Ανατολικά - went for printing

ΘΗΤΕΙΑ : Κατάργησε την, την τιμημένη…

Αύγουστος 2009 . Και ναι !!! Η θητεία γίνεται 9μηνη!! HOORAY! Χειροκροτήματα, κομφετί, γυμνές γυναίκες να χορεύουν πάνω στη μπάρα κατά την διάρκεια ενός πάρτι με άφθονο αλκοόλ για να τιμήσει ένα ιστορικό γεγονός… Το κράτος δεν σε υποχρεώνει να δώσεις 12 αλλά 9 μήνες από την ζωή σου σε αυτό! Το κέρδος σου;! Εμπειρίες, γνωριμίες με ανθρώπους από όλη τη χώρα, ατέλειωτη διασκέδαση, δωρεάν κάμπινγκ (σχοινάκια) και αφού την υπηρετήσεις, θα μπορείς να φας το οτιδήποτε μιας και θα έχεις πλέον τεστάρει τα όρια του στομαχιού σου στο έπακρο! ... Κακά τα ψέματα, η υποχρεωτική θητεία δεν σου αφήνει τίποτα πια πέρα από κάποια καλά φιλαράκια που κάνεις και τις αναμνήσεις σου μαζί τους. Δεν θα θυμάσαι τις πρωινές φρουρές μέσα στην πάχνη, ούτε τις ατελείωτες ώρες σκοπιάς στους 40 βαθμούς υπό σκιάν ή στους βαθμούς υπό το μηδέν με αέρα την νύχτα. Σου μένουν ιστορίες αστείες και το μεθύσι που έκανες την πρωτοχρονιά, γιατί η αλλαγή του χρόνου σε βρήκε να είσαι στη μονάδα, μιας και ήσουν ένας από τους “νέους”. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουμε με αυτό. Ξέρω, οι μεγαλύτεροι μου υπηρέτησαν 12 και 24 μήνες περισσότερο από μένα, αλλά επίσης έχω και προγόνους που ζούσαν στα δέντρα και έτρωγαν μπανάνες… Πρέπει να κάνω και εγώ το ίδιο; Έχουμε πλέον αεροπορία και ναυτικό που στελεχώνονται κατά πλειοψηφία από μόνιμα στελέχη. Γιατί όχι και στο πεζικό; Χώρια τα απίστευτα ποσά που διατίθενται για τους φαντάρους θητείας, χώρια τις απίστευτα μεγάλες ποσότητες φαγητού που πετιούνται καθημερινά. Το ποσό που γλύτωσε ο ελληνικός στρατός και το κράτος για αυτήν την μείωση των τριών μηνών, ανέρχεται στα 2 δις € (!!!) τα οποία φυσικά τα δίνουμε εμείς οι φορολογούμενοι. Γιατί όχι λοιπόν λιγότερα έξοδα και πλήρως οργανωμένο επαγγελματικό στρατό; Η θητεία δεν εξυπηρετεί κανέναν πλέον. Κανένας δεν γίνεται πιο ”άνδρας” εκεί, κανείς δεν αλλάζει χαρακτήρα, κανείς δεν εξελίσσεται στο παραμικρό. Όπως μπαίνεις βγαίνεις. Σε κρατάει πίσω μέχρι να την υπηρετήσεις και όταν το κάνεις, χάνεις ένσημα και λεφτά.. Πολλά λεφτά. Αυτά εν ολίγης. Τώρα πάω να κυλιστώ στις λάσπες και να φάω χώμα μιας και δεν μπορώ να πάθω τίποτα μετά τα εμβόλια που μου έκαναν στο κέντρο. Σε ευχαριστώ ελληνικέ στρατέ!!!

