχεια, με πιάνει τρόμος όταν σκέφτομαι ότι έχει βάλει το χεράκι του το marketing σε όλη αυτή τη μορφή επικοινωνίας. Και θα σε καταλήξω με ερωτηματικό σε αυτό το άρθρο. Μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε τη χρήση της διαφήμισης στον πολιτικό τομέα; Μήπως θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τη χρήση της διαφήμισης στην πολιτική με μια πιθανή χρήση της διαφήμισης στην θρησκεία, αφού και στις δυο περιπτώσεις η διαφήμιση παίζει το ρόλο της διαμόρφωσης συνείδησης; Μήπως θα έπρεπε να απαγορευτεί η χρήση του όποιου διαφημιστικού εργαλείου στην πολιτική, όπως ακριβώς έγινε και με την κατηγορία προϊόντων καπνού; Και ποιος να είμαι εγώ που σε βάζει τόσα βαθιά ερωτήματα; Δεν ξέρω εάν θα ήταν σωστή προσέγγιση η παραπάνω, αλλά ένα ξέρω σίγουρα. Εάν, οδηγημένοι από τη διαφήμιση, καταναλώσουμε όλοι το λάθος προϊόν θα κάνουμε πλούσια την προμηθεύτρια εταιρεία του προϊόντος και στη χειρότερη θα έχουμε ενοχές μερικών λεπτών για την επιλογή μας. Δυστυχώς, όσον αναφορά την πολιτική της χώρας μας, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
JiJiKaS
ΤΙ ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ…ΤΙ ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ… (ανατολικά 7#)
Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένα πλάσμα του Φωτός. Μόνιμος χορηγός θετικής ενέργειας, «η χαρά της ζωής» όπως έλεγαν οι φίλοι του. Γελούσε και σκεφτόταν αισιόδοξα, ονειροπολούσε, ήταν «αιθεροβάμον, χαμένο μέσα στο ροζ κόσμο του» όπως έλεγαν οι φίλοι του. Όταν πληγωνόταν έκλαιγε μονάχο, όταν χαιρόταν το μοιραζόταν με όλους. Μισούσε τους καβγάδες και τις φασαρίες και έκανε ό, τι περνούσε από το χέρι του για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, για να είναι όλα και όλοι καλά. Ήθελε να αναδεικνύει το καλύτερο από κάθε πλάσμα, ήθελε να δίνει αγάπη και αποδοχή σε όλους γύρω του. Για το πλάσμα του Φωτός, κάθε άλλο πλάσμα ήταν ιδιαίτερο και μοναδικό και κάθε αναποδιά ήταν αναμενόμενη. Πάντα κατάφερνε να μαζέψει τα κομμάτια του και να συνεχίσει. Γενικά πάντως, πολλά καλά πράγματα συνέβαιναν στο πλάσμα του Φωτός. Ήταν τυχερό, σα να είχε ένα άστρο από πάνω του (ίσως το χαμόγελό του έδινε λάμψη και στις πιο μέτριες καθημερινές εμπειρίες).
Εκεί κοντά, ζούσε και ένα πλάσμα του Σκότους. Μόνιμος χορηγός αρνητικής ενέργειας, «μαύρη μαυρίλα πλάκωσε» όπως έλεγαν οι φίλοι του. Στραβομουτσούνιαζε με όλα και σκεφτόταν απαισιόδοξα, ήταν «στριμμένο και ξινό» όπως έλεγαν οι φίλοι του. Όταν γριπωνόταν κατέβαζε μια μούρη μέχρι το πάτωμα και όταν χαιρόταν….για την ακρίβεια δε χαιρόταν ποτέ και με τίποτα. Μιλούσε σκληρά και ειρωνικά, και όταν ήταν στις κακές του τρέχαν όλοι να κρυφτούνε. Συνήθως όμως, δε μιλούσε. Απλά μόρφαζε με δυσαρέσκεια. Για το πλάσμα του Σκότους, κάθε αναποδιά ήταν η μοίρα του, το κακό του ριζικό, και κάθε καλό συμβάν ήταν μια σύμπτωση που αποκλείεται να έρθει χωρίς κι ένα μαύρο συνοδευτικό. Το πλάσμα του Σκότους αρρώσταινε συνέχεια και τίποτα δεν του πήγαινε καλά. Ήταν άτυχο, σα να είχε ένα σύννεφο από πάνω του (ίσως η αρνητική του ενέργεια συσκότιζε και τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες).
Μια μέρα, το πλάσμα του Φωτός συνάντησε το πλάσμα του Σκότους. Το πλάσμα του Φωτός μαγεύτηκε από τη μυστηριώδη σκοτεινή γοητεία του άλλου πλάσματος. «Θα το κάνω να ξεπεράσει όλα όσα το πονάνε, θα το βοηθήσω ν’ ανακαλύψει το Φως μαζί μου, θα του δώσω ό, τι έχω και δεν έχω» σκέφτηκε και επιστράτευσε όλες του τις δυνάμεις προσπαθώντας να έρθει κοντά στο πλάσμα του Σκότους, να το βοηθήσει, να το «ανεβάσει». Το πλάσμα του Φωτός όμως είχε υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις του. Το πλάσμα του Σκότους παρέμενε το ίδιο δυστυχισμένο και άτυχο, πετώντας στα σκουπίδια κάθε προσπάθεια του νέου του φίλου και γελώντας σαρκαστικά με τις απόψεις του για την αγάπη και την αισιοδοξία.
Ήταν η πρώτη φορά που το πλάσμα του Φωτός ένιωθε τόσο άδειο, τόσο κενό. Κατάλαβε ότι το πλάσμα του Σκότους του είχε απομυζήσει όλη του την ενέργεια, δίνοντάς του το απόλυτο τίποτα σαν αντάλλαγμα. Επισκέφτηκε έναν ξακουστό σοφό της χώρας, ζητώντας βοήθεια για τη βαθιά απόγνωσή του. Ο σοφός, αφού άκουσε προσεκτικά, είπε: «Τα πλάσματα του Φωτός, όπως εσύ, έλκονται από τα πλάσματα του Σκότους. Αυτό γίνεται επειδή και τα πλάσματα του Φωτός έχουν κομμάτια Σκότους μέσα τους. Τα κομμάτια αυτά ζουν σα σκιές στην ψυχή τους, λαχταρώντας να δραπετεύσουν, να ακουστούν. Όταν συναντάς πλάσματα του Σκότους, το σκοτεινό και άδηλο κομμάτι σου αναταράσσεται. Και θες να κάνεις τα πάντα για να είσαι κοντά σε ένα πλάσμα που σου θυμίζει το ανέκφραστο Σκότος σου. Είναι ώρα να επιλέξεις».
Το πλάσμα του Φωτός έμεινε μόνο του για λίγο καιρό. Σκέφτηκε πολύ. Αποχαιρέτησε για πάντα το πλάσμα του Σκότους και από τότε, έπαψε να θέλει να «σώσει» τους πάντες. Ήθελε γύρω του Φως και ελπίδα, κι όχι γκρίνια και μαυρίλα. Προτίμησε να έχει πλάι του πλάσματα του Φωτός όπως εκείνο, παρά να ξαναχάσει τον εαυτό του από το σαγηνευτικό Σκότος. Επέλεξε να ζήσει στο Φως. Σιγά σιγά, άρχισε να χαμογελά ξανά. Αλλά πού και πού, έριχνε μια ματιά στο σκοτάδι μέσα του. Έμαθε να είναι πιο αληθινό. Όταν πληγωνόταν, έκλαιγε και γκρίνιαζε στους φίλους του. Μοιραζόταν με τους άλλους τις στιγμές που σκεφτόταν απαισιόδοξα. Αποδέχτηκε ότι και αυτό θα είχε τις κακές στιγμές του. Κατάλαβε ότι δε γίνεται να είναι όλα στην εντέλεια και όλοι ευτυχισμένοι. Και το πλάσμα του Φωτός παρέμεινε τυχερό…Όσο για το πλάσμα του Σκότους; Φήμες λένε ότι γνώρισε ένα άλλο πλάσμα του Φωτός, το οποίο παρασυρμένο από τη σκοτεινή γοητεία του, προσπαθεί να το «σώσει»…
The cat
Εκεί κοντά, ζούσε και ένα πλάσμα του Σκότους. Μόνιμος χορηγός αρνητικής ενέργειας, «μαύρη μαυρίλα πλάκωσε» όπως έλεγαν οι φίλοι του. Στραβομουτσούνιαζε με όλα και σκεφτόταν απαισιόδοξα, ήταν «στριμμένο και ξινό» όπως έλεγαν οι φίλοι του. Όταν γριπωνόταν κατέβαζε μια μούρη μέχρι το πάτωμα και όταν χαιρόταν….για την ακρίβεια δε χαιρόταν ποτέ και με τίποτα. Μιλούσε σκληρά και ειρωνικά, και όταν ήταν στις κακές του τρέχαν όλοι να κρυφτούνε. Συνήθως όμως, δε μιλούσε. Απλά μόρφαζε με δυσαρέσκεια. Για το πλάσμα του Σκότους, κάθε αναποδιά ήταν η μοίρα του, το κακό του ριζικό, και κάθε καλό συμβάν ήταν μια σύμπτωση που αποκλείεται να έρθει χωρίς κι ένα μαύρο συνοδευτικό. Το πλάσμα του Σκότους αρρώσταινε συνέχεια και τίποτα δεν του πήγαινε καλά. Ήταν άτυχο, σα να είχε ένα σύννεφο από πάνω του (ίσως η αρνητική του ενέργεια συσκότιζε και τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες).
Μια μέρα, το πλάσμα του Φωτός συνάντησε το πλάσμα του Σκότους. Το πλάσμα του Φωτός μαγεύτηκε από τη μυστηριώδη σκοτεινή γοητεία του άλλου πλάσματος. «Θα το κάνω να ξεπεράσει όλα όσα το πονάνε, θα το βοηθήσω ν’ ανακαλύψει το Φως μαζί μου, θα του δώσω ό, τι έχω και δεν έχω» σκέφτηκε και επιστράτευσε όλες του τις δυνάμεις προσπαθώντας να έρθει κοντά στο πλάσμα του Σκότους, να το βοηθήσει, να το «ανεβάσει». Το πλάσμα του Φωτός όμως είχε υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις του. Το πλάσμα του Σκότους παρέμενε το ίδιο δυστυχισμένο και άτυχο, πετώντας στα σκουπίδια κάθε προσπάθεια του νέου του φίλου και γελώντας σαρκαστικά με τις απόψεις του για την αγάπη και την αισιοδοξία.
Ήταν η πρώτη φορά που το πλάσμα του Φωτός ένιωθε τόσο άδειο, τόσο κενό. Κατάλαβε ότι το πλάσμα του Σκότους του είχε απομυζήσει όλη του την ενέργεια, δίνοντάς του το απόλυτο τίποτα σαν αντάλλαγμα. Επισκέφτηκε έναν ξακουστό σοφό της χώρας, ζητώντας βοήθεια για τη βαθιά απόγνωσή του. Ο σοφός, αφού άκουσε προσεκτικά, είπε: «Τα πλάσματα του Φωτός, όπως εσύ, έλκονται από τα πλάσματα του Σκότους. Αυτό γίνεται επειδή και τα πλάσματα του Φωτός έχουν κομμάτια Σκότους μέσα τους. Τα κομμάτια αυτά ζουν σα σκιές στην ψυχή τους, λαχταρώντας να δραπετεύσουν, να ακουστούν. Όταν συναντάς πλάσματα του Σκότους, το σκοτεινό και άδηλο κομμάτι σου αναταράσσεται. Και θες να κάνεις τα πάντα για να είσαι κοντά σε ένα πλάσμα που σου θυμίζει το ανέκφραστο Σκότος σου. Είναι ώρα να επιλέξεις».
Το πλάσμα του Φωτός έμεινε μόνο του για λίγο καιρό. Σκέφτηκε πολύ. Αποχαιρέτησε για πάντα το πλάσμα του Σκότους και από τότε, έπαψε να θέλει να «σώσει» τους πάντες. Ήθελε γύρω του Φως και ελπίδα, κι όχι γκρίνια και μαυρίλα. Προτίμησε να έχει πλάι του πλάσματα του Φωτός όπως εκείνο, παρά να ξαναχάσει τον εαυτό του από το σαγηνευτικό Σκότος. Επέλεξε να ζήσει στο Φως. Σιγά σιγά, άρχισε να χαμογελά ξανά. Αλλά πού και πού, έριχνε μια ματιά στο σκοτάδι μέσα του. Έμαθε να είναι πιο αληθινό. Όταν πληγωνόταν, έκλαιγε και γκρίνιαζε στους φίλους του. Μοιραζόταν με τους άλλους τις στιγμές που σκεφτόταν απαισιόδοξα. Αποδέχτηκε ότι και αυτό θα είχε τις κακές στιγμές του. Κατάλαβε ότι δε γίνεται να είναι όλα στην εντέλεια και όλοι ευτυχισμένοι. Και το πλάσμα του Φωτός παρέμεινε τυχερό…Όσο για το πλάσμα του Σκότους; Φήμες λένε ότι γνώρισε ένα άλλο πλάσμα του Φωτός, το οποίο παρασυρμένο από τη σκοτεινή γοητεία του, προσπαθεί να το «σώσει»…
The cat
Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΟΥ (ανατολικά 7#)
Τι να σε πω και τι να σε ομολογήσω! Το ημερολόγιο μου λέει ότι βρίσκομαι στην ημέρα 9490 και εγώ ακόμα αδυνατώ να κατανοήσω πλήρως τον κόσμο μας.
Να σε μιλήσω για τις επερχόμενες νομαρχιακές εκλογές; Να σε μιλήσω για τη σαβούρα τηλεόραση που ξεκίνησε ακόμη ένα φαύλο κύκλο της και ξαναβλέπουμε τα ίδια να παρελαύνουν στο σαλόνι μας καθώς αδυνατώ να γίνω Έλβις για να την πυροβολήσω; (ευτυχώς έχει το off). Να γίνω γραφικός και να συνεχίσω να σε μιλάω για την οικονομική μας κρίση, την αφραγκιά και την ανεργία; Να σε πω για το έθνος μας, που βυθιζόμαστε καθημερινά με το χαμόγελο και το βλέμμα της παραφροσύνης στο βούρκο της εγκεφαλικής μας νέκρωσης που πλέον φαντάζει σα λύτρωση; Να σε πω για τη διάσωση των μεταλλωρύχων στη Χιλή, γιατί όταν η ανθρωπότητα θέλει – το μπορεί; Όχι μικρέ μου ονειροπόλε, θα σε πω για την ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ !!! Άκουσα – άκουσα, ότι από τη νέα χρονιά θα έρθουν δράκοι που με το καυτό τους σάλιο θα μας εμφυτέψουν στα χέρια μικροτσίπ που θα μας αναγκάζουν να χορεύουμε λαμπάντα χωρίς εμείς να το θέλουμε πραγματικά! Γκούχου – γκούχου – σοβαρότης! Έρχεται λοιπόν στην Ελλάδα η κάρτα του πολίτη, που θα έχει μέγεθος πιστωτικής κάρτας, να αντικαταστήσει σε πρώτη φάση την παλαιού τύπου αστυνομική μας ταυτότητα (επιτέλους!). Θα περιέχει επίσης τον κωδικό ΑΜΚΑ, το ΑΦΜ μας, τον εκλογικό μας αριθμό και θα έχουμε πλέον και οργανωμένο ιατρικό φάκελο. Στην ουσία, το χαρτομάνι της γραφειοκρατίας αντικαθίσταται από ψηφιακή καταγραφή. Μιλάμε για μία κάρτα μνήμης η οποία θα αποθηκεύει τις συναλλαγές που έχουμε με το δημόσιο και θα κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη. Φυσικά – φυσικά, θα μπορούμε να ταξιδέψουμε με αυτήν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως γινόταν και με την ταυτότητα των λατινικών χαρακτήρων. Το μόνο μειονέκτημα είναι πως αυτομάτως καταδικάζεις αιώνια την ψυχή σου και δίνεσαι ολοκληρωτικά στα διαόλια, μιας και ο σατανάς περίμενε επί 2000 χρόνια να ψηφιοποιήσεις το ΑΜΚΑ σου για να σε κρατάει από τα καμπαναριά σου! Ναι φίλε μου, από του χρόνου περιμένω να δω την αγαπητή μας κ. Λουκά σε ζωντανή μετάδοση στο CNN να παραληρεί στο ρυθμό του “ γουί ντόντ γόντ σιξ-σιξ-σιξ κάρντ ” και άλλα τέτοια ωραία μιας και έπεται καινούργια σύρραξη εις το όνομα της εν λόγω κάρτας. Ήδη έχει εξαπλωθεί η ανησυχία στον κόσμο και αναμένω εκείνες τις αξέχαστες κοσμοπλημμύρες στους δρόμους , αλλά φέτος θα ήθελα κάτι ξεχωριστό, όπως το να στηθεί ένα καινούργιο “Πολυτεχνείο” στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης! Φυσικά ο φόβος κυριαρχεί στους κόλπους της εκκλησίας όπως και στους φίλους μας τους «κουμμουνιστάς», μιας και μιλάνε για ψηφιακή καταγραφή του κάθε πολίτη ατομικά καθώς και των προσωπικών του δεδομένων. Αυτός είναι ρεαλιστικής μορφής φόβος από πλευρά τους, αλλά δε νομίζω να υπήρξε τέτοια αναστάτωση όταν βγήκαν οι τηλεφωνικοί κατάλογοι, ούτε έδωσες μπουνιά την κοπέλα που σε χτύπησε την πόρτα για την πανελλαδική απογραφή και αν θυμάμαι καλά, στη φωτογραφία της αστυνομική σου ταυτότητας δεν έχεις βγει με κουκούλα και κ*λοδάχτυλο ενώ πάνω δεξιά γράφει τον κωδικό που αντιστοιχεί στο όνομά σου και όχι “ φάκ δε σίστεμ ”! Όπως και να το κάνεις, είμαστε καταγεγραμμένοι παντού, από τότε που γεννηθήκαμε. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί μας σηκώνεται η τρίχα όταν ακούμε για ψηφιοποίηση δεδομένων! Οι φοβίες του σήμερα δε νομίζω ότι διαφέρουν από εκείνες των μεσαιωνικών χρόνων, όπου οτιδήποτε ήταν εκτός θρησκειών θεωρούνταν αιρετικό και παγανιστικό! Και μη μου πεις ότι ακόμα αποφεύγεις να βγεις φωτογραφία γιατί φοβάσαι μη σου φυλακίσει την ψυχή ο φακός! Τέλος – τέλος, να σε πω ότι τέτοιου είδους κάρτα χρησιμοποιείται ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και παρότι έχει δρομολογηθεί να βγει στη χώρα μας το πρώτο εξάμηνο του 2011, δεν έχει δοθεί ακόμα κάποια σχετική οδηγία στη Διεύθυνση Διαβατηρίων της ΕΛ.ΑΣ η οποία θα είναι και η αρμόδια αρχή για την έκδοσή της. Ξωτικό μου εκμυστηρεύτηκε πως δυνατό χτύπημα στα σχέδια του ακατονόμαστου θα είναι η πρόταση του λαού στην κυβέρνηση να διαγράψει τον κωδικό του “ σιξ–σιξ–σιξ ” από την κάρτα και να ενταχθούν τα 3 τελευταία ψηφία της νικήτριας στήλης του λαϊκού λαχείου. Έτσι θα είμαστε όλοι χαρούμενοι σε τούτο το στρουμφοχωριό. Καλό χειμώνα εύχομαι σε όλους μας και καλή υπομονή στα όποια μέτρα περαστούν μετά το πέρας της προεκλογικής καλοσύνης των ημερών…
Χρήστος Μπαρμπαλιός
Να σε μιλήσω για τις επερχόμενες νομαρχιακές εκλογές; Να σε μιλήσω για τη σαβούρα τηλεόραση που ξεκίνησε ακόμη ένα φαύλο κύκλο της και ξαναβλέπουμε τα ίδια να παρελαύνουν στο σαλόνι μας καθώς αδυνατώ να γίνω Έλβις για να την πυροβολήσω; (ευτυχώς έχει το off). Να γίνω γραφικός και να συνεχίσω να σε μιλάω για την οικονομική μας κρίση, την αφραγκιά και την ανεργία; Να σε πω για το έθνος μας, που βυθιζόμαστε καθημερινά με το χαμόγελο και το βλέμμα της παραφροσύνης στο βούρκο της εγκεφαλικής μας νέκρωσης που πλέον φαντάζει σα λύτρωση; Να σε πω για τη διάσωση των μεταλλωρύχων στη Χιλή, γιατί όταν η ανθρωπότητα θέλει – το μπορεί; Όχι μικρέ μου ονειροπόλε, θα σε πω για την ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ !!! Άκουσα – άκουσα, ότι από τη νέα χρονιά θα έρθουν δράκοι που με το καυτό τους σάλιο θα μας εμφυτέψουν στα χέρια μικροτσίπ που θα μας αναγκάζουν να χορεύουμε λαμπάντα χωρίς εμείς να το θέλουμε πραγματικά! Γκούχου – γκούχου – σοβαρότης! Έρχεται λοιπόν στην Ελλάδα η κάρτα του πολίτη, που θα έχει μέγεθος πιστωτικής κάρτας, να αντικαταστήσει σε πρώτη φάση την παλαιού τύπου αστυνομική μας ταυτότητα (επιτέλους!). Θα περιέχει επίσης τον κωδικό ΑΜΚΑ, το ΑΦΜ μας, τον εκλογικό μας αριθμό και θα έχουμε πλέον και οργανωμένο ιατρικό φάκελο. Στην ουσία, το χαρτομάνι της γραφειοκρατίας αντικαθίσταται από ψηφιακή καταγραφή. Μιλάμε για μία κάρτα μνήμης η οποία θα αποθηκεύει τις συναλλαγές που έχουμε με το δημόσιο και θα κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη. Φυσικά – φυσικά, θα μπορούμε να ταξιδέψουμε με αυτήν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως γινόταν και με την ταυτότητα των λατινικών χαρακτήρων. Το μόνο μειονέκτημα είναι πως αυτομάτως καταδικάζεις αιώνια την ψυχή σου και δίνεσαι ολοκληρωτικά στα διαόλια, μιας και ο σατανάς περίμενε επί 2000 χρόνια να ψηφιοποιήσεις το ΑΜΚΑ σου για να σε κρατάει από τα καμπαναριά σου! Ναι φίλε μου, από του χρόνου περιμένω να δω την αγαπητή μας κ. Λουκά σε ζωντανή μετάδοση στο CNN να παραληρεί στο ρυθμό του “ γουί ντόντ γόντ σιξ-σιξ-σιξ κάρντ ” και άλλα τέτοια ωραία μιας και έπεται καινούργια σύρραξη εις το όνομα της εν λόγω κάρτας. Ήδη έχει εξαπλωθεί η ανησυχία στον κόσμο και αναμένω εκείνες τις αξέχαστες κοσμοπλημμύρες στους δρόμους , αλλά φέτος θα ήθελα κάτι ξεχωριστό, όπως το να στηθεί ένα καινούργιο “Πολυτεχνείο” στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης! Φυσικά ο φόβος κυριαρχεί στους κόλπους της εκκλησίας όπως και στους φίλους μας τους «κουμμουνιστάς», μιας και μιλάνε για ψηφιακή καταγραφή του κάθε πολίτη ατομικά καθώς και των προσωπικών του δεδομένων. Αυτός είναι ρεαλιστικής μορφής φόβος από πλευρά τους, αλλά δε νομίζω να υπήρξε τέτοια αναστάτωση όταν βγήκαν οι τηλεφωνικοί κατάλογοι, ούτε έδωσες μπουνιά την κοπέλα που σε χτύπησε την πόρτα για την πανελλαδική απογραφή και αν θυμάμαι καλά, στη φωτογραφία της αστυνομική σου ταυτότητας δεν έχεις βγει με κουκούλα και κ*λοδάχτυλο ενώ πάνω δεξιά γράφει τον κωδικό που αντιστοιχεί στο όνομά σου και όχι “ φάκ δε σίστεμ ”! Όπως και να το κάνεις, είμαστε καταγεγραμμένοι παντού, από τότε που γεννηθήκαμε. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί μας σηκώνεται η τρίχα όταν ακούμε για ψηφιοποίηση δεδομένων! Οι φοβίες του σήμερα δε νομίζω ότι διαφέρουν από εκείνες των μεσαιωνικών χρόνων, όπου οτιδήποτε ήταν εκτός θρησκειών θεωρούνταν αιρετικό και παγανιστικό! Και μη μου πεις ότι ακόμα αποφεύγεις να βγεις φωτογραφία γιατί φοβάσαι μη σου φυλακίσει την ψυχή ο φακός! Τέλος – τέλος, να σε πω ότι τέτοιου είδους κάρτα χρησιμοποιείται ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και παρότι έχει δρομολογηθεί να βγει στη χώρα μας το πρώτο εξάμηνο του 2011, δεν έχει δοθεί ακόμα κάποια σχετική οδηγία στη Διεύθυνση Διαβατηρίων της ΕΛ.ΑΣ η οποία θα είναι και η αρμόδια αρχή για την έκδοσή της. Ξωτικό μου εκμυστηρεύτηκε πως δυνατό χτύπημα στα σχέδια του ακατονόμαστου θα είναι η πρόταση του λαού στην κυβέρνηση να διαγράψει τον κωδικό του “ σιξ–σιξ–σιξ ” από την κάρτα και να ενταχθούν τα 3 τελευταία ψηφία της νικήτριας στήλης του λαϊκού λαχείου. Έτσι θα είμαστε όλοι χαρούμενοι σε τούτο το στρουμφοχωριό. Καλό χειμώνα εύχομαι σε όλους μας και καλή υπομονή στα όποια μέτρα περαστούν μετά το πέρας της προεκλογικής καλοσύνης των ημερών…
Χρήστος Μπαρμπαλιός
Ο μήνας της μαρμότας (ανατολικά 6#)
Αναρωτιέμαι γιατί η νέα χρονιά ξεκινά να μετρά από Γενάρη. Για τους περισσότερους, κάπου τον Ιούνιο-Ιούλιο κάτι κλείνει (εξεταστική, μαθήματα, σχολεία, φόρτος στη δουλειά), ακολουθεί η ραστώνη του καλοκαιριού, και κάτι νέο ξεκινά από Σεπτέμβρη. Καλή χρονιά σε όλους λοιπόν. Στο έργο «Σεπτέμβρης στη Θεσσαλονίκη» ταιριάζει γάντι ο τίτλος «ο μήνας της μαρμότας», ίδιος κι απαράλλαχτος κάθε χρόνο.
