Προσοχή: ακολουθεί πολιτική δυσφήμηση. (ανατολικά 7#)

Θα πάω πίσω στο παρελθόν, τότε που φορούσα σκισμένο τζιν, μπότες, δερμάτινο, καθόμουν πίσω από ένα ξύλινο φοιτητικό θρανίο και μάλωνα μ’ έναν από τους καθηγητές που είχε πάρει το δύσκολο ρόλο να μας δημιουργήσει συνείδηση στο marketing. Πλήρης εφαρμογή του marketing σε μια από τις πιο πουριτανικές κουλτούρες, όπως της Αγγλίας, και η απόλυτη σύγκρουση της ηθικής με την επίτευξη του σκοπού. Ώρες αναλύσεων των διαφημιστικών της Benetton, που τότε είχαν απαγορευτεί για τη χρήση του γυμνού ανθρωπίνου σώματος αλλά και για τη χρήση φωτογραφιών ζώων που έμοιαζαν πιο πολύ με αφιέρωμα του National Geographic στη εποχή του ζευγαρώματος πάρα διαφημιστικό εταιρίας ρούχων. Το τελικό ερωτηματικό και μόνιμο σημείο συζήτησης και αντιμαχίας: Η ηθική στο marketing. Δεν χωρούσε στην αντιδραστικότητα των 21 μου να αποδεχτώ ότι πρέπει το marketing να υπόκειται σε κάποιους έστω υποτυπώδεις ηθικούς φραγμούς. Ναι, το marketing αφού πια υπαγορεύει στην παραγωγή το τρόπο που πρέπει να παράγονται τα προϊόντα, με την ίδια λογική θα έπρεπε να είναι και ανήθικο-στα όρια του νόμιμου. Και όσο πιο ανήθικο τόσο καλυτέρα. Τα όποια εμπόδια στο marketing δεν επέτρεπαν να επιτευχθεί ο τελικός στόχος, θα έπρεπε να αξιώνονται μόνο τα όρια του νόμιμου, αδιαφορώντας για τους όποιους ηθικούς ή συναισθηματικούς φραγμούς. Από τότε, έστυψα το μυαλό για το πιο τέλειο επικοινωνιακό μήνυμα, αλλά ταυτόχρονα πέρασα και από το σχολείο, ο θεός να το κάνει σχολείο, της μαμάς πατρίδας. Ταυτόχρονα, βρέθηκα αντιμέτωπος και με τις συμπληγάδες πέτρες του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς, βρέθηκα να με φαντάζομαι και απέναντι σ’ ένα πιτσιρικά που περίμενε από μένα να του πω για την κοινωνία μας. Βρέθηκα και αποδέκτης αρκετών διαφημιστικών μηνυμάτων σαν εκείνα που τότε φάνταζαν στο μυαλό σαν αποτελέσματα επαγγελματικής κορύφωσης για τον 35αρη marketeer που έπινε τον cappuccino του κάθε πρωί από κατάστημα της Οxford Street. Και έτσι βρίσκομαι σε μια περίοδο που ιδιαίτερος λόγος γίνεται για την οικονομικοπολιτική κατάσταση της χώρας μας την ίδια που οι δημοτικές εκλογές είναι το μοναδικό ενδιαφέρον της Ελλάδας. Σε κάθε γωνιά μικρού ή μεγάλου δήμου, πρόσωπα ανθρώπων που προσπαθούν να μην πάρουν καθαρή χρωματική ταυτότητα, αλλά σίγουρα προσπαθούν να κερδίσουν τοπικούς ψήφους για να πάρουν μια μερίδα από την μικρή ή μεγάλη πολιτική μαρμίτα. Και με αφορμή όλο αυτό το κλίμα, σκέψεις με ταξιδεύουν πίσω σ’ εκείνο το θρανίο, να αναρωτιέμαι για τη χρήση ή την κατάχρηση της διαφήμισης στην πολιτική. Χαρούμενα πρόσωπα, διπλο και τριπλοπερασμένα από το Photoshop, δίπλα σε επίσης χαρούμενα μηνύματα παντού. Στην εξώπορτα του γραφείου μου, στο παρπρίζ του αυτοκινήτου μου, στη γωνιά του πεζοδρομίου, στη στάση του λεωφορείου, στον τοπικό τύπο, και τι έκπληξη, στα αυτιά μου: 'Προσοχή, ακολουθεί πολιτική διατίμηση'. Ναι, στον ίδιο πόλεμο μάχομαι και εγώ, προσπαθώ να βρω τρόπους για να προβάλλω όσο πιο όμορφο και ελκυστικό γίνεται το προϊόν ή την υπηρεσία των πελατών μου. Με ωραία σχέδια, χρώματα, και με ελκυστικά μηνύματα. Και όσο μου επιτρέπει η φύση του πελάτη, ξεχνώ τους όποιους ηθικούς φραγμούς μπορεί να έχω για το εάν η υπηρεσία ή το προϊόν του πελάτη μου έχει την πραγματική αξία που υπόσχεται η δουλειά μου. Και έτσι, σαν και εμένα, ένας άλλος ανταγωνιστής και αυτός με την σειρά του, αφουγκράστηκε με προσοχή τους στόχους του εκάστοτε πολιτικού προσώπου και προχώρησε σ’ ένα πλήρως οργανωμένο marketing plan. Με συγκεκριμένο διαφημιστικό κοινό, με τις απαραίτητες οδηγίες καλοσπουδαγμένων επικοινωνιολόγων, και με γραφιστική εφαρμογή που θα φτιάξει και τη δικιά σας αλλά ίσως και τη δικιά μου διάθεση. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εγώ αδιαφορώ για το ερωτηματικό της ποιότητας αυτού που προσπαθώ να προωθήσω, έτσι και αυτός αδιαφορεί για την ποιότητα αυτού του προωθεί. Και κάπως έτσι προκύπτουν τα μηνύματα που βλέπουμε καθημερινά. Μηνύματα που μιλούν για αλλαγή τρόπου σκέψης, για γροθιές στο πολιτικό κατεστημένο, για επανάσταση, για καθαρές ιδέες, για υπευθυνότητα και για αποφάσεις για την Ελλάδα. Και στη συνέχεια, με πιάνει τρόμος όταν σκέφτομαι ότι έχει βάλει το χεράκι του το marketing σε όλη αυτή τη μορφή επικοινωνίας. Και θα σε καταλήξω με ερωτηματικό σε αυτό το άρθρο. Μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε τη χρήση της διαφήμισης στον πολιτικό τομέα; Μήπως θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τη χρήση της διαφήμισης στην πολιτική με μια πιθανή χρήση της διαφήμισης στην θρησκεία, αφού και στις δυο περιπτώσεις η διαφήμιση παίζει το ρόλο της διαμόρφωσης συνείδησης; Μήπως θα έπρεπε να απαγορευτεί η χρήση του όποιου διαφημιστικού εργαλείου στην πολιτική, όπως ακριβώς έγινε και με την κατηγορία προϊόντων καπνού; Και ποιος να είμαι εγώ που σε βάζει τόσα βαθιά ερωτήματα; Δεν ξέρω εάν θα ήταν σωστή προσέγγιση η παραπάνω, αλλά ένα ξέρω σίγουρα. Εάν, οδηγημένοι από τη διαφήμιση, καταναλώσουμε όλοι το λάθος προϊόν θα κάνουμε πλούσια την προμηθεύτρια εταιρεία του προϊόντος και στη χειρότερη θα έχουμε ενοχές μερικών λεπτών για την επιλογή μας. Δυστυχώς, όσον αναφορά την πολιτική της χώρας μας, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