Χρήστος Μπαρμπαλιός

10 σημεία για να κρύψετε τις ….. στάχτες σας

Από την 1/ 7/ 2009 ανήκουμε και επισήμως ως χώρα στους μη καπνίζοντες. Οι Ευρωπαϊκές διατάξεις περί απαγόρευσης του καπνίσματος σε όλους τους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους εργασίας, αλλά και στους κοινόχρηστους χώρους γενικότερα ισχύουν πλέον και για τη χώρα μας. Σίγουρα οι απανταχού άκαπνοι στον κόσμο τούτο θα πανηγυρίζουν την ελευθερία του αναπνέειν ελεύθερα και χωρίς οσμές και θα χουν και δίκιο. Για να λέμε την αλήθεια δεν είναι και εύκολο πράγμα να υποφέρει ο άκαπνος τη συνήθεια του καπνιστή. Περιοριζόταν de facto το δικαίωμα του στην υγιεινή ζωή. Να μη μιλήσουμε για την υπερέκθεση των ανηλίκων σε νεφελώδη τοπία όπως café, bar και τα λοιπά συναφή σημεία κοινωνικοποίησης των ημερών μας.
Η Ελλάδα αποφάσισε να δώσει μια ανάσα στους πολίτες της ξεκινώντας από τα κεντρικά προβλήματα που απασχολούν τον Έλληνα μαθητή, σπουδαστή, άνεργο, εργαζόμενο, συνταξιούχο. Το τσιγάρο. Εν συνεχεία θα αναλάβει τις υποχρεώσεις της και θα διευθετήσει ως χώρα και τα δευτερεύοντα όπως παιδεία, εργασία, οικονομία, συνταξιοδοτικό, κυκλοφοριακό, περιβαλλοντολογικό, κτλ. Εξάλλου ως χώρα έχουμε παράδοση στην οργάνωση και κατανομή των προτεραιοτήτων μας. Το θέμα είναι πως ότι και να λέμε, ότι και να κάνουμε πάντα κάποιος άλλος αποφασίζει για μας. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν σκεφτήκαμε και αποφασίσαμε για σας τα 10 καλύτερα σημεία που μπορείτε να κρύψετε τις στάχτες σας όταν οι σκοτούρες και τα προβλήματα σας είναι τέτοια που απλά θα ξεχάσετε να βγείτε έξω πριν ανάψετε το τσιγάρο της καθημερινής απόγνωσης.

Νο 1: Μπορείτε να προμηθευτείτε τασάκια τσέπης. Κυκλοφορούν στο εμπόριο σβήνουν άμεσα το τσιγάρο σας και το κυριότερο, ανήκουν στη λογική του…. ψάξε ψάξε δε θα το βρεις…

Νο2 : Στη γλάστρα. Το μόνο που χρειάζεστε είναι ένα γλαστράκι με αρωματικό φυτό, (βασιλικό πχ διώχνει και τα κουνούπια) που θα φροντίζετε να ποτίζετε ανελλιπώς… μη πάρει φωτιά η γλάστρα.. Προδοθήκατε άμεσα…

Νο3 Στο συρτάρι του γραφείου σας (εκείνο που κλειδώνει, κι όλως τυχαίως χάνετε μονίμως τα κλειδιά)

Νο 4 Τασάκι σε θυρίδα… πλέον οι στάχτες σας είναι πολύτιμες.

Νο 5 Στο μεγάλο τασάκι πάτωμα οι στάχτες, και το τσιγάρο σβησμένο καλά και κρυμμένο σε χαρτί στον επίσημο κάδο. ( τι θα κάνουν πια ? θα πάρουν δείγμα από το πάτωμα? )

Νο 6 Για εσάς που δουλεύετε σε εταιρείες χωρίς κλιματισμό μπορείτε απλά να σταθείτε μπροστά στον ανεμιστήρα… θα τα φροντίσει όλα εκείνος, εσείς δεν χρειάζεται να ασχοληθείτε με τίποτα.

Νο7 Για όσους δουλεύουν δίπλα σε παράθυρα η λύση είναι απλή: χαρτοταινία διπλής όψεως στο περβάζι. Το καπνίζεις και μετά το κολλάς. Στο τέλος της εβδομάδας απλά αλλάζεις την ταινία.

Νο 8 Στα πόδια του άκαπνου συναδέλφου που σας έκανε τη ζωή μαύρη όλο το χειμώνα και τώρα κρυφογελάει που δεν μπορείτε να του φυσήξετε με χάρη τον καπνό σας.

Νο 9 Τασάκι τύπου μελανοδοχείο… κρατάτε απλά τα άδεια μελανοδοχεία σας.. αν σας ρωτήσει κάποιος γιατί; μπορείτε να πείτε ότι είστε …συλλέκτης!!! Όσο για τον έλεγχο από την επιτροπή υγείας…; Λέτε να ρισκάρουν να λερώσουν τα φρεσκοσιδερωμένα σακάκια τους ;

Νο 10 μπορείτε απλά να συμμορφωθείτε με τις διατάξεις τις απαγόρευσης και να κάνετε την προσπάθεια σας να το κόψετε πιο επίσημα αυτή τη φορά….

Καλό άκαπνο (κλαψ) χειμώνα να χουμε ….

