Κυριακή 4 Απριλίου 2010
ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ
Διασκεδάζω (ρ.) = ενεργώ έτσι ώστε να περνώ ευχάριστα.
Ευχάριστο (επιθ.) = κάτι που δημιουργεί καλή ψυχική διάθεση, συναισθήματα χαράς, ικανοποίησης, ευεξίας.
Η ομοιομορφία είναι το concept της εποχής μας. Γίνε σαν τους άλλους, για να μπορούμε να προβλέπουμε καλύτερα την καταναλωτική σου συμπεριφορά και να ελέγχουμε τις αντιδράσεις σου. Κι αν τολμάς να μην υπακούς... στην πυρά! Είσαι τουλάχιστον ξενέρωτος αν δεν ακολουθείς και δεν ‘ευχαριστιέσαι’ (μα γιατί;;) τους μαζικούς τρόπους διασκέδασης. Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, περιοδικά...όλοι ξέρουν πότε πρέπει να βγεις, πού να πας, τι να κάνεις....(Ιn, meeting point, hot spot της πόλης κλπ). Ενημερώσου για τη ‘σωστή’ διασκέδαση και μάθε πώς θα προσαρμοστείς.
Πρέπει να πετάς τη σκούφια σου για μέρη όπου δεν μπορείς να αναπνεύσεις, να κουνηθείς, και φυσικά δεν μπορείς ν’ ακούσεις ούτε το διπλανό σου ούτε καν τη σκέψη σου. Και επιτέλους... μάθε πού «πηγαίνει ο κόσμος» και κάνε σημαία σου το «μα γιατί να πάμε σ’αυτό το μαγαζί; Δεν έχει κόσμο, πάμε στο άλλο» – που είναι τίγκα και η ανελέητη κενή μουσική χτυπάει στο αυτί σου. Τι κι αν εσύ θέλεις απλά να μιλήσεις με τους φίλους σου και δε θες να ουρλιάζεις; Αφού «εκεί πάει ο κόσμος»! Είσαι περίεργος αν δε βγεις έξω το Σάββατο, που δε βρίσκεις ούτε σκαμπό ελεύθερο. Το Σάββατο βγαίνει ο κόσμος λέμε! Είσαι απροσάρμοστος αν συγκεκριμένες ‘γιορτινές’ μέρες κάτσεις μέσα ή τολμήσεις να κοιμηθείς πριν τις 5 το πρωί, ή αν δεν έχεις κέφι βρε αδερφέ. Και προφανώς είναι πολύ in να χορεύεις disco μουσική μέσα στις Απόκριες, αλλά αν κάνεις το έγκλημα να διασκεδάζεις με τη συγκεκριμένη μουσική εκτός Απόκρεων, είσαι απλά ένας εξωγήινος, «μα πώς είναι δυνατόν να περνάς καλά με κάτι τόσο ξεπερασμένο»;
Μάζεψε όλα τα απαραίτητα: λεφτά, πολλούς trendy φίλους, γκαρνταρόμπα Carrie Bradshaw, χρόνο για σκότωμα, ατσαλένιες φωνητικές χορδές, ανοσία στην ασφυξία και άφθαρτα τύμπανα. Πέρνα τουλάχιστον 3 ώρες για να ετοιμαστείς –μην πεταχτεί καμιά τρίχα-, ψάξε να παρκάρεις άλλες 3, περπάτα ή περίμενε στην ουρά άλλες 3. ‘Διασκέδάσε’ με ένα ποτήρι στο χέρι και το υπόλοιπο σώμα ακίνητο (εξαιρούνται το χέρι και το κεφάλι, βλ. παρακάτω). Δείξε να ενθουσιάζεσαι με τραγούδια χωρίς μελωδία και ειρμό, μονότονα και αδιάφορα....που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (συνήθως τον άσχημο) θυμίζουν όοοοοοολα τα παλιά τραγούδια (τα οποία θεωρείς ξεπερασμένα...άλλωστε ένα τραγούδι του ’90 είναι βαρετό ενώ το clopy-paste του 2010 είναι καταπληκτικό).
Πας πολύ καλά μέχρι εδώ. Για να ενταχτείς πλήρως στο γαϊτανάκι της ‘σωστής’ διασκέδασης, δεν έχεις παρά να ακολουθήσεις και τις παρακάτω επιπρόσθετες συμβουλές:
DO’S
• Αν είσαι γυναίκα, βάλε πολύ make-up…τόσο που να αλλάζεις φυσιογνωμία. Αν είσαι άντρας, βάλε κολώνια, πολλή κολώνια. Και ζελέ...πολύ ζελέ.
• Φρόντισε έστω ένα αξεσουάρ σου να γυαλίζει.
• Μάθε να διαβάζεις χείλη για να αποφύγεις το αντιαισθητικό «τι;».
• Προσπάθησε να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό του κάθε τραγουδιού. Μην ξεχνάς να προσαρμόζεις την ταχύτητά σου ανάλογα με το τραγούδι. Αν έχεις χώρο να χορέψεις...(που σημαίνει ότι το μαγαζί δεν είχε αρκετό κόσμο, οπότε η βραδιά ήταν αποτυχημένη ούτως ή άλλως), κάντο με προσοχή. Μένε όσο μπορείς ακίνητος.
• Αν βγει ήλιος, ΤΡΕΧΑ στα μαγαζιά που βλέπουν θάλασσα, έχουν ανοιχτωσιά και γενικά ‘φοριούνται’ με τον καλό καιρό. Τι θα πει «γίνεται χαμός, δε βρίσκω να κάτσω;». Κάτσε όρθιος, στριμώξου. Κάθε πότε βλέπουμε ήλιο σ’αυτή τη χώρα;
• Αγάπα τη μουσική που είναι κάθε φορά στη μόδα.
DON’TS
• Μη φοράς ποτέ το ίδιο ρουχαλάκι στις εξόδους σου. Απαράδεκτο.
• Μην πας ποτέ σε μέρος που δεν είναι γεμάτο. Μίζερο.
• Μην αφεθείς στο χορό γιατί θα γίνεις ρεζίλι. Και ήρεμα με το κεφάλι ε?
• Μην αναφέρεσαι ποτέ και για κανένα λόγο σε μουσική προηγούμενων δεκαετιών ή ‘ξενέρωτων’ ρευμάτων.
• Μην πεις ποτέ τη φράση «πάμε κάπου ήρεμα να χαλαρώσουμε;».