JiJiKaS

ΤΙ ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ…ΤΙ ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ… (ανατολικά 7#)

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένα πλάσμα του Φωτός. Μόνιμος χορηγός θετικής ενέργειας, «η χαρά της ζωής» όπως έλεγαν οι φίλοι του. Γελούσε και σκεφτόταν αισιόδοξα, ονειροπολούσε, ήταν «αιθεροβάμον, χαμένο μέσα στο ροζ κόσμο του» όπως έλεγαν οι φίλοι του. Όταν πληγωνόταν έκλαιγε μονάχο, όταν χαιρόταν το μοιραζόταν με όλους. Μισούσε τους καβγάδες και τις φασαρίες και έκανε ό, τι περνούσε από το χέρι του για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, για να είναι όλα και όλοι καλά. Ήθελε να αναδεικνύει το καλύτερο από κάθε πλάσμα, ήθελε να δίνει αγάπη και αποδοχή σε όλους γύρω του. Για το πλάσμα του Φωτός, κάθε άλλο πλάσμα ήταν ιδιαίτερο και μοναδικό και κάθε αναποδιά ήταν αναμενόμενη. Πάντα κατάφερνε να μαζέψει τα κομμάτια του και να συνεχίσει. Γενικά πάντως, πολλά καλά πράγματα συνέβαιναν στο πλάσμα του Φωτός. Ήταν τυχερό, σα να είχε ένα άστρο από πάνω του (ίσως το χαμόγελό του έδινε λάμψη και στις πιο μέτριες καθημερινές εμπειρίες).
Εκεί κοντά, ζούσε και ένα πλάσμα του Σκότους. Μόνιμος χορηγός αρνητικής ενέργειας, «μαύρη μαυρίλα πλάκωσε» όπως έλεγαν οι φίλοι του. Στραβομουτσούνιαζε με όλα και σκεφτόταν απαισιόδοξα, ήταν «στριμμένο και ξινό» όπως έλεγαν οι φίλοι του. Όταν γριπωνόταν κατέβαζε μια μούρη μέχρι το πάτωμα και όταν χαιρόταν….για την ακρίβεια δε χαιρόταν ποτέ και με τίποτα. Μιλούσε σκληρά και ειρωνικά, και όταν ήταν στις κακές του τρέχαν όλοι να κρυφτούνε. Συνήθως όμως, δε μιλούσε. Απλά μόρφαζε με δυσαρέσκεια. Για το πλάσμα του Σκότους, κάθε αναποδιά ήταν η μοίρα του, το κακό του ριζικό, και κάθε καλό συμβάν ήταν μια σύμπτωση που αποκλείεται να έρθει χωρίς κι ένα μαύρο συνοδευτικό. Το πλάσμα του Σκότους αρρώσταινε συνέχεια και τίποτα δεν του πήγαινε καλά. Ήταν άτυχο, σα να είχε ένα σύννεφο από πάνω του (ίσως η αρνητική του ενέργεια συσκότιζε και τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες).
Μια μέρα, το πλάσμα του Φωτός συνάντησε το πλάσμα του Σκότους. Το πλάσμα του Φωτός μαγεύτηκε από τη μυστηριώδη σκοτεινή γοητεία του άλλου πλάσματος. «Θα το κάνω να ξεπεράσει όλα όσα το πονάνε, θα το βοηθήσω ν’ ανακαλύψει το Φως μαζί μου, θα του δώσω ό, τι έχω και δεν έχω» σκέφτηκε και επιστράτευσε όλες του τις δυνάμεις προσπαθώντας να έρθει κοντά στο πλάσμα του Σκότους, να το βοηθήσει, να το «ανεβάσει». Το πλάσμα του Φωτός όμως είχε υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις του. Το πλάσμα του Σκότους παρέμενε το ίδιο δυστυχισμένο και άτυχο, πετώντας στα σκουπίδια κάθε προσπάθεια του νέου του φίλου και γελώντας σαρκαστικά με τις απόψεις του για την αγάπη και την αισιοδοξία.
Ήταν η πρώτη φορά που το πλάσμα του Φωτός ένιωθε τόσο άδειο, τόσο κενό. Κατάλαβε ότι το πλάσμα του Σκότους του είχε απομυζήσει όλη του την ενέργεια, δίνοντάς του το απόλυτο τίποτα σαν αντάλλαγμα. Επισκέφτηκε έναν ξακουστό σοφό της χώρας, ζητώντας βοήθεια για τη βαθιά απόγνωσή του. Ο σοφός, αφού άκουσε προσεκτικά, είπε: «Τα πλάσματα του Φωτός, όπως εσύ, έλκονται από τα πλάσματα του Σκότους. Αυτό γίνεται επειδή και τα πλάσματα του Φωτός έχουν κομμάτια Σκότους μέσα τους. Τα κομμάτια αυτά ζουν σα σκιές στην ψυχή τους, λαχταρώντας να δραπετεύσουν, να ακουστούν. Όταν συναντάς πλάσματα του Σκότους, το σκοτεινό και άδηλο κομμάτι σου αναταράσσεται. Και θες να κάνεις τα πάντα για να είσαι κοντά σε ένα πλάσμα που σου θυμίζει το ανέκφραστο Σκότος σου. Είναι ώρα να επιλέξεις».
Το πλάσμα του Φωτός έμεινε μόνο του για λίγο καιρό. Σκέφτηκε πολύ. Αποχαιρέτησε για πάντα το πλάσμα του Σκότους και από τότε, έπαψε να θέλει να «σώσει» τους πάντες. Ήθελε γύρω του Φως και ελπίδα, κι όχι γκρίνια και μαυρίλα. Προτίμησε να έχει πλάι του πλάσματα του Φωτός όπως εκείνο, παρά να ξαναχάσει τον εαυτό του από το σαγηνευτικό Σκότος. Επέλεξε να ζήσει στο Φως. Σιγά σιγά, άρχισε να χαμογελά ξανά. Αλλά πού και πού, έριχνε μια ματιά στο σκοτάδι μέσα του. Έμαθε να είναι πιο αληθινό. Όταν πληγωνόταν, έκλαιγε και γκρίνιαζε στους φίλους του. Μοιραζόταν με τους άλλους τις στιγμές που σκεφτόταν απαισιόδοξα. Αποδέχτηκε ότι και αυτό θα είχε τις κακές στιγμές του. Κατάλαβε ότι δε γίνεται να είναι όλα στην εντέλεια και όλοι ευτυχισμένοι. Και το πλάσμα του Φωτός παρέμεινε τυχερό…Όσο για το πλάσμα του Σκότους; Φήμες λένε ότι γνώρισε ένα άλλο πλάσμα του Φωτός, το οποίο παρασυρμένο από τη σκοτεινή γοητεία του, προσπαθεί να το «σώσει»…

The cat

Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΟΥ (ανατολικά 7#)

Τι να σε πω και τι να σε ομολογήσω! Το ημερολόγιο μου λέει ότι βρίσκομαι στην ημέρα 9490 και εγώ ακόμα αδυνατώ να κατανοήσω πλήρως τον κόσμο μας.