Εν αρχή ην η ΔΕΘ, και η ομιλία-καρμπόν του πρωθυπουργού…κάθε μα κάθε χρόνο η ίδια. Κι ας μην ξεχνάμε: ΔΕΘ=κίνηση. Παντού, όχι μόνο στο κέντρο. Πάω αμέριμνος στη δουλειά μου κάποια άκυρη φαινομενικά ώρα και κολλάω στο μποτιλιάρισμα επειδή ο εικοστός πέμπτος παρατρεχάμενος του υφυπουργού κάνει gala, επειδή αφίχθησαν διάφοροι, επειδή όσοι επισκέπτες δεν έχουν σοφέρ παίρνουν το τιμόνι, ψάχνονται στους δρόμους μας κι όποιον πάρει ο χάρος, εν πάση περιπτώσει επειδή είναι η έκθεση εδώ. Κάθε χρόνο κάποιος με παρασύρει να πάω… Ειλικρινά, ποτέ μου δεν έπιασα το νόημα. Ζέστη, (επειδή εντελώς τυχαία όταν επιλέγω να πάω ζούμε μέρες καθυστερημένου καύσωνα), κοσμοσυρροή, φασαρία, ορθοστασία, ουρές. Τέλεια!!
Α, ναι…και το άλλο που συμβαίνει το Σεπτέμβρη… Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, όλοι μα όλοι το Σεπτέμβρη θα θυμηθούν να έρθουν, αφού για λίγες μέρες είμαστε η «πρωτεύουσα». Συναυλίες, θέατρα και εκδηλώσεις, όλα τώρα. Όμως εγώ δεν έχω δεκάρα τσακιστή…Λίγο τα μέτρα, λίγο ο ΦΠΑ, λίγο το ΔΝΤ, λίγο το νησί, λίγο η παρέα…και τώρα τρύπιες τσέπες… Έρχονται λογαριασμοί που είχα αγνοήσει το καλοκαίρι (επειδή κοιμόμουν, βαριόμουν, έλειπα κλπ). Ώρα να τους δω. Έχουν δίκιο, θα μας τσακίσει οικονομικά αυτός ο Σεπτέμβρης. Και έρχονται χειρότερα.
Έχω και το τρέξιμο στη δουλειά. Όλα εδώ πληρώνονται: η καλοκαιρινή ραστώνη, οι βουτιές και οι μέρες που απλά δεν έκανα τίποτα. Ώρα να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητες. Μαθήματα που άφησα, εργασίες που ξέχασα, projects που κλείδωσα στο συρτάρι. Και πώς γίνεται; Κάθε Σεπτέμβρη όλο και κάτι νέο προκύπτει και τρέχω να τα προλάβω όλα, να στριμώξω χιλιάδες τρεχάματα μέσα σε 24 ώρες. Ούτε που θέλω να τις σκέφτομαι τις μέρες του Σεπτέμβρη…
Με λίγα λόγια, το Σεπτέμβρη στην πόλη μου γίνεται πανζουρλισμός, δεν μπορώ να κυκλοφορήσω σαν άνθρωπος. Το Σεπτέμβρη πνίγομαι στη δουλειά και στα χρέη, με πλημμυρίζει απορία και οργή για τα όσα τραγικά και απάνθρωπα ζω και θα ζήσω, χάσκω έκπληκτος παρατηρητής συνωμοσιών και συστημάτων πολύ ισχυρότερων από εμένα.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, δε θα είχε ζέστη, θα έβρισκα πάντα να παρκάρω, δε θα χρωστούσα τίποτα, τα λεφτά θα έτρεχαν από τα μπατζάκια μου, οι άξιοι θα πήγαιναν μπροστά, η διαφθορά θα ήταν άγνωστη λέξη και η εντιμότητα λίγο πιο διαδεδομένη, θα είχα τα πάντα τακτοποιημένα και οργανωμένα και θα απολάμβανα τον ερχομό του Σεπτεμβρίου. Όλα θα κυλούσαν ρολόι και δε θα βίωνα αυτό το χάος: «Θ’ αργήσω στο ραντεβού, θα μου κόψουν το τηλέφωνο, θα σκάσω από τη ζέστη, δε θα προλάβω, πρέπει να τρέξω».
Να πω την αλήθεια όμως, ποτέ μου δεν πήρα ευχαρίστηση από το να μη χρωστάω τίποτα, από το να είναι όλα προγραμματισμένα στην εντέλεια. Ποτέ δε γέμισε η ζωή μου επειδή βρήκα να παρκάρω έξω από τη δουλειά, ποτέ δε θυμάμαι με νοσταλγία «εκείνη την αξέχαστη εποχή που πλήρωσα όλους τους λογαριασμούς μου». Είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα που με γεμίζουν και με κάνουν να χαμογελώ. Το σημάδι από το μαγιό που πεισματικά μένει να μου θυμίζει ένα όμορφο καλοκαίρι . Τα τζιτζίκια και το κυμάτισμα της θάλασσας που ακόμα ηχούν στα αυτιά μου. Το κρύο που έρχεται, τα μαλλινάκια και τα μπουφανάκια που κατεβαίνουν (ελπίζω να τα χρειαστούμε φέτος, μη σκάσουμε πάλι...αλλά ως εδώ, φτάνει η γκρίνια). Η συνειδητοποίηση ότι από το δρόμο που διασχίζω καθημερινά (τρέχοντας και με το ρολόι στο χέρι), μπορώ να δω τη θάλασσα. Τα 10 δευτερόλεπτα που θα μου χαρίσω για να χαζέψω την πρωινή φουρτούνα. Το ασταμάτητο κουτσομπολιό με συναδέλφους, φίλους, συμμαθητές, συμφοιτητές κλπ κλπ…Τα χαμόγελα των ανθρώπων που αγαπώ. Οι στιγμές που περνάω μαζί τους. Η γλυκιά νύστα στο τέλος μιας κουραστικής μέρας. Oι γιγάντιες παντόφλες-αρκουδάκια που αργά αργά ζεσταίνουν τις παγωμένες πατούσες μου. Το αίσθημα, λίγους μήνες αργότερα, ότι τελικά, κάτι κατάφερα και φέτος. Οι στιγμές παρέα με το μεγαλύτερο ίσως δώρο της ζωής: τη φαντασία, τις αναμνήσεις, τα όνειρα για το μέλλον (όσο ζοφερό κι αν φαντάζει). Μια από τα ίδια κι αυτός ο Σεπτέμβρης λοιπόν. Δε με χαλάει καθόλου…
The cat
Εν αρχή ην η ΔΕΘ, και η ομιλία-καρμπόν του πρωθυπουργού…κάθε μα κάθε χρόνο η ίδια. Κι ας μην ξεχνάμε: ΔΕΘ=κίνηση. Παντού, όχι μόνο στο κέντρο. Πάω αμέριμνος στη δουλειά μου κάποια άκυρη φαινομενικά ώρα και κολλάω στο μποτιλιάρισμα επειδή ο εικοστός πέμπτος παρατρεχάμενος του υφυπουργού κάνει gala, επειδή αφίχθησαν διάφοροι, επειδή όσοι επισκέπτες δεν έχουν σοφέρ παίρνουν το τιμόνι, ψάχνονται στους δρόμους μας κι όποιον πάρει ο χάρος, εν πάση περιπτώσει επειδή είναι η έκθεση εδώ. Κάθε χρόνο κάποιος με παρασύρει να πάω… Ειλικρινά, ποτέ μου δεν έπιασα το νόημα. Ζέστη, (επειδή εντελώς τυχαία όταν επιλέγω να πάω ζούμε μέρες καθυστερημένου καύσωνα), κοσμοσυρροή, φασαρία, ορθοστασία, ουρές. Τέλεια!!
Α, ναι…και το άλλο που συμβαίνει το Σεπτέμβρη… Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, όλοι μα όλοι το Σεπτέμβρη θα θυμηθούν να έρθουν, αφού για λίγες μέρες είμαστε η «πρωτεύουσα». Συναυλίες, θέατρα και εκδηλώσεις, όλα τώρα. Όμως εγώ δεν έχω δεκάρα τσακιστή…Λίγο τα μέτρα, λίγο ο ΦΠΑ, λίγο το ΔΝΤ, λίγο το νησί, λίγο η παρέα…και τώρα τρύπιες τσέπες… Έρχονται λογαριασμοί που είχα αγνοήσει το καλοκαίρι (επειδή κοιμόμουν, βαριόμουν, έλειπα κλπ). Ώρα να τους δω. Έχουν δίκιο, θα μας τσακίσει οικονομικά αυτός ο Σεπτέμβρης. Και έρχονται χειρότερα.
Έχω και το τρέξιμο στη δουλειά. Όλα εδώ πληρώνονται: η καλοκαιρινή ραστώνη, οι βουτιές και οι μέρες που απλά δεν έκανα τίποτα. Ώρα να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητες. Μαθήματα που άφησα, εργασίες που ξέχασα, projects που κλείδωσα στο συρτάρι. Και πώς γίνεται; Κάθε Σεπτέμβρη όλο και κάτι νέο προκύπτει και τρέχω να τα προλάβω όλα, να στριμώξω χιλιάδες τρεχάματα μέσα σε 24 ώρες. Ούτε που θέλω να τις σκέφτομαι τις μέρες του Σεπτέμβρη…
Με λίγα λόγια, το Σεπτέμβρη στην πόλη μου γίνεται πανζουρλισμός, δεν μπορώ να κυκλοφορήσω σαν άνθρωπος. Το Σεπτέμβρη πνίγομαι στη δουλειά και στα χρέη, με πλημμυρίζει απορία και οργή για τα όσα τραγικά και απάνθρωπα ζω και θα ζήσω, χάσκω έκπληκτος παρατηρητής συνωμοσιών και συστημάτων πολύ ισχυρότερων από εμένα.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, δε θα είχε ζέστη, θα έβρισκα πάντα να παρκάρω, δε θα χρωστούσα τίποτα, τα λεφτά θα έτρεχαν από τα μπατζάκια μου, οι άξιοι θα πήγαιναν μπροστά, η διαφθορά θα ήταν άγνωστη λέξη και η εντιμότητα λίγο πιο διαδεδομένη, θα είχα τα πάντα τακτοποιημένα και οργανωμένα και θα απολάμβανα τον ερχομό του Σεπτεμβρίου. Όλα θα κυλούσαν ρολόι και δε θα βίωνα αυτό το χάος: «Θ’ αργήσω στο ραντεβού, θα μου κόψουν το τηλέφωνο, θα σκάσω από τη ζέστη, δε θα προλάβω, πρέπει να τρέξω».
Να πω την αλήθεια όμως, ποτέ μου δεν πήρα ευχαρίστηση από το να μη χρωστάω τίποτα, από το να είναι όλα προγραμματισμένα στην εντέλεια. Ποτέ δε γέμισε η ζωή μου επειδή βρήκα να παρκάρω έξω από τη δουλειά, ποτέ δε θυμάμαι με νοσταλγία «εκείνη την αξέχαστη εποχή που πλήρωσα όλους τους λογαριασμούς μου». Είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα που με γεμίζουν και με κάνουν να χαμογελώ. Το σημάδι από το μαγιό που πεισματικά μένει να μου θυμίζει ένα όμορφο καλοκαίρι . Τα τζιτζίκια και το κυμάτισμα της θάλασσας που ακόμα ηχούν στα αυτιά μου. Το κρύο που έρχεται, τα μαλλινάκια και τα μπουφανάκια που κατεβαίνουν (ελπίζω να τα χρειαστούμε φέτος, μη σκάσουμε πάλι...αλλά ως εδώ, φτάνει η γκρίνια). Η συνειδητοποίηση ότι από το δρόμο που διασχίζω καθημερινά (τρέχοντας και με το ρολόι στο χέρι), μπορώ να δω τη θάλασσα. Τα 10 δευτερόλεπτα που θα μου χαρίσω για να χαζέψω την πρωινή φουρτούνα. Το ασταμάτητο κουτσομπολιό με συναδέλφους, φίλους, συμμαθητές, συμφοιτητές κλπ κλπ…Τα χαμόγελα των ανθρώπων που αγαπώ. Οι στιγμές που περνάω μαζί τους. Η γλυκιά νύστα στο τέλος μιας κουραστικής μέρας. Oι γιγάντιες παντόφλες-αρκουδάκια που αργά αργά ζεσταίνουν τις παγωμένες πατούσες μου. Το αίσθημα, λίγους μήνες αργότερα, ότι τελικά, κάτι κατάφερα και φέτος. Οι στιγμές παρέα με το μεγαλύτερο ίσως δώρο της ζωής: τη φαντασία, τις αναμνήσεις, τα όνειρα για το μέλλον (όσο ζοφερό κι αν φαντάζει). Μια από τα ίδια κι αυτός ο Σεπτέμβρης λοιπόν. Δε με χαλάει καθόλου…
The cat
The show must go οn (ανατολικά 6#)
Η ώρα περασμένη και το ωράριο καταπιεστικό για τον ελεύθερο επαγγελματία. Η ζέστη και η κρίση βοηθάνε για να κρυφτείς μέσα σ’ ένα δροσερό γραφείο και να βγάλεις τον πιο εργασιομανή εαυτό σου.
Δίπλα μου, ένα ποτήρι με καφέ, που φροντίζω ανά τακτά διαστήματα να το αδειάζω και να το ξαναγεμίζω. Λίγο πιο δίπλα, ένα σταχτοδοχείο με χαρούμενα σχέδια που επίσης φροντίζω να το αδειάζω και να το γεμίζω ανά τακτά διαστήματα. Κάπου όταν αρχίζει και νυχτώνει, καταλαβαίνω ότι πρέπει να γίνει ολιγόωρη παύση εργασιών, και συνέχισή τους με το φως της επομένης. Και αυτή η διαδικασία λαμβάνει χώρα και τις ολόκληρες αλλά και τις μισές εργάσιμες μέρες της εβδομάδας. Κάπου στα κενά, ψάχνω την προσωπική μου ζωή. Και επειδή δεν τη βρίσκω, αναβάλλω καθημερινά το διεξοδικό έλεγχό της.
Κάπως έτσι αναγνωρίζω και τα κενά μου στην εγχώρια αλλά και διεθνή ενημέρωση μου. Κενά στην καθημερινή ενασχόληση με τα δρώμενα του τόπου μου καθώς και κενά από τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Και στο τέλος της ολιγόλεπτης καθημερινής διαπίστωσής μου, δίνω και το αντίστοιχο χάπι στον εαυτό μου: “Αφού έχεις δουλειά αυτές τις δύσκολες μέρες, μη λες κουβέντα, βάλε το κεφάλι κάτω και τρέχα”. Και τρέχω... και τρέχουν και άλλοι μαζί μου. Και είμαι σίγουρος ότι κάπως έτσι τρέχουν και άλλοι παράλληλα με εμένα, και αυτοί με το κεφάλι κάτω. Και δεν φέρνω καμιά αντίρρηση, όπως λέει και ο παππούς μου “εάν δεν τρέξεις τώρα που είσαι νέος... εμείς στην ηλικία σου πιάναμε την πέτρα και τη στύβαμε…”. Οπότε, εμμέσως πλην σαφώς, είμαι πεπεισμένος ότι κάνω το σωστό, κάνω ό, τι νομίζω ότι μπορώ, κάνω το πρέπον. Παράλληλα με όλα αυτά, χωρίς να το έχω επιλέξει, έχω γίνει “έγκριτος” αναλυτής του οικονομικού αδιεξόδου και φροντίζω και εγώ με τη σειρά μου να παπαγαλίζω ό, τι πιθανό σενάριο ακούγεται από “μεγάλους” λογιστές και δικηγόρους. Και μετά από κάποιες στιγμές, αναρωτιέμαι κατά πόσο τελικά αποτελώ και εγώ ένα καλογυαλισμένο, και με προδιαγραφές πολλών χρόνων λειτουργίας, γρανάζι του μηχανισμού. Ενός μηχανισμού που δουλεύει με πολλούς σαν εμένα και εσένα, αλλά δουλεύεται από λίγους, πολύ λίγους. Ενός μηχανισμού που έχει συγκεκριμένους στόχους και σταθερή μεθοδολογία για την επίτευξη των στόχων αυτών. Ενός μηχανισμού που θέλει να με έχει μόνιμα απασχολημένο με τα τόσο μεγάλα καθημερινά προβλήματα. Ενός μηχανισμού που με θέλει να παράγω ό, τι μπορώ για την αυτοσυντήρησή του. Ενός μηχανισμού που δεν με θέλει σωστά ενημερωμένο, γιατί ίσως δοκιμάσω να “ορθώσω” άποψη. Ενός μηχανισμού που με θέλει μόνιμα χολωμένο με τα κοινά, αποστασιοποιημενο. Ενός μηχανισμού που με θέλει εξαρτημένο από την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, την τελευταία λέξη της μόδας, και τα υπόλοιπα υποπροϊόντα του. Ενός μηχανισμού που με θέλει άβουλο και κατευθυνόμενο. Και μετά κουνάω λίγο το κεφάλι μου, για να επαναφέρω τον εαυτό μου στην τάξη. Είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια πράγματα εδώ στη ταγαρτζίδα μας; Θα με έχει πειράξει η ζέστη και η πολλή ενασχόλησή μου με τους υπολογιστές, αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου κάνουν το μυαλό μας να παίρνει περίεργες στροφές. Θα ξαναφορέσω τις παρωπίδες μου, και θα δυναμώσω λίγο την μουσική. Έτσι αυξάνω την παραγωγικότητά μου, μου δίδαξαν στο πανεπιστήμιο.
“εάν πεινάς, νοιάζεσαι, να φας έστω και εάν θα το κλέψεις, η τροφή της ψυχής, δωρεάν είναι μα το βλέπεις.” Κώστας Τουρνάς.
JiJiKaS
€ΥΡΩΠΑΙΚΟ ΣΑΚΑΚΙ – Τελικά το φορέσαμε ή μας το φορέσανε; (ανατολικά 6 )
Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα πολύ να βρω κάτι να σου γράψω αυτή τη φορά. Λίγο η ζέστη, λίγο το ότι λόγω καλοκαιριού τα πάντα μένουν ολίγον τι στάσιμα…Ναι, εντάξει! Με έπιασε η βαρεμάρα!
