Η ώρα περασμένη και το ωράριο καταπιεστικό για τον ελεύθερο επαγγελματία. Η ζέστη και η κρίση βοηθάνε για να κρυφτείς μέσα σ’ ένα δροσερό γραφείο και να βγάλεις τον πιο εργασιομανή εαυτό σου.
Δίπλα μου, ένα ποτήρι με καφέ, που φροντίζω ανά τακτά διαστήματα να το αδειάζω και να το ξαναγεμίζω. Λίγο πιο δίπλα, ένα σταχτοδοχείο με χαρούμενα σχέδια που επίσης φροντίζω να το αδειάζω και να το γεμίζω ανά τακτά διαστήματα. Κάπου όταν αρχίζει και νυχτώνει, καταλαβαίνω ότι πρέπει να γίνει ολιγόωρη παύση εργασιών, και συνέχισή τους με το φως της επομένης. Και αυτή η διαδικασία λαμβάνει χώρα και τις ολόκληρες αλλά και τις μισές εργάσιμες μέρες της εβδομάδας. Κάπου στα κενά, ψάχνω την προσωπική μου ζωή. Και επειδή δεν τη βρίσκω, αναβάλλω καθημερινά το διεξοδικό έλεγχό της.
Κάπως έτσι αναγνωρίζω και τα κενά μου στην εγχώρια αλλά και διεθνή ενημέρωση μου. Κενά στην καθημερινή ενασχόληση με τα δρώμενα του τόπου μου καθώς και κενά από τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Και στο τέλος της ολιγόλεπτης καθημερινής διαπίστωσής μου, δίνω και το αντίστοιχο χάπι στον εαυτό μου: “Αφού έχεις δουλειά αυτές τις δύσκολες μέρες, μη λες κουβέντα, βάλε το κεφάλι κάτω και τρέχα”. Και τρέχω... και τρέχουν και άλλοι μαζί μου. Και είμαι σίγουρος ότι κάπως έτσι τρέχουν και άλλοι παράλληλα με εμένα, και αυτοί με το κεφάλι κάτω. Και δεν φέρνω καμιά αντίρρηση, όπως λέει και ο παππούς μου “εάν δεν τρέξεις τώρα που είσαι νέος... εμείς στην ηλικία σου πιάναμε την πέτρα και τη στύβαμε…”. Οπότε, εμμέσως πλην σαφώς, είμαι πεπεισμένος ότι κάνω το σωστό, κάνω ό, τι νομίζω ότι μπορώ, κάνω το πρέπον. Παράλληλα με όλα αυτά, χωρίς να το έχω επιλέξει, έχω γίνει “έγκριτος” αναλυτής του οικονομικού αδιεξόδου και φροντίζω και εγώ με τη σειρά μου να παπαγαλίζω ό, τι πιθανό σενάριο ακούγεται από “μεγάλους” λογιστές και δικηγόρους. Και μετά από κάποιες στιγμές, αναρωτιέμαι κατά πόσο τελικά αποτελώ και εγώ ένα καλογυαλισμένο, και με προδιαγραφές πολλών χρόνων λειτουργίας, γρανάζι του μηχανισμού. Ενός μηχανισμού που δουλεύει με πολλούς σαν εμένα και εσένα, αλλά δουλεύεται από λίγους, πολύ λίγους. Ενός μηχανισμού που έχει συγκεκριμένους στόχους και σταθερή μεθοδολογία για την επίτευξη των στόχων αυτών. Ενός μηχανισμού που θέλει να με έχει μόνιμα απασχολημένο με τα τόσο μεγάλα καθημερινά προβλήματα. Ενός μηχανισμού που με θέλει να παράγω ό, τι μπορώ για την αυτοσυντήρησή του. Ενός μηχανισμού που δεν με θέλει σωστά ενημερωμένο, γιατί ίσως δοκιμάσω να “ορθώσω” άποψη. Ενός μηχανισμού που με θέλει μόνιμα χολωμένο με τα κοινά, αποστασιοποιημενο. Ενός μηχανισμού που με θέλει εξαρτημένο από την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, την τελευταία λέξη της μόδας, και τα υπόλοιπα υποπροϊόντα του. Ενός μηχανισμού που με θέλει άβουλο και κατευθυνόμενο. Και μετά κουνάω λίγο το κεφάλι μου, για να επαναφέρω τον εαυτό μου στην τάξη. Είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια πράγματα εδώ στη ταγαρτζίδα μας; Θα με έχει πειράξει η ζέστη και η πολλή ενασχόλησή μου με τους υπολογιστές, αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου κάνουν το μυαλό μας να παίρνει περίεργες στροφές. Θα ξαναφορέσω τις παρωπίδες μου, και θα δυναμώσω λίγο την μουσική. Έτσι αυξάνω την παραγωγικότητά μου, μου δίδαξαν στο πανεπιστήμιο.
“εάν πεινάς, νοιάζεσαι, να φας έστω και εάν θα το κλέψεις, η τροφή της ψυχής, δωρεάν είναι μα το βλέπεις.” Κώστας Τουρνάς.
JiJiKaS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου