Σ-χέσεις

Μεσημέρι στον πεζοδρόμο της Θέρμης. Ορδές νέων απολαμβάνουν τον καφέ τους. Κάθονται έξω, κάτω από τις θερμάστρες των μαγαζιών. Η θερμοκρασία δεν ξεπερνά τους 15 βαθμούς, αλλά η μόδα προστάζει κοντομάνικο. Πώς αλλιώς θα φανεί το φρεσκοαποτριχωμένο γραμμωμένο μπράτσο με φόντο το παρκαρισμένο (με δόσεις αγορασμένο) cabrio; Στο ίδιο τραπεζάκι κάθονται 3 ακόμα φιγούρες. Μπορεί να φορούν διαφορετικό μπλουζάκι αλλά μοιάζουν ανατριχιαστικά με το φρεσκοαποτριχωμένο φίλο τους. Καπνίζουν premium quality τσιγάρα και μιλούν σαν τεχνικοί αναλυτές για το σύστημα που επέλεξε ο Santos στο χθεσινό αγώνα. Πού και πού κοιτούν αριστερά δεξιά για να βεβαιωθούν ότι είναι πάνω τους τα βλέμματα από τα γύρω τραπεζάκια. Στην άλλη γωνία, έχουμε διαφορετικό σκηνικό.
Μια παρέα από γυναίκες σκαρφαλωμένες σε high-heeled μπότες που ξεπερνούν το γόνατο. Οι φουστίτσες τους αρκετά κοντές για να αποκαλύπτουν ένα μικρό κομμάτι του ποδιού. Πώς θα φανεί το σοκολατένιο –λέγε με solarium- χρώμα στο μπούτι; Καθώς η ματιά σου φτάνει στο πρόσωπο, τυφλώνεσαι από το φως, τα στρας και την παχιά στρώση lip-gloss. Ο καρπός σπάει ενώ ένα slim λευκό σιγαρέτο καίγεται ανάμεσα στο δείκτη και στο μέσο. Η συζήτηση ξεκινά από το αυτοκίνητο που αγόρασε ο μοναχογιός της κυρά Δήμητρας, και καταλήγει στο χωρισμό της Ελένης και του Γιώργου, αφού η Ελένη αποφάσισε στα 34 της ότι ο γάμος που είχε κάνει στα 22 απέτυχε.
Η παρέα με τα premium quality παλικάρια ξαπλώνει στα καθίσματα των ανοιχτών αυτοκίνητων την ίδια στιγμή που το τακούνι από τις ψηλοτάκουνες μπότες “βρίσκει” στο μεταλλικό σκαλοπάτι προκειμένου τα ζευγάρια καλομαυρισμένων ποδιών να σκαρφαλώσουν στο δερμάτινο κάθισμα του Jeep. Στην οθόνη του καλοπληρωμένου οχήματος παίζουν σποτάκια από το περιβόητο DVD. Η κατεύθυνση λίγο πολύ η ίδια. Στο πατρικό σπίτι για μεσημεριανό από τα χεράκια της μαμάς, αφού στην εποχή μας είναι δύσκολο να συντηρείς σπίτι μόνος/η σου. Απογευματινός ύπνος, γιατί το βράδυ η πασαρέλα συνεχίζεται μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της επομένης.
Η βραδινή αμφίεση δεν αλλάζει τόσο, ούτε για τα παλικάρια, ούτε και για τις μελλοντικές playmate. Αλλάζει η διάθεση.
Προσέξτε με! Είμαι νέος/α με πολλά αστέρια και προδιαγεγραμμένη επιτυχία μετά το κλείσιμο των φώτων.
Η βραδιά κλείνει μετά από αμέτρητα σφηνάκια και ανοιγμένα πουκάμισα, με το 65% να κοιμάται στο μονό παιδικό κρεβατάκι του, το 25% να δοκιμάζει ένα νέο έρωτα για πολλοστή φορά, και μόλις ένα 10% να κλείνει το ξυπνητήρι, αγκαλιάζοντας τον/την αγαπημένο του/της για να ξεκινήσει άλλη μια μέρα της τίμιας εργασίας του. Την ίδια στιγμή, ο ταλαιπωρημένος από το ξενύχτι διαδικτυακός εραστής καληνυχτίζει τις φίλες του στο facebook στέλνοντας «όνειρα γλυκά και απονήρευτα».

Όχι, δεν με ενοχλεί που το έργο παίζεται στον πεζόδρομο της Θέρμης. Το έχω δει να παίζεται και σε άλλους πεζόδρομους και πλατείες και κεντρικά και δυτικά του Νομού μας. Πιστέψτε με, το έχω δει να παίζεται και σε ευρωπαϊκές πόλεις. Αυτό που με ενοχλεί είναι το ίδιο το σενάριο.
Στην εποχή μας, κάπως έτσι ορίζεται η λέξη «σχέση» στην ηλικιακή ομάδα 25-35. Και εάν πιστεύατε ότι είχα σκοπό να μιλήσω για την κρίση των σχέσεων στη σημερινή εποχή, σας ζήτω συγγνώμη. Για να κάνω κάτι τέτοιο θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε συναισθήματα και όχι σε αριθμούς λογαριασμών. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε κοινά όνειρα και καθημερινούς προβληματισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε παιδικούς έρωτες και όχι σε γραμμωμένους κοιλιακούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε αμοιβαίο σεβασμό και αλληλοεκτίμηση και όχι στα χωράφια του παππού. Μέχρι τότε θα δανειστώ στίχους από γνωστό τραγουδάκι.


Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

''JiJiKaS''