Έχεις την δολοφονία ενός δημοσιογράφου από “τρομοκράτες” , απεργίες σε φορείς που τώρα είναι η ευκαιρία τους να “ακουστούν” , έχεις μία από τις πιο αστείες απεργίες από τους κατόχους αδειών φορτηγών (!) στη μοναδική ίσως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχει κλειστά επαγγέλματα (και παρεμπιπτόντως θα ήθελα να μάθω αν το κράτος “ανοίξει” και τις άδειες για τα πρατήρια του ΟΠΑΠ), έχεις πυρκαγιές που καθυστέρησαν να μας πουν καλημέρα και για λίγο πίστεψα ότι δεν θα δούμε καμένο δάσος για φέτος, και την περίοδο που αυτό το τεύχος θα βρίσκεται στα χέρια σου θα ακούς για αυξήσεις στον λογαριασμό της ΔΕΗ, στα είδη πρώτης ανάγκης και πολύ πιθανό την αύξηση του Φ.Π.Α. (πράμα που σημαίνει ότι όλα τα προϊόντα θα ανέβουν). Θυμάσαι που κάποτε το Φ.Π.Α. ήταν 18% ; Ναι φίλε μου, καλά θυμάσαι! Τις τελευταίες ημέρες της άνοιξης (καθώς και τα τελευταία 189 χρόνια, από την στιγμή δηλαδή που πήραμε το πρώτο μας δάνειο) η χώρα μας τρέχει με μαθηματική ακρίβεια στην οικονομική πτώχευση της. Πρακτικά δεν πιστεύω ότι θα φτάσουμε στο σημείο που θα βγούμε με τα κατσαρολάκια μας στον δρόμο, αλλά ειλικρινά εάν πιστεύεις ότι το θέμα λύθηκε με τα νέα μέτρα που μας επιβάλλουν τότε είσαι σε άλλο επίπεδο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πήραν την απόφαση να μας δώσουν την τεχνητή αναπνοή και ταυτόχρονα να πυροδοτήσουν μια αλυσίδα απάνθρωπων οικονομικών μέτρων σε βάρος μας. Με τρομάζω που ακούγομαι σαν την Παπαρήγα – Μάο – Μάο, αλλά παρ’ ότι δεν είμαι οικονομολόγος, με την λογική και μόνο, ένα κράτος που δανείζεται λεφτά από το 1821 έως σήμερα, την ίδια στιγμή που δεν παράγει – εξάγει παρά μόνο γεωργικά προϊόντα και τα κέρδη του είναι πενιχρά… πως θα ξεπληρωθούν τα χρωστούμενα ; Και δεν σου υπολογίζω τα λεφτά που φαγώθηκαν ή τα λεφτά που ακόμα και έως σήμερα χάνονται σε μαύρες τρύπες του δημοσίου και σε λάθος αγορές. Να σου θυμίσω τις τραγικές αγορές αμαξοστοιχιών που δεν χωράνε στις ράγες ή να περάσουν από τα τούνελ μας, ή τα υπέρογκα ποσά που καταναλώνονται στις αγορές στρατιωτικών εξοπλισμών με υποβρύχια που γέρνουν, αεροπλάνα που μπάζουν και προσφάτως ελικόπτερα τύπου Απάτσι που πέφτουν (μέχρι την στιγμή που σου γράφω δεν έχει βγει το πόρισμα για το εάν ήταν λάθος χειρισμός ή τεχνικό πρόβλημα). Που κολλάνε όλα αυτά που σου λέω με τον τίτλο του κειμένου; Μιας και όλα σε αυτή τη ζωή είναι αλληλένδετα, (όχι, δεν θα σε πάω στη θεωρία του χάους ούτε στον Dr. House), και όπου υπάρχει δράση υπάρχει αντίδραση, θα σου πω ότι η Ελλάδα πάντοτε είχε μία τάση να κοιτά δεξιά και αριστερά τι γίνεται στα άλλα κράτη και να παίρνει στοιχεία για να τα προσαρμόσει με ένα δικό της τρόπο στην καθημερινότητα της αλλά και στην πολιτική της ζωή. Και κάπου εδώ νιώθω ότι την πατήσαμε. Μαζί με τον δυτικό τρόπο ένδυσης…πήραμε και κάποια στοιχεία με τα οποία δεν έπρεπε να ανακατευτούμε. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία μας, όπου το νομισματικό σύστημα ξεπερνάει το πολιτικό σύστημα. Και στο όνομα αυτού καταργούνται συνταγματικά δίκαια της εργατικής τάξης ώστε να συνεχίσουν κάποιοι να έχουν…κέρδος! Πρέπει να το παραδεχτούμε έτσι; Τα “παιδιά” της μεταπολίτευσης…τα σκατ*σανε. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο οποιασδήποτε γενιάς που να μην έχει ακούσει στη ζωή του “κάντε λίγη υπομονή-σφίξτε λίγο τα ζωνάρια”. Όμως παρότι υποτίθεται πως αυτή είναι μία συμφωνία τύπου «Δίνω-Παίρνω», η ιστορία μας αποδεικνύει πως μετατράπηκε απλά σε «Δίνω», (εντάξει, υπάρχει κάτι που παίρνουμε αλλά δεν ήταν αυτή η συμφωνία μας και μπορεί να διαβάζουν και μικρά παιδιά!). Τρομάζω πάντως με την υπομονή των Ελλήνων όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά πιο πολύ με τρομάζει ο φαύλος κύκλος των πραγμάτων και νιώθω πως όπως και να εξελιχθεί το μέλλον μας, όπως και να κυλίσουν τα γεγονότα, θα καταλήξουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη. Μην ξεχνάς ότι στα προβλήματα που βιώνουμε την τελευταία περίοδο σαν χώρα δεν έχουμε δώσει λύση, απλά συνεχίζουμε αυτό που κάνουμε τόσα χρόνια. Πήραμε ένα καινούργιο δάνειο για να “την βγάλουμε” λίγο καιρό ακόμα, με αποτέλεσμα απλώς να μεταφέρουμε το πρόβλημα στις επόμενες γενιές, οι οποίοι θα ζήσουν τα ίδια και χειρότερα. Ναι ξέρω, μόλις γύρισες από τις διακοπές σου και δεν είχες όρεξη για τέτοια σφαλιάρα, αλλά είμαι σίγουρος πως ήσουν ήδη έτοιμος πως θα δεχτείς κακά μαντάτα στο τέλος του καλοκαιριού. Από σένα εξαρτάται τώρα για το εάν θα αλλάξεις πλώρη στη ζωή σου ή αν θα τα ξεχάσεις όλα με το τρίτο DVD…
Χρήστος Μπαρμπαλιός
Έχεις την δολοφονία ενός δημοσιογράφου από “τρομοκράτες” , απεργίες σε φορείς που τώρα είναι η ευκαιρία τους να “ακουστούν” , έχεις μία από τις πιο αστείες απεργίες από τους κατόχους αδειών φορτηγών (!) στη μοναδική ίσως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχει κλειστά επαγγέλματα (και παρεμπιπτόντως θα ήθελα να μάθω αν το κράτος “ανοίξει” και τις άδειες για τα πρατήρια του ΟΠΑΠ), έχεις πυρκαγιές που καθυστέρησαν να μας πουν καλημέρα και για λίγο πίστεψα ότι δεν θα δούμε καμένο δάσος για φέτος, και την περίοδο που αυτό το τεύχος θα βρίσκεται στα χέρια σου θα ακούς για αυξήσεις στον λογαριασμό της ΔΕΗ, στα είδη πρώτης ανάγκης και πολύ πιθανό την αύξηση του Φ.Π.Α. (πράμα που σημαίνει ότι όλα τα προϊόντα θα ανέβουν). Θυμάσαι που κάποτε το Φ.Π.Α. ήταν 18% ; Ναι φίλε μου, καλά θυμάσαι! Τις τελευταίες ημέρες της άνοιξης (καθώς και τα τελευταία 189 χρόνια, από την στιγμή δηλαδή που πήραμε το πρώτο μας δάνειο) η χώρα μας τρέχει με μαθηματική ακρίβεια στην οικονομική πτώχευση της. Πρακτικά δεν πιστεύω ότι θα φτάσουμε στο σημείο που θα βγούμε με τα κατσαρολάκια μας στον δρόμο, αλλά ειλικρινά εάν πιστεύεις ότι το θέμα λύθηκε με τα νέα μέτρα που μας επιβάλλουν τότε είσαι σε άλλο επίπεδο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πήραν την απόφαση να μας δώσουν την τεχνητή αναπνοή και ταυτόχρονα να πυροδοτήσουν μια αλυσίδα απάνθρωπων οικονομικών μέτρων σε βάρος μας. Με τρομάζω που ακούγομαι σαν την Παπαρήγα – Μάο – Μάο, αλλά παρ’ ότι δεν είμαι οικονομολόγος, με την λογική και μόνο, ένα κράτος που δανείζεται λεφτά από το 1821 έως σήμερα, την ίδια στιγμή που δεν παράγει – εξάγει παρά μόνο γεωργικά προϊόντα και τα κέρδη του είναι πενιχρά… πως θα ξεπληρωθούν τα χρωστούμενα ; Και δεν σου υπολογίζω τα λεφτά που φαγώθηκαν ή τα λεφτά που ακόμα και έως σήμερα χάνονται σε μαύρες τρύπες του δημοσίου και σε λάθος αγορές. Να σου θυμίσω τις τραγικές αγορές αμαξοστοιχιών που δεν χωράνε στις ράγες ή να περάσουν από τα τούνελ μας, ή τα υπέρογκα ποσά που καταναλώνονται στις αγορές στρατιωτικών εξοπλισμών με υποβρύχια που γέρνουν, αεροπλάνα που μπάζουν και προσφάτως ελικόπτερα τύπου Απάτσι που πέφτουν (μέχρι την στιγμή που σου γράφω δεν έχει βγει το πόρισμα για το εάν ήταν λάθος χειρισμός ή τεχνικό πρόβλημα). Που κολλάνε όλα αυτά που σου λέω με τον τίτλο του κειμένου; Μιας και όλα σε αυτή τη ζωή είναι αλληλένδετα, (όχι, δεν θα σε πάω στη θεωρία του χάους ούτε στον Dr. House), και όπου υπάρχει δράση υπάρχει αντίδραση, θα σου πω ότι η Ελλάδα πάντοτε είχε μία τάση να κοιτά δεξιά και αριστερά τι γίνεται στα άλλα κράτη και να παίρνει στοιχεία για να τα προσαρμόσει με ένα δικό της τρόπο στην καθημερινότητα της αλλά και στην πολιτική της ζωή. Και κάπου εδώ νιώθω ότι την πατήσαμε. Μαζί με τον δυτικό τρόπο ένδυσης…πήραμε και κάποια στοιχεία με τα οποία δεν έπρεπε να ανακατευτούμε. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία μας, όπου το νομισματικό σύστημα ξεπερνάει το πολιτικό σύστημα. Και στο όνομα αυτού καταργούνται συνταγματικά δίκαια της εργατικής τάξης ώστε να συνεχίσουν κάποιοι να έχουν…κέρδος! Πρέπει να το παραδεχτούμε έτσι; Τα “παιδιά” της μεταπολίτευσης…τα σκατ*σανε. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο οποιασδήποτε γενιάς που να μην έχει ακούσει στη ζωή του “κάντε λίγη υπομονή-σφίξτε λίγο τα ζωνάρια”. Όμως παρότι υποτίθεται πως αυτή είναι μία συμφωνία τύπου «Δίνω-Παίρνω», η ιστορία μας αποδεικνύει πως μετατράπηκε απλά σε «Δίνω», (εντάξει, υπάρχει κάτι που παίρνουμε αλλά δεν ήταν αυτή η συμφωνία μας και μπορεί να διαβάζουν και μικρά παιδιά!). Τρομάζω πάντως με την υπομονή των Ελλήνων όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά πιο πολύ με τρομάζει ο φαύλος κύκλος των πραγμάτων και νιώθω πως όπως και να εξελιχθεί το μέλλον μας, όπως και να κυλίσουν τα γεγονότα, θα καταλήξουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη. Μην ξεχνάς ότι στα προβλήματα που βιώνουμε την τελευταία περίοδο σαν χώρα δεν έχουμε δώσει λύση, απλά συνεχίζουμε αυτό που κάνουμε τόσα χρόνια. Πήραμε ένα καινούργιο δάνειο για να “την βγάλουμε” λίγο καιρό ακόμα, με αποτέλεσμα απλώς να μεταφέρουμε το πρόβλημα στις επόμενες γενιές, οι οποίοι θα ζήσουν τα ίδια και χειρότερα. Ναι ξέρω, μόλις γύρισες από τις διακοπές σου και δεν είχες όρεξη για τέτοια σφαλιάρα, αλλά είμαι σίγουρος πως ήσουν ήδη έτοιμος πως θα δεχτείς κακά μαντάτα στο τέλος του καλοκαιριού. Από σένα εξαρτάται τώρα για το εάν θα αλλάξεις πλώρη στη ζωή σου ή αν θα τα ξεχάσεις όλα με το τρίτο DVD…
Χρήστος Μπαρμπαλιός
Ως πότε παλικάρια… (ανατολικά 5 )
Θα πάρω μια βαθιά ανάσα και θα ψιθυρίσω στον εαυτό μου μια έκφραση που αποτέλεσε για πολλούς το έναυσμα για την επανάσταση που οδήγησε στην απελευθέρωση του τότε ελληνισμού από την τουρκοκρατία... Μια επανάσταση που τελικά οδήγησε στο πρώτο ελληνικό ελεύθερο κράτος. Μας φώναζαν ραγιάδες, τον πλούτο του ελλαδικού χώρου εκμεταλλευόταν οι αφέντες βάζοντας τους Έλληνες εργάτες να δουλεύουν και πληρώνοντας του τα ελάχιστα. Τα καλυτέρα παιδιά των Ελλήνων τα έπαιρναν στη δούλεψη τους οι Τούρκοι και τα ονόμαζαν γενιτσάρους. Εκείνη την εποχή οι μόνοι που είχαν κάποια θέση εξουσίας, και κάποια μορφή πλούτου ήταν μονό όσοι είχαν συμπράξει με τον κατακτητή και είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι μια χαρά είναι ο ελληνισμός υπόδουλος εάν μπορούν αυτοί να την βολέψουν. Οι ρομαντικοί ποιητές και συγγραφείς της εποχής, προσπαθούσαν να αφυπνίσουν το γένος με ότι μέσα είχαν και κάποιοι άνθρωποι του εξωτερικού που είχαν διαβάσει για την ιστορία μας, και είχαν επισκεφτεί την Ελλάδα, έκαναν προσπάθειες και κινήσεις για να βοηθήσουν και αυτοί όπως μπορούσαν την περιβόητη αφύπνιση του γένους. Κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες για να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους σε τοπικό επίπεδο γινόντουσαν σε τακτά διαστήματα, αλλά χαρακτηρίζονταν πρόχειρες τοπικές και ανοργάνωτες. Είχε καταφέρει για πολλά χρόνια ο κατακτητής να μας κρατάει αποσυντονισμένους, χωμένους για τα καλά στη καθημερινότητα της βιοπάλης, απαλλαγμένους από βαθύτερους προβληματισμούς για το μέλλον του γένους μας. Κάπως έτσι μας δίδαξαν στα σχολεία ότι ήταν ο υπόδουλος ελληνισμός κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας. Και τώρα θα μαζέψω όση μαγκιά μου έχει απομείνει για να κάνω ίσως και έναν παράλογο παραλληλισμό. Εν έτη 2010 το ελληνικό κράτος θεωρείται ελεύθερο την ώρα που στην Ευρώπη και στο κόσμο ολόκληρο (έως την Κίνα έφτασε η φήμη μας) έχουν μάθει για το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας μας και τους όρους κάτω από τους οποίους η Ελλάδα θα χάσει όσα λιγότερα για βγει από αυτήν τη κατάσταση. Το μεγαλύτερο ποσοστό των εταιριών που συνεχίζουν να είναι κερδοφόρες στην ελεύθερη Ελλάδα, αποτελεί κάποιο κοντινό η μακρινό παρακλάδι πολυεθνικών εταιριών. Όλοι έχουμε ακούσει μια ιστορία για κάποιον ελεύθερο Έλληνα που μόλις έκανε μια δυο πιο σωστές σκέψεις από τους υπολοίπους απορροφήθηκε από μια εταιρία κολοσσό και έχει μόνιμη κατοικία και μόνιμη πληρωμή από εταιρίες τους εξωτερικού και οι γονείς τους τον βλέπουν μόνο γιορτές και εάν. Θα κινδυνέψω να σκεφτώ επίσης ότι και όσοι από τους ελευθέρους Έλληνες που έχουν κάποια θέση στο μηχανισμό της εξουσίας, έχουν μια μέτρια έως καλή σχέση με τους αντιστοίχους των εξωτερικών χωρών σε πολιτικό αλλά και οικονομικό επίπεδο. Και σίγουρα έχουν βρει κάποιο τρόπο να κοιμούνται ήσυχοι ότι έτσι είναι η ελεύθερη Ελλάδα και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα παραπάνω από το να συμβιβαστούν με τους κανόνες του παιχνιδιού και απλά να βολευτούν με ότι μέσα διαθέτουν. Οι ρομαντικοί ελεύθεροι Έλληνες προσπαθούν να εκφράσουν την αντίδραση τους με γραπτά η φωνητικά μηνύματα αλλά που χώρος για δημοσιότητα, αφού δεν πουλάει. Κατά περιόδους ελεύθεροι εργαζόμενοι που φορούν στολή αστυνομικών καλούνται να χρησιμοποιήσουν την όποια μορφή βίας μπορούν για να σταματήσουν προσπάθειες ανθρώπων για αντίδραση, που χαρακτηρίζονται τοπικές εκδηλώσεις αναρχικών και περιθωριακών στοιχειών. Ο πολύς κόσμος είναι απορροφημένος στην καθημερινή βιοπάλη με τα προβλήματα του και εκτονώνεται όπως μπορεί στο γήπεδο και στην τηλεόραση μπροστά μήπως και μπορέσει να δει κάτι πιο μίζερο από αυτό που ζει, γιατί αυτό σίγουρα πουλάει! Όλα αυτά στην ελεύθερη Ελλάδα. Ενεργό μέλος της ευρωπαϊκής οικονομικής ένωσης!
Κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας τελικά χρειάστηκε βοήθεια από Έλληνες και κεφαλαία του εξωτερικού για να οργανωθεί μια σωστή κίνηση που είχε σαν σκοπό την απελευθέρωση του γένους και έτσι πέρασαν αρκετά χρόνια για να γίνει αυτό. Θα τρέξω πιο πίσω στο παρελθόν για να θυμηθώ και κάτι άλλο που μας δίδαξαν στο σχολείο, γιατί ίσως τελικά το σχολείο δεν φωτίζει μονό όταν καίγεται. “Το δις εξαμαρτείν, ουκ αντρός σοφού”.
JiJiKaS
Κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας τελικά χρειάστηκε βοήθεια από Έλληνες και κεφαλαία του εξωτερικού για να οργανωθεί μια σωστή κίνηση που είχε σαν σκοπό την απελευθέρωση του γένους και έτσι πέρασαν αρκετά χρόνια για να γίνει αυτό. Θα τρέξω πιο πίσω στο παρελθόν για να θυμηθώ και κάτι άλλο που μας δίδαξαν στο σχολείο, γιατί ίσως τελικά το σχολείο δεν φωτίζει μονό όταν καίγεται. “Το δις εξαμαρτείν, ουκ αντρός σοφού”.
JiJiKaS
ΘΛΙΨΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΧΑΛΑΣΜΕΝΑ ΦΑΝΆΡΙΑ (ανατολικά ५)
Μια τρελή διασταύρωση με χαλασμένα φανάρια ... Πόσο εύκολα μπορεί η τάξη να γίνει αταξία, η αρχή να γίνει αναρχία και η ζωή να γίνει επιβίωση... Κατάθλιψη, μια λέξη μέσα στη μόδα που χρησιμοποιείται από τα άχρωμα και απρόσωπα δελτία ειδήσεων
ως τις παρέες στα καφέ της γκρι πόλης. Κάποια στιγμή, στους περισσότερους από μας έρχεται η ώρα που το ποτήρι είναι μισοάδειο.
Έχεις την εντύπωση ότι νύχτα-μέρα σε ακολουθεί μια σκιά, και αυτό σε τρελαίνει. Μη φοβηθείς. Δεν είναι κανείς άλλος εκτός από το “μαύρο σκύλο της κατάθλιψης” (σε συμβουλεύω, εάν νιώθεις κάπως έτσι να πάρεις το βιβλίο αυτό). Όσο αρνείσαι την ύπαρξή του, είναι σα να τον ταΐζεις. Και αυτός μεγαλώνει και γίνεται ενοχλητικός. Η ανύπαρκτη ύπαρξη του σε τρελαίνει.
Όταν συμβιβαστείς και δεχτείς ότι υπάρχει, τότε γίνεται ένα μικρό υπάκουο κουταβάκι
που μπορεί να υπάρχει γύρω σου χωρίς να σε ενοχλεί.
Τα αισθήματα είναι κάτι σαν τα χαλασμένα φανάρια της διασταύρωσης που λέγαμε στην αρχή.
Όταν είναι πράσινο, νιώθεις την ελευθερία να περάσεις απέναντι και να συνεχίσεις την ολοκλήρωση του προορισμού σου ..προς τη μικρή ή μεγάλη Ιθάκη σου.
Στο πορτοκαλί, ίσα ίσα προλαβαίνεις να περάσεις αλλά έχεις την επιλογή να κόψεις λίγο
ταχύτητα και να σταματήσεις. Μια στάση που μπορεί να σου φανεί από ελάχιστη έως αιώνια. Στο κόκκινο όμως δεν έχεις καμία επιλογή. Σταματάς... αν περάσεις κινδυνεύεις.
Τι γίνεται όμως όταν χαλάσουν τα φανάρια (συναισθήματα);
Τι κάνεις σε μια τέτοια άναρχη κατάσταση; Πόσο μπορείς να δοκιμάζεις τις αντοχές σου και πώς μπορείς να βγεις από αυτό το αδιέξοδο ; Όλα τα χρώματα χορεύουν μέσα στο κεφάλι σου και αυτό σε τρελαίνει.
Η γη γυρίζει, και εμένα αυτό το γύρω γύρω, η εναλλαγή νύχτας και μέρας, μου φέρνει ναυτία. Το βρίσκω άσκοπο και ειρωνικό.
Όμως όχι... κάποιο λόγο θα έχει που γίνεται κι αυτό. Η κατάθλιψη δεν είναι ίωση που περνάει όταν κάνει τον κύκλο της. Είναι ανίατη ασθένεια που αν δε μάθεις να ζεις μαζί της, θα χειροτερέψει.
Πρέπει να αποβάλεις ό, τι σε κάνει να νιώθεις άσχημα και να περνάς τις στιγμές σου όσο πιο όμορφα και ήρεμα μπορείς.
Διάβασα κάπου ότι η ζωή του κάθε ένα μας είναι μια θεατρική παράσταση. Εσύ είσαι υπεύθυνος για το ποιοι θέλεις να παίξουν μαζί σου και κανείς δεν μπορεί να σου κατευθύνει το σενάριο. Και το ποιο σημαντικό: είναι μία και ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Δεν έχει πρόβες, και όταν κλείσει η αυλαία είναι το ΤΕΛΟΣ, και αυτό το τέλος μόνο εσύ μπορείς να το σκηνοθετήσεις. Κανείς δεν μπορεί να σου επιβάλει πώς θα ζήσεις.
Ακόμα και αν όλα φαίνονται μαύρα, δύσκολα και αβέβαια... εσύ είσαι ο καπετάνιος, εσύ κρατάς το τιμόνι. ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.
"Αν στα σκοτεινά περπατάς
συνέχισε μην τα παρατάς γιατί
έκανες ήδη μια αρχή
Και δεν το χρωστάς κανενός
Κι αν αλλού σε πάει ο άνεμος
Κρατήσου εκεί
Αυτή είναι η δική σου ζωή"
ΦΑΜΕΛΛΟΣ
emily the strange
ως τις παρέες στα καφέ της γκρι πόλης. Κάποια στιγμή, στους περισσότερους από μας έρχεται η ώρα που το ποτήρι είναι μισοάδειο.
Έχεις την εντύπωση ότι νύχτα-μέρα σε ακολουθεί μια σκιά, και αυτό σε τρελαίνει. Μη φοβηθείς. Δεν είναι κανείς άλλος εκτός από το “μαύρο σκύλο της κατάθλιψης” (σε συμβουλεύω, εάν νιώθεις κάπως έτσι να πάρεις το βιβλίο αυτό). Όσο αρνείσαι την ύπαρξή του, είναι σα να τον ταΐζεις. Και αυτός μεγαλώνει και γίνεται ενοχλητικός. Η ανύπαρκτη ύπαρξη του σε τρελαίνει.
Όταν συμβιβαστείς και δεχτείς ότι υπάρχει, τότε γίνεται ένα μικρό υπάκουο κουταβάκι
που μπορεί να υπάρχει γύρω σου χωρίς να σε ενοχλεί.
Τα αισθήματα είναι κάτι σαν τα χαλασμένα φανάρια της διασταύρωσης που λέγαμε στην αρχή.
Όταν είναι πράσινο, νιώθεις την ελευθερία να περάσεις απέναντι και να συνεχίσεις την ολοκλήρωση του προορισμού σου ..προς τη μικρή ή μεγάλη Ιθάκη σου.
Στο πορτοκαλί, ίσα ίσα προλαβαίνεις να περάσεις αλλά έχεις την επιλογή να κόψεις λίγο
ταχύτητα και να σταματήσεις. Μια στάση που μπορεί να σου φανεί από ελάχιστη έως αιώνια. Στο κόκκινο όμως δεν έχεις καμία επιλογή. Σταματάς... αν περάσεις κινδυνεύεις.
