photo Τεύχους 9#

photo by JiJiKaS

Τι γνωρίζουμε για τους Έλληνες

Δε σου έκανε κιόλας εντύπωση η αδιαφορία του έλληνα για τον συμπολίτη του; Όχι πως δε θα του δανείσει μια χύτρα για να μαγειρέψει, όχι πως αν τύχει μια αρρώστια δε θα τον γιατροπορέψει, όχι πως δεν του αρέσει να ανακατεύεται στις δουλειές του γείτονα, για να του δείξει μάλιστα την αξιοσύνη του και την υπεροχή του. Του αρέσει να δίνει στον ασθενέστερο, στον αβοήθητο. Είναι και αυτό ένας τρόπος υπεροχής.

Λέγοντας πως ο έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίον του κάτι άλλο θέλω να πω. Αλλά μου πέφτει δύσκολο να στο εξηγήσω. Ακόμα υπάρχουν ποιητές πολλοί και τεχνίτες στις μεγάλες πόλεις στην Ελλάδα. Πλησίασέ τους και πες μου αν άκουσες κανέναν από αυτούς ποτέ να επαινεί τον ομότεχνό του. Δεν χάνει τον καιρό του σε επαίνους των άλλων ο έλληνας. Χαίρεται όμως τον ψόγο και για αυτό βρίσκει πάντα καιρό. Όχι που δεν θα ήθελε να είναι δίκαιος, αλλά δεν αντιλαμβάνεται καν την αδικία που κάνει στον άλλο. Αλλού κοιτάζει. Θαυμάζει ό,τι είναι ο δικός του κόσμος. Κάθε άλλον τον υποτιμά.

Το πάθος του εγωισμού τον εμποδίζει να ασχολείται με τον άλλο, να συνεργάζεται μαζί του. Μόνο όταν δημιουργηθούν συμφέροντα που συμβαίνει να είναι κοινά σε πολλά άτομα μαζί, βλέπεις τη συναδέλφωση και την αλληλεγγύη, πολύ σπάνια για την προάσπιση κοινών ιδανικών.

Κοινά ιδανικά σχεδόν δεν υπάρχουν. Στον κάθε Έλληνα τα ιδανικά είναι ατομικά. Γι αυτό οι πολιτικές τους φατρίες είναι φατρίες συμφερόντων και το ιδανικό του κάθε ηγέτη είναι ο εαυτός του.

Τα εδραία πολιτικά έργα είναι υπερπροσωπικά. Και δυστυχώς οι Έλληνες μόνο σε προσωπικά έργα επιδίδονται με ζήλο. Γι' αυτό ή δε φτάνουν ως την τελείωση ενός άξιου πολιτικού έργου ή όταν φτάσουν, φέρνει μέσα του το έργο τους το ίδιο, το σπέρμα της φθοράς. Γιατί σκοπός των Ελλήνων είναι η πρόσκαιρη λάμψη του πρόσκαιρου ατόμου, όχι η μόνιμη, απρόσωπη, ευόδωση του έργου του ίδιου.

Έπρεπε εξαιρετικά ευνοϊκές περιστάσεις να συντρέξουν με τη μεγαλοφυΐα του Αλέξανδρου του Μακεδόνα για να αποκτήσουν για λίγα χρόνια οι Έλληνες μια κυρίαρχη πολιτική θέση στην οικουμένη. Αλλά και εκεί το έργο, στηριγμένο σε ένα πρόσωπο, όχι σε μια κοινότητα ανθρώπων και σε μια πολύχρονη παράδοση, μόλις εξαφανίστηκε ο δημιουργός, διαλύθηκε μέσα στα χέρια των ίδιων εκείνων ανθρώπων, που όταν ο Αλέξανδρος ζούσε, στάθηκαν οι απαραίτητοι συντελεστές του. Αλλά το έργο, βλέπεις, δεν ήταν δικό τους. Δεν τους είχε κάνει ο αυταρχικός ηγέτης κοινωνούς στην τιμή του έργου, αλλά θύτες του γιγάντιου εγωισμού του.