Κάτια Σαββίδου

«Σκάει» ο Τζίτζικας!

Έχει περάσει αρκετή ώρα μέσα σε ένα συνονθύλευμα σκέψεων για το πώς να φανώ αντάξια της παρελθοντικής μου πένας μετά από την πρόκληση – πρόσκληση που δέχθηκα από ένα φίλο μου. Ο εν λόγω άνθρωπος τυγχάνει να είναι και ο εμπνευστής αυτής της προσπάθειας για έναν καινούριο δίαυλο επικοινωνίας, ο οποίος θα συχνάζει κατά βάση στην ανατολική πλευρά της πόλης, χωρίς εννοείται να αποξενώνεται από τις υπόλοιπες γωνιές της. Από την άλλη είναι κι αυτός ο περιορισμός των λέξεων που από μόνος του αποτελεί τροχοπέδη για ένα πνεύμα επιεικώς φύσει ελεύθερο όπως θέλω να πιστεύω ήμουν, είμαι και θα είμαι.

Τίποτα. Στρέφω το βλέμμα προς το ανοιχτό παράθυρο και αναδύθηκε η σκέψη που προφανώς, στην προκειμένη φάση, κυριάρχησε των υπολοίπων. Καλοκαιρινή ραστώνη! Του λόγου μου ανήκω σ’ εκείνη την κάστα ανθρώπων των οποίων νους και σώμα ελαφρώς παραλύουν αυτήν την κατά άλλα αγαπημένη εποχή του χρόνου. Αναρωτιέμαι: Όλοι εμείς οι δυστυχείς μικροαστοί τι διεξόδους έχουμε προκειμένου να περάσει όσο πιο ανώδυνα και γιατί όχι ευχάριστα και αυτό το καλοκαίρι; Όσοι εξ υμών ήδη νοσταλγείτε τη Χαλκιδική σαν κοντινή απόδραση παρακαλώ συγκεντρωθείτε! Η πολυπόθητη άδεια του καλοκαιριού δεν αποτελεί πανάκεια και συνήθως τις περισσότερες φορές λειτουργεί ως ένα προσωρινό παυσίλυπο που καλείται να μας βάλει σ’ ένα γλυκό λήθαργο, με όποιες ερμηνείες θέλετε να δώσετε στην έννοια, πριν μας ξεβράσει ξανά στα ίδια και τα ίδια.

Αυτά τα «ίδια» είναι που πρέπει να χρωματίσεις αγαπητέ αναγνώστη και εν δυνάμει φίλε. Στην τελική με αυτά θα ξεχειμωνιάσεις με όση αντοχή και αποθέματα υπομονής διαθέτεις. Σε εσένα εκεί έξω που ετοιμάζεις την προσωπική σου επανάσταση, καλή δύναμη! Σε εσένα που είσαι άριστος στη θεωρία και μόνιμα μετεξεταστέος στην πράξη, μην παραιτείσαι. Πάρε το χρόνο σου, βρες τη δύναμη και διεκδίκησε τίποτα λιγότερο από τα πάντα!

Η γράφουσα σας καλωσορίζει σε μέρος των πιο «Ανατολικών» ενδόμυχων σκέψεων της και μην ξεχνάτε…το καλοκαίρι αρχίζει και τελειώνει πάντα νύχτα…