Τι γίνεται όμως όταν χαλάσουν τα φανάρια (συναισθήματα);
Τι κάνεις σε μια τέτοια άναρχη κατάσταση; Πόσο μπορείς να δοκιμάζεις τις αντοχές σου και πώς μπορείς να βγεις από αυτό το αδιέξοδο ; Όλα τα χρώματα χορεύουν μέσα στο κεφάλι σου και αυτό σε τρελαίνει.
Η γη γυρίζει, και εμένα αυτό το γύρω γύρω, η εναλλαγή νύχτας και μέρας, μου φέρνει ναυτία. Το βρίσκω άσκοπο και ειρωνικό.
Όμως όχι... κάποιο λόγο θα έχει που γίνεται κι αυτό. Η κατάθλιψη δεν είναι ίωση που περνάει όταν κάνει τον κύκλο της. Είναι ανίατη ασθένεια που αν δε μάθεις να ζεις μαζί της, θα χειροτερέψει.
Πρέπει να αποβάλεις ό, τι σε κάνει να νιώθεις άσχημα και να περνάς τις στιγμές σου όσο πιο όμορφα και ήρεμα μπορείς.
Διάβασα κάπου ότι η ζωή του κάθε ένα μας είναι μια θεατρική παράσταση. Εσύ είσαι υπεύθυνος για το ποιοι θέλεις να παίξουν μαζί σου και κανείς δεν μπορεί να σου κατευθύνει το σενάριο. Και το ποιο σημαντικό: είναι μία και ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Δεν έχει πρόβες, και όταν κλείσει η αυλαία είναι το ΤΕΛΟΣ, και αυτό το τέλος μόνο εσύ μπορείς να το σκηνοθετήσεις. Κανείς δεν μπορεί να σου επιβάλει πώς θα ζήσεις.
Ακόμα και αν όλα φαίνονται μαύρα, δύσκολα και αβέβαια... εσύ είσαι ο καπετάνιος, εσύ κρατάς το τιμόνι. ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.
"Αν στα σκοτεινά περπατάς
συνέχισε μην τα παρατάς γιατί
έκανες ήδη μια αρχή
Και δεν το χρωστάς κανενός
Κι αν αλλού σε πάει ο άνεμος
Κρατήσου εκεί
Αυτή είναι η δική σου ζωή"
ΦΑΜΕΛΛΟΣ
emily the strange
Αντίο Ελλάδα, καλημέρα Αργεντινή.
Στις 20 Δεκεμβρίου του 2001, οι κάτοικοι της Αργεντινής ξεχύθηκαν αυθόρμητα στο δρόμο διαδηλώνοντας για τη δυσμενή οικονομική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα τα τελευταία χρόνια. Ήταν η μαζικότερη συγκέντρωση που είχε γνωρίσει η Αργεντινή τις τελευταίες δεκαετίες. Είχαν περάσει 25 χρόνια από τη στιγμή που άνοιξε ο ασκός του Αιόλου ο οποίος τους ώθησε στη λαϊκή εξέγερση. Είχαν προηγηθεί 25 χρόνια διαφθοράς στον πολιτικό τομέα (και όχι μόνο), ιδιωτικοποίησης δημοσίων επιχειρήσεων όπως του τηλεφώνου, της εθνικής αεροπορικής εταιρίας, των διοδίων, της κατασκευής δρόμων, του φυσικού αερίου, της εξαγωγής πετρελαίου, της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, των σιδηροδρομικών γραμμών και πολλών άλλων επιχειρήσεων του δημοσίου. Με την εισαγωγή του δολαρίου στη χώρα, όπως και ξένων επενδυτών, πολλά εργοστάσια αλλά και εργαστήρια κλείνουν. Το ίδιο συμβαίνει και σε υγιείς τομείς, όπως της υφαντουργίας και της μεταλλουργίας. Τα συνοικιακά καταστήματα χρεοκοπούν. Η ανεργία εκτοξεύεται στα ύψη. Το να έχεις δουλειά είναι τεράστιο προνόμιο. Οι εργοδότες εκμεταλλεύονται στο έπακρο την οικονομική κρίση που έχει καταβάλει την χώρα, απαξιώνοντας εργασιακούς θεσμούς και απειλώντας με απολύσεις σε περίπτωση μη συμμόρφωσης των υπαλλήλων στα νέα εργασιακά μέτρα. Η χώρα έχει δανειστεί από ξένους ιδιώτες, αλλά και από το διεθνές νομισματικό ταμείο που τώρα καλείται να ξεχρεώσει. Οι αγορές στερεύουν, οι τράπεζες παγώνουν όλους τους τραπεζικούς λογαριασμούς και η χώρα κηρύσσει πτώχευση. Κάπως έτσι (στο πολύ γενικό) είχαν τα πράματα στην Αργεντινή πριν από κάποια χρόνια. Μήπως σου θυμίζουν κάτι; Μήπως νιώθεις κάποιο déjà vu; Ναι, είναι πολύ γνώριμα για τη χώρα μας αυτά τα γεγονότα. Όχι, δεν ονομάζομαι Ευαγγελάτος, ούτε Λιακόπουλος και δεν είμαι υπέρ της καταστροφολογίας και της τρομολαγνείας. Αλλά δε θα σου πω ότι όλα είναι ΟΚ. Θα σου πω ότι δεν πρέπει να αρκεστείς στην ατάκα που κυοφορούν τελευταία τα ΜΜΕ, πως έρχονται χειρότερες μέρες και θα πρέπει να υποστούμε ακόμη πιο σκληρά μέτρα. Γιατί το μόνο που κάνουν είναι να σε προετοιμάζουν για μία άνευ όρων παράδοση. Ήδη έχεις υποστεί πάρα πολλά. Τόσο καιρό έχεις συμφωνήσει να δουλεύεις το ίδιο ή και περισσότερο με τους ευρωπαίους συναδέλφους σου, να αμείβεσαι με τα μισά λεφτά, και παρόλα αυτά να πληρώνεις τα ίδια ή ακόμη πιο ακριβά τα αντίστοιχα προϊόντα που αγοράζει ο ευρωπαίος πολίτης. Μόλις τώρα περάσανε τα νέα μέτρα και θα δεχτείς να έρθουν ακόμη πιο σκληρά στο μέλλον; “Όχι άλλο κάρβουνο ” είναι η μοναδική έκφραση που ηχεί μέσα στο κεφάλι μου! Το κακό της υπόθεσης είναι ότι δεν ξέρουμε τι πρέπει να περιμένουμε. Ο λαός της Αργεντινής ξεσηκώθηκε, γιατί στο σημείο που είχαν φτάσει τα πράματα δεν υπήρχε καμιά άλλη κίνηση που θα μπορούσε να κάνει. Το θέμα όμως είναι πως ό, τι ήταν να γίνει, είχε ήδη γίνει. Είχαν ήδη οδηγήσει την χώρα τους στη χρεοκοπία και τώρα το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι απλά να ξεκινήσουν από την αρχή. Και αν σε κάνει να αισθάνεσαι την παραμικρή ασφάλεια το γεγονός ότι ανήκουμε στην ζώνη του ευρώ, να σου θυμίσω πως δεν είναι και ό, τι καλύτερο να στηρίζεται ένα ολόκληρο έθνος σε “συμμαχικές” δυνάμεις. Δεν θα σου ζητήσω να πιστέψεις ό,τι σου γράφω, αλλά θα σου ζητήσω να κρατήσεις αυτό το σενάριο έστω και σα μία πιθανότητα μέσα σου. Η παγκόσμια ιστορία και ειδικότερα του δυτικού κόσμου, έχει να σου διδάξει πάρα πολλά πράματα. Αν παρατηρήσεις καλύτερα, θα διαβάσεις για χειραγώγηση λαών, για αποστολή “ οικονομικών εκτελεστών ” από χώρες όπως η Αμερική σε χώρες όπου διακυβεύονταν τα οικονομικά τους συμφέροντα, για “στήσιμο” γεγονότων, για δολοφονίες ή ατυχήματα ανθρώπων που είχαν κομβικό ρόλο σε κρατικές οικονομικές αποφάσεις. Σου φαίνονται επιστημονική φαντασία; Τότε είσαι σίγουρα πιο χαρούμενος άνθρωπος από μένα! Βιώνουμε σημαντικά γεγονότα, και σίγουρα βρισκόμαστε για πρώτη φορά μπροστά σε κάτι μεγάλο. Σε κάτι που χρειάστηκαν αρκετά χρόνια ώστε να οδηγηθούμε στο σημείο που βρισκόμαστε. Δέσε τη ζώνη σου λοιπόν και ετοιμάσου για off road διαδρομές, γιατί αυτή τη φορά δεν έχουμε ιδέα πως θα τελειώσει αυτή η υπόθεση! “Καλό κουράγιο! ”
Χρήστος Μπαρμπαλιός
Χρήστος Μπαρμπαλιός
Κυριακή 4 Απριλίου 2010
ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ
Διασκεδάζω (ρ.) = ενεργώ έτσι ώστε να περνώ ευχάριστα.
Ευχάριστο (επιθ.) = κάτι που δημιουργεί καλή ψυχική διάθεση, συναισθήματα χαράς, ικανοποίησης, ευεξίας.
Η ομοιομορφία είναι το concept της εποχής μας. Γίνε σαν τους άλλους, για να μπορούμε να προβλέπουμε καλύτερα την καταναλωτική σου συμπεριφορά και να ελέγχουμε τις αντιδράσεις σου. Κι αν τολμάς να μην υπακούς... στην πυρά! Είσαι τουλάχιστον ξενέρωτος αν δεν ακολουθείς και δεν ‘ευχαριστιέσαι’ (μα γιατί;;) τους μαζικούς τρόπους διασκέδασης. Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, περιοδικά...όλοι ξέρουν πότε πρέπει να βγεις, πού να πας, τι να κάνεις....(Ιn, meeting point, hot spot της πόλης κλπ). Ενημερώσου για τη ‘σωστή’ διασκέδαση και μάθε πώς θα προσαρμοστείς.
Πρέπει να πετάς τη σκούφια σου για μέρη όπου δεν μπορείς να αναπνεύσεις, να κουνηθείς, και φυσικά δεν μπορείς ν’ ακούσεις ούτε το διπλανό σου ούτε καν τη σκέψη σου. Και επιτέλους... μάθε πού «πηγαίνει ο κόσμος» και κάνε σημαία σου το «μα γιατί να πάμε σ’αυτό το μαγαζί; Δεν έχει κόσμο, πάμε στο άλλο» – που είναι τίγκα και η ανελέητη κενή μουσική χτυπάει στο αυτί σου. Τι κι αν εσύ θέλεις απλά να μιλήσεις με τους φίλους σου και δε θες να ουρλιάζεις; Αφού «εκεί πάει ο κόσμος»! Είσαι περίεργος αν δε βγεις έξω το Σάββατο, που δε βρίσκεις ούτε σκαμπό ελεύθερο. Το Σάββατο βγαίνει ο κόσμος λέμε! Είσαι απροσάρμοστος αν συγκεκριμένες ‘γιορτινές’ μέρες κάτσεις μέσα ή τολμήσεις να κοιμηθείς πριν τις 5 το πρωί, ή αν δεν έχεις κέφι βρε αδερφέ. Και προφανώς είναι πολύ in να χορεύεις disco μουσική μέσα στις Απόκριες, αλλά αν κάνεις το έγκλημα να διασκεδάζεις με τη συγκεκριμένη μουσική εκτός Απόκρεων, είσαι απλά ένας εξωγήινος, «μα πώς είναι δυνατόν να περνάς καλά με κάτι τόσο ξεπερασμένο»;
Μάζεψε όλα τα απαραίτητα: λεφτά, πολλούς trendy φίλους, γκαρνταρόμπα Carrie Bradshaw, χρόνο για σκότωμα, ατσαλένιες φωνητικές χορδές, ανοσία στην ασφυξία και άφθαρτα τύμπανα. Πέρνα τουλάχιστον 3 ώρες για να ετοιμαστείς –μην πεταχτεί καμιά τρίχα-, ψάξε να παρκάρεις άλλες 3, περπάτα ή περίμενε στην ουρά άλλες 3. ‘Διασκέδάσε’ με ένα ποτήρι στο χέρι και το υπόλοιπο σώμα ακίνητο (εξαιρούνται το χέρι και το κεφάλι, βλ. παρακάτω). Δείξε να ενθουσιάζεσαι με τραγούδια χωρίς μελωδία και ειρμό, μονότονα και αδιάφορα....που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (συνήθως τον άσχημο) θυμίζουν όοοοοοολα τα παλιά τραγούδια (τα οποία θεωρείς ξεπερασμένα...άλλωστε ένα τραγούδι του ’90 είναι βαρετό ενώ το clopy-paste του 2010 είναι καταπληκτικό).
Πας πολύ καλά μέχρι εδώ. Για να ενταχτείς πλήρως στο γαϊτανάκι της ‘σωστής’ διασκέδασης, δεν έχεις παρά να ακολουθήσεις και τις παρακάτω επιπρόσθετες συμβουλές:
DO’S
• Αν είσαι γυναίκα, βάλε πολύ make-up…τόσο που να αλλάζεις φυσιογνωμία. Αν είσαι άντρας, βάλε κολώνια, πολλή κολώνια. Και ζελέ...πολύ ζελέ.
• Φρόντισε έστω ένα αξεσουάρ σου να γυαλίζει.
• Μάθε να διαβάζεις χείλη για να αποφύγεις το αντιαισθητικό «τι;».
• Προσπάθησε να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό του κάθε τραγουδιού. Μην ξεχνάς να προσαρμόζεις την ταχύτητά σου ανάλογα με το τραγούδι. Αν έχεις χώρο να χορέψεις...(που σημαίνει ότι το μαγαζί δεν είχε αρκετό κόσμο, οπότε η βραδιά ήταν αποτυχημένη ούτως ή άλλως), κάντο με προσοχή. Μένε όσο μπορείς ακίνητος.
• Αν βγει ήλιος, ΤΡΕΧΑ στα μαγαζιά που βλέπουν θάλασσα, έχουν ανοιχτωσιά και γενικά ‘φοριούνται’ με τον καλό καιρό. Τι θα πει «γίνεται χαμός, δε βρίσκω να κάτσω;». Κάτσε όρθιος, στριμώξου. Κάθε πότε βλέπουμε ήλιο σ’αυτή τη χώρα;
• Αγάπα τη μουσική που είναι κάθε φορά στη μόδα.
DON’TS
• Μη φοράς ποτέ το ίδιο ρουχαλάκι στις εξόδους σου. Απαράδεκτο.
• Μην πας ποτέ σε μέρος που δεν είναι γεμάτο. Μίζερο.
• Μην αφεθείς στο χορό γιατί θα γίνεις ρεζίλι. Και ήρεμα με το κεφάλι ε?
• Μην αναφέρεσαι ποτέ και για κανένα λόγο σε μουσική προηγούμενων δεκαετιών ή ‘ξενέρωτων’ ρευμάτων.
• Μην πεις ποτέ τη φράση «πάμε κάπου ήρεμα να χαλαρώσουμε;».
• Μην απαιτείς ήσυχη παραλία. Η επαφή με τη φύση και η αρμονία με το περιβάλλον είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το ακατάληπτο μπιτ...
Ο καθένας βρίσκει το δικό του νόημα στη ζωή, το δικό του δρόμο. Αν με το να ενταχτείς στη ‘σωστή’ διασκέδαση αισθάνεσαι καλά και νιώθεις ότι η επιλογή σου είναι ελεύθερη και συνειδητή, όλα ΟΚ. Προσπάθησε όμως να μη στραβομουτσουνιάζεις με το νόημα που έχουν βρει οι ‘ξενέρωτοι’, όσο διαφορετικό κι αν είναι απ’ το δικό σου. Θα κάνεις ρυτίδες πριν την ώρα σου...κρίμα είναι...
Ράνια Γεωργακά
Ευχάριστο (επιθ.) = κάτι που δημιουργεί καλή ψυχική διάθεση, συναισθήματα χαράς, ικανοποίησης, ευεξίας.
Η ομοιομορφία είναι το concept της εποχής μας. Γίνε σαν τους άλλους, για να μπορούμε να προβλέπουμε καλύτερα την καταναλωτική σου συμπεριφορά και να ελέγχουμε τις αντιδράσεις σου. Κι αν τολμάς να μην υπακούς... στην πυρά! Είσαι τουλάχιστον ξενέρωτος αν δεν ακολουθείς και δεν ‘ευχαριστιέσαι’ (μα γιατί;;) τους μαζικούς τρόπους διασκέδασης. Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, περιοδικά...όλοι ξέρουν πότε πρέπει να βγεις, πού να πας, τι να κάνεις....(Ιn, meeting point, hot spot της πόλης κλπ). Ενημερώσου για τη ‘σωστή’ διασκέδαση και μάθε πώς θα προσαρμοστείς.
Πρέπει να πετάς τη σκούφια σου για μέρη όπου δεν μπορείς να αναπνεύσεις, να κουνηθείς, και φυσικά δεν μπορείς ν’ ακούσεις ούτε το διπλανό σου ούτε καν τη σκέψη σου. Και επιτέλους... μάθε πού «πηγαίνει ο κόσμος» και κάνε σημαία σου το «μα γιατί να πάμε σ’αυτό το μαγαζί; Δεν έχει κόσμο, πάμε στο άλλο» – που είναι τίγκα και η ανελέητη κενή μουσική χτυπάει στο αυτί σου. Τι κι αν εσύ θέλεις απλά να μιλήσεις με τους φίλους σου και δε θες να ουρλιάζεις; Αφού «εκεί πάει ο κόσμος»! Είσαι περίεργος αν δε βγεις έξω το Σάββατο, που δε βρίσκεις ούτε σκαμπό ελεύθερο. Το Σάββατο βγαίνει ο κόσμος λέμε! Είσαι απροσάρμοστος αν συγκεκριμένες ‘γιορτινές’ μέρες κάτσεις μέσα ή τολμήσεις να κοιμηθείς πριν τις 5 το πρωί, ή αν δεν έχεις κέφι βρε αδερφέ. Και προφανώς είναι πολύ in να χορεύεις disco μουσική μέσα στις Απόκριες, αλλά αν κάνεις το έγκλημα να διασκεδάζεις με τη συγκεκριμένη μουσική εκτός Απόκρεων, είσαι απλά ένας εξωγήινος, «μα πώς είναι δυνατόν να περνάς καλά με κάτι τόσο ξεπερασμένο»;
Μάζεψε όλα τα απαραίτητα: λεφτά, πολλούς trendy φίλους, γκαρνταρόμπα Carrie Bradshaw, χρόνο για σκότωμα, ατσαλένιες φωνητικές χορδές, ανοσία στην ασφυξία και άφθαρτα τύμπανα. Πέρνα τουλάχιστον 3 ώρες για να ετοιμαστείς –μην πεταχτεί καμιά τρίχα-, ψάξε να παρκάρεις άλλες 3, περπάτα ή περίμενε στην ουρά άλλες 3. ‘Διασκέδάσε’ με ένα ποτήρι στο χέρι και το υπόλοιπο σώμα ακίνητο (εξαιρούνται το χέρι και το κεφάλι, βλ. παρακάτω). Δείξε να ενθουσιάζεσαι με τραγούδια χωρίς μελωδία και ειρμό, μονότονα και αδιάφορα....που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (συνήθως τον άσχημο) θυμίζουν όοοοοοολα τα παλιά τραγούδια (τα οποία θεωρείς ξεπερασμένα...άλλωστε ένα τραγούδι του ’90 είναι βαρετό ενώ το clopy-paste του 2010 είναι καταπληκτικό).
Πας πολύ καλά μέχρι εδώ. Για να ενταχτείς πλήρως στο γαϊτανάκι της ‘σωστής’ διασκέδασης, δεν έχεις παρά να ακολουθήσεις και τις παρακάτω επιπρόσθετες συμβουλές:
DO’S
• Αν είσαι γυναίκα, βάλε πολύ make-up…τόσο που να αλλάζεις φυσιογνωμία. Αν είσαι άντρας, βάλε κολώνια, πολλή κολώνια. Και ζελέ...πολύ ζελέ.
• Φρόντισε έστω ένα αξεσουάρ σου να γυαλίζει.
• Μάθε να διαβάζεις χείλη για να αποφύγεις το αντιαισθητικό «τι;».
• Προσπάθησε να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό του κάθε τραγουδιού. Μην ξεχνάς να προσαρμόζεις την ταχύτητά σου ανάλογα με το τραγούδι. Αν έχεις χώρο να χορέψεις...(που σημαίνει ότι το μαγαζί δεν είχε αρκετό κόσμο, οπότε η βραδιά ήταν αποτυχημένη ούτως ή άλλως), κάντο με προσοχή. Μένε όσο μπορείς ακίνητος.
• Αν βγει ήλιος, ΤΡΕΧΑ στα μαγαζιά που βλέπουν θάλασσα, έχουν ανοιχτωσιά και γενικά ‘φοριούνται’ με τον καλό καιρό. Τι θα πει «γίνεται χαμός, δε βρίσκω να κάτσω;». Κάτσε όρθιος, στριμώξου. Κάθε πότε βλέπουμε ήλιο σ’αυτή τη χώρα;
• Αγάπα τη μουσική που είναι κάθε φορά στη μόδα.
DON’TS
• Μη φοράς ποτέ το ίδιο ρουχαλάκι στις εξόδους σου. Απαράδεκτο.
• Μην πας ποτέ σε μέρος που δεν είναι γεμάτο. Μίζερο.
• Μην αφεθείς στο χορό γιατί θα γίνεις ρεζίλι. Και ήρεμα με το κεφάλι ε?
• Μην αναφέρεσαι ποτέ και για κανένα λόγο σε μουσική προηγούμενων δεκαετιών ή ‘ξενέρωτων’ ρευμάτων.
• Μην πεις ποτέ τη φράση «πάμε κάπου ήρεμα να χαλαρώσουμε;».
• Μην απαιτείς ήσυχη παραλία. Η επαφή με τη φύση και η αρμονία με το περιβάλλον είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το ακατάληπτο μπιτ...
Ο καθένας βρίσκει το δικό του νόημα στη ζωή, το δικό του δρόμο. Αν με το να ενταχτείς στη ‘σωστή’ διασκέδαση αισθάνεσαι καλά και νιώθεις ότι η επιλογή σου είναι ελεύθερη και συνειδητή, όλα ΟΚ. Προσπάθησε όμως να μη στραβομουτσουνιάζεις με το νόημα που έχουν βρει οι ‘ξενέρωτοι’, όσο διαφορετικό κι αν είναι απ’ το δικό σου. Θα κάνεις ρυτίδες πριν την ώρα σου...κρίμα είναι...
Ράνια Γεωργακά
Σ-χέσεις
Μεσημέρι στον πεζοδρόμο της Θέρμης. Ορδές νέων απολαμβάνουν τον καφέ τους. Κάθονται έξω, κάτω από τις θερμάστρες των μαγαζιών. Η θερμοκρασία δεν ξεπερνά τους 15 βαθμούς, αλλά η μόδα προστάζει κοντομάνικο. Πώς αλλιώς θα φανεί το φρεσκοαποτριχωμένο γραμμωμένο μπράτσο με φόντο το παρκαρισμένο (με δόσεις αγορασμένο) cabrio; Στο ίδιο τραπεζάκι κάθονται 3 ακόμα φιγούρες. Μπορεί να φορούν διαφορετικό μπλουζάκι αλλά μοιάζουν ανατριχιαστικά με το φρεσκοαποτριχωμένο φίλο τους. Καπνίζουν premium quality τσιγάρα και μιλούν σαν τεχνικοί αναλυτές για το σύστημα που επέλεξε ο Santos στο χθεσινό αγώνα. Πού και πού κοιτούν αριστερά δεξιά για να βεβαιωθούν ότι είναι πάνω τους τα βλέμματα από τα γύρω τραπεζάκια. Στην άλλη γωνία, έχουμε διαφορετικό σκηνικό.