• Μην απαιτείς ήσυχη παραλία. Η επαφή με τη φύση και η αρμονία με το περιβάλλον είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το ακατάληπτο μπιτ...
Ο καθένας βρίσκει το δικό του νόημα στη ζωή, το δικό του δρόμο. Αν με το να ενταχτείς στη ‘σωστή’ διασκέδαση αισθάνεσαι καλά και νιώθεις ότι η επιλογή σου είναι ελεύθερη και συνειδητή, όλα ΟΚ. Προσπάθησε όμως να μη στραβομουτσουνιάζεις με το νόημα που έχουν βρει οι ‘ξενέρωτοι’, όσο διαφορετικό κι αν είναι απ’ το δικό σου. Θα κάνεις ρυτίδες πριν την ώρα σου...κρίμα είναι...
Ράνια Γεωργακά
Ευχάριστο (επιθ.) = κάτι που δημιουργεί καλή ψυχική διάθεση, συναισθήματα χαράς, ικανοποίησης, ευεξίας.
Η ομοιομορφία είναι το concept της εποχής μας. Γίνε σαν τους άλλους, για να μπορούμε να προβλέπουμε καλύτερα την καταναλωτική σου συμπεριφορά και να ελέγχουμε τις αντιδράσεις σου. Κι αν τολμάς να μην υπακούς... στην πυρά! Είσαι τουλάχιστον ξενέρωτος αν δεν ακολουθείς και δεν ‘ευχαριστιέσαι’ (μα γιατί;;) τους μαζικούς τρόπους διασκέδασης. Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, περιοδικά...όλοι ξέρουν πότε πρέπει να βγεις, πού να πας, τι να κάνεις....(Ιn, meeting point, hot spot της πόλης κλπ). Ενημερώσου για τη ‘σωστή’ διασκέδαση και μάθε πώς θα προσαρμοστείς.
Πρέπει να πετάς τη σκούφια σου για μέρη όπου δεν μπορείς να αναπνεύσεις, να κουνηθείς, και φυσικά δεν μπορείς ν’ ακούσεις ούτε το διπλανό σου ούτε καν τη σκέψη σου. Και επιτέλους... μάθε πού «πηγαίνει ο κόσμος» και κάνε σημαία σου το «μα γιατί να πάμε σ’αυτό το μαγαζί; Δεν έχει κόσμο, πάμε στο άλλο» – που είναι τίγκα και η ανελέητη κενή μουσική χτυπάει στο αυτί σου. Τι κι αν εσύ θέλεις απλά να μιλήσεις με τους φίλους σου και δε θες να ουρλιάζεις; Αφού «εκεί πάει ο κόσμος»! Είσαι περίεργος αν δε βγεις έξω το Σάββατο, που δε βρίσκεις ούτε σκαμπό ελεύθερο. Το Σάββατο βγαίνει ο κόσμος λέμε! Είσαι απροσάρμοστος αν συγκεκριμένες ‘γιορτινές’ μέρες κάτσεις μέσα ή τολμήσεις να κοιμηθείς πριν τις 5 το πρωί, ή αν δεν έχεις κέφι βρε αδερφέ. Και προφανώς είναι πολύ in να χορεύεις disco μουσική μέσα στις Απόκριες, αλλά αν κάνεις το έγκλημα να διασκεδάζεις με τη συγκεκριμένη μουσική εκτός Απόκρεων, είσαι απλά ένας εξωγήινος, «μα πώς είναι δυνατόν να περνάς καλά με κάτι τόσο ξεπερασμένο»;
Μάζεψε όλα τα απαραίτητα: λεφτά, πολλούς trendy φίλους, γκαρνταρόμπα Carrie Bradshaw, χρόνο για σκότωμα, ατσαλένιες φωνητικές χορδές, ανοσία στην ασφυξία και άφθαρτα τύμπανα. Πέρνα τουλάχιστον 3 ώρες για να ετοιμαστείς –μην πεταχτεί καμιά τρίχα-, ψάξε να παρκάρεις άλλες 3, περπάτα ή περίμενε στην ουρά άλλες 3. ‘Διασκέδάσε’ με ένα ποτήρι στο χέρι και το υπόλοιπο σώμα ακίνητο (εξαιρούνται το χέρι και το κεφάλι, βλ. παρακάτω). Δείξε να ενθουσιάζεσαι με τραγούδια χωρίς μελωδία και ειρμό, μονότονα και αδιάφορα....που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (συνήθως τον άσχημο) θυμίζουν όοοοοοολα τα παλιά τραγούδια (τα οποία θεωρείς ξεπερασμένα...άλλωστε ένα τραγούδι του ’90 είναι βαρετό ενώ το clopy-paste του 2010 είναι καταπληκτικό).
Πας πολύ καλά μέχρι εδώ. Για να ενταχτείς πλήρως στο γαϊτανάκι της ‘σωστής’ διασκέδασης, δεν έχεις παρά να ακολουθήσεις και τις παρακάτω επιπρόσθετες συμβουλές:
DO’S
• Αν είσαι γυναίκα, βάλε πολύ make-up…τόσο που να αλλάζεις φυσιογνωμία. Αν είσαι άντρας, βάλε κολώνια, πολλή κολώνια. Και ζελέ...πολύ ζελέ.
• Φρόντισε έστω ένα αξεσουάρ σου να γυαλίζει.
• Μάθε να διαβάζεις χείλη για να αποφύγεις το αντιαισθητικό «τι;».
• Προσπάθησε να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό του κάθε τραγουδιού. Μην ξεχνάς να προσαρμόζεις την ταχύτητά σου ανάλογα με το τραγούδι. Αν έχεις χώρο να χορέψεις...(που σημαίνει ότι το μαγαζί δεν είχε αρκετό κόσμο, οπότε η βραδιά ήταν αποτυχημένη ούτως ή άλλως), κάντο με προσοχή. Μένε όσο μπορείς ακίνητος.
• Αν βγει ήλιος, ΤΡΕΧΑ στα μαγαζιά που βλέπουν θάλασσα, έχουν ανοιχτωσιά και γενικά ‘φοριούνται’ με τον καλό καιρό. Τι θα πει «γίνεται χαμός, δε βρίσκω να κάτσω;». Κάτσε όρθιος, στριμώξου. Κάθε πότε βλέπουμε ήλιο σ’αυτή τη χώρα;
• Αγάπα τη μουσική που είναι κάθε φορά στη μόδα.
