Photo Τεύχους 8#

Το κακό πνεύμα των Χριστουγέννων

Χιόνι έπεσε πριν μερικές μέρες. Και ήταν σαν να το περιμέναμε να δέσει την υπόλοιπη εικόνα. Τα ακουστικά βγαίνουν από τα αυτιά μου και ακούω jingle bells σε χαρούμενες εκτελέσεις, σε bossa nova εκτελέσεις, και για τους πιο αντιδραστικούς σε rap εκτελέσεις. Στην προσπάθειά μου να κοιτάξω πραγματικά γύρω μου θα αποσυντονιστώ από παραταγμένα λαμπάκια, που αναβοσβήνουν με τραγική περιοδικότητα, σε μπαλκόνια, σε τεχνικά και φυσικά δέντρα, σε βιτρίνες εμπορικών καταστημάτων, σε γυμναστήρια και κέντρα ψυχικής αλλά και σωματικής περιποίησης. Θα συνεχίσω να περπατώ, θέλω να βιώσω το πνεύμα των Χριστουγέννων όσο παραπάνω μπορώ. Αφίσες σε βιτρίνες καταστημάτων προσπαθούν να με πείσουν για την επιτυχημένη αγορά μου, την ώρα που τις όποιες ελεύθερες ώρες θα έχω για να αφιερώσω για τον εαυτό μου και τα πρόσωπα που αγαπώ τις διεκδικούν μεγάλα και μικρά κέντρα διασκέδασης που υπόσχονται να μεταμορφώσουν και αυτές τις γιορτές σε μοναδικά, ατέλειωτα λαϊκό-newage πάρτι. Και όλα αυτά την περίοδο των Χριστουγέννων. Τις ημέρες που σχεδόν ολόκληρη η Χριστιανική υφήλιος γιορτάζει τη γέννηση του Θεανθρώπου. Κάτι δεν μου κάθεται καλά στη σκέψη μου. Θα ξαναβάλω τα ακουστικά μου, θα κλείσω για λίγο τα μάτια μου, θα πάρω μια γερή δροσερή αναπνοή και μέχρι να εκπνεύσω θα προσπαθήσω να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη. Δεν θα τα απορρίψω, απλά θα προσπαθήσω να τα κατανοήσω. Όλο αυτό το σενάριο με τα πολύχρωμα λαμπάκια και τη χαρούμενη μουσική μοιάζει στα μάτια μου σαν ένα ακόμα πολυκαλοστημένο έργο του marketing. Οι αισθήσεις μου θα παρασυρθούν από την τεχνητή χαρά και σίγουρα θα γίνω θετικός αποδέκτης των αναρίθμητων προσφορών για να κάνω τα απαραίτητα (είναι όντως απαραίτητα;) δώρα στον εαυτό μου και στους γύρω μου. Αυτό το καταλαβαίνω. Μου αρέσει κιόλας για να πω την αλήθεια. Είναι μια πολύ καλή αφορμή στις αρχές του χειμώνα να οργανωθούν τα επικοινωνιακά κανάλια και τα επιχειρηματικά πλάνα για να δώσουν ένα καλό οικονομικό push για όλες τις επιχειρήσεις εν όψει του 2011. Δημιουργούνται όλες οι απαραίτητες συνθήκες σαν επιχειρηματίας αλλά και σαν διαφημιστής για να κάνεις τις κινήσεις εκείνες που θα σε ξεχωρίσουν από τον ανταγωνισμό σου. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως μπορεί ένα τόσο καλοστημένο makreting plan να κουμπώνει με τη γιορτή της γέννησης του Θεανθρώπου. Σύμφωνα με την εκκλησία τα Χριστούγεννα είναι η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Η γέννηση του Θεανθρώπου πραγματοποιήθηκε για τη σωτηρία του ανθρώπου. Γίνεται ο Θεός Άνθρωπος και καλεί όπως ο όμοιος τον όμοιο, τον άνθρωπο να σωθεί, ή, όπως γράφεται στο τροπάριο, ο Ιησούς Χριστός έγινε ο νέος Αδάμ ώστε «την πριν πεσούσαν αναστήσων εικόνα» και η Θεοτόκος Μαρία γίνεται η νέα Εύα επανορθώνοντας την παρακοή της Εύας. Την ώρα που ταυτόχρονα σημειολογικά η γέννηση του Θεανθρώπου έχει να κάνει με την αρμονία στη ζωή μας, στηριζόμενη πάνω σε θεμελιώδεις ιδέες όπως η αγάπη, η ταπεινότητα, η ευσπλαχνία, η ειλικρίνεια, η αυτοθυσία, .....