Αναρωτιέσαι κάποτε γιατί τα τολμάει αυτά τα παράτολμα ο Έλληνας. Επειδή είναι γενναίος ο Έλληνας είναι και παίκτης. Παίζει την περιουσία του, τη ζωή του και κάποτε και την τιμή του. Γεννήθηκε για να σκέφτεται μόνος, για να δρα μόνος, για να μάχεται μόνος και γι' αυτό δε φοβάται τη μοναξιά.

Από επιστολές του Μενένιου Άππιου, ρωμαίου συγκλητικού, που απευθύνονται στον ανθύπατο Ατίλιο Νάβιο ο οποίος διοικεί περιοχές με ελληνικούς πληθυσμούς. (μετάφραση από τους πρωτότυπους λατινικούς πάπυρους από τον Κωνσταντίνο Τσάτσο)

Επιμέλεια: Κώστας Τεμέλογλου

HAARP

Όταν το 1998 στην ταινια Τhe Avengers είδαμε τον Σον Κοννερυ να υποδύεται τον σερ August de Wynter, παρανοϊκό επιστήμονα με μεγαλεπίβολα σχέδια τον έλεγχο των καιρικών συνθηκών όλου του πλανήτη και εν συνεχεία εκβιαστή των κυβερνήσεων, ίσως να μην είχε περάσει από το μυαλό μας ότι ένα τέτοιο τραβηγμένο σενάριο θα μπορούσε να έχει ρίζες στην πραγματικότητα.

Αντιθέτως, όχι μόνο ήταν πιθανό αλλά αποτελούσε και την πηγή έμνευσης του σεναρίου. Πρόδρομος του δαμασμού των καιρικών συνθηκών ήταν ο εκκεντρικός επιστήμονας Nicola Tesla. Ο Tesla το 1898 ισχυρίστηκε ότι δημιουργώντας και χρησιμοποιώντας μια συσκευή τηλεγεωδυναμικής ήταν υπεύθυνος για μικρό σεισμό που συνέβη στη Νέα Υόρκη. Η υπαιτιότητα του για την σεισμική δόνηση ήταν κάτι που φυσικά αμφισβητήθηκε και του προσέδωσε ακόμα χειρότερη φήμη από αυτή που ήδη έχαιρε. Με βάση σημερινά δεδομένα, γνωρίζουμε πλέον πως η πρόκληση σεισμών με ηλεκτρομαγνητικούς παλμούς είναι όντως εφικτή. Τα χνάρια του χαρακτηριζόμενου παρανοϊκού τότε Tesla ακολούθησαν πολλά χρόνια αργότερα οι Σοβιετικοί. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η έξαρση του ανταγωνισμού μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής ‘Ενωσης στον τομέα της επιστήμης, οδήγησε στο σοβιετικό πείραμα με την ονομασία Woodpecker. Βασιζόμενοι στα ευρήματα του επιστήμονα και χρησιμοποιώντας την τεχνογνωσία Tesla, το 1976, ξεκινούν το πείραμα. Μέσω ενός εκπομπού Tesla, εξέπεμψαν παλμική ακτινοβολία ELF-η οποία είναι εξαιρετικά χαμηλής συχνότητας-, της τάξης των 7-10 Hz. Διόλου τυχαίο αφού το Ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που περιβάλλει τη Γη είναι 7-7,5 Hz, έτσι τα σήματα που παρήχθησαν ήταν 25-30 φορές πιο ισχυρά από το Γήινο πεδίο. Αυτή ήταν η πρώτη απόπειρα ελέγχου του κλίματος της Γης. Τα ευρήματα αυτά δεν έμειναν ανεκμετάλλευτα αλλά γέννησαν πολύ μεγάλες προσδοκίες για τα πλεονεκτήματα που θα μπορούσαν να προσφέρουν. Έτσι, ώθησαν τις κυβερνήσεις σε χρηματοδότηση ερευνών για ανάπτυξη σχετικών συστημάτων.

Η προσπάθεια αποκρυπτογράφησης μέρους των θεωριών και ανακαλύψεων του Τέσλα γίνεται με συστήματα όπως το HAARP (High frequency Active Auroral Research Project) το οποίο εδρεύει στην Γκακόνα της Αλάσκα και χρηματοδοτείται από την Αμερικάνικη Πολεμική Αεροπορία και το Ναυτικό.