Να σε μιλήσω για τις επερχόμενες νομαρχιακές εκλογές; Να σε μιλήσω για τη σαβούρα τηλεόραση που ξεκίνησε ακόμη ένα φαύλο κύκλο της και ξαναβλέπουμε τα ίδια να παρελαύνουν στο σαλόνι μας καθώς αδυνατώ να γίνω Έλβις για να την πυροβολήσω; (ευτυχώς έχει το off). Να γίνω γραφικός και να συνεχίσω να σε μιλάω για την οικονομική μας κρίση, την αφραγκιά και την ανεργία; Να σε πω για το έθνος μας, που βυθιζόμαστε καθημερινά με το χαμόγελο και το βλέμμα της παραφροσύνης στο βούρκο της εγκεφαλικής μας νέκρωσης που πλέον φαντάζει σα λύτρωση; Να σε πω για τη διάσωση των μεταλλωρύχων στη Χιλή, γιατί όταν η ανθρωπότητα θέλει – το μπορεί; Όχι μικρέ μου ονειροπόλε, θα σε πω για την ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ !!! Άκουσα – άκουσα, ότι από τη νέα χρονιά θα έρθουν δράκοι που με το καυτό τους σάλιο θα μας εμφυτέψουν στα χέρια μικροτσίπ που θα μας αναγκάζουν να χορεύουμε λαμπάντα χωρίς εμείς να το θέλουμε πραγματικά! Γκούχου – γκούχου – σοβαρότης! Έρχεται λοιπόν στην Ελλάδα η κάρτα του πολίτη, που θα έχει μέγεθος πιστωτικής κάρτας, να αντικαταστήσει σε πρώτη φάση την παλαιού τύπου αστυνομική μας ταυτότητα (επιτέλους!). Θα περιέχει επίσης τον κωδικό ΑΜΚΑ, το ΑΦΜ μας, τον εκλογικό μας αριθμό και θα έχουμε πλέον και οργανωμένο ιατρικό φάκελο. Στην ουσία, το χαρτομάνι της γραφειοκρατίας αντικαθίσταται από ψηφιακή καταγραφή. Μιλάμε για μία κάρτα μνήμης η οποία θα αποθηκεύει τις συναλλαγές που έχουμε με το δημόσιο και θα κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη. Φυσικά – φυσικά, θα μπορούμε να ταξιδέψουμε με αυτήν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως γινόταν και με την ταυτότητα των λατινικών χαρακτήρων. Το μόνο μειονέκτημα είναι πως αυτομάτως καταδικάζεις αιώνια την ψυχή σου και δίνεσαι ολοκληρωτικά στα διαόλια, μιας και ο σατανάς περίμενε επί 2000 χρόνια να ψηφιοποιήσεις το ΑΜΚΑ σου για να σε κρατάει από τα καμπαναριά σου! Ναι φίλε μου, από του χρόνου περιμένω να δω την αγαπητή μας κ. Λουκά σε ζωντανή μετάδοση στο CNN να παραληρεί στο ρυθμό του “ γουί ντόντ γόντ σιξ-σιξ-σιξ κάρντ ” και άλλα τέτοια ωραία μιας και έπεται καινούργια σύρραξη εις το όνομα της εν λόγω κάρτας. Ήδη έχει εξαπλωθεί η ανησυχία στον κόσμο και αναμένω εκείνες τις αξέχαστες κοσμοπλημμύρες στους δρόμους , αλλά φέτος θα ήθελα κάτι ξεχωριστό, όπως το να στηθεί ένα καινούργιο “Πολυτεχνείο” στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης! Φυσικά ο φόβος κυριαρχεί στους κόλπους της εκκλησίας όπως και στους φίλους μας τους «κουμμουνιστάς», μιας και μιλάνε για ψηφιακή καταγραφή του κάθε πολίτη ατομικά καθώς και των προσωπικών του δεδομένων. Αυτός είναι ρεαλιστικής μορφής φόβος από πλευρά τους, αλλά δε νομίζω να υπήρξε τέτοια αναστάτωση όταν βγήκαν οι τηλεφωνικοί κατάλογοι, ούτε έδωσες μπουνιά την κοπέλα που σε χτύπησε την πόρτα για την πανελλαδική απογραφή και αν θυμάμαι καλά, στη φωτογραφία της αστυνομική σου ταυτότητας δεν έχεις βγει με κουκούλα και κ*λοδάχτυλο ενώ πάνω δεξιά γράφει τον κωδικό που αντιστοιχεί στο όνομά σου και όχι “ φάκ δε σίστεμ ”! Όπως και να το κάνεις, είμαστε καταγεγραμμένοι παντού, από τότε που γεννηθήκαμε. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί μας σηκώνεται η τρίχα όταν ακούμε για ψηφιοποίηση δεδομένων! Οι φοβίες του σήμερα δε νομίζω ότι διαφέρουν από εκείνες των μεσαιωνικών χρόνων, όπου οτιδήποτε ήταν εκτός θρησκειών θεωρούνταν αιρετικό και παγανιστικό! Και μη μου πεις ότι ακόμα αποφεύγεις να βγεις φωτογραφία γιατί φοβάσαι μη σου φυλακίσει την ψυχή ο φακός! Τέλος – τέλος, να σε πω ότι τέτοιου είδους κάρτα χρησιμοποιείται ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και παρότι έχει δρομολογηθεί να βγει στη χώρα μας το πρώτο εξάμηνο του 2011, δεν έχει δοθεί ακόμα κάποια σχετική οδηγία στη Διεύθυνση Διαβατηρίων της ΕΛ.ΑΣ η οποία θα είναι και η αρμόδια αρχή για την έκδοσή της. Ξωτικό μου εκμυστηρεύτηκε πως δυνατό χτύπημα στα σχέδια του ακατονόμαστου θα είναι η πρόταση του λαού στην κυβέρνηση να διαγράψει τον κωδικό του “ σιξ–σιξ–σιξ ” από την κάρτα και να ενταχθούν τα 3 τελευταία ψηφία της νικήτριας στήλης του λαϊκού λαχείου. Έτσι θα είμαστε όλοι χαρούμενοι σε τούτο το στρουμφοχωριό. Καλό χειμώνα εύχομαι σε όλους μας και καλή υπομονή στα όποια μέτρα περαστούν μετά το πέρας της προεκλογικής καλοσύνης των ημερών…

Χρήστος Μπαρμπαλιός

Ο μήνας της μαρμότας (ανατολικά 6#)