μια αντίθεση ορθώνεται στη σκέψη μου, μια αντίθεση που μου προκαλεί έντονα συναισθήματα σε αποχρώσεις του βαθύ κόκκινου, του μαύρου αλλά και του μωβ. Πολλά ερωτηματικά, λύπηση για το είδος μου, πνεύμα αντίδρασης και τέλος ισοπεδωτική διάθεση. Ίσως τελικά δεν είναι κατάλληλες μέρες για τέτοιες σκέψεις όμως. Νομίζω ότι αν είναι θα διαλέξω να φορέσω το σκουφάκι του Άγιου Βασίλη με τα κόκκινα λαμπάκια, θα προσκαλέσω τους φίλους μου στο σπίτι μου να καταναλώσουμε ακριβά ποτά και άλλα εποχιακά εδέσματα, να ανταλλάξουμε δώρα και αφού νιώσουμε τη χριστουγεννιάτικη θαλπωρή στο έπακρο θα διαλέξουμε έναν από τους πολλά υποσχόμενους προορισμούς ψυχαγωγίας για να συνεχίσουμε την κατανάλωση αλκοολούχων προϊόντων, καθώς θα λικνίζουμε τα σώματα μας σε jingle bells ρυθμούς. Και είμαι σίγουρος ότι έτσι δεν θα διαφέρω από τους γύρω μου και δεν θα με χαρακτηρίσουν το κακό πνεύμα των Χριστουγέννων.

Εξομολογήσεις ενός ακίνδυνου τηλεθεατή…

Όταν ξυπνάω θέλω να μαθαίνω ό, τι πιο φρέσκο σε κουτσομπολιό και τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Στη ζώνη των 8, επιλέγω δελτία με κους κους και showbiz θεματολογία. Στο prime time ασχολούμαι με μάγειρες που ξεπουπουλιάζονται, wannabe μοντέλα που κυλιούνται στη λάσπη για ένα κλικ, περίεργους τύπους που διαρρυγνύουν τα ιμάτιά τους στα πόδια μιας πισίνας, σπίτια που ανακαινίζονται, αγρότες που ψάχνονται, καλλιτέχνες που αυτοφωτίζονται και λοιπούς «καταξιωμένους» που ανταγωνίζονται για τον τίτλο μίστερ Κακεντρεχής Κριτική 2010. Αν καταφέρω να φάω μεσημεριανό σπίτι μου, το κάνω παρακολουθώντας ξανθιές-μελαχρινές αιθέριες υπάρξεις, κακιασμένους πανελίστες και εξοργισμένες ηθικοπλάστριες να αναλύουν όλα τα παραπάνω. Και ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος. Προφανώς είμαστε πολλοί. Αλλά δεν το παραδεχόμαστε.

Όπως λένε οι διαβασμένοι, αυτό που μας έφαγε είναι «η ενασχόληση με χαμηλής ποιότητας ψυχαγωγία, υποπροϊόντα που αντικειμενοποιούν τον τηλεθεατή, τον καθιστούν παθητικό δέκτη μηνυμάτων και οδηγούν σε αδιαφορία των νέων για την πολιτική και τελικά στη δημιουργία ενός έθνους ηλιθίων κλπ»… Έλεος. Τα ακούμε χρόνια αυτά. Στα πανεπιστήμια, στα ψαγμένα μας βιβλία, στις εναλλακτικές μας παρέες, στα σκεπτόμενα ινδάλματά μας. Το πέρασα κι αυτό.