Σκοπός του είναι η μελέτη της ιονόσφαιρας, η οποία χρησιμοποιείται ευρέως για τηλεπικοινωνιακούς σκοπούς, καθώς αποτελεί το μέσο ανάκλασης των βραχέων κυμάτων. Η ουσία όμως βρισκόταν στο να επιτευχθεί ανάκλαση κυμάτων υψηλής συχνότητας που προσφέρουν καλύτερη τηλεπικοινωνιακή ποιότητα ακόμα και σε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Η παραμόρφωση της ιονόσφαιρας που επετεύχθει για τον τηλεπικοινωνιακό τομέα οδήγησε σε τρομακτικά ευρήματα καθώς η παρεμβολή αυτή στην ιονόσφαιρα πρόσφερε παράλληλα την δυνατότητα ελέγχου των καιρικών συνθηκών.

Το HAARP δεν είναι έκαστο στο είδος του. Παρόμοια ιονοσφαιρικά συστήματα υπάρχουν στο Τρόμσο της Νορβηγίας ονόματι EISCAT (European Incoherent Scatter Scientific Association), το Sura στην Ρωσία ενώ σχετικά συστήματα εντοπίζονται και στο Ακρωτήρι της Κύπρου.

Φυσικά θα ήταν αδιανόητο τέτοιες επιστημονικές πρόοδοι να μην συνοδεύονται από ανάλογες συνωμοσιολογικές θεωρίες . Πέρα απο την προφανή χρησιμότητα των συστημάτων αυτών –την βελτίωση της τηλεπικοινωνίας-, κυκλοφόρησαν φήμες για περαιτέρω χρήση στην στρατιωτική οργάνωση και δράση. Συγκεκριμένα εικάζουν το HAARP ως αμερικανικό «υπερόπλο» μαζικής καταστροφής, το οποίο μέσω εσκεμμένης διέγερσης της ιονόσφαιρας επιτυγχάνει επιλεκτική διακοπή των επικοινωνιών σε συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές, εξουδετέρωση των κατοίκων θέτοντάς τους σε κατάσταση λήθαργου/αδράνειας (ψυχοτρονικό όπλο), την πρόκληση καιρικών φαινομένων, σεισμών, κάτι που φέρνει στο μυαλό μας σκέψεις για πρόσφατες καταστροφές όπως αυτή της Φουκουσίμα με την εκατόμβη των νεκρών και φυσικά τον πυρηνικό κίνδυνο στον οποίο εκτέθηκε. Μήπως όλα αυτά ήταν αποτελέσματα πειραμάτων? Καταξιωμένοι επιστήμονες έχουν καταγγείλει τα εν λόγω ερευνητικά προγράμματα, ερχόμενοι αντιμέτωποι με την διενέργεια τους ακόμα και δημοσίως.

Τι είναι τελικά το HAARP?

Ο « απο μηχανής θεός » που θα σώσει το ανθρώπινο είδος απο την καταστροφή στην οποία οδηγείται λόγω της κλιματικής αλλαγής .

Ένα υποχθόνιο κυβερνητικό όπλο στα χέρια ανθρώπων που αισθάνονται θεοί , ικανό να καταστρέφει επιλεκτικά.

Ισως να πάρουμε την απάντηση απο κάποιο επικείμενο κινηματογραφικο σενάριο. Μέχρι τότε μπορούμε να κατασκευάζουμε δικά μας.

Πηνελόπη

ΠΗΓΕΣ: WIKIPEDIA, i-live, Ερευνητική Ομάδα Θέτις

Καλή σταδιοδρομία!!