Μια παρέα από γυναίκες σκαρφαλωμένες σε high-heeled μπότες που ξεπερνούν το γόνατο. Οι φουστίτσες τους αρκετά κοντές για να αποκαλύπτουν ένα μικρό κομμάτι του ποδιού. Πώς θα φανεί το σοκολατένιο –λέγε με solarium- χρώμα στο μπούτι; Καθώς η ματιά σου φτάνει στο πρόσωπο, τυφλώνεσαι από το φως, τα στρας και την παχιά στρώση lip-gloss. Ο καρπός σπάει ενώ ένα slim λευκό σιγαρέτο καίγεται ανάμεσα στο δείκτη και στο μέσο. Η συζήτηση ξεκινά από το αυτοκίνητο που αγόρασε ο μοναχογιός της κυρά Δήμητρας, και καταλήγει στο χωρισμό της Ελένης και του Γιώργου, αφού η Ελένη αποφάσισε στα 34 της ότι ο γάμος που είχε κάνει στα 22 απέτυχε.
Η παρέα με τα premium quality παλικάρια ξαπλώνει στα καθίσματα των ανοιχτών αυτοκίνητων την ίδια στιγμή που το τακούνι από τις ψηλοτάκουνες μπότες “βρίσκει” στο μεταλλικό σκαλοπάτι προκειμένου τα ζευγάρια καλομαυρισμένων ποδιών να σκαρφαλώσουν στο δερμάτινο κάθισμα του Jeep. Στην οθόνη του καλοπληρωμένου οχήματος παίζουν σποτάκια από το περιβόητο DVD. Η κατεύθυνση λίγο πολύ η ίδια. Στο πατρικό σπίτι για μεσημεριανό από τα χεράκια της μαμάς, αφού στην εποχή μας είναι δύσκολο να συντηρείς σπίτι μόνος/η σου. Απογευματινός ύπνος, γιατί το βράδυ η πασαρέλα συνεχίζεται μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της επομένης.
Η βραδινή αμφίεση δεν αλλάζει τόσο, ούτε για τα παλικάρια, ούτε και για τις μελλοντικές playmate. Αλλάζει η διάθεση.
Προσέξτε με! Είμαι νέος/α με πολλά αστέρια και προδιαγεγραμμένη επιτυχία μετά το κλείσιμο των φώτων.
Η βραδιά κλείνει μετά από αμέτρητα σφηνάκια και ανοιγμένα πουκάμισα, με το 65% να κοιμάται στο μονό παιδικό κρεβατάκι του, το 25% να δοκιμάζει ένα νέο έρωτα για πολλοστή φορά, και μόλις ένα 10% να κλείνει το ξυπνητήρι, αγκαλιάζοντας τον/την αγαπημένο του/της για να ξεκινήσει άλλη μια μέρα της τίμιας εργασίας του. Την ίδια στιγμή, ο ταλαιπωρημένος από το ξενύχτι διαδικτυακός εραστής καληνυχτίζει τις φίλες του στο facebook στέλνοντας «όνειρα γλυκά και απονήρευτα».
Όχι, δεν με ενοχλεί που το έργο παίζεται στον πεζόδρομο της Θέρμης. Το έχω δει να παίζεται και σε άλλους πεζόδρομους και πλατείες και κεντρικά και δυτικά του Νομού μας. Πιστέψτε με, το έχω δει να παίζεται και σε ευρωπαϊκές πόλεις. Αυτό που με ενοχλεί είναι το ίδιο το σενάριο.
Στην εποχή μας, κάπως έτσι ορίζεται η λέξη «σχέση» στην ηλικιακή ομάδα 25-35. Και εάν πιστεύατε ότι είχα σκοπό να μιλήσω για την κρίση των σχέσεων στη σημερινή εποχή, σας ζήτω συγγνώμη. Για να κάνω κάτι τέτοιο θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε συναισθήματα και όχι σε αριθμούς λογαριασμών. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε κοινά όνειρα και καθημερινούς προβληματισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε παιδικούς έρωτες και όχι σε γραμμωμένους κοιλιακούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε αμοιβαίο σεβασμό και αλληλοεκτίμηση και όχι στα χωράφια του παππού. Μέχρι τότε θα δανειστώ στίχους από γνωστό τραγουδάκι.
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...
''JiJiKaS''
Μια παρέα από γυναίκες σκαρφαλωμένες σε high-heeled μπότες που ξεπερνούν το γόνατο. Οι φουστίτσες τους αρκετά κοντές για να αποκαλύπτουν ένα μικρό κομμάτι του ποδιού. Πώς θα φανεί το σοκολατένιο –λέγε με solarium- χρώμα στο μπούτι; Καθώς η ματιά σου φτάνει στο πρόσωπο, τυφλώνεσαι από το φως, τα στρας και την παχιά στρώση lip-gloss. Ο καρπός σπάει ενώ ένα slim λευκό σιγαρέτο καίγεται ανάμεσα στο δείκτη και στο μέσο. Η συζήτηση ξεκινά από το αυτοκίνητο που αγόρασε ο μοναχογιός της κυρά Δήμητρας, και καταλήγει στο χωρισμό της Ελένης και του Γιώργου, αφού η Ελένη αποφάσισε στα 34 της ότι ο γάμος που είχε κάνει στα 22 απέτυχε.
Η παρέα με τα premium quality παλικάρια ξαπλώνει στα καθίσματα των ανοιχτών αυτοκίνητων την ίδια στιγμή που το τακούνι από τις ψηλοτάκουνες μπότες “βρίσκει” στο μεταλλικό σκαλοπάτι προκειμένου τα ζευγάρια καλομαυρισμένων ποδιών να σκαρφαλώσουν στο δερμάτινο κάθισμα του Jeep. Στην οθόνη του καλοπληρωμένου οχήματος παίζουν σποτάκια από το περιβόητο DVD. Η κατεύθυνση λίγο πολύ η ίδια. Στο πατρικό σπίτι για μεσημεριανό από τα χεράκια της μαμάς, αφού στην εποχή μας είναι δύσκολο να συντηρείς σπίτι μόνος/η σου. Απογευματινός ύπνος, γιατί το βράδυ η πασαρέλα συνεχίζεται μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της επομένης.
Η βραδινή αμφίεση δεν αλλάζει τόσο, ούτε για τα παλικάρια, ούτε και για τις μελλοντικές playmate. Αλλάζει η διάθεση.
Προσέξτε με! Είμαι νέος/α με πολλά αστέρια και προδιαγεγραμμένη επιτυχία μετά το κλείσιμο των φώτων.
Η βραδιά κλείνει μετά από αμέτρητα σφηνάκια και ανοιγμένα πουκάμισα, με το 65% να κοιμάται στο μονό παιδικό κρεβατάκι του, το 25% να δοκιμάζει ένα νέο έρωτα για πολλοστή φορά, και μόλις ένα 10% να κλείνει το ξυπνητήρι, αγκαλιάζοντας τον/την αγαπημένο του/της για να ξεκινήσει άλλη μια μέρα της τίμιας εργασίας του. Την ίδια στιγμή, ο ταλαιπωρημένος από το ξενύχτι διαδικτυακός εραστής καληνυχτίζει τις φίλες του στο facebook στέλνοντας «όνειρα γλυκά και απονήρευτα».
Όχι, δεν με ενοχλεί που το έργο παίζεται στον πεζόδρομο της Θέρμης. Το έχω δει να παίζεται και σε άλλους πεζόδρομους και πλατείες και κεντρικά και δυτικά του Νομού μας. Πιστέψτε με, το έχω δει να παίζεται και σε ευρωπαϊκές πόλεις. Αυτό που με ενοχλεί είναι το ίδιο το σενάριο.
Στην εποχή μας, κάπως έτσι ορίζεται η λέξη «σχέση» στην ηλικιακή ομάδα 25-35. Και εάν πιστεύατε ότι είχα σκοπό να μιλήσω για την κρίση των σχέσεων στη σημερινή εποχή, σας ζήτω συγγνώμη. Για να κάνω κάτι τέτοιο θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε συναισθήματα και όχι σε αριθμούς λογαριασμών. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε κοινά όνειρα και καθημερινούς προβληματισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε παιδικούς έρωτες και όχι σε γραμμωμένους κοιλιακούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε αμοιβαίο σεβασμό και αλληλοεκτίμηση και όχι στα χωράφια του παππού. Μέχρι τότε θα δανειστώ στίχους από γνωστό τραγουδάκι.
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...
''JiJiKaS''
Δουλειά ή δουλεία; Ένας τόνος διαφορά….
O πατέρας μου, (ένας άνθρωπος που λάτρευε να δουλεύει) μου έλεγε πριν μερικά χρόνια: «Όποιος δε φοβάται την δουλειά σίγουρα θα κερδίσει...». Πάνε περίπου 15-20 χρόνια από τότε και δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι πια ακριβώς έτσι.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να παρακαλάμε να έχουμε δουλειά, και ας δουλεύουμε 10 με 12 ώρες την ημέρα και ας αντιστοιχούν οι αποδοχές μας στις μισές από αυτές τις ώρες, κι ας μένουμε απλήρωτοι για καιρό, ας πούμε από το καλοκαίρι (αληθινή ιστορία φίλης μου).
Δε μιλάμε για προσωπικό χρόνο, δε μιλάμε για διασκέδαση. Αυτά είναι πλέον
πολυτέλεια για λίγους.
Τώρα πια, η εργασία δεν αποτελεί μέσο καλύτερης διαβίωσης. Είναι
απλά προσπάθεια επιβίωσης. Ζούμε μέσα σε μεγάλη ανασφάλεια για το αύριο και απλά κάνουμε όλοι την ατομική μας προσπάθεια για να
βγάλουμε τη μέρα όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Και είναι πραγματικά πολύ δύσκολο αυτό, όταν μάλιστα ξέρουμε ότι
μπορεί να μην ξεκουραστούμε ποτέ, ούτε στα βαθιά γεράματα ....
Αβεβαιότητα για το τώρα, αβεβαιότητα και για το αύριο .
Οι κυβερνώντες κινούν τα πιόνια τους στο ταμπλό της σύνταξής μας. Σ’αυτή τη Monopoly συμφερόντων κανένας δεν μπορεί με σιγουριά να υπολογίζει αν και πότε θα
πάρει σύνταξη. Τα όρια ηλικίας ανεβαίνουν συνεχώς για να καλυφθούν τα ελλείμματα στα ταμεία. Ταμεία που αποτελούνταν από δικά μας δεδουλευμένα, δεδουλευμένα που δυστυχώς εξαφανίστηκαν, γιατί πολύ απλά τα φάγανε.
Και κανένας μας δεν αντιδρά. Και έχουμε όλοι αποδεχτεί την μοίρα μας. Και συνεχίζουμε προς το αβέβαιο μέλλον μας σα να μας έχουν κοιμίσει, σα να μας έχουν όλους υπό πλήρη έλεγχο.
Αυτό είναι που με στεναχωρεί και με απογοητεύει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο: η αδράνεια...
Και τι μπορώ να πω εγώ στην κόρη μου για την δειλία της γενιάς μου; Μιας γενιάς που αφήνει τα πάντα στην τύχη τους; Πώς να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου;
Πώς μπορώ να της υποσχεθώ ένα καλύτερο μέλλον; Τι αξίες να της δώσω; Σαν παιδί, τρόμαζα με τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που απεικόνιζαν τον 21ο αιώνα σαν μια εποχή που τα άβουλα ρομπότ θα δουλεύανε για τον άνθρωπο. Ανακαλύπτω ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο τρομακτική από τα σενάρια εκείνης της εποχής, πολύ πιο ζοφερή από τους παιδικούς μου φόβους: Τα ρομπότ είμαστε εμείς, τα άβουλα πιόνια που πρέπει να προσφέρουν έργο χωρίς απαιτήσεις
και χωρίς αντιστάσεις, είμαστε εμείς.
Επιτρέψτε μου να κλείσω και πάλι με στίχους, μιας και η μουσική είναι ΖΩΗ…
Ο Νικόλας είπε πριν μερικά χρόνια τους προφητικούς στίχους….
Θα είσαι με μπαταρία
Να εκτελείς εργασία
Με σούπερ ενημέρωση
Τροφή και διασκέδαση
Θα πλέκεις ευφορία.
Αλλά και ο John Lennon είχε γράψει το εκπληκτικό κομμάτι που έγινε πολλές διασκευές ..
As soon as your born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
''EMILY THE STRANGE''
Έχουμε φτάσει στο σημείο να παρακαλάμε να έχουμε δουλειά, και ας δουλεύουμε 10 με 12 ώρες την ημέρα και ας αντιστοιχούν οι αποδοχές μας στις μισές από αυτές τις ώρες, κι ας μένουμε απλήρωτοι για καιρό, ας πούμε από το καλοκαίρι (αληθινή ιστορία φίλης μου).
Δε μιλάμε για προσωπικό χρόνο, δε μιλάμε για διασκέδαση. Αυτά είναι πλέον
πολυτέλεια για λίγους.
Τώρα πια, η εργασία δεν αποτελεί μέσο καλύτερης διαβίωσης. Είναι
απλά προσπάθεια επιβίωσης. Ζούμε μέσα σε μεγάλη ανασφάλεια για το αύριο και απλά κάνουμε όλοι την ατομική μας προσπάθεια για να
βγάλουμε τη μέρα όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Και είναι πραγματικά πολύ δύσκολο αυτό, όταν μάλιστα ξέρουμε ότι
μπορεί να μην ξεκουραστούμε ποτέ, ούτε στα βαθιά γεράματα ....
Αβεβαιότητα για το τώρα, αβεβαιότητα και για το αύριο .
Οι κυβερνώντες κινούν τα πιόνια τους στο ταμπλό της σύνταξής μας. Σ’αυτή τη Monopoly συμφερόντων κανένας δεν μπορεί με σιγουριά να υπολογίζει αν και πότε θα
πάρει σύνταξη. Τα όρια ηλικίας ανεβαίνουν συνεχώς για να καλυφθούν τα ελλείμματα στα ταμεία. Ταμεία που αποτελούνταν από δικά μας δεδουλευμένα, δεδουλευμένα που δυστυχώς εξαφανίστηκαν, γιατί πολύ απλά τα φάγανε.
Και κανένας μας δεν αντιδρά. Και έχουμε όλοι αποδεχτεί την μοίρα μας. Και συνεχίζουμε προς το αβέβαιο μέλλον μας σα να μας έχουν κοιμίσει, σα να μας έχουν όλους υπό πλήρη έλεγχο.
Αυτό είναι που με στεναχωρεί και με απογοητεύει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο: η αδράνεια...
Και τι μπορώ να πω εγώ στην κόρη μου για την δειλία της γενιάς μου; Μιας γενιάς που αφήνει τα πάντα στην τύχη τους; Πώς να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου;
Πώς μπορώ να της υποσχεθώ ένα καλύτερο μέλλον; Τι αξίες να της δώσω; Σαν παιδί, τρόμαζα με τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που απεικόνιζαν τον 21ο αιώνα σαν μια εποχή που τα άβουλα ρομπότ θα δουλεύανε για τον άνθρωπο. Ανακαλύπτω ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο τρομακτική από τα σενάρια εκείνης της εποχής, πολύ πιο ζοφερή από τους παιδικούς μου φόβους: Τα ρομπότ είμαστε εμείς, τα άβουλα πιόνια που πρέπει να προσφέρουν έργο χωρίς απαιτήσεις
και χωρίς αντιστάσεις, είμαστε εμείς.
Επιτρέψτε μου να κλείσω και πάλι με στίχους, μιας και η μουσική είναι ΖΩΗ…
Ο Νικόλας είπε πριν μερικά χρόνια τους προφητικούς στίχους….
Θα είσαι με μπαταρία
Να εκτελείς εργασία
Με σούπερ ενημέρωση
Τροφή και διασκέδαση
Θα πλέκεις ευφορία.
Αλλά και ο John Lennon είχε γράψει το εκπληκτικό κομμάτι που έγινε πολλές διασκευές ..
As soon as your born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
''EMILY THE STRANGE''
Τι σημαίνει η οικονομική κρίση για ένα νέο και πώς την αντιμετωπίζει;
Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια λένε… επειδή από τρέλα πάμε καλά, είπαμε να ρωτήσουμε και τους “μικρούς”. Και για να έχει και λίγο παραπάνω ενδιαφέρον, ζητάμε από τους νεότερους φίλους μας να μας βοηθήσουν. Έτσι λοιπόν, το περιοδικό Ανατολικά διοργανώνει διαγωνισμό άρθρου για τους μαθητές της α΄ και β΄ λυκείου των λυκείων Δήμου Θέρμης με θέμα:
Τι σημαίνει η οικονομική κρίση για ένα νέο και πώς την αντιμετωπίζει;
Δεν μας ενδιαφέρει να δούμε πόσο σωστά χειρίζεστε την ελληνική, θέλουμε απλά να διαβάσουμε απόψεις και ιδέες που δεν χωρούν στα δικά μας κεφάλια.
Το κείμενο θα πρέπει να παραδοθεί μέχρι την Παρασκευή 30 Απρίλιου σε ηλεκτρονική μορφή στη διεύθυνση smoustakalis@anatolika-mag.gr, ή σε έντυπη μορφή στα γραφεία του περιοδικού (Στενημάχου 19, Θέρμη). Για πληροφορίες μπορείτε να καλέσετε στο 2310466225. Οι 3 νικητές θα δουν τα άρθρα τους δημοσιευμένα με σειρά προτεραιότητας στα επόμενα τεύχη και θα κερδίσουν τα παρακάτω δώρα:
Πρώτο έπαθλο: 1 Πρόγραμμα Μαθησιακής Επιτυχίας, 600€ (Nlpsolutions) + 1 Πρόγραμμα Επαγγελματικού Προσανατολισμού 300€ (Be alive).
Δεύτερο έπαθλο: 1 Πρόγραμμα Μαθησιακής Επιτυχίας, 600€ (Nlpsolutions).
Τρίτο έπαθλο: 1 Πρόγραμμα Καλοκαιρινού Κύκλου Μαθημάτων 300€ (Φροντιστήρια Ι.Α. Κιζιρίδη) + Αγορά βιβλίων 50€ (Βιβλιοχαρτοπωλείο ‘Η Θερμη’) +Αγορά αθλητικού εξοπλισμού 50€ (Center Sport).
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα έπαθλα, μπορείτε να επικοινωνήσετε με το Ανατολικά στο τηλέφωνο 2310466225 ή με τους χορηγούς του διαγωνισμού. Μπορείτε ακόμα να επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα του περιοδικού (http://www.anatolika-mag.gr/).
Τι σημαίνει η οικονομική κρίση για ένα νέο και πώς την αντιμετωπίζει;
Δεν μας ενδιαφέρει να δούμε πόσο σωστά χειρίζεστε την ελληνική, θέλουμε απλά να διαβάσουμε απόψεις και ιδέες που δεν χωρούν στα δικά μας κεφάλια.
Το κείμενο θα πρέπει να παραδοθεί μέχρι την Παρασκευή 30 Απρίλιου σε ηλεκτρονική μορφή στη διεύθυνση smoustakalis@anatolika-mag.gr, ή σε έντυπη μορφή στα γραφεία του περιοδικού (Στενημάχου 19, Θέρμη). Για πληροφορίες μπορείτε να καλέσετε στο 2310466225. Οι 3 νικητές θα δουν τα άρθρα τους δημοσιευμένα με σειρά προτεραιότητας στα επόμενα τεύχη και θα κερδίσουν τα παρακάτω δώρα:
Πρώτο έπαθλο: 1 Πρόγραμμα Μαθησιακής Επιτυχίας, 600€ (Nlpsolutions) + 1 Πρόγραμμα Επαγγελματικού Προσανατολισμού 300€ (Be alive).
Δεύτερο έπαθλο: 1 Πρόγραμμα Μαθησιακής Επιτυχίας, 600€ (Nlpsolutions).
Τρίτο έπαθλο: 1 Πρόγραμμα Καλοκαιρινού Κύκλου Μαθημάτων 300€ (Φροντιστήρια Ι.Α. Κιζιρίδη) + Αγορά βιβλίων 50€ (Βιβλιοχαρτοπωλείο ‘Η Θερμη’) +Αγορά αθλητικού εξοπλισμού 50€ (Center Sport).
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα έπαθλα, μπορείτε να επικοινωνήσετε με το Ανατολικά στο τηλέφωνο 2310466225 ή με τους χορηγούς του διαγωνισμού. Μπορείτε ακόμα να επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα του περιοδικού (http://www.anatolika-mag.gr/).
Μας έθιξαν το Κολοκοτρονίτσι….
Έλα, πες μου την αλήθεια…και εσύ δεν πιστεύεις πως έχουμε πάρα πολλές ομοιότητες με το Γαλατικό χωριό του Αστερίξ και του Οβελίξ; Τσακωνόμαστε όλη μέρα μεταξύ μας, αλλά πάντα συσπειρωνόμαστε μπροστά σε έναν “εθνικό κίνδυνο”! Για μία ακόμη φορά νιώθουμε θιγμένοι και ερχόμαστε στη θέση να πιούμε το μαγικό ζωμό –την ίδια αυτή καραμέλα- ώστε να επανδρώσουμε τις επάλξεις και να απωθήσουμε το ανθελληνικό κύμα που μας χαϊδεύει τα αυτιά. Αυτή τη φορά το κύμα έρχεται από τους “φίλους μας τους Γερμανούς” !
Είμαι σίγουρος πως αρκετοί από εσάς, όπως και εγώ, δεχτήκατε το e-mail “Μποϊκοτάζ στα Γερμανικά προϊόντα” και βρήκατε μεταφρασμένα αποσπάσματα του άρθρου που δημοσιεύτηκε στη γερμανική έκδοση του περιοδικού Focus με το γνωστό εξώφυλλο που απεικονίζει την Αφροδίτη της Μήλου. Προτού πάρεις θέση για το θέμα που δημιουργήθηκε, πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως ο κύριος που έγραψε το συγκεκριμένο άρθρο, αποτυπώνει πλήρως την εικόνα του σημερινού Έλληνα. Ωπ! Πριν με βρίσεις, να σου διευκρινίσω πως αποτυπώνει πλήρως την εικόνα που έχει ο Γερμανός για τον Έλληνα. Προσωπικά, με βρίσκει σύμφωνο ως προς αυτά που γράφει, μα δε θέλω τόσο να σταθώ σε αυτά που αναφέρει, όσο σε αυτά που τον έκαναν να γράψει ένα κείμενο σαν αυτό. Όλο το θέμα ξεκινάει από την οικονομική θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα μας και την οικονομική στήριξη που χρειάζεται ώστε να ανακάμψει. Η Ελλάδα του σήμερα πρέπει να δανειστεί ώστε να πληρώσει μισθούς-συντάξεις-και όλων των ειδών τις παροχές του δημοσίου. Κοινώς, είσαι άφραγκος, έχεις μείνει ταπί !
