Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010
anatolika #2# Με το τακούνι στο γκάζι…
Που πας μωρή? Δε βλέπεις?
Πάνε στην κουζίνα σου να πλύνεις κανένα πιάτο
Γυναίκες ρε Π*%8ο-*η…
Και διάφορες άλλες εξαιρετικές ατάκες ακούει η ελληνίδα οδηγός στην καθημερινότητά της... Αν είναι και ξανθιά, εκεί υπάρχει πρόβλημα, αν έχει και Ν… άστο, δεν έχει λυτρωμό…
Υφίσταται μία νοοτροπία η οποία δεν ξέρω πότε θα αλλάξει… αν αλλάξει… η όποια ορίζει την γυναίκα σαν ένα αντικείμενο ικανό να ανταπεξέλθει μόνο σε «ορισμένα πράγματα»
Οι γυναίκες (σύμφωνα με ένα μεγάλο ποσοστό ανδρών) είναι ταγμένες στην κουζίνα, στα παιδιά, στα ψώνια, στο σπίτι… οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα τις καθιστά ανίκανες και άσχετες.
Με το τακούνι στο γκάζι λοιπόν η γυναίκα οδηγός βγαίνει στους δρόμους και όποιον πάρει ο χάρος, ισχυρίζονται οι άνδρες οδηγοί. Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Με το τακούνι στο γκάζι η γυναίκα οδηγός βγαίνει στους δρόμους απλά για να οδηγήσει. Γιατί απλά μπορεί. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο διαφορετικό κύτταρο στον ανδρικό οργανισμό από ό, τι στο γυναικείο που ορίζει τον άνδρα ικανότερο να οδηγήσει. Οπότε άνδρες οδηγοί, επιτέλους ξεπεράστε τα κόμπλεξ σας και αποδεχτείτε ότι και οι γυναίκες μπορούν να οδηγήσουν το ίδιο καλά με σας, γιατί απλά η οδήγηση είναι θέμα εγκεφάλου και όχι φύλου.
Εν κατακλείδι, όπως σε όλους τους χώρους υπάρχουν οι μεν και οι δε, έτσι και στο αυτοκίνητο υπάρχουν οι άσχετοι άνδρες οδηγοί που νομίζουν ότι ο δρόμος τους ανήκει, εντελώς αντρίλα, και φυσικά υπάρχουν και οι «εξαιρετικές» γυναίκες οδηγοί που μπερδεύουν τον αυτοκινητόδρομο με τον διάδρομο του γυμναστηρίου, νομίζοντας ότι έχουν χώρο να κάνουν ότι θέλουν και όπως θέλουν.
Αλλά τελικά ποιος είναι καλύτερος οδηγός; Αυτός που καθυστερεί στο παρκάρισμα, δημιουργώντας κομφούζιο, ή αυτός που έχει σαν τρόπο οδήγησης την ταχύτητα και τις επικίνδυνες προσπεράσεις; … Η απάντηση δική σας.
Άρθρα αναγνωστών – Πόπη Κουτουνίδου.
Πάνε στην κουζίνα σου να πλύνεις κανένα πιάτο
Γυναίκες ρε Π*%8ο-*η…
Και διάφορες άλλες εξαιρετικές ατάκες ακούει η ελληνίδα οδηγός στην καθημερινότητά της... Αν είναι και ξανθιά, εκεί υπάρχει πρόβλημα, αν έχει και Ν… άστο, δεν έχει λυτρωμό…
Υφίσταται μία νοοτροπία η οποία δεν ξέρω πότε θα αλλάξει… αν αλλάξει… η όποια ορίζει την γυναίκα σαν ένα αντικείμενο ικανό να ανταπεξέλθει μόνο σε «ορισμένα πράγματα»
Οι γυναίκες (σύμφωνα με ένα μεγάλο ποσοστό ανδρών) είναι ταγμένες στην κουζίνα, στα παιδιά, στα ψώνια, στο σπίτι… οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα τις καθιστά ανίκανες και άσχετες.
Με το τακούνι στο γκάζι λοιπόν η γυναίκα οδηγός βγαίνει στους δρόμους και όποιον πάρει ο χάρος, ισχυρίζονται οι άνδρες οδηγοί. Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Με το τακούνι στο γκάζι η γυναίκα οδηγός βγαίνει στους δρόμους απλά για να οδηγήσει. Γιατί απλά μπορεί. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο διαφορετικό κύτταρο στον ανδρικό οργανισμό από ό, τι στο γυναικείο που ορίζει τον άνδρα ικανότερο να οδηγήσει. Οπότε άνδρες οδηγοί, επιτέλους ξεπεράστε τα κόμπλεξ σας και αποδεχτείτε ότι και οι γυναίκες μπορούν να οδηγήσουν το ίδιο καλά με σας, γιατί απλά η οδήγηση είναι θέμα εγκεφάλου και όχι φύλου.
Εν κατακλείδι, όπως σε όλους τους χώρους υπάρχουν οι μεν και οι δε, έτσι και στο αυτοκίνητο υπάρχουν οι άσχετοι άνδρες οδηγοί που νομίζουν ότι ο δρόμος τους ανήκει, εντελώς αντρίλα, και φυσικά υπάρχουν και οι «εξαιρετικές» γυναίκες οδηγοί που μπερδεύουν τον αυτοκινητόδρομο με τον διάδρομο του γυμναστηρίου, νομίζοντας ότι έχουν χώρο να κάνουν ότι θέλουν και όπως θέλουν.
Αλλά τελικά ποιος είναι καλύτερος οδηγός; Αυτός που καθυστερεί στο παρκάρισμα, δημιουργώντας κομφούζιο, ή αυτός που έχει σαν τρόπο οδήγησης την ταχύτητα και τις επικίνδυνες προσπεράσεις; … Η απάντηση δική σας.
Άρθρα αναγνωστών – Πόπη Κουτουνίδου.
anatolika #2# Ανάμεσα σε πολλές πατρίδες.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές γεννήθηκα και μεγάλωσα πχ στην Βέροια αλλά ζω χρόνια στην Θεσσαλονίκη , ή ακόμα, όπως στην δική μου περίπτωση, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, καταγωγή από τις Κυκλάδες, αλλά τα τελευταία δέκα χρόνια ζω Θεσσαλονίκη .
Και εκεί, ανάμεσα στο χθες, το τώρα και τις ρίζες αναρωτιέσαι ποια είναι η πατρίδα σου;;;
Εκεί που έχω τις παιδικές αναμνήσεις μου, που πέρασα τα σχολικά μου χρόνια, που έμαθα ποδήλατο, τα πρώτα μου ραντεβού και τις εφηβικές μου παρέες, τις κοπάνες από το σχολειό για καφέ στην Chevalier ( καφέ τις γειτονιάς ) με τον Χρήστο πίσω από το μπαρ να ξέρει πως πίνει ο καθένας μας τον καφέ του και να μας ακούει με τις ώρες να μιλάμε και να γελάμε.