LiLiTh

---Γιατί εγώ κ συ είμαστε ίδιοι είτε το γουστάρεις είτε όχι---

θελήσαμε να πλακώσουμε στο ξύλο κάποια στιγμή (πιθανότατα και περισσότερες) τη μάνα μας ή τον πατέρα μας- δεν το κάναμε (θέλω να πιστεύω : p ) παρ'όλο που ίσως είναι οι μοναδικοί άνθρωποι που έχουμε πραγματικά αγαπήσει. Έχουμε ερωτευτεί τότε αυτόν/αυτήν και δεν ξεχάσαμε (εντελώς) ό,τι κι αν λέμε, όσο κι αν "δεν μας νοιάζει" *και αν όχι ,πρόκειται να συμβεί στο μέλλον (δεν είμαι μάντης φίλε , απλώς πάει με το πακέτο.) Έχουμε απομυθοποιήσει κάτι ή κάποιον που θεωρούσαμε πολύ σπουδαίο. Ακούσαμε κάποιον δάσκαλο ή φίλο σαν υπνωτισμένοι με ανοιχτά αυτιά και μάτια, νομίσαμε πως για μια στιγμή ανακαλύψαμε το μυστικό της ζωής ,και δε θα τον ξεχάσουμε ποτέ. Ξέρουμε όμως πως αν ακούμε πολύ τους άλλους , το μόνο που θα πετύχουμε- αλλά θα το πετύχουμε- είναι να γίνουμε σαν κι αυτούς. Έχουμε φωνάξει σε κάποια φάση (και περισσότερες ίσως) της ζωής μας :
ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΡΕ ΑΝΘΡΩΠΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΑΝ ΚΙ ΣΕΝΑ? ΠΟΣΟ ΒΑΡΕΤΑ ΘΑ ΗΤΑΝΕ ΑΝ ΗΜΟΥΝ?
(((ΜΕΓΑΑΛΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: *νομίζω πως όλοι είμαστε κομμάτι απο το ίδιο παζλ. Αν δεν υπήρχανε οι άλλοι , τότε ποιανού θα ήτανε όλοι αυτοί "against" ? Του εαυτού τους? της/ου γκόμενας/ου τους? ))) Έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που ούτε το φανταζόμασταν, χωρίς απαραίτητα να "ταιριάζουμε"--μουσικά, ιδεολογικά, πολιτικά, αθλητικά (*ζήτημα γούστου όλα) "ταιριάξαμε" , κάναμε παρέα , ίσως ακόμα και να τους αγαπήσαμε λιγάκι ή λίγο ή και περισσότερο... αλλά γνωρίζουμε μέσα μας βαθιά πως όσο κι αν "Δεν μπορώ χωρίς εσένα όλα γύρω μου χαμένα ", όπως λένε και οι one το boyband, το μόνο απόκτημα σου φιλαράκο είσαι εσύ, όπως λέει και ένας φίλος. Γουστάρουμε -ακόμα κι αν είμαστε μουντρούχοι άνθρωποι- να βλέπουμε τους άλλους να χαμογελάνε, όποιοι κι αν είναι , όσο "κοντοί στραβοί κι ανάποδοι". Αγαπάμε επίσης, τα χαμόγελα της φωτογραφίας και του σινεμά και πάντοτε μαγευόμαστε από την ομορφιά. Γνωρίζουμε πως τελικά θα υπερισχύσει η αγάπη μα όλοι θα καταλήξουμε στο άπειρο. ~Χαμογελάστε να έχετε ωραία πτήση~. Αγαπάμε απλά πράγματα - αυτά που υπάρχουν χωρίς να τα ζητήσει κανείς βλέπε θάλασσα, βουνό, μουσική, γκομενοκαταστάσεις-είτε τις ζούμε είτε όχι μας αρέσει να ασχολούμαστε με το σπορ εις τον αιώνα τον άπαντα (αμήν). Ξέρουμε πως τίποτα δε μένει για πάντα παρ'όλα αυτά δε φαίνεται να μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Μας τη δίνουν οι δήθεν άνθρωποι/καταστάσεις , ακόμα κι αν δείχνουμε άλλο προς τα έξω. Ίσως δεν το παραδεχόμαστε, αλλά μας λείπουν άνθρωποι που φυγαν, κάποιες φορές κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και νομίζουμε πως βλέπουμε αυτούς , μας λείπουν άνθρωποι που είναι εδώ, και μας λείπει και ο εαυτός μας καμιά φορά. Συχνά αναρωτιόμαστε ποιος είναι «φυσιολογικός» σ' αυτόν τον πλανήτη. Είτε μας αρέσει είτε όχι(πάλι) έχουμε μια κοσμοθεωρία κι έναν κύκλο- το παρεάκι που πολλές φορές τους πρήζουμε με τις ιδέες μας χωρίς αυτούς δεν είμαστε τίποτα αν το καλοσκεφτείς κι αυτό πονάει κάποιες φορές .

δε εντ.