Η πλειονότητα του γερμανικού λαού, δεν είναι αρνητική στο να δανειστεί η Ελλάδα από την Ε.Ε., αλλά στο να δώσει η ίδια τους η χώρα οικονομική βοήθεια στη δική μας. Είναι γεγονός πως θέλουν να βγεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το νομισματικό ταμείο γιατί πολύ απλά δε δέχονται αυτό που εσύ ακόμα ανέχεσαι. Να πληρώνουν και να τους τα τρώνε πολιτικοί -πόσο μάλλον μίας άλλης χώρας. Έτσι απλά, ο γερμανικός λαός αρνείται να πληρώσει τα σπασμένα του Έλληνα, γιατί ξέρουν πως τα λεφτά δεν θα πάνε εκεί που πρέπει. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Η Ελλάδα δανείζεται ώστε να ξεπληρώσει τα προηγούμενα δάνεια και παρόλα αυτά, το χρέος των δανείων δεν ξεπληρώνεται με τον τρόπο που είχαμε συμφωνήσει. Όπως είπε η λατρεία όλων μας, Πάτρικ Ογκουνσότο «Μπότζ γένεν αυτό»; Λάθος διαχείριση των χρημάτων του δημοσίου, σπατάλες, υπεξαιρέσεις. Αν και μεταξύ μας τώρα, δεν νομίζω πως και οι ίδιοι (οι Ευρωπαίοι) γνωρίζουν για όλα αυτά! Σίγουρα έχουν μια ιδέα του θέματος, αλλά δεν έχουν αποδείξεις ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο βαθμό που εμείς γνωρίζουμε με αποδείξεις ότι συμβαίνουν. Για εμάς μπορεί να είναι δεδομένοι, αλλά οι κώδικες της λάθος διαχείρισης, της σπατάλης και της υπεξαίρεσης δεν είναι γραμμένοι στο δικό τους DNA. Γιατί στην Ελλάδα υπάρχουν δύο είδη αλήθειας και λογικής. Η απόλυτη και η δική μας! Μιας και ζούμε στη χώρα των κοινών μυστικών, λέμε ό,τι λέμε και στο τέλος απλά ελπίζουμε να μας πιστέψουν. Ή ακόμα καλύτερα, να το χάψουν. Μας είναι ιδιαίτερα εύκολο, όταν μας στριμώχνουν στη γωνία να επικαλούμαστε το πιο σίγουρο χαρτί μας: Τους αρχαίους ημών προγόνους. Και αρχίζουν οι φανφάρες «όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα, αυτοί ζούσανε στα δέντρα» και όλα τα συναφή. Για να τελειώνει αυτό το θέμα, είναι γελοίο να απαιτείς σεβασμό και αναγνώριση για κάτι που δεν έκανες εσύ. Εάν ο παππούς σου πολέμησε στον πόλεμο, δεν θα σεβαστώ εσένα, αλλά τον παππού σου! Ο σεβασμός κερδίζεται και δεν επιβάλλεται ούτε κληρονομείται. Αναφέρομαι σε τέτοια “μικρά” παραδείγματα, γιατί αυτά είναι τα μόνα που ακούγονται στα πηγαδάκια μεταξύ σοβαρού και αστείου. Γιατί η χώρα μας, μένει, για μία ακόμη φορά, γυμνή μπροστά στην αλήθεια. Αλλά τώρα πια δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τίποτα. Για ακόμη μία φορά βρίσκονται στην Ελλάδα άνθρωποι της Κομισιόν για να επιτηρήσουν την οικονομία της χώρας. Και ναι, τα μέτρα που μας συνιστούν είναι σκληρά και απάνθρωπα, αλλά τα προτείνουν γιατί όλα φαίνονται “σωστά” στα έγγραφα που εμείς τους έχουμε παραδώσει. Γιατί έχουμε δικαιολογήσει στα χαρτιά όλα τα “πακέτα” που έχουμε δεχτεί από την Ε.Ε., αλλά όλοι ξέρουμε πως τα λεφτά έγιναν βίλες. Όμως αυτά είναι πράματα που τα γνωρίζουμε εμείς. Γιατί εάν η Γερμανία και οποιοδήποτε άλλο βασικό μέλος της Ε.Ε. συνειδητοποιούσε πώς έχουν τα πράματα, πολύ απλά θα μας επέβαλαν τα πιο σκληρά τους πρόστιμα. Στην Αγγλία, υπήρξαν παραιτήσεις υπουργών και βουλευτών επειδή καταχράστηκαν πενιχρά ποσά από το δημόσιο ταμείο. Πιστεύετε πως δε θα γίνει πανικός εάν καταλάβει η Ε.Ε. πού πάνε τα λεφτά; Αλλά καλύτερα ας μη μιλάμε για αυτά, μη μας ακούσει κανείς και σοβαρέψουν τα πράματα! Live your myth στα μούτρα μας! ΟΠΑ!
Εάν δεν κατέχετε τα μεταφρασμένα αποσπάσματα του γερμανικού άρθρου, στείλτε μας ένα e-mail στη διεύθυνση του περιοδικού και θα σας τα στείλουμε.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΑΡΜΠΑΛΙΟΣ
Είμαι σίγουρος πως αρκετοί από εσάς, όπως και εγώ, δεχτήκατε το e-mail “Μποϊκοτάζ στα Γερμανικά προϊόντα” και βρήκατε μεταφρασμένα αποσπάσματα του άρθρου που δημοσιεύτηκε στη γερμανική έκδοση του περιοδικού Focus με το γνωστό εξώφυλλο που απεικονίζει την Αφροδίτη της Μήλου. Προτού πάρεις θέση για το θέμα που δημιουργήθηκε, πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως ο κύριος που έγραψε το συγκεκριμένο άρθρο, αποτυπώνει πλήρως την εικόνα του σημερινού Έλληνα. Ωπ! Πριν με βρίσεις, να σου διευκρινίσω πως αποτυπώνει πλήρως την εικόνα που έχει ο Γερμανός για τον Έλληνα. Προσωπικά, με βρίσκει σύμφωνο ως προς αυτά που γράφει, μα δε θέλω τόσο να σταθώ σε αυτά που αναφέρει, όσο σε αυτά που τον έκαναν να γράψει ένα κείμενο σαν αυτό. Όλο το θέμα ξεκινάει από την οικονομική θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα μας και την οικονομική στήριξη που χρειάζεται ώστε να ανακάμψει. Η Ελλάδα του σήμερα πρέπει να δανειστεί ώστε να πληρώσει μισθούς-συντάξεις-και όλων των ειδών τις παροχές του δημοσίου. Κοινώς, είσαι άφραγκος, έχεις μείνει ταπί !
Η πλειονότητα του γερμανικού λαού, δεν είναι αρνητική στο να δανειστεί η Ελλάδα από την Ε.Ε., αλλά στο να δώσει η ίδια τους η χώρα οικονομική βοήθεια στη δική μας. Είναι γεγονός πως θέλουν να βγεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το νομισματικό ταμείο γιατί πολύ απλά δε δέχονται αυτό που εσύ ακόμα ανέχεσαι. Να πληρώνουν και να τους τα τρώνε πολιτικοί -πόσο μάλλον μίας άλλης χώρας. Έτσι απλά, ο γερμανικός λαός αρνείται να πληρώσει τα σπασμένα του Έλληνα, γιατί ξέρουν πως τα λεφτά δεν θα πάνε εκεί που πρέπει. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Η Ελλάδα δανείζεται ώστε να ξεπληρώσει τα προηγούμενα δάνεια και παρόλα αυτά, το χρέος των δανείων δεν ξεπληρώνεται με τον τρόπο που είχαμε συμφωνήσει. Όπως είπε η λατρεία όλων μας, Πάτρικ Ογκουνσότο «Μπότζ γένεν αυτό»; Λάθος διαχείριση των χρημάτων του δημοσίου, σπατάλες, υπεξαιρέσεις. Αν και μεταξύ μας τώρα, δεν νομίζω πως και οι ίδιοι (οι Ευρωπαίοι) γνωρίζουν για όλα αυτά! Σίγουρα έχουν μια ιδέα του θέματος, αλλά δεν έχουν αποδείξεις ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο βαθμό που εμείς γνωρίζουμε με αποδείξεις ότι συμβαίνουν. Για εμάς μπορεί να είναι δεδομένοι, αλλά οι κώδικες της λάθος διαχείρισης, της σπατάλης και της υπεξαίρεσης δεν είναι γραμμένοι στο δικό τους DNA. Γιατί στην Ελλάδα υπάρχουν δύο είδη αλήθειας και λογικής. Η απόλυτη και η δική μας! Μιας και ζούμε στη χώρα των κοινών μυστικών, λέμε ό,τι λέμε και στο τέλος απλά ελπίζουμε να μας πιστέψουν. Ή ακόμα καλύτερα, να το χάψουν. Μας είναι ιδιαίτερα εύκολο, όταν μας στριμώχνουν στη γωνία να επικαλούμαστε το πιο σίγουρο χαρτί μας: Τους αρχαίους ημών προγόνους. Και αρχίζουν οι φανφάρες «όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα, αυτοί ζούσανε στα δέντρα» και όλα τα συναφή. Για να τελειώνει αυτό το θέμα, είναι γελοίο να απαιτείς σεβασμό και αναγνώριση για κάτι που δεν έκανες εσύ. Εάν ο παππούς σου πολέμησε στον πόλεμο, δεν θα σεβαστώ εσένα, αλλά τον παππού σου! Ο σεβασμός κερδίζεται και δεν επιβάλλεται ούτε κληρονομείται. Αναφέρομαι σε τέτοια “μικρά” παραδείγματα, γιατί αυτά είναι τα μόνα που ακούγονται στα πηγαδάκια μεταξύ σοβαρού και αστείου. Γιατί η χώρα μας, μένει, για μία ακόμη φορά, γυμνή μπροστά στην αλήθεια. Αλλά τώρα πια δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τίποτα. Για ακόμη μία φορά βρίσκονται στην Ελλάδα άνθρωποι της Κομισιόν για να επιτηρήσουν την οικονομία της χώρας. Και ναι, τα μέτρα που μας συνιστούν είναι σκληρά και απάνθρωπα, αλλά τα προτείνουν γιατί όλα φαίνονται “σωστά” στα έγγραφα που εμείς τους έχουμε παραδώσει. Γιατί έχουμε δικαιολογήσει στα χαρτιά όλα τα “πακέτα” που έχουμε δεχτεί από την Ε.Ε., αλλά όλοι ξέρουμε πως τα λεφτά έγιναν βίλες. Όμως αυτά είναι πράματα που τα γνωρίζουμε εμείς. Γιατί εάν η Γερμανία και οποιοδήποτε άλλο βασικό μέλος της Ε.Ε. συνειδητοποιούσε πώς έχουν τα πράματα, πολύ απλά θα μας επέβαλαν τα πιο σκληρά τους πρόστιμα. Στην Αγγλία, υπήρξαν παραιτήσεις υπουργών και βουλευτών επειδή καταχράστηκαν πενιχρά ποσά από το δημόσιο ταμείο. Πιστεύετε πως δε θα γίνει πανικός εάν καταλάβει η Ε.Ε. πού πάνε τα λεφτά; Αλλά καλύτερα ας μη μιλάμε για αυτά, μη μας ακούσει κανείς και σοβαρέψουν τα πράματα! Live your myth στα μούτρα μας! ΟΠΑ!
Εάν δεν κατέχετε τα μεταφρασμένα αποσπάσματα του γερμανικού άρθρου, στείλτε μας ένα e-mail στη διεύθυνση του περιοδικού και θα σας τα στείλουμε.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΑΡΜΠΑΛΙΟΣ
Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010
photo teuxous 4#
Η ομορφιά της αντίθεσης. Πώς θα ήταν το μαύρο χωρίς την ύπαρξη του άσπρο; Πώς θα ήταν η ηρεμία εάν δεν υπήρχε η απόλυτη ταραχή; Πώς θα ήταν το καλό χωρίς την ύπαρξη του κακού; Ποια θα ήταν η άξια των αρχών εάν δεν υπήρχε και η απόλυτη αναρχία; Η μαγεία είναι να μπορείς να διακρίνεις την δύναμη μέσα στην απραξία και με την αντίθεση τους να ισορροπείς.
Graffiti σε παρατημένο τοίχο ποδόσφαιρου, την ώρα που ο ουρανός παίζει με τα χρώματα – Θέρμη.
Είπα δεν θα κράξω μέρες που είναι.
Είπα δεν θα κράξω μέρες που είναι. Ο καινούργιος χρόνος να έχει θετική αύρα, να κυνηγήσουμε όλοι τα πιο τρελά μας όνειρα και είθε να συμμαχήσει μαζί μας και όλο το συμπάν. Μέσα σ΄ αυτό το πνεύμα άραξα οικογενειακά στο σπίτι μου, που το είχα παρατήσει τόσους μήνες, και άρχισα να κάνω δουλίτσες. Καθάρισμα και συμμάζεμα για έναν τριαντάρη, είναι διαδικασίες που αποτελούν ίσως το πιο hot extreme sport των ημερών μας. Έτσι λοιπόν μετά από κάμποσες μέρες που μάζευα σκουπίδια και άχρηστα πράγματα που μάζευα τόσο καιρό, έφτιαξα 2 ντάνες. Μια για σκουπίδια και μια για ανακύκλωση. Αφού μας έβαλαν και ένα τέτοιο μπλε κάδο στη γειτονιά μας, και αφού ο δήμος μας έχει τα πρωτεία στα επίπεδα ανακύκλωσης θα ήταν ντροπή να πάνε όλα μαζί στον ίδιο κάδο. Όταν πήρα απόφαση να τα πάω επιτελούς στον κάδο της ανακύκλωσης, ρίχνω τα καθίσματα και φορτώνω, περιοδικά, εφημερίδες, χαρτόκουτα, και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Φτάνω στον κάδο της γειτονιάς μας που λέγαμε, ανοίγω το καπάκι, και προς μεγάλη μου έκπληξη, βρίσκω διάφορα σκουπίδια μέσα. Ψιλοστραβώνω για κλάσματα δευτερολέπτων, βγαίνει το αγγελάκι στον αριστερό μου ώμο και λέει ψιθυριστά: είναι καινούργιος ο κάδος εδώ, ο κόσμος δεν έχει μάθει ακόμα ότι είναι μόνο για ανακύκλωση. Χαμογελάω σαρκαστικά για το είδος μας, και την εξάρτιση που έχει στις παλιές συνήθειες. Μπαίνω στο αμάξι και κατηφορίζω προς τον επόμενο κάδο, που μέχρι τώρα πετούσα την χαρτούρα μου. Πριν φτάσω καλά καλά δίπλα του, τον βλέπω ξεχειλισμένο και το καπάκι να συγκρατεί μετά βίας ότι περίσσευε. Αυτοί είναι λέω άνθρωποι έχουν την σωστή παιδεία. Συνεχίζω προς ανεύρεση του επομένου μπλε κάδου, και ναι στα 500 μέτρα σε κεντρικό δρόμο εντοπίζω τον επόμενο. Ανοίγω καπάκι και βλέπω μέσα μια από τα ίδια. Σκουπίδια πάσης φύσεως ενώ δίπλα είχε κανονικό κάδο. Τα μάτια από το αγγελάκι στον αριστερό μου ώμο είχαν βγει έξω από το θέαμα, ενώ το διαβολάκι από τα δεξιά μου με κοιτούσε με σταυρωμένα τα χέρια. Τι περίμενες? Μια δυο βαθιές αναπνοές και ξανά μέσα στο αμάξι για τον επόμενο κάδο. Μετά από άλλες δυο αποτυχημένες απόπειρες το διαβολάκι χαμογελούσε δίπλα μου. Εγώ στο είχα πει, δεν αλλάζει ρε ο Ελληνάρας. Κάδος είναι σκουπίδια πετάω μέσα. Τέλος, δεν χρειάζεται πολύ σκέψη. Μπορεί όλοι γύρω μας να μιλάν για οικολογικές καταστροφές, οι αρχηγοί των κρατών να χρειάστηκε να δουλέψουν overtime στο τελευταίο ραντεβού τους για να μπορέσουν να πάρουν κάποια σοβαρά μέτρα, που να μην συγκρούονται με τις υποταγές του καπιταλισμού, αλλά εγώ κύριε, στις 12 το βράδυ που μ έστειλε η κυρά να πετάξω τα σκουπίδια δεν έβλεπα τι χρώμα ήταν ο κάδος. Και όσο ακόμα δεν με φορολογούν παραπάνω εάν δεν ανακυκλώνω μπορώ να τα πετάω σε όποιο κάδο με βολεύει. Παίζουμε με το μέλλον μας, ο καθένας με τον τρόπο του αλλά δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα. Και η ανακύκλωση είναι ένα πολύ μικρό δαχτυλίδι στην αλυσίδα της οικολογίας που είναι έτοιμη να σπάσει. Δεν χρειάζεται να είμαστε επιστήμονες για να καταλάβουμε ότι κάτι κάνουμε λάθος. Η παραγωγή σκουπιδιών και λυμάτων είναι παράγωγο του τρόπου ζωής που ζούμε. Την ίδια στιγμή που οι αυτόβιομηχανίες έχουν αρχίσει και κάνουν τα πρώτα ‘υβριδικά’ βήματα, μπορεί κάποιος να βρει αναφορές για project οικολογικών μέσων μεταφοράς που θάφτηκαν στην ανακύκλωση από την δεκαετία του 70 και του 80. και όχι δεν θα ρωτήσω ξανά που μας οδηγεί το σύγχρονο life style απλά καλό θα ήταν να κουνηθούμε λίγο από την πολυθρόνα που μας θέλουν να αράζουμε τον πισινό μας. Και να ανοίξουμε τα κουρασμένα μάτια μας να καταλάβουμε τι γίνεται γύρω μας. Εγώ τελικά μπλε κάδο που να τον χρησιμοποιούσαν σωστά βρήκα, αλλά δεν τα πέταξα όλα τα περιοδικά μέσα. Κράτησα μερικά γιατί ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να περνάω με το αμάξι μου στις 12 το βράδυ από εκείνο το κάδο που εσύ αφήνεις τα κανονικά σου σκουπίδια, και χρειαστεί να σου εξηγήσω την χρήση του συγκεκριμένου κάδου.
JiJiKaS
JiJiKaS
Kill your Idols
“Don't say what you mean you might spoil your face if you walk in the crowd you won't leave any trace
It's always the same you're jumping someone else's train…
It won't take you long to learn the new smile you'll have to adapt or you'll be out of style
It's always the same you're jumping someone else's train…”
Οι παραπάνω στίχοι ανήκουν σε ένα πάλαι ποτέ αγαπημένο μου συγκρότημα, τους “The Cure”. Ο μελαγχολικός πλην οξυδερκής Robert Smith καυτηριάζει το μιμητισμό ντύνοντας το φαινόμενο με μουσική και κάνει εμένα κι εσένα να μειδιάμε πονηρά που δεν μας κατάπιε το trendy! ‘Η μήπως όντως μας κατάπιε αλλά μας ξέρασε γιατί του είμαστε δυσκολοχώνευτοι; One way or another βγήκαμε αλώβητοι! ‘Η μήπως όχι;
Δεν ξέρω για εσένα αλλά εγώ κάπου εκεί στην εφηβεία παρουσίασα αλλεργία στο ρεύμα εκείνο που ήθελε κοριτσάκια αγοράκια ίδια προβατάκια προς σφαγή. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο «φαίνεσθαι» αλλά κυρίως στο «είναι». Ντυνόμαστε το ίδιο, σκεφτόμαστε το ίδιο, αγαπάμε τους ίδιους, βρίζουμε τους ίδιους enough is enough! ΟΚ δε λέω κάπως έτσι σχηματίζονται οι παρέες αλλά άραγε είναι μόνο αυτός ο συνδετικός κρίκος; Και αν είναι μόνο αυτός πόσο ανθεκτικός είναι και κατά πόσο δε θα σκουριάσει όταν έρθει ο επόμενος, ο πιο γυαλιστερός και πιο μοντέρνος; Τροφή προς σκέψη!
Ούσα φοιτήτρια δε, η καλύτερή μου! Ερεθίσματα από διάφορους πομπούς και προς ποικίλους δέκτες. Ενδεικτικά αναφέρω ότι προσωπικά μου την έδινε στα νεύρα η αφισορύπανση και η ηχορύπανση στις ημέρες των φοιτητικών εκλογών. Και ακόμα μου τη δίνει στα νεύρα βέβαια και ας έχει περάσει κοντά μια πενταετία που έχω φύγει από τους κόλπους της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Αν θυμάμαι καλά περίπου σε κανένα δίμηνο τα εκκολαπτόμενα στελέχη και όχι μόνο θα καλέσουν και πάλι το λαό τους να ψηφίσουν για να αναδείξουν εκείνη τη φοιτητική παράταξη που κατά τη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους θα έχει κάνει τα πιο πολλά party στα πιο in clubs της πόλης με τα πιο πιπεράτα events. Quelle decadence!
Που είναι τα υγιή πρότυπα οεο! Ποιος μηχανισμός και ποια γρανάζια στραγγαλίζουν φωνές και παρουσίες και προβάλουν τηλεκατευθυνόμενα ημιανθρωπάκια που δυσκολεύονται να συγχρονίσουν το μυαλό τους με τη γλώσσα τους; Η υποκουλτούρα της νεωτεριστικής φανταχτερής εποχής μοιάζει τόσο δήθεν και ψεύτικη που ακόμα και η Barbie ωχριά μπροστά της. Είπα Barbie και μου ήρθαν στο νου ποικιλόμορφες φιγούρες που κατά καιρούς παρελαύνουν από τη μικρή οθόνη, άλλες μετά συνοδείας συμπαθητικών χνουδωτών μακρινών συγγενών του Bugs Bunny και άλλες με ερωτικές διαθέσεις απέναντι στα καιρικά φαινόμενα. Νιώθω μια αναγούλα και δεν είμαι πάνω σε πλοίο.
Τα μυαλά όπως και τα αλεξίπτωτα αγαπητέ μου φίλε δουλεύουν καλύτερα όταν είναι ανοιχτά. Σε πληροφορώ ότι κάποιοι καρεκλοκένταυροι θα νιώσουν μια θηλιά στον πλαδαρό λαιμουδάκο τους αν φιλτράρεις τα όσα σου πασάρουν αναίσχυντα και απροκάλυπτα κυνικά κάποιες φορές. Ο αντίλογος είναι ένα ισχυρό αντίδοτο στη νάρκωση και ευτυχώς υπάρχει το βήμα και το πρόσφορο έδαφος να υψώσεις δειλά δειλά την παλάμη και να τους σκάσεις μια πεντάστερι μούντζα που πίστεψε με θα λειτουργήσει λυτρωτικά και για εσένα.
Στην τεκμηριωμένη σκέψη λέμε ναι. Στην καλή προδιάθεση λέμε ναι. Στις πράξεις που αναδεικνύουν ανθρωπισμό λέμε ναι. Όχι λέμε στον προσηλυτισμό όχι και στην αποχαύνωση. Και στην τελική ποιος σου είπε ότι το πιθηκίζειν εστί φιλοσοφείν; Και εις άλλα με υγεία!
LiLiTh
It's always the same you're jumping someone else's train…
It won't take you long to learn the new smile you'll have to adapt or you'll be out of style
It's always the same you're jumping someone else's train…”
Οι παραπάνω στίχοι ανήκουν σε ένα πάλαι ποτέ αγαπημένο μου συγκρότημα, τους “The Cure”. Ο μελαγχολικός πλην οξυδερκής Robert Smith καυτηριάζει το μιμητισμό ντύνοντας το φαινόμενο με μουσική και κάνει εμένα κι εσένα να μειδιάμε πονηρά που δεν μας κατάπιε το trendy! ‘Η μήπως όντως μας κατάπιε αλλά μας ξέρασε γιατί του είμαστε δυσκολοχώνευτοι; One way or another βγήκαμε αλώβητοι! ‘Η μήπως όχι;
Δεν ξέρω για εσένα αλλά εγώ κάπου εκεί στην εφηβεία παρουσίασα αλλεργία στο ρεύμα εκείνο που ήθελε κοριτσάκια αγοράκια ίδια προβατάκια προς σφαγή. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο «φαίνεσθαι» αλλά κυρίως στο «είναι». Ντυνόμαστε το ίδιο, σκεφτόμαστε το ίδιο, αγαπάμε τους ίδιους, βρίζουμε τους ίδιους enough is enough! ΟΚ δε λέω κάπως έτσι σχηματίζονται οι παρέες αλλά άραγε είναι μόνο αυτός ο συνδετικός κρίκος; Και αν είναι μόνο αυτός πόσο ανθεκτικός είναι και κατά πόσο δε θα σκουριάσει όταν έρθει ο επόμενος, ο πιο γυαλιστερός και πιο μοντέρνος; Τροφή προς σκέψη!