Κάποτε αποφάσισα να πάρω σοβαρά το ρόλο του ενεργού πολίτη. Πέρασα μια φάση όπου παρακολουθούσα «αξιόπιστα» δελτία ειδήσεων, προσπαθούσα να γνωρίσω τις θέσεις των κομμάτων και την πολιτική πραγματικότητα της χώρας μας, γενικά στράφηκα στα ΜΜΕ και κυρίως στην τηλεόραση για να ενημερωθώ για σημαντικά θέματα. Δεν άντεξα. Τα παράτησα. Λίγο οι αντιφάσεις, λίγο η ξύλινη γλώσσα, λίγο τα τσιτάτα που θυμάμαι από τα γεννοφάσκια μου ίδια και απαράλλαχτα χωρίς να αλλάζουν ούτε τελεία, λίγο τα πανομοιότυπα σάπια επιχειρήματα, λίγο οι κακόγουστες κοκορομαχίες…ένιωσα ότι όλοι λένε ψέματα. Είναι ένα θέατρο και τίποτα παραπάνω.

Μ’ αρέσει το θέατρο. Δε με ενδιαφέρει όμως ένα και καλά πρέπον δελτίο ειδήσεων που σχολιάζει με ύφος χιλίων καρδιναλίων τα κακώς κείμενα στα μέτωπα της οικονομίας και της πολιτικής (χωρίς να μας λέει ποιος πραγματικά φταίει) ούτε μια ενημερωτική εκπομπή που διυλίζει το φουκαρά τον κώνωπα (πουλώντας φούμαρα για θέματα που πονάνε) και δίνει λόγο σε ανθρώπους που μόνο στόχο έχουν να «ολοκληρώσουν» (και που στην τελική δε λένε τίποτα αξιόπιστο ή αληθές). Η τηλεοπτική ενημέρωση φορά το μανδύα της σοβαρότητας και στήνει μια παράσταση γύρω από προβλήματα που ζω καθημερινά, όπου σταθώ και όπου βρεθώ. Και το ψέμα πάει σύννεφο. Για τα θέματα που καίνε, θα ψάξω αλλού την αλήθεια, γιατί σίγουρα δε θα τη βρω στην τηλεόραση. Άρα, άμα έχω λίγο χρόνο για το «χαζοκούτι», αντί για τον καραγκιοζμπερντέ της ενημέρωσης, ρίχνω ψήφο εμπιστοσύνης στους μετρ του είδους.

Και φυσικά μιλάω για όσους έχουν βάλει το λιθαράκι τους στην «υποκουλτούρα/trash ΤV». Οι κάθε λογής τηλεπερσόνες επένδυσαν στη μία και μοναδική αλήθεια τους: να πούμε καμιά βλακεία να περνά η ώρα. Και αυτό είναι πολύ πιο τίμιο από τη σαθρή τηλεοπτική σοβαροφάνεια. Gossip, συνεχής ανακύκλωση του τι έκανε η μία τηλεπερσόνα στην άλλη και τούμπαλιν, παραθυράτοι τηλεκαβγάδες, ξεμαλλιάσματα, δάκρυα, σατανικές στρατηγικές, πισώπλατα μαχαιρώματα, ταλέντα με πήλινα πόδια, βιτριολικές πικρόχολες ατάκες, ένα ανατρεπτικό και ανακουφιστικά προβλέψιμο freak show προσώπων και καταστάσεων. Δεν ξέρουμε τι είναι ψέμα και τι αλήθεια, τι είναι στημένο και τι όχι. Αλλά ελάχιστα μας νοιάζει. Και ελάχιστη σημασία έχει. Με αυτή την έννοια, τα lifestyle δελτία, τα ριάλιτι, τα «αμφιβόλου ποιότητας» προγράμματα είναι πολύ πιο «διαφανή». Καλύτερα δηλαδή να μας δουλεύουν για το ποιος αστέρας βρίστηκε με ποιον παρά για το αν θα πάρουμε σύνταξη ή όχι. Το ένα έχει πλάκα, το άλλο όχι. Χώρια που ένας καλοστημένος καβγάς της μεσημεριανής ζώνης είναι απείρως πιο απολαυστικός. Οι μετρ ξέρουν. Χίλιες φορές η σιλικονάτη ύπαρξη που πιάνεται τρέσα με τρέσα με υστεριάζουσα τραγουδιάρα, παρά κοστουμαρισμένες μαριονέτες που μαλώνουν –άκουσον άκουσον- για το καλό της χώρας.