//http:Duck

Πλατεία Θέρμης

Σάββατο 25-07, υποχρεώσεις με έχουν κρατήσει στην πόλη. Σταματάω σε περίπτερο και ψάχνω περιοδικά για να γεμίσω μια σειρά ατέλειωτων ωρών που θα με περιμένουν και αυτό το σαββατοκύριακο. Στα χέρια μου πέφτουν δύο περιοδικά, το ένα γνωστό περιοδικό για την ψυχή της Θεσσαλονίκης και το δεύτερο, πρώτη έκδοση (ειδική έκδοση μάλλον), αφιερωμένη σε ένα βίαιο κόσμο. Πριν φτάσω καλά - καλά στο κιόσκι που θα κάτσω, ξεφυλλίζω το πρώτο που ανέφερα. Χωρίς να θέλω να κάνω διαφήμιση στη συγκεκριμένη έκδοση, έχει περάσει μία άποψη στον κόσμο της Θεσσαλονίκης και θέλω να το πάρω αυτό το vibe. Ο τρόπος που διαβάζω ένα περιοδικό είναι περίεργος. Στο πρώτο ξεφύλλισμα, βλέπω θεματολογία και ονόματα συντελεστών. Στο δεύτερο διαβάζω τι έχει μέσα. Στο τρίτο βλέπω στήσιμο, γραμματοσειρές, λεπτομέρειες… Καθώς βρίσκομαι στο πρώτο μέρος και με έχει ήδη κερδίσει που έχει αφιέρωμα στο kite surf το οποίο και λατρεύω, φτάνω στην σελίδα 108. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά, άρρυθμα. Τα μάτια μου έχουν γουρλώσει και το βλέμμα μου μοιάζει με το αρκουδάκι της Duracell που μόλις του έχουν τελειώσει οι μπαταρίες. Αλλά αντί για τύμπανο έχω στα χέρια μου το περιοδικό. Την ίδια στιγμή έχουν παγώσει τα πάντα γύρω μου. Από αυτό το κενό αέρος ένας συνεργάτης καλέστηκε να με ξεκολλήσει, αλλά είθε να νιώσει και εκείνος αντίστοιχα συναισθήματα όταν άρπαξε το περιοδικό για να δει τι στο δι@#*! ήταν αυτό που μ’ έκανε να τα χάσω… Οι μάσκες οξυγόνου έχουν πέσει, ο captain προσπαθεί από το μικρόφωνο να καθησυχάσει τους επιβάτες για την κατάσταση της πτήσης. Αμηχανία , πανικός και υψοφοβία για την επόμενη ώρα…μεγάλο κενό. Το απόγευμα ήρθε με περίεργα συναισθήματα. Ακόμα δεν μπορούσα να χωνέψω ότι καθώς το «Ανατολικά» είναι ακόμα στο very ξεκίνημα του, γνωστό περιοδικό της Θεσσαλονίκης, έκανε φωτογραφικό αφιέρωμα στην πλατεία της Θέρμης και ότι μία αντίστοιχη φωτογραφία με αυτήν που έχουμε στο promo του Ανατολικά δεσπόζει μέσα στις σελίδες του. Δεν έχουν περάσει ακόμα τρία εικοσιτετράωρα που η Red Frog έκανε μέρα γνωριμίας για το δήμο Θέρμης και μαζί με πολλούς γνωστούς- αγνώστους και ο δήμαρχος μας, κοιτούσαν την παρόμοια φωτογραφία που διακοσμεί τα γραφεία μας με θαυμασμό. Η ίδια φωτογραφία θα αποτελούσε την φωτογραφία τεύχους για το ξεκίνημα του Ανατολικά. Είμαστε Ελληνάρες, εγωιστές, παμπόνηροι, καιροσκόποι και το πρώτο που θα σκεφτούμε είναι πάντα το κακό…. Επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Απόγευμα πια και το ίδιο περιοδικό είναι στα χέρια μου για να περάσει από το στάδιο της πραγματικής ανάγνωσης. Ξανασκαλώνω στην σελίδα 108, μόνο που τώρα κρατάω στυλό και χαρτί, προσπαθώντας να συντάξω τις σκέψεις μου που πλέον, μόνο αρνητικές δεν είναι. Παρατηρώντας την ομορφιά της πλατείας με το μοντέρνο σχεδιασμό και τα χρώματα του ουρανού να κλέβουν την παράσταση από τα φώτα της πλατείας, αρχίζω να χαίρομαι πια. Στα εκατό μέτρα από την πλατεία που απεικονίζεται στο γνωστό αυτό περιοδικό είναι η κρυψώνα του κόκκινου βάτραχου. Θα ήταν αδύνατο να μην παρουσιάσει το Ανατολικά αυτήν την πλατεία έτσι όπως την τράβηξε ο φακός του “Pete” την ώρα που το γνωστό περιοδικό διάλεξε την ίδια πλατεία για τις πολύτιμες σελίδες του. Ένα μεγάλο μπράβο στους ανθρώπους που έκαναν πράξη αυτό το αρχιτεκτονικό επίτευγμα, καθώς και ένα respect στους ανθρώπους του γνωστού περιοδικού αλλά και του concept “the archive” που διάλεξαν την πλατεία μας.