Και σαν κοπέλα πια μετά με τους φίλους στα μπαράκια στα Εξάρχεια και στο Θησείο
με φλερτ και ποτά , τα πρώτα μεθύσια και τα πρώτα ξενύχτια.
Συναυλίες και εκδρομές.
Το πρωί δουλειά και καφεδάκι μετά γυμναστήριο και μετά σινεμά.
Ραντεβού Σαββατόβραδο στην αρχιτεκτονική του Ιωσήφ για φοβερά live groups με τον Χρηστάρα και τον Κώστα να σερβίρουν ποτά και να κερνάνε σφηνάκια μέχρι το πρωί. Και από την αναδρομή στο χθες βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια πόλη, στην αρχή ξένη για σένα, είτε από επιλογή σου είτε γιατί πρέπει να πας για σπουδές, για δουλειά ή ξέμεινες εκεί μετά από περιπλάνηση για τους πιο ριψοκίνδυνους και αποφάσισες να ρίξεις άγκυρα .
Και ενώ ήσουν ξένος μεταξύ ξένων, σε μια άγνωστη πόλη που οι πιθανότητες να συναντήσεις κάποια ανάμνηση από το χθες σου είναι απειροελάχιστη, όπως για παράδειγμα έναν παλιό συμμαθητή σου, τυχαία συνάντηση στους δρόμους, αρχίζεις να κτίζεις σε αυτήν την πατρίδα θεμέλια από το οίκημα της ζωής σου και να δημιουργείς και εκεί παρελθόν και αναμνήσεις.
Μια πολύ πιθανή κατάληξη, να κάνεις οικογένεια ή να φτιάξεις την επαγγελματική σου καριέρα και να μείνεις πια εκεί . Άλλη μια πατρίδα λοιπόν για σένα .
Και μετά από δέκα χρόνια, τυχαίες συναντήσεις με γνωστούς από το πιο κοντινό παρελθόν σου είναι πολύ πιθανές.
Όμως μην ξεχνάμε και τον τόπο καταγωγής μας, από εκεί που είναι οι ρίζες μας και έχουμε όμορφες αναμνήσεις, από καλοκαίρια ξέγνοιαστα με την γιαγιά και τον παππού από την ημέρα που κλείναμε τα σχολεία μέχρι και δυο τρεις μέρες πριν ξεκινήσουν. Πάσχα Χριστούγεννα Σαββατοκύριακα με φίλους και τώρα ανάσα για δέκα μέρες, έστω στην καλοκαιρινή άδεια να βλέπεις την κόρη σου να παίζει και να κάνει ότι έπαιζες και έκανες εσύ πριν αρκετά χρόνια .
Τελικά ποια είναι η πατρίδα; Εκεί που γεννήθηκα; Εκεί που μένω ή εκεί από όπου έχω καταγωγή; Ή όπως λέει ο Αγγελάκας:
«Θέλω να ζήσω όπως τα αστέρια που ξεψύχησαν
Μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού
Να ξενυχτήσω συντροφιά με όσους θρήνησαν
Το πτώμα ενός ασήκωτου, θλιβερού γυρισμού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού».
Μπορεί να είναι και εκεί που αγάπησα και με αγάπησαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού...
Emily the strange
Και εκεί, ανάμεσα στο χθες, το τώρα και τις ρίζες αναρωτιέσαι ποια είναι η πατρίδα σου;;;
Εκεί που έχω τις παιδικές αναμνήσεις μου, που πέρασα τα σχολικά μου χρόνια, που έμαθα ποδήλατο, τα πρώτα μου ραντεβού και τις εφηβικές μου παρέες, τις κοπάνες από το σχολειό για καφέ στην Chevalier ( καφέ τις γειτονιάς ) με τον Χρήστο πίσω από το μπαρ να ξέρει πως πίνει ο καθένας μας τον καφέ του και να μας ακούει με τις ώρες να μιλάμε και να γελάμε.
Και σαν κοπέλα πια μετά με τους φίλους στα μπαράκια στα Εξάρχεια και στο Θησείο
με φλερτ και ποτά , τα πρώτα μεθύσια και τα πρώτα ξενύχτια.
Συναυλίες και εκδρομές.
Το πρωί δουλειά και καφεδάκι μετά γυμναστήριο και μετά σινεμά.
Ραντεβού Σαββατόβραδο στην αρχιτεκτονική του Ιωσήφ για φοβερά live groups με τον Χρηστάρα και τον Κώστα να σερβίρουν ποτά και να κερνάνε σφηνάκια μέχρι το πρωί. Και από την αναδρομή στο χθες βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια πόλη, στην αρχή ξένη για σένα, είτε από επιλογή σου είτε γιατί πρέπει να πας για σπουδές, για δουλειά ή ξέμεινες εκεί μετά από περιπλάνηση για τους πιο ριψοκίνδυνους και αποφάσισες να ρίξεις άγκυρα .
Και ενώ ήσουν ξένος μεταξύ ξένων, σε μια άγνωστη πόλη που οι πιθανότητες να συναντήσεις κάποια ανάμνηση από το χθες σου είναι απειροελάχιστη, όπως για παράδειγμα έναν παλιό συμμαθητή σου, τυχαία συνάντηση στους δρόμους, αρχίζεις να κτίζεις σε αυτήν την πατρίδα θεμέλια από το οίκημα της ζωής σου και να δημιουργείς και εκεί παρελθόν και αναμνήσεις.
Μια πολύ πιθανή κατάληξη, να κάνεις οικογένεια ή να φτιάξεις την επαγγελματική σου καριέρα και να μείνεις πια εκεί . Άλλη μια πατρίδα λοιπόν για σένα .
Και μετά από δέκα χρόνια, τυχαίες συναντήσεις με γνωστούς από το πιο κοντινό παρελθόν σου είναι πολύ πιθανές.
Όμως μην ξεχνάμε και τον τόπο καταγωγής μας, από εκεί που είναι οι ρίζες μας και έχουμε όμορφες αναμνήσεις, από καλοκαίρια ξέγνοιαστα με την γιαγιά και τον παππού από την ημέρα που κλείναμε τα σχολεία μέχρι και δυο τρεις μέρες πριν ξεκινήσουν. Πάσχα Χριστούγεννα Σαββατοκύριακα με φίλους και τώρα ανάσα για δέκα μέρες, έστω στην καλοκαιρινή άδεια να βλέπεις την κόρη σου να παίζει και να κάνει ότι έπαιζες και έκανες εσύ πριν αρκετά χρόνια .