Θα μου πεις αφού δεν εμπιστεύεσαι την τηλεόραση, γιατί δε διαβάζεις εφημερίδα, δε βλέπεις έστω μια ταινία; Γιατί προσκυνάμε την εικόνα; Γιατί ανεβάζουμε το volume όταν στήνεται (για την αρένα των ματιών μας και μόνο) ο πόνος, ο τσακωμός, ο ανταγωνισμός, η αρπαχτή; Γιατί λατρεύουμε ένα all-time classic ξεκατίνιασμα; Πώς γίναμε τηλεθεατές-κανίβαλοι; Ωραία ερωτήματα. Αλλά όχι για τώρα. Επιφυλάσσομαι για αργότερα… Πρέπει να σας αφήσω. Στο αποψινό επεισόδιο, τα παιδιά πάνε στο δάσος. Η δοκιμασία τους είναι να πιάσουν μια αρκούδα, να φωτογραφηθούν μαζί της και να της μάθουν να χορεύει…θα είναι αλειμμένοι με μέλι φυσικά! Θα γίνει χαμός!

The cat

ΔΗΜΑΡΧΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – ΚΑΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ…(?)

“ Ήρθαν τα Χριστούγεννα και η πρωτοχρονιά ” … Ξανά… Κάπου εδώ τελειώνει η χρονιά του 9 και ταυτόχρονα κλείνει και η πρώτη δεκαετία του 2000. Σκεφτόμουν να σου κάνω μια μικρή ανασκόπηση για την χρονιά ή την δεκαετία που φεύγει αλλά δεν βρήκα το κουράγιο! Πέρυσι τέτοια εποχή σου έλεγα πως καλό θα ήταν να κάνεις ένα μικρό διάλλειμα και να έρθεις πιο κοντά στο αληθινό σου “Εγώ” ώστε μέσα από έναν μικρό απολογισμό να δεις που πατάς και που βρίσκεσαι. Δεν ξέρω αν κατάφερες να επιτύχεις τους στόχους σου ή τουλάχιστον αν κατάφερες να κινηθείς προς αυτούς. Όπως και να πήγαν οι φετινές σου “μάχες”, να θυμάσαι πως δεν βγάζουν κάποιο τελικό αποτέλεσμα για την ζωή σου, οπότε μην επαναπαύεσαι! Άλλωστε όπως έχεις καταλάβει από μόνος σου, έρχονται πιο δύσκολες μέρες. Αλλά θα ήταν αλητεία από μέρος μου να σου χαλάσω το πνεύμα των Χριστουγέννων, οπότε θα σου μιλήσω για κάτι πιο ανάλαφρο! Θα σου πω για την έκπληξη που είχα όταν έμαθα για την εκλογή του νέου δημάρχου Θεσσαλονίκης που μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Και λέω γλυκόπικρη γιατί ενώ χαροποιήθηκα για την εκλογή του συγκεκριμένου ανθρώπου, στεναχωρήθηκα όταν συνειδητοποίησα το πώς αντιμετωπίζεται από τον κόσμο και τα ΜΜΕ. Για αρχή, εάν βάλεις κάτω τα αποτελέσματα, με λυπεί το γεγονός πως έπρεπε να κατέβει υποστηριζόμενος από κάποιο κόμμα ώστε να βρεθεί εκεί που είναι τώρα, μιας και όταν κατέβηκε ανεξάρτητος έμεινε στον άσσο. Με τα λίγα με τα πολλά, στην ουσία εκλέχτηκε από το 1/5 των πολιτών που άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα, αφού τα 4/5…ψήφησαν καθαρά κομματικά την ίδια στιγμή που ΔΕΝ είχαμε βουλευτικές εκλογές! Άρα το να άλλαξαν τρόπο σκέψης οι Θεσσαλονικείς, φαντάζει δύσκολο. Τώρα, εάν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αυτό είναι κάτι που θα αφήσω εσάς να αποφασίσετε. Ακόμα, κάτι που με προβληματίζει είναι και η συνήθεια