Αναρωτιέμαι γιατί η νέα χρονιά ξεκινά να μετρά από Γενάρη. Για τους περισσότερους, κάπου τον Ιούνιο-Ιούλιο κάτι κλείνει (εξεταστική, μαθήματα, σχολεία, φόρτος στη δουλειά), ακολουθεί η ραστώνη του καλοκαιριού, και κάτι νέο ξεκινά από Σεπτέμβρη. Καλή χρονιά σε όλους λοιπόν. Στο έργο «Σεπτέμβρης στη Θεσσαλονίκη» ταιριάζει γάντι ο τίτλος «ο μήνας της μαρμότας», ίδιος κι απαράλλαχτος κάθε χρόνο.
Εν αρχή ην η ΔΕΘ, και η ομιλία-καρμπόν του πρωθυπουργού…κάθε μα κάθε χρόνο η ίδια. Κι ας μην ξεχνάμε: ΔΕΘ=κίνηση. Παντού, όχι μόνο στο κέντρο. Πάω αμέριμνος στη δουλειά μου κάποια άκυρη φαινομενικά ώρα και κολλάω στο μποτιλιάρισμα επειδή ο εικοστός πέμπτος παρατρεχάμενος του υφυπουργού κάνει gala, επειδή αφίχθησαν διάφοροι, επειδή όσοι επισκέπτες δεν έχουν σοφέρ παίρνουν το τιμόνι, ψάχνονται στους δρόμους μας κι όποιον πάρει ο χάρος, εν πάση περιπτώσει επειδή είναι η έκθεση εδώ. Κάθε χρόνο κάποιος με παρασύρει να πάω… Ειλικρινά, ποτέ μου δεν έπιασα το νόημα. Ζέστη, (επειδή εντελώς τυχαία όταν επιλέγω να πάω ζούμε μέρες καθυστερημένου καύσωνα), κοσμοσυρροή, φασαρία, ορθοστασία, ουρές. Τέλεια!!
Α, ναι…και το άλλο που συμβαίνει το Σεπτέμβρη… Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, όλοι μα όλοι το Σεπτέμβρη θα θυμηθούν να έρθουν, αφού για λίγες μέρες είμαστε η «πρωτεύουσα». Συναυλίες, θέατρα και εκδηλώσεις, όλα τώρα. Όμως εγώ δεν έχω δεκάρα τσακιστή…Λίγο τα μέτρα, λίγο ο ΦΠΑ, λίγο το ΔΝΤ, λίγο το νησί, λίγο η παρέα…και τώρα τρύπιες τσέπες… Έρχονται λογαριασμοί που είχα αγνοήσει το καλοκαίρι (επειδή κοιμόμουν, βαριόμουν, έλειπα κλπ). Ώρα να τους δω. Έχουν δίκιο, θα μας τσακίσει οικονομικά αυτός ο Σεπτέμβρης. Και έρχονται χειρότερα.
Έχω και το τρέξιμο στη δουλειά. Όλα εδώ πληρώνονται: η καλοκαιρινή ραστώνη, οι βουτιές και οι μέρες που απλά δεν έκανα τίποτα. Ώρα να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητες. Μαθήματα που άφησα, εργασίες που ξέχασα, projects που κλείδωσα στο συρτάρι. Και πώς γίνεται; Κάθε Σεπτέμβρη όλο και κάτι νέο προκύπτει και τρέχω να τα προλάβω όλα, να στριμώξω χιλιάδες τρεχάματα μέσα σε 24 ώρες. Ούτε που θέλω να τις σκέφτομαι τις μέρες του Σεπτέμβρη…
Με λίγα λόγια, το Σεπτέμβρη στην πόλη μου γίνεται πανζουρλισμός, δεν μπορώ να κυκλοφορήσω σαν άνθρωπος. Το Σεπτέμβρη πνίγομαι στη δουλειά και στα χρέη, με πλημμυρίζει απορία και οργή για τα όσα τραγικά και απάνθρωπα ζω και θα ζήσω, χάσκω έκπληκτος παρατηρητής συνωμοσιών και συστημάτων πολύ ισχυρότερων από εμένα.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, δε θα είχε ζέστη, θα έβρισκα πάντα να παρκάρω, δε θα χρωστούσα τίποτα, τα λεφτά θα έτρεχαν από τα μπατζάκια μου, οι άξιοι θα πήγαιναν μπροστά, η διαφθορά θα ήταν άγνωστη λέξη και η εντιμότητα λίγο πιο διαδεδομένη, θα είχα τα πάντα τακτοποιημένα και οργανωμένα και θα απολάμβανα τον ερχομό του Σεπτεμβρίου. Όλα θα κυλούσαν ρολόι και δε θα βίωνα αυτό το χάος: «Θ’ αργήσω στο ραντεβού, θα μου κόψουν το τηλέφωνο, θα σκάσω από τη ζέστη, δε θα προλάβω, πρέπει να τρέξω».
Να πω την αλήθεια όμως, ποτέ μου δεν πήρα ευχαρίστηση από το να μη χρωστάω τίποτα, από το να είναι όλα προγραμματισμένα στην εντέλεια. Ποτέ δε γέμισε η ζωή μου επειδή βρήκα να παρκάρω έξω από τη δουλειά, ποτέ δε θυμάμαι με νοσταλγία «εκείνη την αξέχαστη εποχή που πλήρωσα όλους τους λογαριασμούς μου». Είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα που με γεμίζουν και με κάνουν να χαμογελώ. Το σημάδι από το μαγιό που πεισματικά μένει να μου θυμίζει ένα όμορφο καλοκαίρι . Τα τζιτζίκια και το κυμάτισμα της θάλασσας που ακόμα ηχούν στα αυτιά μου. Το κρύο που έρχεται, τα μαλλινάκια και τα μπουφανάκια που κατεβαίνουν (ελπίζω να τα χρειαστούμε φέτος, μη σκάσουμε πάλι...αλλά ως εδώ, φτάνει η γκρίνια). Η συνειδητοποίηση ότι από το δρόμο που διασχίζω καθημερινά (τρέχοντας και με το ρολόι στο χέρι), μπορώ να δω τη θάλασσα. Τα 10 δευτερόλεπτα που θα μου χαρίσω για να χαζέψω την πρωινή φουρτούνα. Το ασταμάτητο κουτσομπολιό με συναδέλφους, φίλους, συμμαθητές, συμφοιτητές κλπ κλπ…Τα χαμόγελα των ανθρώπων που αγαπώ. Οι στιγμές που περνάω μαζί τους. Η γλυκιά νύστα στο τέλος μιας κουραστικής μέρας. Oι γιγάντιες παντόφλες-αρκουδάκια που αργά αργά ζεσταίνουν τις παγωμένες πατούσες μου. Το αίσθημα, λίγους μήνες αργότερα, ότι τελικά, κάτι κατάφερα και φέτος. Οι στιγμές παρέα με το μεγαλύτερο ίσως δώρο της ζωής: τη φαντασία, τις αναμνήσεις, τα όνειρα για το μέλλον (όσο ζοφερό κι αν φαντάζει). Μια από τα ίδια κι αυτός ο Σεπτέμβρης λοιπόν. Δε με χαλάει καθόλου…


The cat

The show must go οn (ανατολικά 6#)