Τελικά ποια είναι η πατρίδα; Εκεί που γεννήθηκα; Εκεί που μένω ή εκεί από όπου έχω καταγωγή; Ή όπως λέει ο Αγγελάκας:
«Θέλω να ζήσω όπως τα αστέρια που ξεψύχησαν
Μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού
Να ξενυχτήσω συντροφιά με όσους θρήνησαν
Το πτώμα ενός ασήκωτου, θλιβερού γυρισμού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού».
Μπορεί να είναι και εκεί που αγάπησα και με αγάπησαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού...
Emily the strange
anatolika #2# Ερωτευμένοι Σχιζοφρενείς…
Παραπλανητικός ο τίτλος το ομολογώ. Ο έρωτας ουδεμία σχέση έχει με όσα θα διαβάσεις στη συνέχεια. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι λίγο να προλογίσω το θέμα που πάω ν’ αγγίξω. Ας πούμε ότι είναι ευαίσθητη χορδή και προσέχω να μην σπάσει.
Κατάθλιψη, μελαγχολία, σχιζοφρένεια, παράνοια, αποξένωση, κοινωνικός στιγματισμός. Να σε προλάβω. Πάω ν’ ανοίξω μεγάλη κουβέντα. Εσύ είσαι ελεύθερος να την κλείσεις όποτε σε βολεύει. Παρένθεση. Έχεις σκεφτεί πόσες οικογένειες έχουν στα σπλάχνα τους έστω και έναν ψυχικά ασθενή; Έχεις αναλογιστεί πόσο ανύπαρκτο είναι το κράτος πρόνοιας στη χώρα όπου ζεις; Κλείνει η παρένθεση.
Είναι περισσότεροι εκείνοι για τους οποίους μπορείς αρχικά να νιώσεις οίκτο, λύπηση, συμπάθεια, φόβο. Είναι πολλοί οι «γενναίοι» που πήγαν στην κόλαση και γύρισαν. Και άλλοι τόσοι που βρίσκονται αλυσοδεμένοι σε σκουριασμένα κρεβάτια ελεεινών ψυχιατρικών ιδρυμάτων. Οι τελευταίοι είναι νεκροί. Είναι θέμα χρόνου. Δε με πιστεύεις; Κατά βάθος το ξέρεις κι εσύ. Οι αναστρέψιμες όμως των περιπτώσεων υπό κατάλληλες συνθήκες μπορούν να σβήσουν τις σκιές που τους στοιχειώνουν και να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους.
Άμυνες που έσπασαν, αντοχές που τσακίστηκαν. Αντικαταθλιπτικά. Αντιψυχωσικά. Παρενέργειες. Καταστολή. Και μετά; Κέντρα ημέρας, Προγράμματα. Επανένταξη. Ελπιδοφόρο φαίνεται. Κατά πόσο όμως έχει διάρκεια το όνειρο και δεν γκρεμίζεται στο ξημέρωμα; Μια λεπτή κλωστή. Θα εστιάσω στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Σε εκείνους που για χρόνια ζουν στη σιωπή που ασυναίσθητα έπλεξαν οι δικοί τους άνθρωποι. Από ντροπή. Τυχεροί μέσα στην ατυχία τους. Έχουν οικογένεια. Σε εκείνους που παίρνουν ισχυρά ψυχοφάρμακα και ξέρεις κάτι; Θα τα παίρνουν για πάντα. Γιατί μια διάφανη μεμβράνη τυλίγει το μυαλό τους και δεν το αφήνει να ξεφύγει πάλι. Έχεις αναλογιστεί πόσο τρομακτικό είναι το «για πάντα» όταν το πάρεις μέρα με τη μέρα; Σε εκείνους που είναι άνεργοι γιατί ποιος εργοδότης είναι εκπαιδευμένος και διατεθειμένος να συμπεριλάβει στο προσωπικό του έναν πρώην ψυχάκια; Και στο φινάλε τι κίνητρα του δίνει το κράτος που λέγαμε παραπάνω για να ρισκάρει;
Να σε προλάβω και πάλι. Τα ισοπεδώνω όλα; Ίσως να είναι έτσι. Μου το επιτρέπω όμως. Όταν οι κοινωνίες βάλουν φωτιά στους φόβους και αγαπήσουν τους ψυχικά ασθενείς τότε θα γράψω ένα άρθρο που θα ακυρώνει τούτο δω το προσωπικό μου μανιφέστο. Μια ελπίδα από εμάς είναι άπειρο φως για εκείνους. Είναι δείγμα ότι γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Μέχρι τότε…θα προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να σ’ αγαπάω, να σ’ακούω, να υπάρχω για ‘σένα.
LiLiTh
Κατάθλιψη, μελαγχολία, σχιζοφρένεια, παράνοια, αποξένωση, κοινωνικός στιγματισμός. Να σε προλάβω. Πάω ν’ ανοίξω μεγάλη κουβέντα. Εσύ είσαι ελεύθερος να την κλείσεις όποτε σε βολεύει. Παρένθεση. Έχεις σκεφτεί πόσες οικογένειες έχουν στα σπλάχνα τους έστω και έναν ψυχικά ασθενή; Έχεις αναλογιστεί πόσο ανύπαρκτο είναι το κράτος πρόνοιας στη χώρα όπου ζεις; Κλείνει η παρένθεση.
Είναι περισσότεροι εκείνοι για τους οποίους μπορείς αρχικά να νιώσεις οίκτο, λύπηση, συμπάθεια, φόβο. Είναι πολλοί οι «γενναίοι» που πήγαν στην κόλαση και γύρισαν. Και άλλοι τόσοι που βρίσκονται αλυσοδεμένοι σε σκουριασμένα κρεβάτια ελεεινών ψυχιατρικών ιδρυμάτων. Οι τελευταίοι είναι νεκροί. Είναι θέμα χρόνου. Δε με πιστεύεις; Κατά βάθος το ξέρεις κι εσύ. Οι αναστρέψιμες όμως των περιπτώσεων υπό κατάλληλες συνθήκες μπορούν να σβήσουν τις σκιές που τους στοιχειώνουν και να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους.