DON’TS
• Μη φοράς ποτέ το ίδιο ρουχαλάκι στις εξόδους σου. Απαράδεκτο.
• Μην πας ποτέ σε μέρος που δεν είναι γεμάτο. Μίζερο.
• Μην αφεθείς στο χορό γιατί θα γίνεις ρεζίλι. Και ήρεμα με το κεφάλι ε?
• Μην αναφέρεσαι ποτέ και για κανένα λόγο σε μουσική προηγούμενων δεκαετιών ή ‘ξενέρωτων’ ρευμάτων.
• Μην πεις ποτέ τη φράση «πάμε κάπου ήρεμα να χαλαρώσουμε;».
• Μην απαιτείς ήσυχη παραλία. Η επαφή με τη φύση και η αρμονία με το περιβάλλον είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το ακατάληπτο μπιτ...
Ο καθένας βρίσκει το δικό του νόημα στη ζωή, το δικό του δρόμο. Αν με το να ενταχτείς στη ‘σωστή’ διασκέδαση αισθάνεσαι καλά και νιώθεις ότι η επιλογή σου είναι ελεύθερη και συνειδητή, όλα ΟΚ. Προσπάθησε όμως να μη στραβομουτσουνιάζεις με το νόημα που έχουν βρει οι ‘ξενέρωτοι’, όσο διαφορετικό κι αν είναι απ’ το δικό σου. Θα κάνεις ρυτίδες πριν την ώρα σου...κρίμα είναι...
Ράνια Γεωργακά
Σ-χέσεις
Μεσημέρι στον πεζοδρόμο της Θέρμης. Ορδές νέων απολαμβάνουν τον καφέ τους. Κάθονται έξω, κάτω από τις θερμάστρες των μαγαζιών. Η θερμοκρασία δεν ξεπερνά τους 15 βαθμούς, αλλά η μόδα προστάζει κοντομάνικο. Πώς αλλιώς θα φανεί το φρεσκοαποτριχωμένο γραμμωμένο μπράτσο με φόντο το παρκαρισμένο (με δόσεις αγορασμένο) cabrio; Στο ίδιο τραπεζάκι κάθονται 3 ακόμα φιγούρες. Μπορεί να φορούν διαφορετικό μπλουζάκι αλλά μοιάζουν ανατριχιαστικά με το φρεσκοαποτριχωμένο φίλο τους. Καπνίζουν premium quality τσιγάρα και μιλούν σαν τεχνικοί αναλυτές για το σύστημα που επέλεξε ο Santos στο χθεσινό αγώνα. Πού και πού κοιτούν αριστερά δεξιά για να βεβαιωθούν ότι είναι πάνω τους τα βλέμματα από τα γύρω τραπεζάκια. Στην άλλη γωνία, έχουμε διαφορετικό σκηνικό.
Μια παρέα από γυναίκες σκαρφαλωμένες σε high-heeled μπότες που ξεπερνούν το γόνατο. Οι φουστίτσες τους αρκετά κοντές για να αποκαλύπτουν ένα μικρό κομμάτι του ποδιού. Πώς θα φανεί το σοκολατένιο –λέγε με solarium- χρώμα στο μπούτι; Καθώς η ματιά σου φτάνει στο πρόσωπο, τυφλώνεσαι από το φως, τα στρας και την παχιά στρώση lip-gloss. Ο καρπός σπάει ενώ ένα slim λευκό σιγαρέτο καίγεται ανάμεσα στο δείκτη και στο μέσο. Η συζήτηση ξεκινά από το αυτοκίνητο που αγόρασε ο μοναχογιός της κυρά Δήμητρας, και καταλήγει στο χωρισμό της Ελένης και του Γιώργου, αφού η Ελένη αποφάσισε στα 34 της ότι ο γάμος που είχε κάνει στα 22 απέτυχε.
Η παρέα με τα premium quality παλικάρια ξαπλώνει στα καθίσματα των ανοιχτών αυτοκίνητων την ίδια στιγμή που το τακούνι από τις ψηλοτάκουνες μπότες “βρίσκει” στο μεταλλικό σκαλοπάτι προκειμένου τα ζευγάρια καλομαυρισμένων ποδιών να σκαρφαλώσουν στο δερμάτινο κάθισμα του Jeep. Στην οθόνη του καλοπληρωμένου οχήματος παίζουν σποτάκια από το περιβόητο DVD. Η κατεύθυνση λίγο πολύ η ίδια. Στο πατρικό σπίτι για μεσημεριανό από τα χεράκια της μαμάς, αφού στην εποχή μας είναι δύσκολο να συντηρείς σπίτι μόνος/η σου. Απογευματινός ύπνος, γιατί το βράδυ η πασαρέλα συνεχίζεται μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της επομένης.
Η βραδινή αμφίεση δεν αλλάζει τόσο, ούτε για τα παλικάρια, ούτε και για τις μελλοντικές playmate. Αλλάζει η διάθεση.
Προσέξτε με! Είμαι νέος/α με πολλά αστέρια και προδιαγεγραμμένη επιτυχία μετά το κλείσιμο των φώτων.
Η βραδιά κλείνει μετά από αμέτρητα σφηνάκια και ανοιγμένα πουκάμισα, με το 65% να κοιμάται στο μονό παιδικό κρεβατάκι του, το 25% να δοκιμάζει ένα νέο έρωτα για πολλοστή φορά, και μόλις ένα 10% να κλείνει το ξυπνητήρι, αγκαλιάζοντας τον/την αγαπημένο του/της για να ξεκινήσει άλλη μια μέρα της τίμιας εργασίας του. Την ίδια στιγμή, ο ταλαιπωρημένος από το ξενύχτι διαδικτυακός εραστής καληνυχτίζει τις φίλες του στο facebook στέλνοντας «όνειρα γλυκά και απονήρευτα».
Όχι, δεν με ενοχλεί που το έργο παίζεται στον πεζόδρομο της Θέρμης. Το έχω δει να παίζεται και σε άλλους πεζόδρομους και πλατείες και κεντρικά και δυτικά του Νομού μας. Πιστέψτε με, το έχω δει να παίζεται και σε ευρωπαϊκές πόλεις. Αυτό που με ενοχλεί είναι το ίδιο το σενάριο.
