Δουλειά ή δουλεία; Ένας τόνος διαφορά….

O πατέρας μου, (ένας άνθρωπος που λάτρευε να δουλεύει) μου έλεγε πριν μερικά χρόνια: «Όποιος δε φοβάται την δουλειά σίγουρα θα κερδίσει...». Πάνε περίπου 15-20 χρόνια από τότε και δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι πια ακριβώς έτσι.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να παρακαλάμε να έχουμε δουλειά, και ας δουλεύουμε 10 με 12 ώρες την ημέρα και ας αντιστοιχούν οι αποδοχές μας στις μισές από αυτές τις ώρες, κι ας μένουμε απλήρωτοι για καιρό, ας πούμε από το καλοκαίρι (αληθινή ιστορία φίλης μου).
Δε μιλάμε για προσωπικό χρόνο, δε μιλάμε για διασκέδαση. Αυτά είναι πλέον
πολυτέλεια για λίγους.
Τώρα πια, η εργασία δεν αποτελεί μέσο καλύτερης διαβίωσης. Είναι
απλά προσπάθεια επιβίωσης. Ζούμε μέσα σε μεγάλη ανασφάλεια για το αύριο και απλά κάνουμε όλοι την ατομική μας προσπάθεια για να
βγάλουμε τη μέρα όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Και είναι πραγματικά πολύ δύσκολο αυτό, όταν μάλιστα ξέρουμε ότι
μπορεί να μην ξεκουραστούμε ποτέ, ούτε στα βαθιά γεράματα ....
Αβεβαιότητα για το τώρα, αβεβαιότητα και για το αύριο .
Οι κυβερνώντες κινούν τα πιόνια τους στο ταμπλό της σύνταξής μας. Σ’αυτή τη Monopoly συμφερόντων κανένας δεν μπορεί με σιγουριά να υπολογίζει αν και πότε θα
πάρει σύνταξη. Τα όρια ηλικίας ανεβαίνουν συνεχώς για να καλυφθούν τα ελλείμματα στα ταμεία. Ταμεία που αποτελούνταν από δικά μας δεδουλευμένα, δεδουλευμένα που δυστυχώς εξαφανίστηκαν, γιατί πολύ απλά τα φάγανε.
Και κανένας μας δεν αντιδρά. Και έχουμε όλοι αποδεχτεί την μοίρα μας. Και συνεχίζουμε προς το αβέβαιο μέλλον μας σα να μας έχουν κοιμίσει, σα να μας έχουν όλους υπό πλήρη έλεγχο.
Αυτό είναι που με στεναχωρεί και με απογοητεύει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο: η αδράνεια...
Και τι μπορώ να πω εγώ στην κόρη μου για την δειλία της γενιάς μου; Μιας γενιάς που αφήνει τα πάντα στην τύχη τους; Πώς να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου;
Πώς μπορώ να της υποσχεθώ ένα καλύτερο μέλλον; Τι αξίες να της δώσω; Σαν παιδί, τρόμαζα με τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που απεικόνιζαν τον 21ο αιώνα σαν μια εποχή που τα άβουλα ρομπότ θα δουλεύανε για τον άνθρωπο. Ανακαλύπτω ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο τρομακτική από τα σενάρια εκείνης της εποχής, πολύ πιο ζοφερή από τους παιδικούς μου φόβους: Τα ρομπότ είμαστε εμείς, τα άβουλα πιόνια που πρέπει να προσφέρουν έργο χωρίς απαιτήσεις
και χωρίς αντιστάσεις, είμαστε εμείς.
Επιτρέψτε μου να κλείσω και πάλι με στίχους, μιας και η μουσική είναι ΖΩΗ…

Ο Νικόλας είπε πριν μερικά χρόνια τους προφητικούς στίχους….

Θα είσαι με μπαταρία
Να εκτελείς εργασία
Με σούπερ ενημέρωση
Τροφή και διασκέδαση
Θα πλέκεις ευφορία.



Αλλά και ο John Lennon είχε γράψει το εκπληκτικό κομμάτι που έγινε πολλές διασκευές ..
As soon as your born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.

''EMILY THE STRANGE''