Υπηρεσίες, δημόσιες, ιδιωτικές, από όλα έχει ο μπαξές. Εκεί που οι πρωτογενείς μορφές παραγωγής διαγράφουν φθίνουσα πορεία, η παροχή υπηρεσιών ανθίζει…Δε θα μιλήσω για τις κλασικές δημόσιες υπηρεσίες που στόχο έχουν την αποκατάσταση των ψηφοφόρων κηφήνων. Θα μιλήσω για γραφεία, μαγαζιά, και υπηρεσίες που έχουν κάτι να προσφέρουν. Εμείς λοιπόν, απόφοιτοι πια των σχολών που επιλέξαμε, ξεκινάμε με ενθουσιασμό τη σταδιοδρομία μας. Ψάχνουμε απεγνωσμένα ευκαιρίες να μάθουμε το αντικείμενο, ευκαιρίες να δούμε τη δουλειά «από μέσα», εμπειρίες που θα μας δώσουν επαγγελματική αυτοπεποίθηση και καλύτερο μέλλον. Κάποιοι άνθρωποι ανοίγουν τις αγκάλες τους και μας καλοδέχονται. Μας αναθέτουν μεγάλες ή μικρές δουλειές, μας εξηγούν τι γίνεται, επιβλέπουν την πρόοδο και τις κινήσεις μας. Έχει δημιουργηθεί έτσι ένα δεδικασμένο πενιχρώς αμειβόμενης ή εντελώς απλήρωτης εργασίας το οποίο αποκαλείται πρακτική, εκπαίδευση, part time απασχόληση, δοκιμαστική περίοδος, ειδίκευση, εμπειρία, όπως το θέλει ο καθένας.

Στην αρχή είμαστε τρισευτυχισμένοι με το δώρο που μας δίνεται. Λέμε ναι σε όλα, δείχνουμε καλή διάθεση για να εντυπωσιάσουμε τους ανώτερους, δουλεύουμε παραπάνω ώρες, είμαστε καλοπροαίρετοι μέχρι αηδίας. Αυτή είναι και η μαύρη μοίρα των «καλών μαθητών». Θα κάνουμε τα πάντα μέχρι να αναγνωρίσει ο «δάσκαλος» ότι είμαστε εξαιρετικοί, ότι είμαστε δυνατοί, ότι είμαστε οι «καλύτεροι μαθητές της τάξης». Ο καιρός περνάει. Νιώθουμε σιγά σιγά πιο έτοιμοι να μπούμε στη δουλειά, την ξέρουμε πια. Κι έρχεται το φλας. Έρχεται μια εξόντωση. Καταρρέουμε, γιατί φυσικά, αναγκαστήκαμε να κάνουμε και δεύτερη δουλειά προκειμένου να επιβιώσουμε, γιατί η πενιχρή ή η καθόλου αμοιβή μας δεν έφτανε ούτε για τα στοιχειώδη. Και τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα τρέμοντας στην ιδέα και μόνο τι θα πει ο «ανώτερος» που τολμάμε να έχουμε και δεύτερη δουλειά, που τολμάμε και δε δεσμευόμαστε αρκετά με το απαιτητικό τους πρόγραμμα. Κάπου νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε και χρόνο για τον εαυτό μας. Κι όμως, συνεχίζουμε να στεκόμαστε βράχοι στην εθελοντική /κακοπληρώτρια δουλειά μας, συνεχίζουμε να παλεύουμε για το όνειρο. Και όταν αυτό έχει να κάνει με την παροχή υπηρεσιών, η φθορά είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, είσαι ένας κατάπτυστος μισάνθρωπος αν δεν πετάς τη σκούφια σου με τη δωρεάν «προσφορά στο συνάνθρωπο» και μια μετριότητα που δε μοιράζεσαι το «όραμα» του εργοδότη. Ο θυμός ξεχειλίζει… Όταν ο ανώτερος σου επιβάλλει τη νοοτροπία «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», όταν είσαι σωστός εργαζόμενος μόνο αν σκίζεσαι πατόκορφα για τα τερτίπια των πελατών, όταν υπάρχει από πάνω «η δαμόκλειος σπάθη» του διωγμού και της αποτυχίας και μόνο στην ιδέα ότι για 5 λεπτά δε θα είσαι μελιστάλαχτος…δεν υπάρχει περιθώριο για την παραμικρή «κοιλιά». Και ναι, θυμώνουμε…θυμώνουμε γιατί για όλη αυτή την υπομονή…δεν παίρνουμε δραχμή. Δεν ανταμειβόμαστε με κανένα τρόπο. Και όμως νιώθουμε υποχρεωμένοι να τρώμε τα σκατά της παροχής υπηρεσιών, τα σκατά του πελάτη που έχει πάντα δίκιο. Και απαγορεύεται να μιλήσουμε άσχημα, ακόμα κι αν ο εκλεκτός μας πελάτης είναι τρελός για δέσιμο (μη βλάψουμε το προφίλ της εταιρίας…).