Άμυνες που έσπασαν, αντοχές που τσακίστηκαν. Αντικαταθλιπτικά. Αντιψυχωσικά. Παρενέργειες. Καταστολή. Και μετά; Κέντρα ημέρας, Προγράμματα. Επανένταξη. Ελπιδοφόρο φαίνεται. Κατά πόσο όμως έχει διάρκεια το όνειρο και δεν γκρεμίζεται στο ξημέρωμα; Μια λεπτή κλωστή. Θα εστιάσω στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Σε εκείνους που για χρόνια ζουν στη σιωπή που ασυναίσθητα έπλεξαν οι δικοί τους άνθρωποι. Από ντροπή. Τυχεροί μέσα στην ατυχία τους. Έχουν οικογένεια. Σε εκείνους που παίρνουν ισχυρά ψυχοφάρμακα και ξέρεις κάτι; Θα τα παίρνουν για πάντα. Γιατί μια διάφανη μεμβράνη τυλίγει το μυαλό τους και δεν το αφήνει να ξεφύγει πάλι. Έχεις αναλογιστεί πόσο τρομακτικό είναι το «για πάντα» όταν το πάρεις μέρα με τη μέρα; Σε εκείνους που είναι άνεργοι γιατί ποιος εργοδότης είναι εκπαιδευμένος και διατεθειμένος να συμπεριλάβει στο προσωπικό του έναν πρώην ψυχάκια; Και στο φινάλε τι κίνητρα του δίνει το κράτος που λέγαμε παραπάνω για να ρισκάρει;
Να σε προλάβω και πάλι. Τα ισοπεδώνω όλα; Ίσως να είναι έτσι. Μου το επιτρέπω όμως. Όταν οι κοινωνίες βάλουν φωτιά στους φόβους και αγαπήσουν τους ψυχικά ασθενείς τότε θα γράψω ένα άρθρο που θα ακυρώνει τούτο δω το προσωπικό μου μανιφέστο. Μια ελπίδα από εμάς είναι άπειρο φως για εκείνους. Είναι δείγμα ότι γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Μέχρι τότε…θα προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να σ’ αγαπάω, να σ’ακούω, να υπάρχω για ‘σένα.
LiLiTh
Anatolika #2# Ελευθερία –ανάγκες – marketing – life style
Μου είχε προταθεί να συμβάλω και εγώ με την άποψη μου και στο πρώτο τεύχος. Προτίμησα να κρατήσω απόσταση. Δεν ήξερα εάν ταιριάζει η άποψη μου. Θα το τολμήσω και θέλω την δικιά σου άποψη, αναγνώστη, για το πόσο ταιριάζει η όχι. Ένα από τα αγαπημένα μου θέματα προς συζήτηση. Ελευθερία. Για κάποιους η ελευθερία είναι τρόπος ζωής. Για κάποιους θεωρείται ουτοπία (πάλι παίζεις τον φιλόσοφο, θα λέει ο κολλητός μου). Τι γίνεται όμως γύρω μου; Πόσο ελεύθεροι είμαστε και τι ορίζει την ελευθερία μας τελικά;
Θα διαλέξουμε να προσεγγίσουμε τον ορισμό της ελευθερίας έτσι όπως το όρισαν άλλοι πριν από εμάς.
¨Ελευθερία είναι το δικαίωμα να δρας ακλουθώντας την δική σου θέληση, χωρίς να επηρεάζεσαι από εξωτερικές δυνάμεις. Από φιλοσοφική οπτική γωνία, αυτό ορίζεται, ως η ικανότητα να ορίζεις εσύ τις επιλογές σου¨. -
¨Η μονή αληθινή φυλακή είναι ο φόβος. Η μονή αληθινή ελευθερία είναι η ελευθερία από τον φόβο¨.
¨Ελευθερία είναι μια άλλη λέξη για να ορίσεις το στάδιο που φτάνεις όταν τα έχεις χάσει όλα και δεν μπορείς να χάσεις κάτι παραπάνω¨.
Ελευθερία να σκέπτομαι ότι θέλω, να ορίζω εγώ τα πιστεύω μου, να εκφράζω τις απόψεις μου, να διαλέγω το μονοπάτι της ζωής που θα βαδίσω. Και θα είμαι ελεύθερος όταν δεν θα φοβάμαι, και θα έχω ικανότητα να ορίζω εγώ τις επιλογές μου. Και ας μην ξεχνάμε, όταν θα είμαι ελεύθερος, δεν θα φοβάμαι να χάσω αυτά που έχω αφού θα τα έχω χάσει όλα. Και τελικά τότε θα είμαι ελεύθερος από τι ακριβώς;
Πάμε ξανά γιατί το χάσαμε… Είμαι ελεύθερος να διαλέγω εγώ το δρόμο μου. Άρα έχω ανάγκη να διαλέξω ένα δρόμο. Είμαι ελεύθερος να εκφράσω τα πιστεύω μου. Άρα έχω ανάγκη να εκφραστώ και να πιστέψω. Μήπως τελικά η ελευθερία μας είναι μια εξίσωση που έχει μεταβλητή τις ανάγκες μας και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις ανάγκες μας, η τουλάχιστον αυτά που πιστεύουμε ότι έχουμε ανάγκη.
Σίγουρα εάν πάρω τα βουνά και κοιμάμαι κάτω από ιτιές και τρώω ρίζες και κάμπιες θα είναι ελεύθερος, αλλά έχω ανάγκη να ζω κάπως έτσι… και τελικά πως έχω ανάγκη να ζω. Εάν ρωτήσω τον εαυτό μου κοιτάζοντας τον καθρέπτη, πως ανάγκη να ζω, θα απαντήσω, ότι έχω ανάγκη να ζω με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να είμαι ευτυχισμένος. Ουφ και άλλο ερωτηματικό. Ποτέ είμαι ευτυχισμένος; Μήπως θα είμαι ευτυχισμένος με την σκιά της ιτιάς, η μήπως χρειάζομαι ρετιρέ με θεά το Θερμαϊκό για να είμαι ευτυχισμένος… και αυτό ποιος το ορίζει? Μήπως εκεί πρέπει να ξαναρωτήσουμε τελικά μήπως η ελευθερία είναι η δύναμη να ορίζουμε την δίκια μας ευτυχία ικανοποιώντας αυτά που εμείς και μονό εμείς ορίζουμε ως ανάγκες, χωρίς να επηρεαζόμαστε από εξωγενής παράγοντες;
Και ποιες είναι αυτοί οι εξωγενείς παράγοντες. Να μην ξέρουμε από τι πρέπει να προφυλαχτούμε ρε αδελφέ.
