anatolika #2# Ερωτευμένοι Σχιζοφρενείς…

Παραπλανητικός ο τίτλος το ομολογώ. Ο έρωτας ουδεμία σχέση έχει με όσα θα διαβάσεις στη συνέχεια. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι λίγο να προλογίσω το θέμα που πάω ν’ αγγίξω. Ας πούμε ότι είναι ευαίσθητη χορδή και προσέχω να μην σπάσει.
Κατάθλιψη, μελαγχολία, σχιζοφρένεια, παράνοια, αποξένωση, κοινωνικός στιγματισμός. Να σε προλάβω. Πάω ν’ ανοίξω μεγάλη κουβέντα. Εσύ είσαι ελεύθερος να την κλείσεις όποτε σε βολεύει. Παρένθεση. Έχεις σκεφτεί πόσες οικογένειες έχουν στα σπλάχνα τους έστω και έναν ψυχικά ασθενή; Έχεις αναλογιστεί πόσο ανύπαρκτο είναι το κράτος πρόνοιας στη χώρα όπου ζεις; Κλείνει η παρένθεση.

Είναι περισσότεροι εκείνοι για τους οποίους μπορείς αρχικά να νιώσεις οίκτο, λύπηση, συμπάθεια, φόβο. Είναι πολλοί οι «γενναίοι» που πήγαν στην κόλαση και γύρισαν. Και άλλοι τόσοι που βρίσκονται αλυσοδεμένοι σε σκουριασμένα κρεβάτια ελεεινών ψυχιατρικών ιδρυμάτων. Οι τελευταίοι είναι νεκροί. Είναι θέμα χρόνου. Δε με πιστεύεις; Κατά βάθος το ξέρεις κι εσύ. Οι αναστρέψιμες όμως των περιπτώσεων υπό κατάλληλες συνθήκες μπορούν να σβήσουν τις σκιές που τους στοιχειώνουν και να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους.

Άμυνες που έσπασαν, αντοχές που τσακίστηκαν. Αντικαταθλιπτικά. Αντιψυχωσικά. Παρενέργειες. Καταστολή. Και μετά; Κέντρα ημέρας, Προγράμματα. Επανένταξη. Ελπιδοφόρο φαίνεται. Κατά πόσο όμως έχει διάρκεια το όνειρο και δεν γκρεμίζεται στο ξημέρωμα; Μια λεπτή κλωστή. Θα εστιάσω στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Σε εκείνους που για χρόνια ζουν στη σιωπή που ασυναίσθητα έπλεξαν οι δικοί τους άνθρωποι. Από ντροπή. Τυχεροί μέσα στην ατυχία τους. Έχουν οικογένεια. Σε εκείνους που παίρνουν ισχυρά ψυχοφάρμακα και ξέρεις κάτι; Θα τα παίρνουν για πάντα. Γιατί μια διάφανη μεμβράνη τυλίγει το μυαλό τους και δεν το αφήνει να ξεφύγει πάλι. Έχεις αναλογιστεί πόσο τρομακτικό είναι το «για πάντα» όταν το πάρεις μέρα με τη μέρα; Σε εκείνους που είναι άνεργοι γιατί ποιος εργοδότης είναι εκπαιδευμένος και διατεθειμένος να συμπεριλάβει στο προσωπικό του έναν πρώην ψυχάκια; Και στο φινάλε τι κίνητρα του δίνει το κράτος που λέγαμε παραπάνω για να ρισκάρει;

Να σε προλάβω και πάλι. Τα ισοπεδώνω όλα; Ίσως να είναι έτσι. Μου το επιτρέπω όμως. Όταν οι κοινωνίες βάλουν φωτιά στους φόβους και αγαπήσουν τους ψυχικά ασθενείς τότε θα γράψω ένα άρθρο που θα ακυρώνει τούτο δω το προσωπικό μου μανιφέστο. Μια ελπίδα από εμάς είναι άπειρο φως για εκείνους. Είναι δείγμα ότι γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Μέχρι τότε…θα προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να σ’ αγαπάω, να σ’ακούω, να υπάρχω για ‘σένα.

LiLiTh