Ούσα φοιτήτρια δε, η καλύτερή μου! Ερεθίσματα από διάφορους πομπούς και προς ποικίλους δέκτες. Ενδεικτικά αναφέρω ότι προσωπικά μου την έδινε στα νεύρα η αφισορύπανση και η ηχορύπανση στις ημέρες των φοιτητικών εκλογών. Και ακόμα μου τη δίνει στα νεύρα βέβαια και ας έχει περάσει κοντά μια πενταετία που έχω φύγει από τους κόλπους της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Αν θυμάμαι καλά περίπου σε κανένα δίμηνο τα εκκολαπτόμενα στελέχη και όχι μόνο θα καλέσουν και πάλι το λαό τους να ψηφίσουν για να αναδείξουν εκείνη τη φοιτητική παράταξη που κατά τη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους θα έχει κάνει τα πιο πολλά party στα πιο in clubs της πόλης με τα πιο πιπεράτα events. Quelle decadence!
Που είναι τα υγιή πρότυπα οεο! Ποιος μηχανισμός και ποια γρανάζια στραγγαλίζουν φωνές και παρουσίες και προβάλουν τηλεκατευθυνόμενα ημιανθρωπάκια που δυσκολεύονται να συγχρονίσουν το μυαλό τους με τη γλώσσα τους; Η υποκουλτούρα της νεωτεριστικής φανταχτερής εποχής μοιάζει τόσο δήθεν και ψεύτικη που ακόμα και η Barbie ωχριά μπροστά της. Είπα Barbie και μου ήρθαν στο νου ποικιλόμορφες φιγούρες που κατά καιρούς παρελαύνουν από τη μικρή οθόνη, άλλες μετά συνοδείας συμπαθητικών χνουδωτών μακρινών συγγενών του Bugs Bunny και άλλες με ερωτικές διαθέσεις απέναντι στα καιρικά φαινόμενα. Νιώθω μια αναγούλα και δεν είμαι πάνω σε πλοίο.
Τα μυαλά όπως και τα αλεξίπτωτα αγαπητέ μου φίλε δουλεύουν καλύτερα όταν είναι ανοιχτά. Σε πληροφορώ ότι κάποιοι καρεκλοκένταυροι θα νιώσουν μια θηλιά στον πλαδαρό λαιμουδάκο τους αν φιλτράρεις τα όσα σου πασάρουν αναίσχυντα και απροκάλυπτα κυνικά κάποιες φορές. Ο αντίλογος είναι ένα ισχυρό αντίδοτο στη νάρκωση και ευτυχώς υπάρχει το βήμα και το πρόσφορο έδαφος να υψώσεις δειλά δειλά την παλάμη και να τους σκάσεις μια πεντάστερι μούντζα που πίστεψε με θα λειτουργήσει λυτρωτικά και για εσένα.
Στην τεκμηριωμένη σκέψη λέμε ναι. Στην καλή προδιάθεση λέμε ναι. Στις πράξεις που αναδεικνύουν ανθρωπισμό λέμε ναι. Όχι λέμε στον προσηλυτισμό όχι και στην αποχαύνωση. Και στην τελική ποιος σου είπε ότι το πιθηκίζειν εστί φιλοσοφείν; Και εις άλλα με υγεία!
LiLiTh
2010
Και μεσα σε ολη αυτή την ανακατωσούρα που επικρατεί με την οικονομική κρίση και τα νοικοκυριά που δυσκολεύονται να επιβιώσουν , η την πανδημία και τα τόσα θύματα που σκορπάει έχουμε να αγχωνόμαστε και με το ότι μείνανε μόνο 4 χρόνια και μετά ..μπαμ… έρχεται το τέλος .
Σύμφωνα λοιπόν με τα ημερολόγιο των Μάγια που όλα τελειώνουν το 2012 και σε αυτό βασίστηκε και ο αμερικάνος φυσικός Λορενς Τζοσεφ που έγραψε το βιβλίο apocalypse 2012 σε 4 χρόνια από τώρα και με ακρίβεια 20/12 θα έρθει το τέλος αυτού του μάταιου κόσμου με φοβερές εκρήξεις ηφαιστείων μαγνητικές καταιγίδες και αλλά τρομερά φαινόμενα όπως σεισμοί απίστευτου μεγέθους. Μετά τις 20/12 την επόμενη μέρα ακριβώς δηλαδή λένε οι Μάγια λοιπόν ότι ο ήλιος θα ευθυγραμιστη με το κέντρο του γαλαξία μας για πρώτη φορά μετά από 26.000 χρόνια. Ακούγεται λίγο τρομαχτικό αυτό αν και δεν έχω πολυκαταλαβει γιατί αφού γενικά παρατηρούνται ευθυγραμμίσεις πλανητών συνέχεια από τους επιστήμονες. το 2002 για παράδειγμα 5 πλανήτες ευθυγραμιστικαν χωρίς καμιά συνέπεια… τέλος πάντων συνεχίζουμε .
Ο κος Τζοσεφ επίσης πιστεύει ότι το υπερηφαιστειο του Γελοουστουν που βρίσκετε στις ΗΠΑ και κάνει έκρηξη καταστροφική μια φορά στα 700.000 χρόνια θα ενεργοποιηθεί και θα γίνουν φοβερές ζημιές . από την άλλη βέβαια οι γεωλόγοι που το παρατηρούν δεν βλέπουν τίποτα ανησυχητικό για την επόμενη 10 ετια.
Μου θυμίζει λίγο το τέλος που περιμέναμε όλοι το 2000 και τελικά δεν ηρθε . τόσα παρτυ και τόσος χαμός, περιμέναμε τους υπολογιστές να τρελαθούν και τα συστήματα να καταρρέουν αλλά τελικά τίποτα. Ξοδεύτηκαν περίπου 300 δις δολάρια για επεμβάσεις στα συστήματα πληροφορικής να αποφύγουν το millennium bug μα τελικά το μόνο bug ήταν από τα χιλιάδες πυροτεχνήματα σε όλο τον κόσμο.
Δεν πειράζει περάσαμε όλοι υπέροχα και ας είχαν μαζευτεί παντού τρελάρες να φιλιούνται λίγο πριν χαθούν κλαίγοντας η γελώντας για το τέλος. Τέλος δεν ηρθε.
Το τέλος έχει όμως το έχουν δει πολλές φορές στο παρελθόν με ομολογουμένος μεγάλη αποτυχία.
Στις 17/12/1919 ο σεισμολόγος μετερεολογος Αλμπερτο Πορτα είχε προβλέψει μοιραία σύνοδο 6 πλανητών.
Αλλά και οι ιεχωβάδες είχαν πει μέσω του ιδρυτή τους Τσαπλς Πασελ ότι το 1914 φθινωπορο θα ήταν η ημέρα της κρίσης μετά είπαν οι οπαδοί του ότι η μέρα αυτή θα ήταν το 1925 μετά το 1941 μετά το 1975 και τέλος το 1984. αφού είδαν και αποείδαν σταμάτησαν τις προβλέψεις.
19 Μαΐου του 1719 ο Ελβετός μαθηματικός ΖΑΚ ΜΠΕΡΝΟΥΛΙ είχε πει ότι η γη θα εξαφανιζόταν μετά από φοβερή σύγκρουση με έναν κομήτη.
Ο γνωστός σε όλους Νοστραδαμος είχε πει ότι το έτος 1732 θα ήταν το τελευταίο μας. Αλλά και τον 7 του 1999 είχε προβλέψει το τέλος ο ίδιος.
Και όμως μετά από αυτές κι άλλες άπειρες προβλέψεις πιο πολλές πιθανότητες έχουμε να καταστραφούμε μόνοι μας παρά από φοβερά και τρομερά φυσικά η υπερφυσικά φαινόμενα.
Παρόλα αυτά θα σας συμβούλευα να μην παρασυρθείτε από την κινδυνολογία που επικρατεί φέτος και αρχίσετε να πουλάτε περιουσίες για να περάσετε καλά τα 2 τελευταία σας χρόνια. Λίγο ηρεμία δεν βλάπτει.
Να ζείτε όμως όσο πιο καλά μπορείτε .
αυτό είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς πρέπει να συμβαίνει στις ζωες μας και όλοι να ζούμε την κάθε στιγμή όμορφα σαν να είναι η τελευταία μας και πάντα να θυμόμαστε λίγο σεβασμό στο περιβάλλον για τη αυτή η ριμαδα η γη δεν μας ανήκει την δανειστικάμε από τους προγόνους μας και θα την παραχωρήσουμε στα παιδιά μας . ας μην την καταστρέφουμε με εγωιστικές απερίσκεπτες πράξεις αλλά ο καθένας από μόνος στου σαν μονάδα ας προσέξει πως φέρετε στην γη για να σταματήσει να μας εκδικητε.
Και μην ξεχνάτε έχουμε 2 χρόνια να ετοιμαστούμε να διοργανώσουμε τα καλύτερα παρτυ να το διασκεδάσουμε το τέλος που έρχεται και αν μας την κάνει πάλι και δεν έρθει …. Υπομονή έχουν προβλέψει ότι 19/1/2038 στις 5.14 ώρα Ελλάδος λένε για άλλο millennium bug κάτι με συστήματα πάλι αλλά κάτι είναι κι αυτό.
Πρέπει να ξεφυλλίσω πάλι τον Νοστραδαμο να δω τι άλλο έχει για μετά και θα σας ενημερώσω.
emily the strange
Σύμφωνα λοιπόν με τα ημερολόγιο των Μάγια που όλα τελειώνουν το 2012 και σε αυτό βασίστηκε και ο αμερικάνος φυσικός Λορενς Τζοσεφ που έγραψε το βιβλίο apocalypse 2012 σε 4 χρόνια από τώρα και με ακρίβεια 20/12 θα έρθει το τέλος αυτού του μάταιου κόσμου με φοβερές εκρήξεις ηφαιστείων μαγνητικές καταιγίδες και αλλά τρομερά φαινόμενα όπως σεισμοί απίστευτου μεγέθους. Μετά τις 20/12 την επόμενη μέρα ακριβώς δηλαδή λένε οι Μάγια λοιπόν ότι ο ήλιος θα ευθυγραμιστη με το κέντρο του γαλαξία μας για πρώτη φορά μετά από 26.000 χρόνια. Ακούγεται λίγο τρομαχτικό αυτό αν και δεν έχω πολυκαταλαβει γιατί αφού γενικά παρατηρούνται ευθυγραμμίσεις πλανητών συνέχεια από τους επιστήμονες. το 2002 για παράδειγμα 5 πλανήτες ευθυγραμιστικαν χωρίς καμιά συνέπεια… τέλος πάντων συνεχίζουμε .
Ο κος Τζοσεφ επίσης πιστεύει ότι το υπερηφαιστειο του Γελοουστουν που βρίσκετε στις ΗΠΑ και κάνει έκρηξη καταστροφική μια φορά στα 700.000 χρόνια θα ενεργοποιηθεί και θα γίνουν φοβερές ζημιές . από την άλλη βέβαια οι γεωλόγοι που το παρατηρούν δεν βλέπουν τίποτα ανησυχητικό για την επόμενη 10 ετια.
Μου θυμίζει λίγο το τέλος που περιμέναμε όλοι το 2000 και τελικά δεν ηρθε . τόσα παρτυ και τόσος χαμός, περιμέναμε τους υπολογιστές να τρελαθούν και τα συστήματα να καταρρέουν αλλά τελικά τίποτα. Ξοδεύτηκαν περίπου 300 δις δολάρια για επεμβάσεις στα συστήματα πληροφορικής να αποφύγουν το millennium bug μα τελικά το μόνο bug ήταν από τα χιλιάδες πυροτεχνήματα σε όλο τον κόσμο.
Δεν πειράζει περάσαμε όλοι υπέροχα και ας είχαν μαζευτεί παντού τρελάρες να φιλιούνται λίγο πριν χαθούν κλαίγοντας η γελώντας για το τέλος. Τέλος δεν ηρθε.
Το τέλος έχει όμως το έχουν δει πολλές φορές στο παρελθόν με ομολογουμένος μεγάλη αποτυχία.
Στις 17/12/1919 ο σεισμολόγος μετερεολογος Αλμπερτο Πορτα είχε προβλέψει μοιραία σύνοδο 6 πλανητών.
Αλλά και οι ιεχωβάδες είχαν πει μέσω του ιδρυτή τους Τσαπλς Πασελ ότι το 1914 φθινωπορο θα ήταν η ημέρα της κρίσης μετά είπαν οι οπαδοί του ότι η μέρα αυτή θα ήταν το 1925 μετά το 1941 μετά το 1975 και τέλος το 1984. αφού είδαν και αποείδαν σταμάτησαν τις προβλέψεις.
19 Μαΐου του 1719 ο Ελβετός μαθηματικός ΖΑΚ ΜΠΕΡΝΟΥΛΙ είχε πει ότι η γη θα εξαφανιζόταν μετά από φοβερή σύγκρουση με έναν κομήτη.
Ο γνωστός σε όλους Νοστραδαμος είχε πει ότι το έτος 1732 θα ήταν το τελευταίο μας. Αλλά και τον 7 του 1999 είχε προβλέψει το τέλος ο ίδιος.
Και όμως μετά από αυτές κι άλλες άπειρες προβλέψεις πιο πολλές πιθανότητες έχουμε να καταστραφούμε μόνοι μας παρά από φοβερά και τρομερά φυσικά η υπερφυσικά φαινόμενα.
Παρόλα αυτά θα σας συμβούλευα να μην παρασυρθείτε από την κινδυνολογία που επικρατεί φέτος και αρχίσετε να πουλάτε περιουσίες για να περάσετε καλά τα 2 τελευταία σας χρόνια. Λίγο ηρεμία δεν βλάπτει.
Να ζείτε όμως όσο πιο καλά μπορείτε .
αυτό είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς πρέπει να συμβαίνει στις ζωες μας και όλοι να ζούμε την κάθε στιγμή όμορφα σαν να είναι η τελευταία μας και πάντα να θυμόμαστε λίγο σεβασμό στο περιβάλλον για τη αυτή η ριμαδα η γη δεν μας ανήκει την δανειστικάμε από τους προγόνους μας και θα την παραχωρήσουμε στα παιδιά μας . ας μην την καταστρέφουμε με εγωιστικές απερίσκεπτες πράξεις αλλά ο καθένας από μόνος στου σαν μονάδα ας προσέξει πως φέρετε στην γη για να σταματήσει να μας εκδικητε.
Και μην ξεχνάτε έχουμε 2 χρόνια να ετοιμαστούμε να διοργανώσουμε τα καλύτερα παρτυ να το διασκεδάσουμε το τέλος που έρχεται και αν μας την κάνει πάλι και δεν έρθει …. Υπομονή έχουν προβλέψει ότι 19/1/2038 στις 5.14 ώρα Ελλάδος λένε για άλλο millennium bug κάτι με συστήματα πάλι αλλά κάτι είναι κι αυτό.
Πρέπει να ξεφυλλίσω πάλι τον Νοστραδαμο να δω τι άλλο έχει για μετά και θα σας ενημερώσω.
emily the strange
Απολογισμός….
Μας ετελείωσε και το 9…να πάτε αλλού! Φέτος, δεν αποχαιρετάμε απλά μία χρονιά, αλλά βρισκόμαστε μπροστά στην δύση και μίας ακόμα δεκαετίας. Και δεν σου τα λέω αυτά για να νιώσεις ότι μεγάλωσες ηλικιακά και να μου πάθεις κανένα ψυχικό “τριαλαλά” (!), σου τα λέω αυτά, γιατί θέλω να κάτσεις μία μόνο στιγμή και να τα πεις με τον εαυτό σου. Είτε αυτό γίνει στην τουαλέτα όπου εκεί γεννήθηκαν και οι μεγαλύτερες ιδέες (!), είτε αποφασίσεις να βγεις για ένα βράδυ από το πρόγραμμα σου και να κάτσεις αναπαυτικά στο σπιτάκι σου. Κάτσε και κάνε έναν μικρό απολογισμό της ζωής και πόσο μάλλον της ίδιας σου της ύπαρξης. Δες κατά πόσο άλλαξε ο τρόπος σκέψης που χρησιμοποιείς μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Δες πόσο άλλαξαν τα συναισθήματα σου και το κατά πόσο διαφορετικά ενεργείς μπροστά σε γεγονότα και αποφάσεις που πρέπει να πάρεις. Άλλαξες…
Μα δεν σου φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά ; Δεν άλλαξες μόνο εσύ, άλλαξαν τα πάντα γύρω σου, μαζί και οι άνθρωποι του περιβάλλοντός σου. Μην βιαστείς να μου πεις ότι απλά αυτό είναι το τίμημα του χρόνου που περνάει. Σταμάτα μία στιγμή και κοίτα πίσω, κοίτα τις δεκαετίες που πέρασαν. Παρατήρησε ότι κάθε μία από τις δεκαετίες του παρελθόντος, περιστοιχίζεται από μία ιδεολογία, από ένα “πνεύμα” της κάθε εποχής αντίστοιχα. Από το 2000 και μετά όμως….τι ; Δεν έχω την αίσθηση ότι μας μένει κάτι από αυτήν την δεκαετία που διανύσαμε και που τώρα θα κλείσουμε. Και αν κάνω λάθος, πες μου εσύ, τι είναι αυτό που κερδίσαμε μέσα από αυτή τη δεκαετία ; Τι καλό βγήκε για την χώρα, για τον συνάνθρωπο, για εσένα τον ίδιο. Μη πάει το μυαλό σου στα κομματικά, μη πάει το μυαλό σου σε μικρούς στόχους που θέτεις στα επαγγελματικά σου και στα ερωτικά σου. Αυτή τη στιγμή μιλάω στον άνθρωπο που κρύβεις μέσα σου, που έντεχνα στολίζεις με επαγγελματικές ταυτότητες και υλικές ανέσεις. Αυτή τη στιγμή μιλάω στο παιδί που ξέχασες και ίσως φίμωσες, μέσα στην ανεπτυγμένη ταχύτητα της καθημερινότητας και των απαιτήσεων που έχει. Τι από αυτά που πραγματικά θέλησες μικρός κατάφερες ; (δεν εννοώ το όνειρο που είχες να γίνεις ο BATMAN) Παραμέλησες τα όνειρα που κάποτε είχες για ένα κομμάτι ψωμί ; Νιώθω πως αντί να προοδεύουμε γυρνάμε πίσω. Γιατί η γενιά μου και οι επόμενες που έρχονται, θα δουλεύουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας, ώστε να καταφέρουμε να αποπληρώσουμε το στεγαστικό δάνειο που πήραμε. Και δεν θέλω να σε πανικοβάλω, θέλω τουλάχιστον να σε κάνω να συνειδητοποιήσεις το που βρίσκεσαι. Και μη μου πεις πως ξέρεις που είσαι και ότι δεν χρειάζεσαι εμένα να σε κάνω να αισθανθείς πιο άσχημα.
Γιατί θέλω να αναφερθώ σε αυτούς που ήδη έκαναν οικογένεια, σε αυτούς που είναι μεγαλύτεροι μου. Θέλω να σου θυμίσω πως ήταν τα πράγματα όταν ήσουν εσύ στην ηλικία μου. Θέλω να μου πεις το κατά πόσο ποιο εύκολα ήταν τα πράγματα τότε. Όχι πως περπατούσες στον δρόμο και οι ευκαιρίες για δουλειά και τα λεφτά πετάγονταν από το πουθενά, αλλά ήταν καλύτερα από το τώρα. Και θέλω να κάτσεις να σκεφτείς, πως όλη αυτή τη δυσκολία, θα την περάσουν και τα παιδιά σου. Και σε ρωτάω, γιατί ;
Και δεν σε θεωρώ υπεύθυνο για αυτό που παραλαμβάνω. Γιατί ξέρω καλά ότι μας κορόιδεψαν και τους δύο. Και το ξέρεις, γιατί ακόμα μένουμε στο ίδιο σπίτι. Γιατί εσύ πρέπει να αποπληρώσεις το σπίτι που μένουμε και εγώ παρότι μεγάλωσα δεν μπορώ να φύγω, γιατί με τον βασικό μου μισθό δεν μπορώ να μείνω μόνος.
Αν και με ανησυχεί το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουμε, ξέρω πως στο τέλος θα πάνε όλα καλά. Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά, γιατί πάντα έβρισκες την δύναμη να αντεπεξέρχεσαι στα προβλήματα σου. Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά, γιατί όταν τελειώσεις να διαβάζεις αυτό το κείμενο, θα αναστενάξεις και θα νιώθεις άσχημα για ότι συμβαίνει γύρω σου. Και αν νιώσεις άσχημα για ότι συμβαίνει γύρω σου, τότε θα έχω επιτύχει να σε κάνω να ξαναβρείς τον άνθρωπο που κρύβεις μέσα σου. Και ξέρω πως θα προσπαθήσεις να κάνεις κάτι καλό για να ομορφύνει ο κόσμος σου. Για να ομορφύνει ο κόσμος όλων μας.
Χρήστος Μπαρμπαλιός
Μα δεν σου φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά ; Δεν άλλαξες μόνο εσύ, άλλαξαν τα πάντα γύρω σου, μαζί και οι άνθρωποι του περιβάλλοντός σου. Μην βιαστείς να μου πεις ότι απλά αυτό είναι το τίμημα του χρόνου που περνάει. Σταμάτα μία στιγμή και κοίτα πίσω, κοίτα τις δεκαετίες που πέρασαν. Παρατήρησε ότι κάθε μία από τις δεκαετίες του παρελθόντος, περιστοιχίζεται από μία ιδεολογία, από ένα “πνεύμα” της κάθε εποχής αντίστοιχα. Από το 2000 και μετά όμως….τι ; Δεν έχω την αίσθηση ότι μας μένει κάτι από αυτήν την δεκαετία που διανύσαμε και που τώρα θα κλείσουμε. Και αν κάνω λάθος, πες μου εσύ, τι είναι αυτό που κερδίσαμε μέσα από αυτή τη δεκαετία ; Τι καλό βγήκε για την χώρα, για τον συνάνθρωπο, για εσένα τον ίδιο. Μη πάει το μυαλό σου στα κομματικά, μη πάει το μυαλό σου σε μικρούς στόχους που θέτεις στα επαγγελματικά σου και στα ερωτικά σου. Αυτή τη στιγμή μιλάω στον άνθρωπο που κρύβεις μέσα σου, που έντεχνα στολίζεις με επαγγελματικές ταυτότητες και υλικές ανέσεις. Αυτή τη στιγμή μιλάω στο παιδί που ξέχασες και ίσως φίμωσες, μέσα στην ανεπτυγμένη ταχύτητα της καθημερινότητας και των απαιτήσεων που έχει. Τι από αυτά που πραγματικά θέλησες μικρός κατάφερες ; (δεν εννοώ το όνειρο που είχες να γίνεις ο BATMAN) Παραμέλησες τα όνειρα που κάποτε είχες για ένα κομμάτι ψωμί ; Νιώθω πως αντί να προοδεύουμε γυρνάμε πίσω. Γιατί η γενιά μου και οι επόμενες που έρχονται, θα δουλεύουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας, ώστε να καταφέρουμε να αποπληρώσουμε το στεγαστικό δάνειο που πήραμε. Και δεν θέλω να σε πανικοβάλω, θέλω τουλάχιστον να σε κάνω να συνειδητοποιήσεις το που βρίσκεσαι. Και μη μου πεις πως ξέρεις που είσαι και ότι δεν χρειάζεσαι εμένα να σε κάνω να αισθανθείς πιο άσχημα.