Η ώρα περασμένη και το ωράριο καταπιεστικό για τον ελεύθερο επαγγελματία. Η ζέστη και η κρίση βοηθάνε για να κρυφτείς μέσα σ’ ένα δροσερό γραφείο και να βγάλεις τον πιο εργασιομανή εαυτό σου.
Δίπλα μου, ένα ποτήρι με καφέ, που φροντίζω ανά τακτά διαστήματα να το αδειάζω και να το ξαναγεμίζω. Λίγο πιο δίπλα, ένα σταχτοδοχείο με χαρούμενα σχέδια που επίσης φροντίζω να το αδειάζω και να το γεμίζω ανά τακτά διαστήματα. Κάπου όταν αρχίζει και νυχτώνει, καταλαβαίνω ότι πρέπει να γίνει ολιγόωρη παύση εργασιών, και συνέχισή τους με το φως της επομένης. Και αυτή η διαδικασία λαμβάνει χώρα και τις ολόκληρες αλλά και τις μισές εργάσιμες μέρες της εβδομάδας. Κάπου στα κενά, ψάχνω την προσωπική μου ζωή. Και επειδή δεν τη βρίσκω, αναβάλλω καθημερινά το διεξοδικό έλεγχό της.
Κάπως έτσι αναγνωρίζω και τα κενά μου στην εγχώρια αλλά και διεθνή ενημέρωση μου. Κενά στην καθημερινή ενασχόληση με τα δρώμενα του τόπου μου καθώς και κενά από τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Και στο τέλος της ολιγόλεπτης καθημερινής διαπίστωσής μου, δίνω και το αντίστοιχο χάπι στον εαυτό μου: “Αφού έχεις δουλειά αυτές τις δύσκολες μέρες, μη λες κουβέντα, βάλε το κεφάλι κάτω και τρέχα”. Και τρέχω... και τρέχουν και άλλοι μαζί μου. Και είμαι σίγουρος ότι κάπως έτσι τρέχουν και άλλοι παράλληλα με εμένα, και αυτοί με το κεφάλι κάτω. Και δεν φέρνω καμιά αντίρρηση, όπως λέει και ο παππούς μου “εάν δεν τρέξεις τώρα που είσαι νέος... εμείς στην ηλικία σου πιάναμε την πέτρα και τη στύβαμε…”. Οπότε, εμμέσως πλην σαφώς, είμαι πεπεισμένος ότι κάνω το σωστό, κάνω ό, τι νομίζω ότι μπορώ, κάνω το πρέπον. Παράλληλα με όλα αυτά, χωρίς να το έχω επιλέξει, έχω γίνει “έγκριτος” αναλυτής του οικονομικού αδιεξόδου και φροντίζω και εγώ με τη σειρά μου να παπαγαλίζω ό, τι πιθανό σενάριο ακούγεται από “μεγάλους” λογιστές και δικηγόρους. Και μετά από κάποιες στιγμές, αναρωτιέμαι κατά πόσο τελικά αποτελώ και εγώ ένα καλογυαλισμένο, και με προδιαγραφές πολλών χρόνων λειτουργίας, γρανάζι του μηχανισμού. Ενός μηχανισμού που δουλεύει με πολλούς σαν εμένα και εσένα, αλλά δουλεύεται από λίγους, πολύ λίγους. Ενός μηχανισμού που έχει συγκεκριμένους στόχους και σταθερή μεθοδολογία για την επίτευξη των στόχων αυτών. Ενός μηχανισμού που θέλει να με έχει μόνιμα απασχολημένο με τα τόσο μεγάλα καθημερινά προβλήματα. Ενός μηχανισμού που με θέλει να παράγω ό, τι μπορώ για την αυτοσυντήρησή του. Ενός μηχανισμού που δεν με θέλει σωστά ενημερωμένο, γιατί ίσως δοκιμάσω να “ορθώσω” άποψη. Ενός μηχανισμού που με θέλει μόνιμα χολωμένο με τα κοινά, αποστασιοποιημενο. Ενός μηχανισμού που με θέλει εξαρτημένο από την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, την τελευταία λέξη της μόδας, και τα υπόλοιπα υποπροϊόντα του. Ενός μηχανισμού που με θέλει άβουλο και κατευθυνόμενο. Και μετά κουνάω λίγο το κεφάλι μου, για να επαναφέρω τον εαυτό μου στην τάξη. Είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια πράγματα εδώ στη ταγαρτζίδα μας; Θα με έχει πειράξει η ζέστη και η πολλή ενασχόλησή μου με τους υπολογιστές, αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου κάνουν το μυαλό μας να παίρνει περίεργες στροφές. Θα ξαναφορέσω τις παρωπίδες μου, και θα δυναμώσω λίγο την μουσική. Έτσι αυξάνω την παραγωγικότητά μου, μου δίδαξαν στο πανεπιστήμιο.

“εάν πεινάς, νοιάζεσαι, να φας έστω και εάν θα το κλέψεις, η τροφή της ψυχής, δωρεάν είναι μα το βλέπεις.” Κώστας Τουρνάς.

JiJiKaS

€ΥΡΩΠΑΙΚΟ ΣΑΚΑΚΙ – Τελικά το φορέσαμε ή μας το φορέσανε; (ανατολικά 6 )