Στοπ φρένο. Το βλέπω ξανά μπροστά μου. ¨Δεν είσαι το σπίτι που ζεις, δεν είσαι το αμάξι που οδηγάς, δεν είσαι τα ρούχα που φοράς, δεν είσαι το περιεχόμενο από το πορτοφόλι σου¨. Σε κάποιο έργο το είχα δει αλλά τώρα που σκέπτομαι πιο ¨ελεύθερος¨ κάτι μου κάνει να συνδέσω τις ανάγκες μας με το life style και τον ρόλο του marketing και της διαφήμισης. Οκ, οκ, χρειάζομαι 4 τοίχους και μια σκεπή για να ζήσω. Αλλά εάν έχω 4 τοίχους και θέση παρκινγκ μήπως θα είναι καλύτερα? Και μήπως εάν έχω 4 τοίχους και μια σκεπή με θέση παρκινγκ στη Θεσσαλονίκη, και μπορώ να έχω και άλλους 4 τοίχους και μια σκεπή στη Χαλκιδική θα είναι καλύτερα; Δεν σταματά αυτή η σκέψη αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι μας ε; Τι πραγματικά χρειαζόμαστε όμως για είμαστε ευτυχισμένοι σίγουρα δεν το καταλαβαίνουμε όλοι μας. Σίγουρα οι ανέσεις μπορούν να προσφέρουν ποιότητα ζωής, αλλά υπάρχει ένα ερωτηματικό κατά πόσο μπορούν να προσφέρουν ευτυχία.
Και που κολλάει ρε μεγάλε, το marketing και η διαφήμιση? Εξ ορισμού ο σκοπός του μάρκετινγκ ήταν να βρίσκει προϊόντα που να ικανοποιούν τις ανάγκες του ανθρώπου και να τα προβάλει για να βελτίωση την ποιότητα ζωής του. Αυτό παλιά, και εμάς στη σχολή αυτό μας μάθανε θα προσθέσει ο άλλος ο κολλητός. Τώρα μήπως έχει αλλάξει το σενάριο; Ρωτάω εγώ. Μήπως ο ανταγωνισμός έχει αυξηθεί τόσο πολύ που ο σκοπός του marketing έχει γίνει πια να δημιουργεί ανάγκες για να κινούνται τα γρανάζια της αγοράς; Δεν θα μιλήσω με παραδείγματα γιατί ίσως θεωρηθεί ότι κάνω αντί-marketing, απλά θα αναρωτηθώ εάν ένας εικοσάρης φοιτητής (που δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητος) έχει τις ίδιες ανάγκες που είχε πριν 10 χρόνια. Η ακόμα καλύτερα εάν ένας 30αρης (που είναι σχεδόν οικονομικά ανεξάρτητος) έχεις τις ίδιες ανάγκες που είχε πριν 10 χρόνια. Που το πάω? Προσωπικά το λατρεύω το marketing. Μπορώ να είμαι αλήτης ασκώντας το και ακόμα να φοράω κουστούμι και να με φωνάζουν κύριο. αλλά όλο αυτό το παιχνίδι του ωραίου, του επιβλητικού, του σύγχρονου, του in, μήπως τελικά αυτό είναι που έρχεται να μας στερήσει την ελευθερία; Αυτή είναι η μια πλευρά. Στην άλλη είμαστε εμείς. Γεννιόμαστε ελεύθεροι και μεγαλώνοντας κάνουμε όνειρα, βάζουμε στόχους, θέλουμε να επιτύχουμε πράγματα, τους 4 τοίχους που λέγαμε… Μήπως κάπου στην πορεία μπερδευόμαστε και εμείς οι ίδιοι και αποφασίζουμε να ¨πουλήσουμε¨ την ελευθερία μας? Σίγουρα δεν γεννήθηκα με όνειρο να πάρω cabrio αυτοκίνητο, αλλά εάν μπορώ να δουλέψω 2 ώρες παραπάνω κάθε μέρα για τα επόμενα 8 χρόνια της ζωής μου και να το πάρω? Μήπως τότε θα είμαι πιο ευτυχής? Έλα μωρέ 2 ώρες παραπάνω είναι, αφού μπορώ.
Και έτσι μπήκα και εγώ στο club του ανοιχτού αυτοκινήτου, με το ανάλογο τίμημα πάντα ε. Αυτό είναι ένα παράδειγμα, υπάρχουν και αλλά, σίγουρα εξίσου ελκυστικά. Συνεχίζουν να είναι όμως προϊόντα του marketing, που πολύ καλά έχουν περάσει στη ζωή μας. Τα αποδέχονται οι φίλοι μας, οι εχθροί μας, και θα έκαναν κατά κάποιο τρόπο “ευτυχισμένους” τους γονείς μας εάν μας έβλεπαν να τα κατέχουμε. Και δεν σταματά εδώ, υπάρχουν τάξεις ανθρώπων που ευτυχώς η δυστυχώς έχουν γαλουχηθεί με τέτοιες ανάγκες και με τέτοια όνειρα. Και για να το φτάσω στα άκρα φανταστείτε ότι μπορεί να παλεύουμε μια ζωή για να ικανοποιήσουμε μια σειρά από τέτοια όνειρα-ανάγκες που τελικά δεν ξέρουμε εάν θα μας οδηγήσουν στην πολυπόθητη ευτυχία. Δεν θα καταλήξω κάπου, εγώ θα συνεχίσω να ασκώ το marketing μ έναν δικό μου τρόπο έτσι όπως μου αρέσει. Θα αφήσω όμως ένα ερωτηματικό σ’ εμένα αλλά και σε σένα αναγνώστη κατά πόσο αφήνουμε το marketing να ορίσει για εμάς τις ανάγκες μας, τα όνειρα μας και τις συνθήκες αυτές που ορίσουν την δική μας μοναδική ευτυχία.
JiJiKaS
Θα διαλέξουμε να προσεγγίσουμε τον ορισμό της ελευθερίας έτσι όπως το όρισαν άλλοι πριν από εμάς.
¨Ελευθερία είναι το δικαίωμα να δρας ακλουθώντας την δική σου θέληση, χωρίς να επηρεάζεσαι από εξωτερικές δυνάμεις. Από φιλοσοφική οπτική γωνία, αυτό ορίζεται, ως η ικανότητα να ορίζεις εσύ τις επιλογές σου¨. -
¨Η μονή αληθινή φυλακή είναι ο φόβος. Η μονή αληθινή ελευθερία είναι η ελευθερία από τον φόβο¨.
¨Ελευθερία είναι μια άλλη λέξη για να ορίσεις το στάδιο που φτάνεις όταν τα έχεις χάσει όλα και δεν μπορείς να χάσεις κάτι παραπάνω¨.
