Ο μήνας της μαρμότας (ανατολικά 6#)

Αναρωτιέμαι γιατί η νέα χρονιά ξεκινά να μετρά από Γενάρη. Για τους περισσότερους, κάπου τον Ιούνιο-Ιούλιο κάτι κλείνει (εξεταστική, μαθήματα, σχολεία, φόρτος στη δουλειά), ακολουθεί η ραστώνη του καλοκαιριού, και κάτι νέο ξεκινά από Σεπτέμβρη. Καλή χρονιά σε όλους λοιπόν. Στο έργο «Σεπτέμβρης στη Θεσσαλονίκη» ταιριάζει γάντι ο τίτλος «ο μήνας της μαρμότας», ίδιος κι απαράλλαχτος κάθε χρόνο.
Εν αρχή ην η ΔΕΘ, και η ομιλία-καρμπόν του πρωθυπουργού…κάθε μα κάθε χρόνο η ίδια. Κι ας μην ξεχνάμε: ΔΕΘ=κίνηση. Παντού, όχι μόνο στο κέντρο. Πάω αμέριμνος στη δουλειά μου κάποια άκυρη φαινομενικά ώρα και κολλάω στο μποτιλιάρισμα επειδή ο εικοστός πέμπτος παρατρεχάμενος του υφυπουργού κάνει gala, επειδή αφίχθησαν διάφοροι, επειδή όσοι επισκέπτες δεν έχουν σοφέρ παίρνουν το τιμόνι, ψάχνονται στους δρόμους μας κι όποιον πάρει ο χάρος, εν πάση περιπτώσει επειδή είναι η έκθεση εδώ. Κάθε χρόνο κάποιος με παρασύρει να πάω… Ειλικρινά, ποτέ μου δεν έπιασα το νόημα. Ζέστη, (επειδή εντελώς τυχαία όταν επιλέγω να πάω ζούμε μέρες καθυστερημένου καύσωνα), κοσμοσυρροή, φασαρία, ορθοστασία, ουρές. Τέλεια!!
Α, ναι…και το άλλο που συμβαίνει το Σεπτέμβρη… Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, όλοι μα όλοι το Σεπτέμβρη θα θυμηθούν να έρθουν, αφού για λίγες μέρες είμαστε η «πρωτεύουσα». Συναυλίες, θέατρα και εκδηλώσεις, όλα τώρα. Όμως εγώ δεν έχω δεκάρα τσακιστή…Λίγο τα μέτρα, λίγο ο ΦΠΑ, λίγο το ΔΝΤ, λίγο το νησί, λίγο η παρέα…και τώρα τρύπιες τσέπες… Έρχονται λογαριασμοί που είχα αγνοήσει το καλοκαίρι (επειδή κοιμόμουν, βαριόμουν, έλειπα κλπ). Ώρα να τους δω. Έχουν δίκιο, θα μας τσακίσει οικονομικά αυτός ο Σεπτέμβρης. Και έρχονται χειρότερα.
Έχω και το τρέξιμο στη δουλειά. Όλα εδώ πληρώνονται: η καλοκαιρινή ραστώνη, οι βουτιές και οι μέρες που απλά δεν έκανα τίποτα. Ώρα να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητες. Μαθήματα που άφησα, εργασίες που ξέχασα, projects που κλείδωσα στο συρτάρι. Και πώς γίνεται; Κάθε Σεπτέμβρη όλο και κάτι νέο προκύπτει και τρέχω να τα προλάβω όλα, να στριμώξω χιλιάδες τρεχάματα μέσα σε 24 ώρες. Ούτε που θέλω να τις σκέφτομαι τις μέρες του Σεπτέμβρη…
Με λίγα λόγια, το Σεπτέμβρη στην πόλη μου γίνεται πανζουρλισμός, δεν μπορώ να κυκλοφορήσω σαν άνθρωπος. Το Σεπτέμβρη πνίγομαι στη δουλειά και στα χρέη, με πλημμυρίζει απορία και οργή για τα όσα τραγικά και απάνθρωπα ζω και θα ζήσω, χάσκω έκπληκτος παρατηρητής συνωμοσιών και συστημάτων πολύ ισχυρότερων από εμένα.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, δε θα είχε ζέστη, θα έβρισκα πάντα να παρκάρω, δε θα χρωστούσα τίποτα, τα λεφτά θα έτρεχαν από τα μπατζάκια μου, οι άξιοι θα πήγαιναν μπροστά, η διαφθορά θα ήταν άγνωστη λέξη και η εντιμότητα λίγο πιο διαδεδομένη, θα είχα τα πάντα τακτοποιημένα και οργανωμένα και θα απολάμβανα τον ερχομό του Σεπτεμβρίου. Όλα θα κυλούσαν ρολόι και δε θα βίωνα αυτό το χάος: «Θ’ αργήσω στο ραντεβού, θα μου κόψουν το τηλέφωνο, θα σκάσω από τη ζέστη, δε θα προλάβω, πρέπει να τρέξω».
Να πω την αλήθεια όμως, ποτέ μου δεν πήρα ευχαρίστηση από το να μη χρωστάω τίποτα, από το να είναι όλα προγραμματισμένα στην εντέλεια. Ποτέ δε γέμισε η ζωή μου επειδή βρήκα να παρκάρω έξω από τη δουλειά, ποτέ δε θυμάμαι με νοσταλγία «εκείνη την αξέχαστη εποχή που πλήρωσα όλους τους λογαριασμούς μου». Είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα που με γεμίζουν και με κάνουν να χαμογελώ. Το σημάδι από το μαγιό που πεισματικά μένει να μου θυμίζει ένα όμορφο καλοκαίρι . Τα τζιτζίκια και το κυμάτισμα της θάλασσας που ακόμα ηχούν στα αυτιά μου. Το κρύο που έρχεται, τα μαλλινάκια και τα μπουφανάκια που κατεβαίνουν (ελπίζω να τα χρειαστούμε φέτος, μη σκάσουμε πάλι...αλλά ως εδώ, φτάνει η γκρίνια). Η συνειδητοποίηση ότι από το δρόμο που διασχίζω καθημερινά (τρέχοντας και με το ρολόι στο χέρι), μπορώ να δω τη θάλασσα. Τα 10 δευτερόλεπτα που θα μου χαρίσω για να χαζέψω την πρωινή φουρτούνα. Το ασταμάτητο κουτσομπολιό με συναδέλφους, φίλους, συμμαθητές, συμφοιτητές κλπ κλπ…Τα χαμόγελα των ανθρώπων που αγαπώ. Οι στιγμές που περνάω μαζί τους. Η γλυκιά νύστα στο τέλος μιας κουραστικής μέρας. Oι γιγάντιες παντόφλες-αρκουδάκια που αργά αργά ζεσταίνουν τις παγωμένες πατούσες μου. Το αίσθημα, λίγους μήνες αργότερα, ότι τελικά, κάτι κατάφερα και φέτος. Οι στιγμές παρέα με το μεγαλύτερο ίσως δώρο της ζωής: τη φαντασία, τις αναμνήσεις, τα όνειρα για το μέλλον (όσο ζοφερό κι αν φαντάζει). Μια από τα ίδια κι αυτός ο Σεπτέμβρης λοιπόν. Δε με χαλάει καθόλου…


The cat