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα πολύ να βρω κάτι να σου γράψω αυτή τη φορά. Λίγο η ζέστη, λίγο το ότι λόγω καλοκαιριού τα πάντα μένουν ολίγον τι στάσιμα…Ναι, εντάξει! Με έπιασε η βαρεμάρα!
Έχεις την δολοφονία ενός δημοσιογράφου από “τρομοκράτες” , απεργίες σε φορείς που τώρα είναι η ευκαιρία τους να “ακουστούν” , έχεις μία από τις πιο αστείες απεργίες από τους κατόχους αδειών φορτηγών (!) στη μοναδική ίσως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχει κλειστά επαγγέλματα (και παρεμπιπτόντως θα ήθελα να μάθω αν το κράτος “ανοίξει” και τις άδειες για τα πρατήρια του ΟΠΑΠ), έχεις πυρκαγιές που καθυστέρησαν να μας πουν καλημέρα και για λίγο πίστεψα ότι δεν θα δούμε καμένο δάσος για φέτος, και την περίοδο που αυτό το τεύχος θα βρίσκεται στα χέρια σου θα ακούς για αυξήσεις στον λογαριασμό της ΔΕΗ, στα είδη πρώτης ανάγκης και πολύ πιθανό την αύξηση του Φ.Π.Α. (πράμα που σημαίνει ότι όλα τα προϊόντα θα ανέβουν). Θυμάσαι που κάποτε το Φ.Π.Α. ήταν 18% ; Ναι φίλε μου, καλά θυμάσαι! Τις τελευταίες ημέρες της άνοιξης (καθώς και τα τελευταία 189 χρόνια, από την στιγμή δηλαδή που πήραμε το πρώτο μας δάνειο) η χώρα μας τρέχει με μαθηματική ακρίβεια στην οικονομική πτώχευση της. Πρακτικά δεν πιστεύω ότι θα φτάσουμε στο σημείο που θα βγούμε με τα κατσαρολάκια μας στον δρόμο, αλλά ειλικρινά εάν πιστεύεις ότι το θέμα λύθηκε με τα νέα μέτρα που μας επιβάλλουν τότε είσαι σε άλλο επίπεδο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πήραν την απόφαση να μας δώσουν την τεχνητή αναπνοή και ταυτόχρονα να πυροδοτήσουν μια αλυσίδα απάνθρωπων οικονομικών μέτρων σε βάρος μας. Με τρομάζω που ακούγομαι σαν την Παπαρήγα – Μάο – Μάο, αλλά παρ’ ότι δεν είμαι οικονομολόγος, με την λογική και μόνο, ένα κράτος που δανείζεται λεφτά από το 1821 έως σήμερα, την ίδια στιγμή που δεν παράγει – εξάγει παρά μόνο γεωργικά προϊόντα και τα κέρδη του είναι πενιχρά… πως θα ξεπληρωθούν τα χρωστούμενα ; Και δεν σου υπολογίζω τα λεφτά που φαγώθηκαν ή τα λεφτά που ακόμα και έως σήμερα χάνονται σε μαύρες τρύπες του δημοσίου και σε λάθος αγορές. Να σου θυμίσω τις τραγικές αγορές αμαξοστοιχιών που δεν χωράνε στις ράγες ή να περάσουν από τα τούνελ μας, ή τα υπέρογκα ποσά που καταναλώνονται στις αγορές στρατιωτικών εξοπλισμών με υποβρύχια που γέρνουν, αεροπλάνα που μπάζουν και προσφάτως ελικόπτερα τύπου Απάτσι που πέφτουν (μέχρι την στιγμή που σου γράφω δεν έχει βγει το πόρισμα για το εάν ήταν λάθος χειρισμός ή τεχνικό πρόβλημα). Που κολλάνε όλα αυτά που σου λέω με τον τίτλο του κειμένου; Μιας και όλα σε αυτή τη ζωή είναι αλληλένδετα, (όχι, δεν θα σε πάω στη θεωρία του χάους ούτε στον Dr. House), και όπου υπάρχει δράση υπάρχει αντίδραση, θα σου πω ότι η Ελλάδα πάντοτε είχε μία τάση να κοιτά δεξιά και αριστερά τι γίνεται στα άλλα κράτη και να παίρνει στοιχεία για να τα προσαρμόσει με ένα δικό της τρόπο στην καθημερινότητα της αλλά και στην πολιτική της ζωή. Και κάπου εδώ νιώθω ότι την πατήσαμε. Μαζί με τον δυτικό τρόπο ένδυσης…πήραμε και κάποια στοιχεία με τα οποία δεν έπρεπε να ανακατευτούμε. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία μας, όπου το νομισματικό σύστημα ξεπερνάει το πολιτικό σύστημα. Και στο όνομα αυτού καταργούνται συνταγματικά δίκαια της εργατικής τάξης ώστε να συνεχίσουν κάποιοι να έχουν…κέρδος! Πρέπει να το παραδεχτούμε έτσι; Τα “παιδιά” της μεταπολίτευσης…τα σκατ*σανε. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο οποιασδήποτε γενιάς που να μην έχει ακούσει στη ζωή του “κάντε λίγη υπομονή-σφίξτε λίγο τα ζωνάρια”. Όμως παρότι υποτίθεται πως αυτή είναι μία συμφωνία τύπου «Δίνω-Παίρνω», η ιστορία μας αποδεικνύει πως μετατράπηκε απλά σε «Δίνω», (εντάξει, υπάρχει κάτι που παίρνουμε αλλά δεν ήταν αυτή η συμφωνία μας και μπορεί να διαβάζουν και μικρά παιδιά!). Τρομάζω πάντως με την υπομονή των Ελλήνων όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά πιο πολύ με τρομάζει ο φαύλος κύκλος των πραγμάτων και νιώθω πως όπως και να εξελιχθεί το μέλλον μας, όπως και να κυλίσουν τα γεγονότα, θα καταλήξουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη. Μην ξεχνάς ότι στα προβλήματα που βιώνουμε την τελευταία περίοδο σαν χώρα δεν έχουμε δώσει λύση, απλά συνεχίζουμε αυτό που κάνουμε τόσα χρόνια. Πήραμε ένα καινούργιο δάνειο για να “την βγάλουμε” λίγο καιρό ακόμα, με αποτέλεσμα απλώς να μεταφέρουμε το πρόβλημα στις επόμενες γενιές, οι οποίοι θα ζήσουν τα ίδια και χειρότερα. Ναι ξέρω, μόλις γύρισες από τις διακοπές σου και δεν είχες όρεξη για τέτοια σφαλιάρα, αλλά είμαι σίγουρος πως ήσουν ήδη έτοιμος πως θα δεχτείς κακά μαντάτα στο τέλος του καλοκαιριού. Από σένα εξαρτάται τώρα για το εάν θα αλλάξεις πλώρη στη ζωή σου ή αν θα τα ξεχάσεις όλα με το τρίτο DVD…

Χρήστος Μπαρμπαλιός

Ως πότε παλικάρια… (ανατολικά 5 )