πια του κόσμου να ψηφίζει άτομα τα οποία περιτριγυρίζονται από διάφορες ίντριγκες. Κατά πόσο επηρέασε την εκλογή του η κόντρα που ξεκίνησε με τον μητροπολίτη στην προεκλογική περίοδο; Μία κόντρα που δεν μένει στα συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά πηγάζει από το τι αντιπροσωπεύει ο καθένας, κάτι που δεν θα σχολιάσω στο παραμικρό γιατί είναι ολόκληρο κεφάλαιο στην ιστορία του τόπου και δεν φτάνουν ούτε 10 τεύχη “Ανατολικά”… Από την άλλη πλευρά, έχεις την αντιμετώπιση του Τύπου. Στην επιφάνεια των δηλώσεων του, συχνά φτάνουν κουβέντες που προκαλούν αντίδραση και προβληματισμό μιας και στις εφημερίδες τουλάχιστον θέλουν να βλέπεις μόνο το πυροτέχνημα και τίποτα άλλο. Εκνευρίζομαι όταν βλέπω δημοσιογράφους με την πρώτη ευκαιρία να του κάνουν ερωτήσεις που αν έχεις παρατηρήσει δεν κάνουν πουθενά αλλού. Και στα λέω όλα αυτά γιατί νιώθω να του συμπεριφέρονται σαν αρκούδι σε πανηγύρι. Θέλω να πιστεύω πως όντως έχει το μεράκι να καλυτερέψει την καθημερινότητα μας στην πόλη μιας και βλέπω πως στο πρόσωπο του επικρατεί ενθουσιασμός για την εκλογή του. Το σίγουρο είναι πάντως πως και ο ίδιος έχει να δώσει πάρα πολλές μάχες από την στιγμή που θα αναλάβει την δημαρχία μιας και θα έχει να αντιμετωπίσει ανθρώπους κομματικοποιημένους ανεξαρτήτου παράταξης (ακόμη και αυτών με τους οποίους κατέβηκε υποψήφιος) και ανεξαρτήτου θέσης μέσα στο δήμο.

Τώρα, για να σου δώσω το αληθινό νόημα αυτού του κειμένου, θα σου πω πως όταν το ξεκίνησα δεν ήθελα να κάτσω να γράψω τόσο για την άποψη που έχω για τον Μπουτάρη, όσο το να σταθώ στον τρόπο με τον οποίο ψηφίζει ο σημερινός πολίτης στις δημοτικές εκλογές. Αν ξαναδιαβάσεις το κείμενο, αλλά αυτή τη φορά χωρίς να δώσεις βαρύτητα στο πρόσωπο στο οποίο αναφέρομαι, θα δεις σε ένα γενικό πλάνο του πως εκλέγονται σήμερα οι άνθρωποι του δήμου. Και παρότι αλλάξανε τα ονόματα των παρατάξεων, δεν έπαψαν να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Με όποιον άνθρωπο και να μίλησα κατά την διάρκεια των εκλογών, το μόνο που εισέπραττα ως προς την υποψηφιότητα του Μπουτάρη (ασχέτως υποστηρικτών του ή αντιπάλων του) ήταν τα 2-3 σημεία παραπληροφόρησης και λόγια αντίδρασης τα οποία δόθηκαν από τα ΜΜΕ. Ναι, η αλήθεια είναι ότι σπάστηκα για ακόμη μία τετραετία ως προς τον τρόπο εκλογής του νέου δημάρχου Θεσσαλονίκης, αλλά βλέπω αισιόδοξα το αποτέλεσμα αυτού! Μακάρι να καταφέρει να κάνει την διαφορά! Τώρα, από εμένα και για να σε επαναφέρω στο πνεύμα των γιορτών, δεν μένει παρά να σου ευχηθώ ότι καλύτερο για την νέα χρονιά που έρχεται! Χαμογέλα και υπομονή, οι “μάχες” που έχουμε να δώσουμε στην καινούργια δεκαετία είναι πολλές! Τα λέμε του χρόνου!