Ελευθερία να σκέπτομαι ότι θέλω, να ορίζω εγώ τα πιστεύω μου, να εκφράζω τις απόψεις μου, να διαλέγω το μονοπάτι της ζωής που θα βαδίσω. Και θα είμαι ελεύθερος όταν δεν θα φοβάμαι, και θα έχω ικανότητα να ορίζω εγώ τις επιλογές μου. Και ας μην ξεχνάμε, όταν θα είμαι ελεύθερος, δεν θα φοβάμαι να χάσω αυτά που έχω αφού θα τα έχω χάσει όλα. Και τελικά τότε θα είμαι ελεύθερος από τι ακριβώς;
Πάμε ξανά γιατί το χάσαμε… Είμαι ελεύθερος να διαλέγω εγώ το δρόμο μου. Άρα έχω ανάγκη να διαλέξω ένα δρόμο. Είμαι ελεύθερος να εκφράσω τα πιστεύω μου. Άρα έχω ανάγκη να εκφραστώ και να πιστέψω. Μήπως τελικά η ελευθερία μας είναι μια εξίσωση που έχει μεταβλητή τις ανάγκες μας και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις ανάγκες μας, η τουλάχιστον αυτά που πιστεύουμε ότι έχουμε ανάγκη.
Σίγουρα εάν πάρω τα βουνά και κοιμάμαι κάτω από ιτιές και τρώω ρίζες και κάμπιες θα είναι ελεύθερος, αλλά έχω ανάγκη να ζω κάπως έτσι… και τελικά πως έχω ανάγκη να ζω. Εάν ρωτήσω τον εαυτό μου κοιτάζοντας τον καθρέπτη, πως ανάγκη να ζω, θα απαντήσω, ότι έχω ανάγκη να ζω με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να είμαι ευτυχισμένος. Ουφ και άλλο ερωτηματικό. Ποτέ είμαι ευτυχισμένος; Μήπως θα είμαι ευτυχισμένος με την σκιά της ιτιάς, η μήπως χρειάζομαι ρετιρέ με θεά το Θερμαϊκό για να είμαι ευτυχισμένος… και αυτό ποιος το ορίζει? Μήπως εκεί πρέπει να ξαναρωτήσουμε τελικά μήπως η ελευθερία είναι η δύναμη να ορίζουμε την δίκια μας ευτυχία ικανοποιώντας αυτά που εμείς και μονό εμείς ορίζουμε ως ανάγκες, χωρίς να επηρεαζόμαστε από εξωγενής παράγοντες;
Και ποιες είναι αυτοί οι εξωγενείς παράγοντες. Να μην ξέρουμε από τι πρέπει να προφυλαχτούμε ρε αδελφέ.
Στοπ φρένο. Το βλέπω ξανά μπροστά μου. ¨Δεν είσαι το σπίτι που ζεις, δεν είσαι το αμάξι που οδηγάς, δεν είσαι τα ρούχα που φοράς, δεν είσαι το περιεχόμενο από το πορτοφόλι σου¨. Σε κάποιο έργο το είχα δει αλλά τώρα που σκέπτομαι πιο ¨ελεύθερος¨ κάτι μου κάνει να συνδέσω τις ανάγκες μας με το life style και τον ρόλο του marketing και της διαφήμισης. Οκ, οκ, χρειάζομαι 4 τοίχους και μια σκεπή για να ζήσω. Αλλά εάν έχω 4 τοίχους και θέση παρκινγκ μήπως θα είναι καλύτερα? Και μήπως εάν έχω 4 τοίχους και μια σκεπή με θέση παρκινγκ στη Θεσσαλονίκη, και μπορώ να έχω και άλλους 4 τοίχους και μια σκεπή στη Χαλκιδική θα είναι καλύτερα; Δεν σταματά αυτή η σκέψη αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι μας ε; Τι πραγματικά χρειαζόμαστε όμως για είμαστε ευτυχισμένοι σίγουρα δεν το καταλαβαίνουμε όλοι μας. Σίγουρα οι ανέσεις μπορούν να προσφέρουν ποιότητα ζωής, αλλά υπάρχει ένα ερωτηματικό κατά πόσο μπορούν να προσφέρουν ευτυχία.
Και που κολλάει ρε μεγάλε, το marketing και η διαφήμιση? Εξ ορισμού ο σκοπός του μάρκετινγκ ήταν να βρίσκει προϊόντα που να ικανοποιούν τις ανάγκες του ανθρώπου και να τα προβάλει για να βελτίωση την ποιότητα ζωής του. Αυτό παλιά, και εμάς στη σχολή αυτό μας μάθανε θα προσθέσει ο άλλος ο κολλητός. Τώρα μήπως έχει αλλάξει το σενάριο; Ρωτάω εγώ. Μήπως ο ανταγωνισμός έχει αυξηθεί τόσο πολύ που ο σκοπός του marketing έχει γίνει πια να δημιουργεί ανάγκες για να κινούνται τα γρανάζια της αγοράς; Δεν θα μιλήσω με παραδείγματα γιατί ίσως θεωρηθεί ότι κάνω αντί-marketing, απλά θα αναρωτηθώ εάν ένας εικοσάρης φοιτητής (που δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητος) έχει τις ίδιες ανάγκες που είχε πριν 10 χρόνια. Η ακόμα καλύτερα εάν ένας 30αρης (που είναι σχεδόν οικονομικά ανεξάρτητος) έχεις τις ίδιες ανάγκες που είχε πριν 10 χρόνια. Που το πάω? Προσωπικά το λατρεύω το marketing. Μπορώ να είμαι αλήτης ασκώντας το και ακόμα να φοράω κουστούμι και να με φωνάζουν κύριο. αλλά όλο αυτό το παιχνίδι του ωραίου, του επιβλητικού, του σύγχρονου, του in, μήπως τελικά αυτό είναι που έρχεται να μας στερήσει την ελευθερία; Αυτή είναι η μια πλευρά. Στην άλλη είμαστε εμείς. Γεννιόμαστε ελεύθεροι και μεγαλώνοντας κάνουμε όνειρα, βάζουμε στόχους, θέλουμε να επιτύχουμε πράγματα, τους 4 τοίχους που λέγαμε… Μήπως κάπου στην πορεία μπερδευόμαστε και εμείς οι ίδιοι και αποφασίζουμε να ¨πουλήσουμε¨ την ελευθερία μας? Σίγουρα δεν γεννήθηκα με όνειρο να πάρω cabrio αυτοκίνητο, αλλά εάν μπορώ να δουλέψω 2 ώρες παραπάνω κάθε μέρα για τα επόμενα 8 χρόνια της ζωής μου και να το πάρω? Μήπως τότε θα είμαι πιο ευτυχής? Έλα μωρέ 2 ώρες παραπάνω είναι, αφού μπορώ.