Στην εποχή μας, κάπως έτσι ορίζεται η λέξη «σχέση» στην ηλικιακή ομάδα 25-35. Και εάν πιστεύατε ότι είχα σκοπό να μιλήσω για την κρίση των σχέσεων στη σημερινή εποχή, σας ζήτω συγγνώμη. Για να κάνω κάτι τέτοιο θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε συναισθήματα και όχι σε αριθμούς λογαριασμών. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε κοινά όνειρα και καθημερινούς προβληματισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε παιδικούς έρωτες και όχι σε γραμμωμένους κοιλιακούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε αμοιβαίο σεβασμό και αλληλοεκτίμηση και όχι στα χωράφια του παππού. Μέχρι τότε θα δανειστώ στίχους από γνωστό τραγουδάκι.
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...
''JiJiKaS''
Μια παρέα από γυναίκες σκαρφαλωμένες σε high-heeled μπότες που ξεπερνούν το γόνατο. Οι φουστίτσες τους αρκετά κοντές για να αποκαλύπτουν ένα μικρό κομμάτι του ποδιού. Πώς θα φανεί το σοκολατένιο –λέγε με solarium- χρώμα στο μπούτι; Καθώς η ματιά σου φτάνει στο πρόσωπο, τυφλώνεσαι από το φως, τα στρας και την παχιά στρώση lip-gloss. Ο καρπός σπάει ενώ ένα slim λευκό σιγαρέτο καίγεται ανάμεσα στο δείκτη και στο μέσο. Η συζήτηση ξεκινά από το αυτοκίνητο που αγόρασε ο μοναχογιός της κυρά Δήμητρας, και καταλήγει στο χωρισμό της Ελένης και του Γιώργου, αφού η Ελένη αποφάσισε στα 34 της ότι ο γάμος που είχε κάνει στα 22 απέτυχε.
Η παρέα με τα premium quality παλικάρια ξαπλώνει στα καθίσματα των ανοιχτών αυτοκίνητων την ίδια στιγμή που το τακούνι από τις ψηλοτάκουνες μπότες “βρίσκει” στο μεταλλικό σκαλοπάτι προκειμένου τα ζευγάρια καλομαυρισμένων ποδιών να σκαρφαλώσουν στο δερμάτινο κάθισμα του Jeep. Στην οθόνη του καλοπληρωμένου οχήματος παίζουν σποτάκια από το περιβόητο DVD. Η κατεύθυνση λίγο πολύ η ίδια. Στο πατρικό σπίτι για μεσημεριανό από τα χεράκια της μαμάς, αφού στην εποχή μας είναι δύσκολο να συντηρείς σπίτι μόνος/η σου. Απογευματινός ύπνος, γιατί το βράδυ η πασαρέλα συνεχίζεται μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της επομένης.
Η βραδινή αμφίεση δεν αλλάζει τόσο, ούτε για τα παλικάρια, ούτε και για τις μελλοντικές playmate. Αλλάζει η διάθεση.
Προσέξτε με! Είμαι νέος/α με πολλά αστέρια και προδιαγεγραμμένη επιτυχία μετά το κλείσιμο των φώτων.
Η βραδιά κλείνει μετά από αμέτρητα σφηνάκια και ανοιγμένα πουκάμισα, με το 65% να κοιμάται στο μονό παιδικό κρεβατάκι του, το 25% να δοκιμάζει ένα νέο έρωτα για πολλοστή φορά, και μόλις ένα 10% να κλείνει το ξυπνητήρι, αγκαλιάζοντας τον/την αγαπημένο του/της για να ξεκινήσει άλλη μια μέρα της τίμιας εργασίας του. Την ίδια στιγμή, ο ταλαιπωρημένος από το ξενύχτι διαδικτυακός εραστής καληνυχτίζει τις φίλες του στο facebook στέλνοντας «όνειρα γλυκά και απονήρευτα».
Όχι, δεν με ενοχλεί που το έργο παίζεται στον πεζόδρομο της Θέρμης. Το έχω δει να παίζεται και σε άλλους πεζόδρομους και πλατείες και κεντρικά και δυτικά του Νομού μας. Πιστέψτε με, το έχω δει να παίζεται και σε ευρωπαϊκές πόλεις. Αυτό που με ενοχλεί είναι το ίδιο το σενάριο.
Στην εποχή μας, κάπως έτσι ορίζεται η λέξη «σχέση» στην ηλικιακή ομάδα 25-35. Και εάν πιστεύατε ότι είχα σκοπό να μιλήσω για την κρίση των σχέσεων στη σημερινή εποχή, σας ζήτω συγγνώμη. Για να κάνω κάτι τέτοιο θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε συναισθήματα και όχι σε αριθμούς λογαριασμών. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε κοινά όνειρα και καθημερινούς προβληματισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε παιδικούς έρωτες και όχι σε γραμμωμένους κοιλιακούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε αμοιβαίο σεβασμό και αλληλοεκτίμηση και όχι στα χωράφια του παππού. Μέχρι τότε θα δανειστώ στίχους από γνωστό τραγουδάκι.
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...
''JiJiKaS''
Δουλειά ή δουλεία; Ένας τόνος διαφορά….
O πατέρας μου, (ένας άνθρωπος που λάτρευε να δουλεύει) μου έλεγε πριν μερικά χρόνια: «Όποιος δε φοβάται την δουλειά σίγουρα θα κερδίσει...». Πάνε περίπου 15-20 χρόνια από τότε και δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι πια ακριβώς έτσι.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να παρακαλάμε να έχουμε δουλειά, και ας δουλεύουμε 10 με 12 ώρες την ημέρα και ας αντιστοιχούν οι αποδοχές μας στις μισές από αυτές τις ώρες, κι ας μένουμε απλήρωτοι για καιρό, ας πούμε από το καλοκαίρι (αληθινή ιστορία φίλης μου).
Δε μιλάμε για προσωπικό χρόνο, δε μιλάμε για διασκέδαση. Αυτά είναι πλέον
πολυτέλεια για λίγους.
Τώρα πια, η εργασία δεν αποτελεί μέσο καλύτερης διαβίωσης. Είναι
απλά προσπάθεια επιβίωσης. Ζούμε μέσα σε μεγάλη ανασφάλεια για το αύριο και απλά κάνουμε όλοι την ατομική μας προσπάθεια για να
βγάλουμε τη μέρα όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Και είναι πραγματικά πολύ δύσκολο αυτό, όταν μάλιστα ξέρουμε ότι
μπορεί να μην ξεκουραστούμε ποτέ, ούτε στα βαθιά γεράματα ....
Αβεβαιότητα για το τώρα, αβεβαιότητα και για το αύριο .
Οι κυβερνώντες κινούν τα πιόνια τους στο ταμπλό της σύνταξής μας. Σ’αυτή τη Monopoly συμφερόντων κανένας δεν μπορεί με σιγουριά να υπολογίζει αν και πότε θα
πάρει σύνταξη. Τα όρια ηλικίας ανεβαίνουν συνεχώς για να καλυφθούν τα ελλείμματα στα ταμεία. Ταμεία που αποτελούνταν από δικά μας δεδουλευμένα, δεδουλευμένα που δυστυχώς εξαφανίστηκαν, γιατί πολύ απλά τα φάγανε.
Και κανένας μας δεν αντιδρά. Και έχουμε όλοι αποδεχτεί την μοίρα μας. Και συνεχίζουμε προς το αβέβαιο μέλλον μας σα να μας έχουν κοιμίσει, σα να μας έχουν όλους υπό πλήρη έλεγχο.
Αυτό είναι που με στεναχωρεί και με απογοητεύει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο: η αδράνεια...
Και τι μπορώ να πω εγώ στην κόρη μου για την δειλία της γενιάς μου; Μιας γενιάς που αφήνει τα πάντα στην τύχη τους; Πώς να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου;
Πώς μπορώ να της υποσχεθώ ένα καλύτερο μέλλον; Τι αξίες να της δώσω; Σαν παιδί, τρόμαζα με τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που απεικόνιζαν τον 21ο αιώνα σαν μια εποχή που τα άβουλα ρομπότ θα δουλεύανε για τον άνθρωπο. Ανακαλύπτω ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο τρομακτική από τα σενάρια εκείνης της εποχής, πολύ πιο ζοφερή από τους παιδικούς μου φόβους: Τα ρομπότ είμαστε εμείς, τα άβουλα πιόνια που πρέπει να προσφέρουν έργο χωρίς απαιτήσεις
και χωρίς αντιστάσεις, είμαστε εμείς.
Επιτρέψτε μου να κλείσω και πάλι με στίχους, μιας και η μουσική είναι ΖΩΗ…
Ο Νικόλας είπε πριν μερικά χρόνια τους προφητικούς στίχους….
Θα είσαι με μπαταρία
Να εκτελείς εργασία
Με σούπερ ενημέρωση
Τροφή και διασκέδαση
Θα πλέκεις ευφορία.
Αλλά και ο John Lennon είχε γράψει το εκπληκτικό κομμάτι που έγινε πολλές διασκευές ..
As soon as your born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
''EMILY THE STRANGE''
Έχουμε φτάσει στο σημείο να παρακαλάμε να έχουμε δουλειά, και ας δουλεύουμε 10 με 12 ώρες την ημέρα και ας αντιστοιχούν οι αποδοχές μας στις μισές από αυτές τις ώρες, κι ας μένουμε απλήρωτοι για καιρό, ας πούμε από το καλοκαίρι (αληθινή ιστορία φίλης μου).
Δε μιλάμε για προσωπικό χρόνο, δε μιλάμε για διασκέδαση. Αυτά είναι πλέον
πολυτέλεια για λίγους.
Τώρα πια, η εργασία δεν αποτελεί μέσο καλύτερης διαβίωσης. Είναι
απλά προσπάθεια επιβίωσης. Ζούμε μέσα σε μεγάλη ανασφάλεια για το αύριο και απλά κάνουμε όλοι την ατομική μας προσπάθεια για να
βγάλουμε τη μέρα όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Και είναι πραγματικά πολύ δύσκολο αυτό, όταν μάλιστα ξέρουμε ότι
μπορεί να μην ξεκουραστούμε ποτέ, ούτε στα βαθιά γεράματα ....
Αβεβαιότητα για το τώρα, αβεβαιότητα και για το αύριο .
Οι κυβερνώντες κινούν τα πιόνια τους στο ταμπλό της σύνταξής μας. Σ’αυτή τη Monopoly συμφερόντων κανένας δεν μπορεί με σιγουριά να υπολογίζει αν και πότε θα
πάρει σύνταξη. Τα όρια ηλικίας ανεβαίνουν συνεχώς για να καλυφθούν τα ελλείμματα στα ταμεία. Ταμεία που αποτελούνταν από δικά μας δεδουλευμένα, δεδουλευμένα που δυστυχώς εξαφανίστηκαν, γιατί πολύ απλά τα φάγανε.
Και κανένας μας δεν αντιδρά. Και έχουμε όλοι αποδεχτεί την μοίρα μας. Και συνεχίζουμε προς το αβέβαιο μέλλον μας σα να μας έχουν κοιμίσει, σα να μας έχουν όλους υπό πλήρη έλεγχο.
Αυτό είναι που με στεναχωρεί και με απογοητεύει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο: η αδράνεια...
Και τι μπορώ να πω εγώ στην κόρη μου για την δειλία της γενιάς μου; Μιας γενιάς που αφήνει τα πάντα στην τύχη τους; Πώς να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου;
Πώς μπορώ να της υποσχεθώ ένα καλύτερο μέλλον; Τι αξίες να της δώσω; Σαν παιδί, τρόμαζα με τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που απεικόνιζαν τον 21ο αιώνα σαν μια εποχή που τα άβουλα ρομπότ θα δουλεύανε για τον άνθρωπο. Ανακαλύπτω ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο τρομακτική από τα σενάρια εκείνης της εποχής, πολύ πιο ζοφερή από τους παιδικούς μου φόβους: Τα ρομπότ είμαστε εμείς, τα άβουλα πιόνια που πρέπει να προσφέρουν έργο χωρίς απαιτήσεις
και χωρίς αντιστάσεις, είμαστε εμείς.
Επιτρέψτε μου να κλείσω και πάλι με στίχους, μιας και η μουσική είναι ΖΩΗ…
Ο Νικόλας είπε πριν μερικά χρόνια τους προφητικούς στίχους….
Θα είσαι με μπαταρία
Να εκτελείς εργασία
Με σούπερ ενημέρωση
Τροφή και διασκέδαση
Θα πλέκεις ευφορία.