Antitorial 8#

Πασχαλιάτικη τρομοκρατία, η οικονομική κατάσταση της χώρας, επιβάλλει να πουλήσουμε ότι έχουμε σε ότι τιμή μπορέσουμε. Αγχωμένο καλοκαίρι εν όψη της συνεχόμενης οικονομικής κρίσης, και του ερχόμενου φθινοπώρου, που η άνοδος της τιμής του μαύρου χρυσού, και η ταυτόχρονη άνοδος των ειδών πρώτης ανάγκης θα έχει σαν αποτέλεσμα την τελμάτωση του μέσου ελληνικού νοικοκυριού. Το φθινόπωρο έφτασε με την ψυχή στο στόμα και την ψυχολογία να αγγίζει τα στάδια της κατάθλιψης με υποστυλώματα, τοπικής πολιτικής μεταρρύθμισης. Πάμε γερά στις κάλπες και μέσα Νοέμβρη με κοντομάνικο πουκαμισάκι μας βρήκε ο Καλλικράτης. Και αφού αποφάσισε ένα μικρό ποσοστό από εμάς για την τοπική πολιτική μοίρα της χώρας μας, άντε να ζήσουμε λίγο χειμώνα. Τη μια μέρα ζέστη και μετά παγετώνας. Έτσι την φτιάξαμε τη γη μας, έτσι θα την χαρούμε κιόλας. Αυτό δεν είναι ανασκόπηση του ελληνικού 2010, αυτό είναι η περίληψη του καινούργιου ασπρόμαυρου φιλμ μικρής διάρκειας με τίτλο “Η ζωή που σου αξίζει”. Και όσο και εάν ακούγονται σκληρά τα παραπάνω, κάπως έτσι θα μου τα πεις και εσύ όταν θα βρεθούμε στην άκρη του δρόμου να πούμε τα νέα μας στα γρήγορα γιατί οι δουλειές δεν μάς αφήνουν λίγο χρόνο να δούμε τα μούτρα μας στον καθρέφτη. Και εμείς με όλα αυτά, μουδιασμένοι, μπερδεμένοι, ξυπνάμε κάθε πρωί να κάνουμε καλά αυτό που μας έμαθαν να κάνουμε. Υπομονή και επιμονή, και θα έρθει μια άσπρη μέρα. Ένα άσπρο 2011 σου εύχομαι φίλε μου και εάν χρειαστεί να κανείς κάτι που δεν έχεις κάνει για να το ασπρίσεις, μην δειλιάσεις, να ξέρεις θα είναι και άλλοι μαζί εκεί δίπλα σου.

“Γι’ αυτό θα ζήσω μέσα στη μέρα
θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
θέλω τον ήλιο και οξυγόνο
κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ν’ ανταμώνω
αχ Ελλάδα, σ’ αγαπώ και βαθιά σ’ ευχαριστώ
που με έμαθες ποτέ να μην κωλώνω।”

Κίτρινα ποδήλατα – Θα πάρω φόρα.