Και έτσι μπήκα και εγώ στο club του ανοιχτού αυτοκινήτου, με το ανάλογο τίμημα πάντα ε. Αυτό είναι ένα παράδειγμα, υπάρχουν και αλλά, σίγουρα εξίσου ελκυστικά. Συνεχίζουν να είναι όμως προϊόντα του marketing, που πολύ καλά έχουν περάσει στη ζωή μας. Τα αποδέχονται οι φίλοι μας, οι εχθροί μας, και θα έκαναν κατά κάποιο τρόπο “ευτυχισμένους” τους γονείς μας εάν μας έβλεπαν να τα κατέχουμε. Και δεν σταματά εδώ, υπάρχουν τάξεις ανθρώπων που ευτυχώς η δυστυχώς έχουν γαλουχηθεί με τέτοιες ανάγκες και με τέτοια όνειρα. Και για να το φτάσω στα άκρα φανταστείτε ότι μπορεί να παλεύουμε μια ζωή για να ικανοποιήσουμε μια σειρά από τέτοια όνειρα-ανάγκες που τελικά δεν ξέρουμε εάν θα μας οδηγήσουν στην πολυπόθητη ευτυχία. Δεν θα καταλήξω κάπου, εγώ θα συνεχίσω να ασκώ το marketing μ έναν δικό μου τρόπο έτσι όπως μου αρέσει. Θα αφήσω όμως ένα ερωτηματικό σ’ εμένα αλλά και σε σένα αναγνώστη κατά πόσο αφήνουμε το marketing να ορίσει για εμάς τις ανάγκες μας, τα όνειρα μας και τις συνθήκες αυτές που ορίσουν την δική μας μοναδική ευτυχία.
JiJiKaS
anatolika #2# ΥΠΕΡΒΟΛΗ στην τηλεόραση ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ Ή ΑΠΛΑ ΠΝΙΓΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ;
Πόσες φορές σας είχαν πει οι γονείς σας “ Φάε όλο σου το φαί (και τα καρότα)
αλλιώς δεν θα μεγαλώσουν τα αυτιά σου” (ή ότι άλλο σας έρχεται στο μυαλό…).
“ Ντύσου γρήγορα αλλιώς δεν θα σε πάρω μαζί μου” κτλ. Λόγια υπερβολής για να επιτύχουν τον σκοπό τους με κίνητρο τον φόβο και την τιμωρία (σατανικοί γονείς !)
Αλλά τελικά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή απλά πνίγει την αλήθεια ; Που το πάω ; Μα φυσικά στα λατρεμένα μας ΜΜΕ ! Κατά καιρούς γίνεται θέμα ο τρόπος παρουσίασης των ειδήσεων τους. Και αυτό γιατί η υπερβολή στον λόγο τους είναι και το σήμα κατατεθέν τους. Παρόλα αυτά, αφού έχουν καταφέρει να τραβήξουν το ενδιαφέρον του τηλεθεατή, ο σκοπός για τον οποίο αναδύεται στην επιφάνεια ένα πρόβλημα, επιτυγχάνεται. Πάρτε για παράδειγμα τον κύριο “ με-ξέχασε-η-τύχη-μου” που για ένα πενιχρό χρέος απέναντι σε μια επιχείρηση-φορέα, κινδύνεψε να βρεθεί πίσω από τα σίδερα. Ο συγκεκριμένος, έπρεπε να καταβάλει ένα ποσό μικρότερο των 10 cents, αλλά δεν του επέτρεπαν να ξεχρεώσει μιας και ο φορέας δεν μπορούσε να δεχτεί ποσό μικρότερο των τάδε €. Του είπαν να περιμένει χ χρόνια ώστε το χρέος του να φτάσει το επιτρεπτό όριο που προβλέπεται να δεχτεί η επιχείρηση. Και όλα αυτά την στιγμή που ο φορέας τον υποχρέωνε να καταβάλει τα χρωστούμενα σε χρονικό διάστημα μικρότερο από αυτό που θα έπρεπε να περιμένει για να συμπληρωθεί το ποσό που μπορούσαν να δεχτούν (!) ΑΛΑΛΟΥΜ ! Η λύση; Ειδοποιήθηκε κάποιος υπεύθυνος του φορέα μιας και το θέμα είχε φτάσει στα κανάλια, βγήκε στο γυαλί και είπε πως θα επιληφθεί προσωπικά το πρόβλημα. SOLVED ! Έτσι απλά! Εάν δεν έφτανε στα κανάλια το θέμα, πολύ πιθανό να έπαιρνε χρόνια για να λυθεί. Θα διογκωνόταν για τον χ πολίτη, θα έχανε χρόνο και χρόνια από την ζωή του… Για ποιο λόγο ; Για το αυτονόητο!
Παράλληλα με όλα αυτά τα γεγονότα, βρισκόμαστε σε μία εποχή όπου η τηλεόραση τείνει να γίνει (εάν δεν είναι ήδη) το καλύτερο μέσο επικοινωνίας. Θυμηθείτε τις πρώτες ημέρες των πυρκαγιών του Αυγούστου, που η ανοργανωσιά (και σκεφτείτε εσείς τι άλλο…), πήγαινε σύννεφο για την καταπολέμηση της φωτιάς, υπήρξαν περιστατικά που τα κανάλια έδειχναν περιοχές να καίγονται και μετά από λίγο εμφανιζόταν όχημα της πυροσβεστικής… Μου φάνηκε λες και οι υπεύθυνοι για την κατάσβεση ήταν συντονισμένοι στους τηλεοπτικούς τους δέκτες και συντόνιζαν τις προσπάθειες από εκεί… (Διόλου απίθανο !)
“Η τηλεόραση είναι ρολόι και ημερολόγιο. Είναι σχολείο, σπιτικό, εκκλησία… φίλος και ερωμένη.” Τάδε έφη (όχι Σαρρή) ο Dae-su Oh στην ταινία Oldboy.
Όμως αναλογιστείτε τι γίνετε όταν σε όλο αυτό το πανηγύρι όταν προσθέτουμε την υπερβολή. Το κόστος για τον εκάστοτε τηλεθεατή-πολίτη, είναι να εκλαμβάνει πως είναι ανίσχυρος μπροστά σε ένα κράτος και την γραφειοκρατία του, δημιουργώντας στο μυαλό του μια εικόνα ενός παντελούς χάους. Σε κάνει να νιώθεις πως ο “Γκοτζήλα” της γραφειοκρατίας είναι εκεί έξω και εύχεσαι να μην είσαι το επόμενο θύμα του! Και εδώ προκύπτει ακόμα ένα θέμα…μετά από τέτοια περιστατικά, εξελίσσετε καθόλου η γραφειοκρατία ; Δημιουργούνται δικλίδες ασφάλειας ώστε να μην υπάρξει στο μέλλον παρόμοιο πρόβλημα ; Κοινώς… εξελίσσονται καθόλου οι φορείς ; ‘Η μήπως απλά βασιζόμαστε ένα ολόκληρο κράτος στα ΜΜΕ σαν έναν σύγχρονο “Ρομπέν των δασών” ;
Ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, εξυπηρετούν συμφέροντα, παίζουν απίστευτα ποσά πάνω και κάτω από το τραπέζι, δημιουργούν κινήματα. Όλα δείχνουν πως είναι ένα ακόμα εργαλείο που μετατράπηκε σε όπλο από την στιγμή που έπεσε στα χέρια της ανθρωπότητας! Απλά μπερδεύομαι στο κατά πόσο είναι τα δελτία ειδήσεων υπερβολικά στο λόγο τους, ή αν είναι υπερβολικά… τραγικά αυτά που μας παρουσιάζουν και συμβαίνουν ! Αλλά όπως και να έχει, εμείς παραμένουμε… απλά τηλεθεατές στα γεγονότα. Μπεεε εεε εεε !!!