Γιατί θέλω να αναφερθώ σε αυτούς που ήδη έκαναν οικογένεια, σε αυτούς που είναι μεγαλύτεροι μου. Θέλω να σου θυμίσω πως ήταν τα πράγματα όταν ήσουν εσύ στην ηλικία μου. Θέλω να μου πεις το κατά πόσο ποιο εύκολα ήταν τα πράγματα τότε. Όχι πως περπατούσες στον δρόμο και οι ευκαιρίες για δουλειά και τα λεφτά πετάγονταν από το πουθενά, αλλά ήταν καλύτερα από το τώρα. Και θέλω να κάτσεις να σκεφτείς, πως όλη αυτή τη δυσκολία, θα την περάσουν και τα παιδιά σου. Και σε ρωτάω, γιατί ;
Και δεν σε θεωρώ υπεύθυνο για αυτό που παραλαμβάνω. Γιατί ξέρω καλά ότι μας κορόιδεψαν και τους δύο. Και το ξέρεις, γιατί ακόμα μένουμε στο ίδιο σπίτι. Γιατί εσύ πρέπει να αποπληρώσεις το σπίτι που μένουμε και εγώ παρότι μεγάλωσα δεν μπορώ να φύγω, γιατί με τον βασικό μου μισθό δεν μπορώ να μείνω μόνος.
Αν και με ανησυχεί το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουμε, ξέρω πως στο τέλος θα πάνε όλα καλά. Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά, γιατί πάντα έβρισκες την δύναμη να αντεπεξέρχεσαι στα προβλήματα σου. Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά, γιατί όταν τελειώσεις να διαβάζεις αυτό το κείμενο, θα αναστενάξεις και θα νιώθεις άσχημα για ότι συμβαίνει γύρω σου. Και αν νιώσεις άσχημα για ότι συμβαίνει γύρω σου, τότε θα έχω επιτύχει να σε κάνω να ξαναβρείς τον άνθρωπο που κρύβεις μέσα σου. Και ξέρω πως θα προσπαθήσεις να κάνεις κάτι καλό για να ομορφύνει ο κόσμος σου. Για να ομορφύνει ο κόσμος όλων μας.
Χρήστος Μπαρμπαλιός
Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010
anatolika #2# Με το τακούνι στο γκάζι…
Που πας μωρή? Δε βλέπεις?
Πάνε στην κουζίνα σου να πλύνεις κανένα πιάτο
Γυναίκες ρε Π*%8ο-*η…
Και διάφορες άλλες εξαιρετικές ατάκες ακούει η ελληνίδα οδηγός στην καθημερινότητά της... Αν είναι και ξανθιά, εκεί υπάρχει πρόβλημα, αν έχει και Ν… άστο, δεν έχει λυτρωμό…
Υφίσταται μία νοοτροπία η οποία δεν ξέρω πότε θα αλλάξει… αν αλλάξει… η όποια ορίζει την γυναίκα σαν ένα αντικείμενο ικανό να ανταπεξέλθει μόνο σε «ορισμένα πράγματα»
Οι γυναίκες (σύμφωνα με ένα μεγάλο ποσοστό ανδρών) είναι ταγμένες στην κουζίνα, στα παιδιά, στα ψώνια, στο σπίτι… οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα τις καθιστά ανίκανες και άσχετες.
Με το τακούνι στο γκάζι λοιπόν η γυναίκα οδηγός βγαίνει στους δρόμους και όποιον πάρει ο χάρος, ισχυρίζονται οι άνδρες οδηγοί. Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Με το τακούνι στο γκάζι η γυναίκα οδηγός βγαίνει στους δρόμους απλά για να οδηγήσει. Γιατί απλά μπορεί. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο διαφορετικό κύτταρο στον ανδρικό οργανισμό από ό, τι στο γυναικείο που ορίζει τον άνδρα ικανότερο να οδηγήσει. Οπότε άνδρες οδηγοί, επιτέλους ξεπεράστε τα κόμπλεξ σας και αποδεχτείτε ότι και οι γυναίκες μπορούν να οδηγήσουν το ίδιο καλά με σας, γιατί απλά η οδήγηση είναι θέμα εγκεφάλου και όχι φύλου.
Εν κατακλείδι, όπως σε όλους τους χώρους υπάρχουν οι μεν και οι δε, έτσι και στο αυτοκίνητο υπάρχουν οι άσχετοι άνδρες οδηγοί που νομίζουν ότι ο δρόμος τους ανήκει, εντελώς αντρίλα, και φυσικά υπάρχουν και οι «εξαιρετικές» γυναίκες οδηγοί που μπερδεύουν τον αυτοκινητόδρομο με τον διάδρομο του γυμναστηρίου, νομίζοντας ότι έχουν χώρο να κάνουν ότι θέλουν και όπως θέλουν.
Αλλά τελικά ποιος είναι καλύτερος οδηγός; Αυτός που καθυστερεί στο παρκάρισμα, δημιουργώντας κομφούζιο, ή αυτός που έχει σαν τρόπο οδήγησης την ταχύτητα και τις επικίνδυνες προσπεράσεις; … Η απάντηση δική σας.
Άρθρα αναγνωστών – Πόπη Κουτουνίδου.
Πάνε στην κουζίνα σου να πλύνεις κανένα πιάτο
Γυναίκες ρε Π*%8ο-*η…
Και διάφορες άλλες εξαιρετικές ατάκες ακούει η ελληνίδα οδηγός στην καθημερινότητά της... Αν είναι και ξανθιά, εκεί υπάρχει πρόβλημα, αν έχει και Ν… άστο, δεν έχει λυτρωμό…
Υφίσταται μία νοοτροπία η οποία δεν ξέρω πότε θα αλλάξει… αν αλλάξει… η όποια ορίζει την γυναίκα σαν ένα αντικείμενο ικανό να ανταπεξέλθει μόνο σε «ορισμένα πράγματα»
Οι γυναίκες (σύμφωνα με ένα μεγάλο ποσοστό ανδρών) είναι ταγμένες στην κουζίνα, στα παιδιά, στα ψώνια, στο σπίτι… οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα τις καθιστά ανίκανες και άσχετες.
Με το τακούνι στο γκάζι λοιπόν η γυναίκα οδηγός βγαίνει στους δρόμους και όποιον πάρει ο χάρος, ισχυρίζονται οι άνδρες οδηγοί. Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Με το τακούνι στο γκάζι η γυναίκα οδηγός βγαίνει στους δρόμους απλά για να οδηγήσει. Γιατί απλά μπορεί. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο διαφορετικό κύτταρο στον ανδρικό οργανισμό από ό, τι στο γυναικείο που ορίζει τον άνδρα ικανότερο να οδηγήσει. Οπότε άνδρες οδηγοί, επιτέλους ξεπεράστε τα κόμπλεξ σας και αποδεχτείτε ότι και οι γυναίκες μπορούν να οδηγήσουν το ίδιο καλά με σας, γιατί απλά η οδήγηση είναι θέμα εγκεφάλου και όχι φύλου.
Εν κατακλείδι, όπως σε όλους τους χώρους υπάρχουν οι μεν και οι δε, έτσι και στο αυτοκίνητο υπάρχουν οι άσχετοι άνδρες οδηγοί που νομίζουν ότι ο δρόμος τους ανήκει, εντελώς αντρίλα, και φυσικά υπάρχουν και οι «εξαιρετικές» γυναίκες οδηγοί που μπερδεύουν τον αυτοκινητόδρομο με τον διάδρομο του γυμναστηρίου, νομίζοντας ότι έχουν χώρο να κάνουν ότι θέλουν και όπως θέλουν.
Αλλά τελικά ποιος είναι καλύτερος οδηγός; Αυτός που καθυστερεί στο παρκάρισμα, δημιουργώντας κομφούζιο, ή αυτός που έχει σαν τρόπο οδήγησης την ταχύτητα και τις επικίνδυνες προσπεράσεις; … Η απάντηση δική σας.
Άρθρα αναγνωστών – Πόπη Κουτουνίδου.
anatolika #2# Ανάμεσα σε πολλές πατρίδες.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές γεννήθηκα και μεγάλωσα πχ στην Βέροια αλλά ζω χρόνια στην Θεσσαλονίκη , ή ακόμα, όπως στην δική μου περίπτωση, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, καταγωγή από τις Κυκλάδες, αλλά τα τελευταία δέκα χρόνια ζω Θεσσαλονίκη .
Και εκεί, ανάμεσα στο χθες, το τώρα και τις ρίζες αναρωτιέσαι ποια είναι η πατρίδα σου;;;
Εκεί που έχω τις παιδικές αναμνήσεις μου, που πέρασα τα σχολικά μου χρόνια, που έμαθα ποδήλατο, τα πρώτα μου ραντεβού και τις εφηβικές μου παρέες, τις κοπάνες από το σχολειό για καφέ στην Chevalier ( καφέ τις γειτονιάς ) με τον Χρήστο πίσω από το μπαρ να ξέρει πως πίνει ο καθένας μας τον καφέ του και να μας ακούει με τις ώρες να μιλάμε και να γελάμε.
Και σαν κοπέλα πια μετά με τους φίλους στα μπαράκια στα Εξάρχεια και στο Θησείο
με φλερτ και ποτά , τα πρώτα μεθύσια και τα πρώτα ξενύχτια.
Συναυλίες και εκδρομές.
Το πρωί δουλειά και καφεδάκι μετά γυμναστήριο και μετά σινεμά.
Ραντεβού Σαββατόβραδο στην αρχιτεκτονική του Ιωσήφ για φοβερά live groups με τον Χρηστάρα και τον Κώστα να σερβίρουν ποτά και να κερνάνε σφηνάκια μέχρι το πρωί. Και από την αναδρομή στο χθες βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια πόλη, στην αρχή ξένη για σένα, είτε από επιλογή σου είτε γιατί πρέπει να πας για σπουδές, για δουλειά ή ξέμεινες εκεί μετά από περιπλάνηση για τους πιο ριψοκίνδυνους και αποφάσισες να ρίξεις άγκυρα .
Και ενώ ήσουν ξένος μεταξύ ξένων, σε μια άγνωστη πόλη που οι πιθανότητες να συναντήσεις κάποια ανάμνηση από το χθες σου είναι απειροελάχιστη, όπως για παράδειγμα έναν παλιό συμμαθητή σου, τυχαία συνάντηση στους δρόμους, αρχίζεις να κτίζεις σε αυτήν την πατρίδα θεμέλια από το οίκημα της ζωής σου και να δημιουργείς και εκεί παρελθόν και αναμνήσεις.
Μια πολύ πιθανή κατάληξη, να κάνεις οικογένεια ή να φτιάξεις την επαγγελματική σου καριέρα και να μείνεις πια εκεί . Άλλη μια πατρίδα λοιπόν για σένα .
Και μετά από δέκα χρόνια, τυχαίες συναντήσεις με γνωστούς από το πιο κοντινό παρελθόν σου είναι πολύ πιθανές.
Όμως μην ξεχνάμε και τον τόπο καταγωγής μας, από εκεί που είναι οι ρίζες μας και έχουμε όμορφες αναμνήσεις, από καλοκαίρια ξέγνοιαστα με την γιαγιά και τον παππού από την ημέρα που κλείναμε τα σχολεία μέχρι και δυο τρεις μέρες πριν ξεκινήσουν. Πάσχα Χριστούγεννα Σαββατοκύριακα με φίλους και τώρα ανάσα για δέκα μέρες, έστω στην καλοκαιρινή άδεια να βλέπεις την κόρη σου να παίζει και να κάνει ότι έπαιζες και έκανες εσύ πριν αρκετά χρόνια .
Τελικά ποια είναι η πατρίδα; Εκεί που γεννήθηκα; Εκεί που μένω ή εκεί από όπου έχω καταγωγή; Ή όπως λέει ο Αγγελάκας:
«Θέλω να ζήσω όπως τα αστέρια που ξεψύχησαν
Μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού
Να ξενυχτήσω συντροφιά με όσους θρήνησαν
Το πτώμα ενός ασήκωτου, θλιβερού γυρισμού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού».
Μπορεί να είναι και εκεί που αγάπησα και με αγάπησαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού...
Emily the strange
Και εκεί, ανάμεσα στο χθες, το τώρα και τις ρίζες αναρωτιέσαι ποια είναι η πατρίδα σου;;;
Εκεί που έχω τις παιδικές αναμνήσεις μου, που πέρασα τα σχολικά μου χρόνια, που έμαθα ποδήλατο, τα πρώτα μου ραντεβού και τις εφηβικές μου παρέες, τις κοπάνες από το σχολειό για καφέ στην Chevalier ( καφέ τις γειτονιάς ) με τον Χρήστο πίσω από το μπαρ να ξέρει πως πίνει ο καθένας μας τον καφέ του και να μας ακούει με τις ώρες να μιλάμε και να γελάμε.
Και σαν κοπέλα πια μετά με τους φίλους στα μπαράκια στα Εξάρχεια και στο Θησείο
με φλερτ και ποτά , τα πρώτα μεθύσια και τα πρώτα ξενύχτια.
Συναυλίες και εκδρομές.
Το πρωί δουλειά και καφεδάκι μετά γυμναστήριο και μετά σινεμά.
Ραντεβού Σαββατόβραδο στην αρχιτεκτονική του Ιωσήφ για φοβερά live groups με τον Χρηστάρα και τον Κώστα να σερβίρουν ποτά και να κερνάνε σφηνάκια μέχρι το πρωί. Και από την αναδρομή στο χθες βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια πόλη, στην αρχή ξένη για σένα, είτε από επιλογή σου είτε γιατί πρέπει να πας για σπουδές, για δουλειά ή ξέμεινες εκεί μετά από περιπλάνηση για τους πιο ριψοκίνδυνους και αποφάσισες να ρίξεις άγκυρα .
Και ενώ ήσουν ξένος μεταξύ ξένων, σε μια άγνωστη πόλη που οι πιθανότητες να συναντήσεις κάποια ανάμνηση από το χθες σου είναι απειροελάχιστη, όπως για παράδειγμα έναν παλιό συμμαθητή σου, τυχαία συνάντηση στους δρόμους, αρχίζεις να κτίζεις σε αυτήν την πατρίδα θεμέλια από το οίκημα της ζωής σου και να δημιουργείς και εκεί παρελθόν και αναμνήσεις.
Μια πολύ πιθανή κατάληξη, να κάνεις οικογένεια ή να φτιάξεις την επαγγελματική σου καριέρα και να μείνεις πια εκεί . Άλλη μια πατρίδα λοιπόν για σένα .
Και μετά από δέκα χρόνια, τυχαίες συναντήσεις με γνωστούς από το πιο κοντινό παρελθόν σου είναι πολύ πιθανές.
Όμως μην ξεχνάμε και τον τόπο καταγωγής μας, από εκεί που είναι οι ρίζες μας και έχουμε όμορφες αναμνήσεις, από καλοκαίρια ξέγνοιαστα με την γιαγιά και τον παππού από την ημέρα που κλείναμε τα σχολεία μέχρι και δυο τρεις μέρες πριν ξεκινήσουν. Πάσχα Χριστούγεννα Σαββατοκύριακα με φίλους και τώρα ανάσα για δέκα μέρες, έστω στην καλοκαιρινή άδεια να βλέπεις την κόρη σου να παίζει και να κάνει ότι έπαιζες και έκανες εσύ πριν αρκετά χρόνια .
Τελικά ποια είναι η πατρίδα; Εκεί που γεννήθηκα; Εκεί που μένω ή εκεί από όπου έχω καταγωγή; Ή όπως λέει ο Αγγελάκας:
«Θέλω να ζήσω όπως τα αστέρια που ξεψύχησαν
Μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού
Να ξενυχτήσω συντροφιά με όσους θρήνησαν
Το πτώμα ενός ασήκωτου, θλιβερού γυρισμού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού».
Μπορεί να είναι και εκεί που αγάπησα και με αγάπησαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού...
Emily the strange
anatolika #2# Ερωτευμένοι Σχιζοφρενείς…
Παραπλανητικός ο τίτλος το ομολογώ. Ο έρωτας ουδεμία σχέση έχει με όσα θα διαβάσεις στη συνέχεια. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι λίγο να προλογίσω το θέμα που πάω ν’ αγγίξω. Ας πούμε ότι είναι ευαίσθητη χορδή και προσέχω να μην σπάσει.
Κατάθλιψη, μελαγχολία, σχιζοφρένεια, παράνοια, αποξένωση, κοινωνικός στιγματισμός. Να σε προλάβω. Πάω ν’ ανοίξω μεγάλη κουβέντα. Εσύ είσαι ελεύθερος να την κλείσεις όποτε σε βολεύει. Παρένθεση. Έχεις σκεφτεί πόσες οικογένειες έχουν στα σπλάχνα τους έστω και έναν ψυχικά ασθενή; Έχεις αναλογιστεί πόσο ανύπαρκτο είναι το κράτος πρόνοιας στη χώρα όπου ζεις; Κλείνει η παρένθεση.
Είναι περισσότεροι εκείνοι για τους οποίους μπορείς αρχικά να νιώσεις οίκτο, λύπηση, συμπάθεια, φόβο. Είναι πολλοί οι «γενναίοι» που πήγαν στην κόλαση και γύρισαν. Και άλλοι τόσοι που βρίσκονται αλυσοδεμένοι σε σκουριασμένα κρεβάτια ελεεινών ψυχιατρικών ιδρυμάτων. Οι τελευταίοι είναι νεκροί. Είναι θέμα χρόνου. Δε με πιστεύεις; Κατά βάθος το ξέρεις κι εσύ. Οι αναστρέψιμες όμως των περιπτώσεων υπό κατάλληλες συνθήκες μπορούν να σβήσουν τις σκιές που τους στοιχειώνουν και να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους.
Άμυνες που έσπασαν, αντοχές που τσακίστηκαν. Αντικαταθλιπτικά. Αντιψυχωσικά. Παρενέργειες. Καταστολή. Και μετά; Κέντρα ημέρας, Προγράμματα. Επανένταξη. Ελπιδοφόρο φαίνεται. Κατά πόσο όμως έχει διάρκεια το όνειρο και δεν γκρεμίζεται στο ξημέρωμα; Μια λεπτή κλωστή. Θα εστιάσω στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Σε εκείνους που για χρόνια ζουν στη σιωπή που ασυναίσθητα έπλεξαν οι δικοί τους άνθρωποι. Από ντροπή. Τυχεροί μέσα στην ατυχία τους. Έχουν οικογένεια. Σε εκείνους που παίρνουν ισχυρά ψυχοφάρμακα και ξέρεις κάτι; Θα τα παίρνουν για πάντα. Γιατί μια διάφανη μεμβράνη τυλίγει το μυαλό τους και δεν το αφήνει να ξεφύγει πάλι. Έχεις αναλογιστεί πόσο τρομακτικό είναι το «για πάντα» όταν το πάρεις μέρα με τη μέρα; Σε εκείνους που είναι άνεργοι γιατί ποιος εργοδότης είναι εκπαιδευμένος και διατεθειμένος να συμπεριλάβει στο προσωπικό του έναν πρώην ψυχάκια; Και στο φινάλε τι κίνητρα του δίνει το κράτος που λέγαμε παραπάνω για να ρισκάρει;
Να σε προλάβω και πάλι. Τα ισοπεδώνω όλα; Ίσως να είναι έτσι. Μου το επιτρέπω όμως. Όταν οι κοινωνίες βάλουν φωτιά στους φόβους και αγαπήσουν τους ψυχικά ασθενείς τότε θα γράψω ένα άρθρο που θα ακυρώνει τούτο δω το προσωπικό μου μανιφέστο. Μια ελπίδα από εμάς είναι άπειρο φως για εκείνους. Είναι δείγμα ότι γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Μέχρι τότε…θα προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να σ’ αγαπάω, να σ’ακούω, να υπάρχω για ‘σένα.
LiLiTh
Κατάθλιψη, μελαγχολία, σχιζοφρένεια, παράνοια, αποξένωση, κοινωνικός στιγματισμός. Να σε προλάβω. Πάω ν’ ανοίξω μεγάλη κουβέντα. Εσύ είσαι ελεύθερος να την κλείσεις όποτε σε βολεύει. Παρένθεση. Έχεις σκεφτεί πόσες οικογένειες έχουν στα σπλάχνα τους έστω και έναν ψυχικά ασθενή; Έχεις αναλογιστεί πόσο ανύπαρκτο είναι το κράτος πρόνοιας στη χώρα όπου ζεις; Κλείνει η παρένθεση.
Είναι περισσότεροι εκείνοι για τους οποίους μπορείς αρχικά να νιώσεις οίκτο, λύπηση, συμπάθεια, φόβο. Είναι πολλοί οι «γενναίοι» που πήγαν στην κόλαση και γύρισαν. Και άλλοι τόσοι που βρίσκονται αλυσοδεμένοι σε σκουριασμένα κρεβάτια ελεεινών ψυχιατρικών ιδρυμάτων. Οι τελευταίοι είναι νεκροί. Είναι θέμα χρόνου. Δε με πιστεύεις; Κατά βάθος το ξέρεις κι εσύ. Οι αναστρέψιμες όμως των περιπτώσεων υπό κατάλληλες συνθήκες μπορούν να σβήσουν τις σκιές που τους στοιχειώνουν και να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους.
Άμυνες που έσπασαν, αντοχές που τσακίστηκαν. Αντικαταθλιπτικά. Αντιψυχωσικά. Παρενέργειες. Καταστολή. Και μετά; Κέντρα ημέρας, Προγράμματα. Επανένταξη. Ελπιδοφόρο φαίνεται. Κατά πόσο όμως έχει διάρκεια το όνειρο και δεν γκρεμίζεται στο ξημέρωμα; Μια λεπτή κλωστή. Θα εστιάσω στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Σε εκείνους που για χρόνια ζουν στη σιωπή που ασυναίσθητα έπλεξαν οι δικοί τους άνθρωποι. Από ντροπή. Τυχεροί μέσα στην ατυχία τους. Έχουν οικογένεια. Σε εκείνους που παίρνουν ισχυρά ψυχοφάρμακα και ξέρεις κάτι; Θα τα παίρνουν για πάντα. Γιατί μια διάφανη μεμβράνη τυλίγει το μυαλό τους και δεν το αφήνει να ξεφύγει πάλι. Έχεις αναλογιστεί πόσο τρομακτικό είναι το «για πάντα» όταν το πάρεις μέρα με τη μέρα; Σε εκείνους που είναι άνεργοι γιατί ποιος εργοδότης είναι εκπαιδευμένος και διατεθειμένος να συμπεριλάβει στο προσωπικό του έναν πρώην ψυχάκια; Και στο φινάλε τι κίνητρα του δίνει το κράτος που λέγαμε παραπάνω για να ρισκάρει;
Να σε προλάβω και πάλι. Τα ισοπεδώνω όλα; Ίσως να είναι έτσι. Μου το επιτρέπω όμως. Όταν οι κοινωνίες βάλουν φωτιά στους φόβους και αγαπήσουν τους ψυχικά ασθενείς τότε θα γράψω ένα άρθρο που θα ακυρώνει τούτο δω το προσωπικό μου μανιφέστο. Μια ελπίδα από εμάς είναι άπειρο φως για εκείνους. Είναι δείγμα ότι γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Μέχρι τότε…θα προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να σ’ αγαπάω, να σ’ακούω, να υπάρχω για ‘σένα.
LiLiTh
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