Αλλά και ο John Lennon είχε γράψει το εκπληκτικό κομμάτι που έγινε πολλές διασκευές ..
As soon as your born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
''EMILY THE STRANGE''
Τι σημαίνει η οικονομική κρίση για ένα νέο και πώς την αντιμετωπίζει;
Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια λένε… επειδή από τρέλα πάμε καλά, είπαμε να ρωτήσουμε και τους “μικρούς”. Και για να έχει και λίγο παραπάνω ενδιαφέρον, ζητάμε από τους νεότερους φίλους μας να μας βοηθήσουν. Έτσι λοιπόν, το περιοδικό Ανατολικά διοργανώνει διαγωνισμό άρθρου για τους μαθητές της α΄ και β΄ λυκείου των λυκείων Δήμου Θέρμης με θέμα:
Τι σημαίνει η οικονομική κρίση για ένα νέο και πώς την αντιμετωπίζει;
Δεν μας ενδιαφέρει να δούμε πόσο σωστά χειρίζεστε την ελληνική, θέλουμε απλά να διαβάσουμε απόψεις και ιδέες που δεν χωρούν στα δικά μας κεφάλια.
Το κείμενο θα πρέπει να παραδοθεί μέχρι την Παρασκευή 30 Απρίλιου σε ηλεκτρονική μορφή στη διεύθυνση smoustakalis@anatolika-mag.gr, ή σε έντυπη μορφή στα γραφεία του περιοδικού (Στενημάχου 19, Θέρμη). Για πληροφορίες μπορείτε να καλέσετε στο 2310466225. Οι 3 νικητές θα δουν τα άρθρα τους δημοσιευμένα με σειρά προτεραιότητας στα επόμενα τεύχη και θα κερδίσουν τα παρακάτω δώρα:
Πρώτο έπαθλο: 1 Πρόγραμμα Μαθησιακής Επιτυχίας, 600€ (Nlpsolutions) + 1 Πρόγραμμα Επαγγελματικού Προσανατολισμού 300€ (Be alive).
Δεύτερο έπαθλο: 1 Πρόγραμμα Μαθησιακής Επιτυχίας, 600€ (Nlpsolutions).
Τρίτο έπαθλο: 1 Πρόγραμμα Καλοκαιρινού Κύκλου Μαθημάτων 300€ (Φροντιστήρια Ι.Α. Κιζιρίδη) + Αγορά βιβλίων 50€ (Βιβλιοχαρτοπωλείο ‘Η Θερμη’) +Αγορά αθλητικού εξοπλισμού 50€ (Center Sport).
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα έπαθλα, μπορείτε να επικοινωνήσετε με το Ανατολικά στο τηλέφωνο 2310466225 ή με τους χορηγούς του διαγωνισμού. Μπορείτε ακόμα να επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα του περιοδικού (http://www.anatolika-mag.gr/).
Τι σημαίνει η οικονομική κρίση για ένα νέο και πώς την αντιμετωπίζει;
Δεν μας ενδιαφέρει να δούμε πόσο σωστά χειρίζεστε την ελληνική, θέλουμε απλά να διαβάσουμε απόψεις και ιδέες που δεν χωρούν στα δικά μας κεφάλια.
Το κείμενο θα πρέπει να παραδοθεί μέχρι την Παρασκευή 30 Απρίλιου σε ηλεκτρονική μορφή στη διεύθυνση smoustakalis@anatolika-mag.gr, ή σε έντυπη μορφή στα γραφεία του περιοδικού (Στενημάχου 19, Θέρμη). Για πληροφορίες μπορείτε να καλέσετε στο 2310466225. Οι 3 νικητές θα δουν τα άρθρα τους δημοσιευμένα με σειρά προτεραιότητας στα επόμενα τεύχη και θα κερδίσουν τα παρακάτω δώρα:
Πρώτο έπαθλο: 1 Πρόγραμμα Μαθησιακής Επιτυχίας, 600€ (Nlpsolutions) + 1 Πρόγραμμα Επαγγελματικού Προσανατολισμού 300€ (Be alive).
Δεύτερο έπαθλο: 1 Πρόγραμμα Μαθησιακής Επιτυχίας, 600€ (Nlpsolutions).
Τρίτο έπαθλο: 1 Πρόγραμμα Καλοκαιρινού Κύκλου Μαθημάτων 300€ (Φροντιστήρια Ι.Α. Κιζιρίδη) + Αγορά βιβλίων 50€ (Βιβλιοχαρτοπωλείο ‘Η Θερμη’) +Αγορά αθλητικού εξοπλισμού 50€ (Center Sport).
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα έπαθλα, μπορείτε να επικοινωνήσετε με το Ανατολικά στο τηλέφωνο 2310466225 ή με τους χορηγούς του διαγωνισμού. Μπορείτε ακόμα να επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα του περιοδικού (http://www.anatolika-mag.gr/).
Μας έθιξαν το Κολοκοτρονίτσι….
Έλα, πες μου την αλήθεια…και εσύ δεν πιστεύεις πως έχουμε πάρα πολλές ομοιότητες με το Γαλατικό χωριό του Αστερίξ και του Οβελίξ; Τσακωνόμαστε όλη μέρα μεταξύ μας, αλλά πάντα συσπειρωνόμαστε μπροστά σε έναν “εθνικό κίνδυνο”! Για μία ακόμη φορά νιώθουμε θιγμένοι και ερχόμαστε στη θέση να πιούμε το μαγικό ζωμό –την ίδια αυτή καραμέλα- ώστε να επανδρώσουμε τις επάλξεις και να απωθήσουμε το ανθελληνικό κύμα που μας χαϊδεύει τα αυτιά. Αυτή τη φορά το κύμα έρχεται από τους “φίλους μας τους Γερμανούς” !