Χρήστος Βάρβαλιος
αλλιώς δεν θα μεγαλώσουν τα αυτιά σου” (ή ότι άλλο σας έρχεται στο μυαλό…).
“ Ντύσου γρήγορα αλλιώς δεν θα σε πάρω μαζί μου” κτλ. Λόγια υπερβολής για να επιτύχουν τον σκοπό τους με κίνητρο τον φόβο και την τιμωρία (σατανικοί γονείς !)
Αλλά τελικά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή απλά πνίγει την αλήθεια ; Που το πάω ; Μα φυσικά στα λατρεμένα μας ΜΜΕ ! Κατά καιρούς γίνεται θέμα ο τρόπος παρουσίασης των ειδήσεων τους. Και αυτό γιατί η υπερβολή στον λόγο τους είναι και το σήμα κατατεθέν τους. Παρόλα αυτά, αφού έχουν καταφέρει να τραβήξουν το ενδιαφέρον του τηλεθεατή, ο σκοπός για τον οποίο αναδύεται στην επιφάνεια ένα πρόβλημα, επιτυγχάνεται. Πάρτε για παράδειγμα τον κύριο “ με-ξέχασε-η-τύχη-μου” που για ένα πενιχρό χρέος απέναντι σε μια επιχείρηση-φορέα, κινδύνεψε να βρεθεί πίσω από τα σίδερα. Ο συγκεκριμένος, έπρεπε να καταβάλει ένα ποσό μικρότερο των 10 cents, αλλά δεν του επέτρεπαν να ξεχρεώσει μιας και ο φορέας δεν μπορούσε να δεχτεί ποσό μικρότερο των τάδε €. Του είπαν να περιμένει χ χρόνια ώστε το χρέος του να φτάσει το επιτρεπτό όριο που προβλέπεται να δεχτεί η επιχείρηση. Και όλα αυτά την στιγμή που ο φορέας τον υποχρέωνε να καταβάλει τα χρωστούμενα σε χρονικό διάστημα μικρότερο από αυτό που θα έπρεπε να περιμένει για να συμπληρωθεί το ποσό που μπορούσαν να δεχτούν (!) ΑΛΑΛΟΥΜ ! Η λύση; Ειδοποιήθηκε κάποιος υπεύθυνος του φορέα μιας και το θέμα είχε φτάσει στα κανάλια, βγήκε στο γυαλί και είπε πως θα επιληφθεί προσωπικά το πρόβλημα. SOLVED ! Έτσι απλά! Εάν δεν έφτανε στα κανάλια το θέμα, πολύ πιθανό να έπαιρνε χρόνια για να λυθεί. Θα διογκωνόταν για τον χ πολίτη, θα έχανε χρόνο και χρόνια από την ζωή του… Για ποιο λόγο ; Για το αυτονόητο!
Παράλληλα με όλα αυτά τα γεγονότα, βρισκόμαστε σε μία εποχή όπου η τηλεόραση τείνει να γίνει (εάν δεν είναι ήδη) το καλύτερο μέσο επικοινωνίας. Θυμηθείτε τις πρώτες ημέρες των πυρκαγιών του Αυγούστου, που η ανοργανωσιά (και σκεφτείτε εσείς τι άλλο…), πήγαινε σύννεφο για την καταπολέμηση της φωτιάς, υπήρξαν περιστατικά που τα κανάλια έδειχναν περιοχές να καίγονται και μετά από λίγο εμφανιζόταν όχημα της πυροσβεστικής… Μου φάνηκε λες και οι υπεύθυνοι για την κατάσβεση ήταν συντονισμένοι στους τηλεοπτικούς τους δέκτες και συντόνιζαν τις προσπάθειες από εκεί… (Διόλου απίθανο !)
“Η τηλεόραση είναι ρολόι και ημερολόγιο. Είναι σχολείο, σπιτικό, εκκλησία… φίλος και ερωμένη.” Τάδε έφη (όχι Σαρρή) ο Dae-su Oh στην ταινία Oldboy.
Όμως αναλογιστείτε τι γίνετε όταν σε όλο αυτό το πανηγύρι όταν προσθέτουμε την υπερβολή. Το κόστος για τον εκάστοτε τηλεθεατή-πολίτη, είναι να εκλαμβάνει πως είναι ανίσχυρος μπροστά σε ένα κράτος και την γραφειοκρατία του, δημιουργώντας στο μυαλό του μια εικόνα ενός παντελούς χάους. Σε κάνει να νιώθεις πως ο “Γκοτζήλα” της γραφειοκρατίας είναι εκεί έξω και εύχεσαι να μην είσαι το επόμενο θύμα του! Και εδώ προκύπτει ακόμα ένα θέμα…μετά από τέτοια περιστατικά, εξελίσσετε καθόλου η γραφειοκρατία ; Δημιουργούνται δικλίδες ασφάλειας ώστε να μην υπάρξει στο μέλλον παρόμοιο πρόβλημα ; Κοινώς… εξελίσσονται καθόλου οι φορείς ; ‘Η μήπως απλά βασιζόμαστε ένα ολόκληρο κράτος στα ΜΜΕ σαν έναν σύγχρονο “Ρομπέν των δασών” ;
Ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, εξυπηρετούν συμφέροντα, παίζουν απίστευτα ποσά πάνω και κάτω από το τραπέζι, δημιουργούν κινήματα. Όλα δείχνουν πως είναι ένα ακόμα εργαλείο που μετατράπηκε σε όπλο από την στιγμή που έπεσε στα χέρια της ανθρωπότητας! Απλά μπερδεύομαι στο κατά πόσο είναι τα δελτία ειδήσεων υπερβολικά στο λόγο τους, ή αν είναι υπερβολικά… τραγικά αυτά που μας παρουσιάζουν και συμβαίνουν ! Αλλά όπως και να έχει, εμείς παραμένουμε… απλά τηλεθεατές στα γεγονότα. Μπεεε εεε εεε !!!
Χρήστος Βάρβαλιος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