Θα πάρω μια βαθιά ανάσα και θα ψιθυρίσω στον εαυτό μου μια έκφραση που αποτέλεσε για πολλούς το έναυσμα για την επανάσταση που οδήγησε στην απελευθέρωση του τότε ελληνισμού από την τουρκοκρατία... Μια επανάσταση που τελικά οδήγησε στο πρώτο ελληνικό ελεύθερο κράτος. Μας φώναζαν ραγιάδες, τον πλούτο του ελλαδικού χώρου εκμεταλλευόταν οι αφέντες βάζοντας τους Έλληνες εργάτες να δουλεύουν και πληρώνοντας του τα ελάχιστα. Τα καλυτέρα παιδιά των Ελλήνων τα έπαιρναν στη δούλεψη τους οι Τούρκοι και τα ονόμαζαν γενιτσάρους. Εκείνη την εποχή οι μόνοι που είχαν κάποια θέση εξουσίας, και κάποια μορφή πλούτου ήταν μονό όσοι είχαν συμπράξει με τον κατακτητή και είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι μια χαρά είναι ο ελληνισμός υπόδουλος εάν μπορούν αυτοί να την βολέψουν. Οι ρομαντικοί ποιητές και συγγραφείς της εποχής, προσπαθούσαν να αφυπνίσουν το γένος με ότι μέσα είχαν και κάποιοι άνθρωποι του εξωτερικού που είχαν διαβάσει για την ιστορία μας, και είχαν επισκεφτεί την Ελλάδα, έκαναν προσπάθειες και κινήσεις για να βοηθήσουν και αυτοί όπως μπορούσαν την περιβόητη αφύπνιση του γένους. Κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες για να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους σε τοπικό επίπεδο γινόντουσαν σε τακτά διαστήματα, αλλά χαρακτηρίζονταν πρόχειρες τοπικές και ανοργάνωτες. Είχε καταφέρει για πολλά χρόνια ο κατακτητής να μας κρατάει αποσυντονισμένους, χωμένους για τα καλά στη καθημερινότητα της βιοπάλης, απαλλαγμένους από βαθύτερους προβληματισμούς για το μέλλον του γένους μας. Κάπως έτσι μας δίδαξαν στα σχολεία ότι ήταν ο υπόδουλος ελληνισμός κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας. Και τώρα θα μαζέψω όση μαγκιά μου έχει απομείνει για να κάνω ίσως και έναν παράλογο παραλληλισμό. Εν έτη 2010 το ελληνικό κράτος θεωρείται ελεύθερο την ώρα που στην Ευρώπη και στο κόσμο ολόκληρο (έως την Κίνα έφτασε η φήμη μας) έχουν μάθει για το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας μας και τους όρους κάτω από τους οποίους η Ελλάδα θα χάσει όσα λιγότερα για βγει από αυτήν τη κατάσταση. Το μεγαλύτερο ποσοστό των εταιριών που συνεχίζουν να είναι κερδοφόρες στην ελεύθερη Ελλάδα, αποτελεί κάποιο κοντινό η μακρινό παρακλάδι πολυεθνικών εταιριών. Όλοι έχουμε ακούσει μια ιστορία για κάποιον ελεύθερο Έλληνα που μόλις έκανε μια δυο πιο σωστές σκέψεις από τους υπολοίπους απορροφήθηκε από μια εταιρία κολοσσό και έχει μόνιμη κατοικία και μόνιμη πληρωμή από εταιρίες τους εξωτερικού και οι γονείς τους τον βλέπουν μόνο γιορτές και εάν. Θα κινδυνέψω να σκεφτώ επίσης ότι και όσοι από τους ελευθέρους Έλληνες που έχουν κάποια θέση στο μηχανισμό της εξουσίας, έχουν μια μέτρια έως καλή σχέση με τους αντιστοίχους των εξωτερικών χωρών σε πολιτικό αλλά και οικονομικό επίπεδο. Και σίγουρα έχουν βρει κάποιο τρόπο να κοιμούνται ήσυχοι ότι έτσι είναι η ελεύθερη Ελλάδα και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα παραπάνω από το να συμβιβαστούν με τους κανόνες του παιχνιδιού και απλά να βολευτούν με ότι μέσα διαθέτουν. Οι ρομαντικοί ελεύθεροι Έλληνες προσπαθούν να εκφράσουν την αντίδραση τους με γραπτά η φωνητικά μηνύματα αλλά που χώρος για δημοσιότητα, αφού δεν πουλάει. Κατά περιόδους ελεύθεροι εργαζόμενοι που φορούν στολή αστυνομικών καλούνται να χρησιμοποιήσουν την όποια μορφή βίας μπορούν για να σταματήσουν προσπάθειες ανθρώπων για αντίδραση, που χαρακτηρίζονται τοπικές εκδηλώσεις αναρχικών και περιθωριακών στοιχειών. Ο πολύς κόσμος είναι απορροφημένος στην καθημερινή βιοπάλη με τα προβλήματα του και εκτονώνεται όπως μπορεί στο γήπεδο και στην τηλεόραση μπροστά μήπως και μπορέσει να δει κάτι πιο μίζερο από αυτό που ζει, γιατί αυτό σίγουρα πουλάει! Όλα αυτά στην ελεύθερη Ελλάδα. Ενεργό μέλος της ευρωπαϊκής οικονομικής ένωσης!
Κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας τελικά χρειάστηκε βοήθεια από Έλληνες και κεφαλαία του εξωτερικού για να οργανωθεί μια σωστή κίνηση που είχε σαν σκοπό την απελευθέρωση του γένους και έτσι πέρασαν αρκετά χρόνια για να γίνει αυτό. Θα τρέξω πιο πίσω στο παρελθόν για να θυμηθώ και κάτι άλλο που μας δίδαξαν στο σχολείο, γιατί ίσως τελικά το σχολείο δεν φωτίζει μονό όταν καίγεται. “Το δις εξαμαρτείν, ουκ αντρός σοφού”.


JiJiKaS

ΘΛΙΨΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΧΑΛΑΣΜΕΝΑ ΦΑΝΆΡΙΑ (ανατολικά ५)

Μια τρελή διασταύρωση με χαλασμένα φανάρια ... Πόσο εύκολα μπορεί η τάξη να γίνει αταξία, η αρχή να γίνει αναρχία και η ζωή να γίνει επιβίωση... Κατάθλιψη, μια λέξη μέσα στη μόδα που χρησιμοποιείται από τα άχρωμα και απρόσωπα δελτία ειδήσεων 
ως τις παρέες στα καφέ της γκρι πόλης. Κάποια στιγμή, στους περισσότερους από μας έρχεται η ώρα που το ποτήρι είναι μισοάδειο. 
Έχεις την εντύπωση ότι νύχτα-μέρα σε ακολουθεί μια σκιά, και αυτό σε τρελαίνει. Μη φοβηθείς. Δεν είναι κανείς άλλος εκτός από το “μαύρο σκύλο της κατάθλιψης” (σε συμβουλεύω, εάν νιώθεις κάπως έτσι να πάρεις το βιβλίο αυτό). Όσο αρνείσαι την ύπαρξή του, είναι σα να τον ταΐζεις. Και αυτός μεγαλώνει και γίνεται ενοχλητικός. Η ανύπαρκτη ύπαρξη του σε τρελαίνει.
Όταν συμβιβαστείς και δεχτείς ότι υπάρχει, τότε γίνεται ένα μικρό υπάκουο κουταβάκι 
που μπορεί να υπάρχει γύρω σου χωρίς να σε ενοχλεί.
Τα αισθήματα είναι κάτι σαν τα χαλασμένα φανάρια της διασταύρωσης που λέγαμε στην αρχή. 
Όταν είναι πράσινο, νιώθεις την ελευθερία να περάσεις απέναντι και να συνεχίσεις την ολοκλήρωση του προορισμού σου ..προς τη μικρή ή μεγάλη Ιθάκη σου.
Στο πορτοκαλί, ίσα ίσα προλαβαίνεις να περάσεις αλλά έχεις την επιλογή να κόψεις λίγο
ταχύτητα και να σταματήσεις. Μια στάση που μπορεί να σου φανεί από ελάχιστη έως αιώνια. Στο κόκκινο όμως δεν έχεις καμία επιλογή. Σταματάς... αν περάσεις κινδυνεύεις. 
Τι γίνεται όμως όταν χαλάσουν τα φανάρια (συναισθήματα);
Τι κάνεις σε μια τέτοια άναρχη κατάσταση; Πόσο μπορείς να δοκιμάζεις τις αντοχές σου και πώς μπορείς να βγεις από αυτό το αδιέξοδο ; Όλα τα χρώματα χορεύουν μέσα στο κεφάλι σου και αυτό σε τρελαίνει.
Η γη γυρίζει, και εμένα αυτό το γύρω γύρω, η εναλλαγή νύχτας και μέρας, μου φέρνει ναυτία. Το βρίσκω άσκοπο και ειρωνικό.
Όμως όχι... κάποιο λόγο θα έχει που γίνεται κι αυτό. Η κατάθλιψη δεν είναι ίωση που περνάει όταν κάνει τον κύκλο της. Είναι ανίατη ασθένεια που αν δε μάθεις να ζεις μαζί της, θα χειροτερέψει.
Πρέπει να αποβάλεις ό, τι σε κάνει να νιώθεις άσχημα και να περνάς τις στιγμές σου όσο πιο όμορφα και ήρεμα μπορείς. 
Διάβασα κάπου ότι η ζωή του κάθε ένα μας είναι μια θεατρική παράσταση. Εσύ είσαι υπεύθυνος για το ποιοι θέλεις να παίξουν μαζί σου και κανείς δεν μπορεί  να σου κατευθύνει το σενάριο. Και το ποιο σημαντικό: είναι μία και ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Δεν έχει πρόβες, και όταν κλείσει η αυλαία είναι το ΤΕΛΟΣ, και αυτό το τέλος μόνο εσύ μπορείς να το σκηνοθετήσεις. Κανείς δεν μπορεί να σου επιβάλει πώς θα ζήσεις.