Είμαι σίγουρος πως αρκετοί από εσάς, όπως και εγώ, δεχτήκατε το e-mail “Μποϊκοτάζ στα Γερμανικά προϊόντα” και βρήκατε μεταφρασμένα αποσπάσματα του άρθρου που δημοσιεύτηκε στη γερμανική έκδοση του περιοδικού Focus με το γνωστό εξώφυλλο που απεικονίζει την Αφροδίτη της Μήλου. Προτού πάρεις θέση για το θέμα που δημιουργήθηκε, πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως ο κύριος που έγραψε το συγκεκριμένο άρθρο, αποτυπώνει πλήρως την εικόνα του σημερινού Έλληνα. Ωπ! Πριν με βρίσεις, να σου διευκρινίσω πως αποτυπώνει πλήρως την εικόνα που έχει ο Γερμανός για τον Έλληνα. Προσωπικά, με βρίσκει σύμφωνο ως προς αυτά που γράφει, μα δε θέλω τόσο να σταθώ σε αυτά που αναφέρει, όσο σε αυτά που τον έκαναν να γράψει ένα κείμενο σαν αυτό. Όλο το θέμα ξεκινάει από την οικονομική θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα μας και την οικονομική στήριξη που χρειάζεται ώστε να ανακάμψει. Η Ελλάδα του σήμερα πρέπει να δανειστεί ώστε να πληρώσει μισθούς-συντάξεις-και όλων των ειδών τις παροχές του δημοσίου. Κοινώς, είσαι άφραγκος, έχεις μείνει ταπί !
Η πλειονότητα του γερμανικού λαού, δεν είναι αρνητική στο να δανειστεί η Ελλάδα από την Ε.Ε., αλλά στο να δώσει η ίδια τους η χώρα οικονομική βοήθεια στη δική μας. Είναι γεγονός πως θέλουν να βγεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το νομισματικό ταμείο γιατί πολύ απλά δε δέχονται αυτό που εσύ ακόμα ανέχεσαι. Να πληρώνουν και να τους τα τρώνε πολιτικοί -πόσο μάλλον μίας άλλης χώρας. Έτσι απλά, ο γερμανικός λαός αρνείται να πληρώσει τα σπασμένα του Έλληνα, γιατί ξέρουν πως τα λεφτά δεν θα πάνε εκεί που πρέπει. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Η Ελλάδα δανείζεται ώστε να ξεπληρώσει τα προηγούμενα δάνεια και παρόλα αυτά, το χρέος των δανείων δεν ξεπληρώνεται με τον τρόπο που είχαμε συμφωνήσει. Όπως είπε η λατρεία όλων μας, Πάτρικ Ογκουνσότο «Μπότζ γένεν αυτό»; Λάθος διαχείριση των χρημάτων του δημοσίου, σπατάλες, υπεξαιρέσεις. Αν και μεταξύ μας τώρα, δεν νομίζω πως και οι ίδιοι (οι Ευρωπαίοι) γνωρίζουν για όλα αυτά! Σίγουρα έχουν μια ιδέα του θέματος, αλλά δεν έχουν αποδείξεις ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο βαθμό που εμείς γνωρίζουμε με αποδείξεις ότι συμβαίνουν. Για εμάς μπορεί να είναι δεδομένοι, αλλά οι κώδικες της λάθος διαχείρισης, της σπατάλης και της υπεξαίρεσης δεν είναι γραμμένοι στο δικό τους DNA. Γιατί στην Ελλάδα υπάρχουν δύο είδη αλήθειας και λογικής. Η απόλυτη και η δική μας! Μιας και ζούμε στη χώρα των κοινών μυστικών, λέμε ό,τι λέμε και στο τέλος απλά ελπίζουμε να μας πιστέψουν. Ή ακόμα καλύτερα, να το χάψουν. Μας είναι ιδιαίτερα εύκολο, όταν μας στριμώχνουν στη γωνία να επικαλούμαστε το πιο σίγουρο χαρτί μας: Τους αρχαίους ημών προγόνους. Και αρχίζουν οι φανφάρες «όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα, αυτοί ζούσανε στα δέντρα» και όλα τα συναφή. Για να τελειώνει αυτό το θέμα, είναι γελοίο να απαιτείς σεβασμό και αναγνώριση για κάτι που δεν έκανες εσύ. Εάν ο παππούς σου πολέμησε στον πόλεμο, δεν θα σεβαστώ εσένα, αλλά τον παππού σου! Ο σεβασμός κερδίζεται και δεν επιβάλλεται ούτε κληρονομείται. Αναφέρομαι σε τέτοια “μικρά” παραδείγματα, γιατί αυτά είναι τα μόνα που ακούγονται στα πηγαδάκια μεταξύ σοβαρού και αστείου. Γιατί η χώρα μας, μένει, για μία ακόμη φορά, γυμνή μπροστά στην αλήθεια. Αλλά τώρα πια δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τίποτα. Για ακόμη μία φορά βρίσκονται στην Ελλάδα άνθρωποι της Κομισιόν για να επιτηρήσουν την οικονομία της χώρας. Και ναι, τα μέτρα που μας συνιστούν είναι σκληρά και απάνθρωπα, αλλά τα προτείνουν γιατί όλα φαίνονται “σωστά” στα έγγραφα που εμείς τους έχουμε παραδώσει. Γιατί έχουμε δικαιολογήσει στα χαρτιά όλα τα “πακέτα” που έχουμε δεχτεί από την Ε.Ε., αλλά όλοι ξέρουμε πως τα λεφτά έγιναν βίλες. Όμως αυτά είναι πράματα που τα γνωρίζουμε εμείς. Γιατί εάν η Γερμανία και οποιοδήποτε άλλο βασικό μέλος της Ε.Ε. συνειδητοποιούσε πώς έχουν τα πράματα, πολύ απλά θα μας επέβαλαν τα πιο σκληρά τους πρόστιμα. Στην Αγγλία, υπήρξαν παραιτήσεις υπουργών και βουλευτών επειδή καταχράστηκαν πενιχρά ποσά από το δημόσιο ταμείο. Πιστεύετε πως δε θα γίνει πανικός εάν καταλάβει η Ε.Ε. πού πάνε τα λεφτά; Αλλά καλύτερα ας μη μιλάμε για αυτά, μη μας ακούσει κανείς και σοβαρέψουν τα πράματα! Live your myth στα μούτρα μας! ΟΠΑ!