Στέλιος Μουστακαλής

Τεύχος 1. Editorial.

Θέρμη ή “Σέδες”, Ταγαράδες ή “Ταγαρτζίδα”, Ραιδεστός ή “Ματζάρδα” , Τριάδι ή “Κράνη”, Ρύσιο ή “Πουρνάρ – Τσιφλίκ”! Κάποιοι τότε τα ονόμαζαν έτσι, κάποιοι άλλοι τα ονόμαζαν διαφορετικά… Μα όπως και να τα γνωρίζει κανείς, σίγουρα δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια του στην θεαματική εξέλιξη που δέχτηκαν. Κάποτε υπήρχε ένα μόνο Γυμνάσιο, το οποίο και αυτό στεγαζόταν στο ίδιο κτίριο με το Λύκειο… Ένα ποδήλατο κάλυπτε τις περισσότερες μεταφορικές μας ανάγκες ενώ τα ηλεκτρονικά, η πλατεία και οι δραστηριότητες γύρω από αυτή, κάλυπταν τις ανάγκες της διασκέδασης όλων των ηλικιών της περιοχής… Οι προνομιούχοι μιλούσαν για την Θεσσαλονίκη. Χαριλάου, Τούμπα… Διαφορετικά μαγαζιά, άλλοι δρόμοι. Ναβαρίνου, Λαδάδικα… Άλλη ζωή. Οι περισσότεροι απλά τα είχαμε ακουστά αυτά… αλλά δεν τα ζούσαμε. Εμείς απλά κατοικούσαμε ανατολικά της Θεσσαλονίκης. Τα απόνερα της μεγάλης πόλης μας τροφοδοτούσαν με νέες ιδέες, καινούριες μουσικές (και όχι μόνο) τάσεις, επαγγέλματα και συνήθειες. Μα αργότερα ήρθε το Continent, που έγινε Carrefour και με την σειρά του ήρθε το Ικέα. Μετέπειτα δίπλα του δημιουργήθηκε το Κόσμος…Και κάπως έτσι η Θεσσαλονίκη ήρθε πιο κοντά στην “Ταγαρτζίδα”… Σαν να μετακινήθηκε λίγο πιο ανατολικά η πόλη… Τώρα Δημοτικά και Γυμνάσια…δεν ξέρω πόσα ακριβώς είναι, αλλά είναι…(!) Το Σέδες κάνει λόγο για 2 εμπορικά κέντρα…Αλλά δεν άλλαξε μόνο ο χάρτης. Και το βράδυ άλλαξε. Μπορείς να δεις πλέον την σύγχρονη πλατεία, γεμάτη από πιτσιρικάδες που φοράνε φαρδιά ρούχα και καβαλάνε ξύλινες σανίδες με τέτοια άνεση που μπορούν να σε πείσουν ότι γεννήθηκαν πάνω σε αυτές… Δημιουργήθηκαν τα «Θέρμης Δρώμενα» και εξελίσσονται με μια οργάνωση που έχουν να μιλάνε για αυτήν καλλιτέχνες και άνθρωποι γνωστοί του χώρου απ’ όλη την Ελλάδα. Κατασκευάστηκαν 3 κλειστά γήπεδα, τα οποία προσφέρουν δυνατότητες άθλησης τέτοιες, που θα ζήλευε ο κάθε κάτοικος της συμπρωτεύουσας. Γίνεται λόγος και για ένα καινούργιο πολιτιστικό κέντρο, ακόμα μεγαλύτερο και πιο οργανωμένο απ’ ότι έχουμε δει μέχρι τώρα… Πότε έγιναν όλα αυτά, και πώς έγιναν… Το σίγουρο είναι πως κάποιοι κόπιασαν για όλα αυτά.

Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για τις αλλαγές που έγιναν στο τόπο που έζησα την εφηβεία μου, όπως και για τις αλλαγές που γίνονται καθημερινά χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Αντ’ αυτού όμως σκέφτηκα να κάνουμε το Ανατολικά. Να παρουσιάσουμε μέσα από το Ανατολικά τη Θέρμη που άλλαξε, τη Θέρμη που αλλάζει συνεχώς… Τη Θέρμη της εφηβείας των σημερινών πιτσιρικάδων….(!)


Στέλιος Μουστακαλής