ΘΛΙΨΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΧΑΛΑΣΜΕΝΑ ΦΑΝΆΡΙΑ (ανατολικά ५)

Μια τρελή διασταύρωση με χαλασμένα φανάρια ... Πόσο εύκολα μπορεί η τάξη να γίνει αταξία, η αρχή να γίνει αναρχία και η ζωή να γίνει επιβίωση... Κατάθλιψη, μια λέξη μέσα στη μόδα που χρησιμοποιείται από τα άχρωμα και απρόσωπα δελτία ειδήσεων 
ως τις παρέες στα καφέ της γκρι πόλης. Κάποια στιγμή, στους περισσότερους από μας έρχεται η ώρα που το ποτήρι είναι μισοάδειο. 
Έχεις την εντύπωση ότι νύχτα-μέρα σε ακολουθεί μια σκιά, και αυτό σε τρελαίνει. Μη φοβηθείς. Δεν είναι κανείς άλλος εκτός από το “μαύρο σκύλο της κατάθλιψης” (σε συμβουλεύω, εάν νιώθεις κάπως έτσι να πάρεις το βιβλίο αυτό). Όσο αρνείσαι την ύπαρξή του, είναι σα να τον ταΐζεις. Και αυτός μεγαλώνει και γίνεται ενοχλητικός. Η ανύπαρκτη ύπαρξη του σε τρελαίνει.
Όταν συμβιβαστείς και δεχτείς ότι υπάρχει, τότε γίνεται ένα μικρό υπάκουο κουταβάκι 
που μπορεί να υπάρχει γύρω σου χωρίς να σε ενοχλεί.
Τα αισθήματα είναι κάτι σαν τα χαλασμένα φανάρια της διασταύρωσης που λέγαμε στην αρχή. 
Όταν είναι πράσινο, νιώθεις την ελευθερία να περάσεις απέναντι και να συνεχίσεις την ολοκλήρωση του προορισμού σου ..προς τη μικρή ή μεγάλη Ιθάκη σου.
Στο πορτοκαλί, ίσα ίσα προλαβαίνεις να περάσεις αλλά έχεις την επιλογή να κόψεις λίγο
ταχύτητα και να σταματήσεις. Μια στάση που μπορεί να σου φανεί από ελάχιστη έως αιώνια. Στο κόκκινο όμως δεν έχεις καμία επιλογή. Σταματάς... αν περάσεις κινδυνεύεις. 
Τι γίνεται όμως όταν χαλάσουν τα φανάρια (συναισθήματα);
Τι κάνεις σε μια τέτοια άναρχη κατάσταση; Πόσο μπορείς να δοκιμάζεις τις αντοχές σου και πώς μπορείς να βγεις από αυτό το αδιέξοδο ; Όλα τα χρώματα χορεύουν μέσα στο κεφάλι σου και αυτό σε τρελαίνει.
Η γη γυρίζει, και εμένα αυτό το γύρω γύρω, η εναλλαγή νύχτας και μέρας, μου φέρνει ναυτία. Το βρίσκω άσκοπο και ειρωνικό.
Όμως όχι... κάποιο λόγο θα έχει που γίνεται κι αυτό. Η κατάθλιψη δεν είναι ίωση που περνάει όταν κάνει τον κύκλο της. Είναι ανίατη ασθένεια που αν δε μάθεις να ζεις μαζί της, θα χειροτερέψει.
Πρέπει να αποβάλεις ό, τι σε κάνει να νιώθεις άσχημα και να περνάς τις στιγμές σου όσο πιο όμορφα και ήρεμα μπορείς. 
Διάβασα κάπου ότι η ζωή του κάθε ένα μας είναι μια θεατρική παράσταση. Εσύ είσαι υπεύθυνος για το ποιοι θέλεις να παίξουν μαζί σου και κανείς δεν μπορεί  να σου κατευθύνει το σενάριο. Και το ποιο σημαντικό: είναι μία και ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Δεν έχει πρόβες, και όταν κλείσει η αυλαία είναι το ΤΕΛΟΣ, και αυτό το τέλος μόνο εσύ μπορείς να το σκηνοθετήσεις. Κανείς δεν μπορεί να σου επιβάλει πώς θα ζήσεις.

Ακόμα και αν όλα φαίνονται μαύρα, δύσκολα και αβέβαια... εσύ είσαι ο καπετάνιος, εσύ κρατάς το τιμόνι. ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.


"Αν στα σκοτεινά περπατάς
συνέχισε μην τα παρατάς γιατί
έκανες ήδη μια αρχή
Και δεν το χρωστάς κανενός
Κι αν αλλού σε πάει ο άνεμος
Κρατήσου εκεί

Αυτή είναι η δική σου ζωή"
ΦΑΜΕΛΛΟΣ

emily the strange