Εάν δεν κατέχετε τα μεταφρασμένα αποσπάσματα του γερμανικού άρθρου, στείλτε μας ένα e-mail στη διεύθυνση του περιοδικού και θα σας τα στείλουμε.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΑΡΜΠΑΛΙΟΣ
Είμαι σίγουρος πως αρκετοί από εσάς, όπως και εγώ, δεχτήκατε το e-mail “Μποϊκοτάζ στα Γερμανικά προϊόντα” και βρήκατε μεταφρασμένα αποσπάσματα του άρθρου που δημοσιεύτηκε στη γερμανική έκδοση του περιοδικού Focus με το γνωστό εξώφυλλο που απεικονίζει την Αφροδίτη της Μήλου. Προτού πάρεις θέση για το θέμα που δημιουργήθηκε, πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως ο κύριος που έγραψε το συγκεκριμένο άρθρο, αποτυπώνει πλήρως την εικόνα του σημερινού Έλληνα. Ωπ! Πριν με βρίσεις, να σου διευκρινίσω πως αποτυπώνει πλήρως την εικόνα που έχει ο Γερμανός για τον Έλληνα. Προσωπικά, με βρίσκει σύμφωνο ως προς αυτά που γράφει, μα δε θέλω τόσο να σταθώ σε αυτά που αναφέρει, όσο σε αυτά που τον έκαναν να γράψει ένα κείμενο σαν αυτό. Όλο το θέμα ξεκινάει από την οικονομική θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα μας και την οικονομική στήριξη που χρειάζεται ώστε να ανακάμψει. Η Ελλάδα του σήμερα πρέπει να δανειστεί ώστε να πληρώσει μισθούς-συντάξεις-και όλων των ειδών τις παροχές του δημοσίου. Κοινώς, είσαι άφραγκος, έχεις μείνει ταπί !
Η πλειονότητα του γερμανικού λαού, δεν είναι αρνητική στο να δανειστεί η Ελλάδα από την Ε.Ε., αλλά στο να δώσει η ίδια τους η χώρα οικονομική βοήθεια στη δική μας. Είναι γεγονός πως θέλουν να βγεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το νομισματικό ταμείο γιατί πολύ απλά δε δέχονται αυτό που εσύ ακόμα ανέχεσαι. Να πληρώνουν και να τους τα τρώνε πολιτικοί -πόσο μάλλον μίας άλλης χώρας. Έτσι απλά, ο γερμανικός λαός αρνείται να πληρώσει τα σπασμένα του Έλληνα, γιατί ξέρουν πως τα λεφτά δεν θα πάνε εκεί που πρέπει. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Η Ελλάδα δανείζεται ώστε να ξεπληρώσει τα προηγούμενα δάνεια και παρόλα αυτά, το χρέος των δανείων δεν ξεπληρώνεται με τον τρόπο που είχαμε συμφωνήσει. Όπως είπε η λατρεία όλων μας, Πάτρικ Ογκουνσότο «Μπότζ γένεν αυτό»; Λάθος διαχείριση των χρημάτων του δημοσίου, σπατάλες, υπεξαιρέσεις. Αν και μεταξύ μας τώρα, δεν νομίζω πως και οι ίδιοι (οι Ευρωπαίοι) γνωρίζουν για όλα αυτά! Σίγουρα έχουν μια ιδέα του θέματος, αλλά δεν έχουν αποδείξεις ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο βαθμό που εμείς γνωρίζουμε με αποδείξεις ότι συμβαίνουν. Για εμάς μπορεί να είναι δεδομένοι, αλλά οι κώδικες της λάθος διαχείρισης, της σπατάλης και της υπεξαίρεσης δεν είναι γραμμένοι στο δικό τους DNA. Γιατί στην Ελλάδα υπάρχουν δύο είδη αλήθειας και λογικής. Η απόλυτη και η δική μας! Μιας και ζούμε στη χώρα των κοινών μυστικών, λέμε ό,τι λέμε και στο τέλος απλά ελπίζουμε να μας πιστέψουν. Ή ακόμα καλύτερα, να το χάψουν. Μας είναι ιδιαίτερα εύκολο, όταν μας στριμώχνουν στη γωνία να επικαλούμαστε το πιο σίγουρο χαρτί μας: Τους αρχαίους ημών προγόνους. Και αρχίζουν οι φανφάρες «όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα, αυτοί ζούσανε στα δέντρα» και όλα τα συναφή. Για να τελειώνει αυτό το θέμα, είναι γελοίο να απαιτείς σεβασμό και αναγνώριση για κάτι που δεν έκανες εσύ. Εάν ο παππούς σου πολέμησε στον πόλεμο, δεν θα σεβαστώ εσένα, αλλά τον παππού σου! Ο σεβασμός κερδίζεται και δεν επιβάλλεται ούτε κληρονομείται. Αναφέρομαι σε τέτοια “μικρά” παραδείγματα, γιατί αυτά είναι τα μόνα που ακούγονται στα πηγαδάκια μεταξύ σοβαρού και αστείου. Γιατί η χώρα μας, μένει, για μία ακόμη φορά, γυμνή μπροστά στην αλήθεια. Αλλά τώρα πια δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τίποτα. Για ακόμη μία φορά βρίσκονται στην Ελλάδα άνθρωποι της Κομισιόν για να επιτηρήσουν την οικονομία της χώρας. Και ναι, τα μέτρα που μας συνιστούν είναι σκληρά και απάνθρωπα, αλλά τα προτείνουν γιατί όλα φαίνονται “σωστά” στα έγγραφα που εμείς τους έχουμε παραδώσει. Γιατί έχουμε δικαιολογήσει στα χαρτιά όλα τα “πακέτα” που έχουμε δεχτεί από την Ε.Ε., αλλά όλοι ξέρουμε πως τα λεφτά έγιναν βίλες. Όμως αυτά είναι πράματα που τα γνωρίζουμε εμείς. Γιατί εάν η Γερμανία και οποιοδήποτε άλλο βασικό μέλος της Ε.Ε. συνειδητοποιούσε πώς έχουν τα πράματα, πολύ απλά θα μας επέβαλαν τα πιο σκληρά τους πρόστιμα. Στην Αγγλία, υπήρξαν παραιτήσεις υπουργών και βουλευτών επειδή καταχράστηκαν πενιχρά ποσά από το δημόσιο ταμείο. Πιστεύετε πως δε θα γίνει πανικός εάν καταλάβει η Ε.Ε. πού πάνε τα λεφτά; Αλλά καλύτερα ας μη μιλάμε για αυτά, μη μας ακούσει κανείς και σοβαρέψουν τα πράματα! Live your myth στα μούτρα μας! ΟΠΑ!
Εάν δεν κατέχετε τα μεταφρασμένα αποσπάσματα του γερμανικού άρθρου, στείλτε μας ένα e-mail στη διεύθυνση του περιοδικού και θα σας τα στείλουμε.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΑΡΜΠΑΛΙΟΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