Ακόμα και αν όλα φαίνονται μαύρα, δύσκολα και αβέβαια... εσύ είσαι ο καπετάνιος, εσύ κρατάς το τιμόνι. ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.


"Αν στα σκοτεινά περπατάς
συνέχισε μην τα παρατάς γιατί
έκανες ήδη μια αρχή
Και δεν το χρωστάς κανενός
Κι αν αλλού σε πάει ο άνεμος
Κρατήσου εκεί

Αυτή είναι η δική σου ζωή"
ΦΑΜΕΛΛΟΣ

emily the strange

Αντίο Ελλάδα, καλημέρα Αργεντινή.

Στις 20 Δεκεμβρίου του 2001, οι κάτοικοι της Αργεντινής ξεχύθηκαν αυθόρμητα στο δρόμο διαδηλώνοντας για τη δυσμενή οικονομική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα τα τελευταία χρόνια. Ήταν η μαζικότερη συγκέντρωση που είχε γνωρίσει η Αργεντινή τις τελευταίες δεκαετίες. Είχαν περάσει 25 χρόνια από τη στιγμή που άνοιξε ο ασκός του Αιόλου ο οποίος τους ώθησε στη λαϊκή εξέγερση. Είχαν προηγηθεί 25 χρόνια διαφθοράς στον πολιτικό τομέα (και όχι μόνο), ιδιωτικοποίησης δημοσίων επιχειρήσεων όπως του τηλεφώνου, της εθνικής αεροπορικής εταιρίας, των διοδίων, της κατασκευής δρόμων, του φυσικού αερίου, της εξαγωγής πετρελαίου, της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, των σιδηροδρομικών γραμμών και πολλών άλλων επιχειρήσεων του δημοσίου. Με την εισαγωγή του δολαρίου στη χώρα, όπως και ξένων επενδυτών, πολλά εργοστάσια αλλά και εργαστήρια κλείνουν. Το ίδιο συμβαίνει και σε υγιείς τομείς, όπως της υφαντουργίας και της μεταλλουργίας. Τα συνοικιακά καταστήματα χρεοκοπούν. Η ανεργία εκτοξεύεται στα ύψη. Το να έχεις δουλειά είναι τεράστιο προνόμιο. Οι εργοδότες εκμεταλλεύονται στο έπακρο την οικονομική κρίση που έχει καταβάλει την χώρα, απαξιώνοντας εργασιακούς θεσμούς και απειλώντας με απολύσεις σε περίπτωση μη συμμόρφωσης των υπαλλήλων στα νέα εργασιακά μέτρα. Η χώρα έχει δανειστεί από ξένους ιδιώτες, αλλά και από το διεθνές νομισματικό ταμείο που τώρα καλείται να ξεχρεώσει. Οι αγορές στερεύουν, οι τράπεζες παγώνουν όλους τους τραπεζικούς λογαριασμούς και η χώρα κηρύσσει πτώχευση. Κάπως έτσι (στο πολύ γενικό) είχαν τα πράματα στην Αργεντινή πριν από κάποια χρόνια. Μήπως σου θυμίζουν κάτι; Μήπως νιώθεις κάποιο déjà vu; Ναι, είναι πολύ γνώριμα για τη χώρα μας αυτά τα γεγονότα. Όχι, δεν ονομάζομαι Ευαγγελάτος, ούτε Λιακόπουλος και δεν είμαι υπέρ της καταστροφολογίας και της τρομολαγνείας. Αλλά δε θα σου πω ότι όλα είναι ΟΚ. Θα σου πω ότι δεν πρέπει να αρκεστείς στην ατάκα που κυοφορούν τελευταία τα ΜΜΕ, πως έρχονται χειρότερες μέρες και θα πρέπει να υποστούμε ακόμη πιο σκληρά μέτρα. Γιατί το μόνο που κάνουν είναι να σε προετοιμάζουν για μία άνευ όρων παράδοση. Ήδη έχεις υποστεί πάρα πολλά. Τόσο καιρό έχεις συμφωνήσει να δουλεύεις το ίδιο ή και περισσότερο με τους ευρωπαίους συναδέλφους σου, να αμείβεσαι με τα μισά λεφτά, και παρόλα αυτά να πληρώνεις τα ίδια ή ακόμη πιο ακριβά τα αντίστοιχα προϊόντα που αγοράζει ο ευρωπαίος πολίτης. Μόλις τώρα περάσανε τα νέα μέτρα και θα δεχτείς να έρθουν ακόμη πιο σκληρά στο μέλλον; “Όχι άλλο κάρβουνο ” είναι η μοναδική έκφραση που ηχεί μέσα στο κεφάλι μου! Το κακό της υπόθεσης είναι ότι δεν ξέρουμε τι πρέπει να περιμένουμε. Ο λαός της Αργεντινής ξεσηκώθηκε, γιατί στο σημείο που είχαν φτάσει τα πράματα δεν υπήρχε καμιά άλλη κίνηση που θα μπορούσε να κάνει. Το θέμα όμως είναι πως ό, τι ήταν να γίνει, είχε ήδη γίνει. Είχαν ήδη οδηγήσει την χώρα τους στη χρεοκοπία και τώρα το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι απλά να ξεκινήσουν από την αρχή. Και αν σε κάνει να αισθάνεσαι την παραμικρή ασφάλεια το γεγονός ότι ανήκουμε στην ζώνη του ευρώ, να σου θυμίσω πως δεν είναι και ό, τι καλύτερο να στηρίζεται ένα ολόκληρο έθνος σε “συμμαχικές” δυνάμεις. Δεν θα σου ζητήσω να πιστέψεις ό,τι σου γράφω, αλλά θα σου ζητήσω να κρατήσεις αυτό το σενάριο έστω και σα μία πιθανότητα μέσα σου. Η παγκόσμια ιστορία και ειδικότερα του δυτικού κόσμου, έχει να σου διδάξει πάρα πολλά πράματα. Αν παρατηρήσεις καλύτερα, θα διαβάσεις για χειραγώγηση λαών, για αποστολή “ οικονομικών εκτελεστών ” από χώρες όπως η Αμερική σε χώρες όπου διακυβεύονταν τα οικονομικά τους συμφέροντα, για “στήσιμο” γεγονότων, για δολοφονίες ή ατυχήματα ανθρώπων που είχαν κομβικό ρόλο σε κρατικές οικονομικές αποφάσεις. Σου φαίνονται επιστημονική φαντασία; Τότε είσαι σίγουρα πιο χαρούμενος άνθρωπος από μένα! Βιώνουμε σημαντικά γεγονότα, και σίγουρα βρισκόμαστε για πρώτη φορά μπροστά σε κάτι μεγάλο. Σε κάτι που χρειάστηκαν αρκετά χρόνια ώστε να οδηγηθούμε στο σημείο που βρισκόμαστε. Δέσε τη ζώνη σου λοιπόν και ετοιμάσου για off road διαδρομές, γιατί αυτή τη φορά δεν έχουμε ιδέα πως θα τελειώσει αυτή η υπόθεση! “Καλό κουράγιο! ”

Χρήστος Μπαρμπαλιός

photo teuxous 5#

photos by JiJiKaS

φώτο τεύχους ανατολικά 6

photo by Timos Xristoforidis

φώτο τεύχους ανατολικά 7ο

photo by nick dallis