Το μόνο καλό είναι ότι φτάσαμε να είμαστε τόσο σκασμένοι από την εκμετάλλευση και το άδικο της όλης υπόθεσης, που πλέον είμαστε σίγουροι για αυτά που μας αξίζουν. Σίγουρα δεν είμαστε οι σούπερ επαγγελματίες, ωστόσο ξέρουμε ότι οι σπουδές και οι προσπάθειές μας αξίζουν μια αξιοπρεπή αμοιβή. Νιώθουμε ότι έχουμε κάτι να προσφέρουμε.

Θέλω λοιπόν να καταλήξω στο εξής: την επόμενη φορά που θα πάτε κάπου για να εξυπηρετηθείτε, μη σας ξεγελά το βαρύγδουπο όνομα, η μακρόχρονη ιστορία, οι πολυτελείς εγκαταστάσεις. Ο νέος άνθρωπος που καλείται να ακούσει όλες τις ιδιοτροπίες και τα παράπονά σας, ο νέος άνθρωπος που κινεί γη και ουρανό για να σας εξυπηρετήσει είναι ένας νέος σαν κι εμάς που περιέγραψα παραπάνω. Ένα παιδί που πέτυχε σε όλες του τις εξετάσεις και που τώρα προσπαθεί να βρει ένα δρόμο. Ένα παιδί που δεν πληρώνεται ή αμείβεται πενιχρά για να κάνει όλες τις χαμαλοδουλειές προκειμένου να κερδίζει εμπειρία και αναγνώριση από τους ανώτερους. Ένα παιδί που όταν σχολάει, φεύγει σφαίρα για τη δεύτερή του δουλειά. Ένα παιδί που αισθάνεται αδικημένο που μετά από χρόνια μελέτης και υπερπροσπάθειας, το μόνο που έχει κερδίσει από τη δουλειά των ονείρων του είναι ψυχική και σωματική εξόντωση και μηδενικό οικονομικό αντίκρισμα. Ένα παιδί που είναι στο μείον ένα και παλεύει για να φτάσει στο ένα. Μη τα βάζετε μαζί του. Δείξτε λίγη επιείκεια…

The cat

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΚΑΤΙ – ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ

Ε μα ναι για! Αυτή είναι χρονιά! Τόσα χρόνια ζούσαμε σημαντικότατες εξελίξεις, αλλά όπως πάντα μας έσκαγαν το πυροτέχνημα μέσα στη μάπα, τυφλωνόμασταν και όλα τα σημαντικά περνούσαν από την πίσω πόρτα (μη πάει ο νους σου στο πονηρό…καλά, ας πάει!) Αλλά τώρα ; Τώρα τα νιώθουμε όλα στο πετσί μας! Ή μήπως ακολουθούν την ίδια τακτική…;

Ο αριθμός των γεγονότων και πληροφοριών που δεχτήκαμε από την αρχή του έτους, μας καθιστά ανίκανους να φιλτράρουμε το παραμικρό ως δεδομένο. Αρχίσαμε με τον Γκλέτσο και τα διόδια, περάσαμε στις αυξήσεις των εισιτηρίων και τα προβλήματα στην καθαριότητα ˙ από παρουσιάσεις αγαλμάτων εν καιρώ κρίσης, στις προκλητικότατες δηλώσεις από διάφορα στελέχη της κυβέρνησης και μη ˙ τις Νατοϊκές ασκήσεις στο Κιλκίς για καταστολή εξεγέρσεων, σε απεργίες γιατρών και φαρμακοποιών ˙ από τις παραγραφές των υποθέσεων Βατοπεδίου – Siemens, σε μίζες μέσω στρατιωτικών εξοπλισμών ˙ από το φράγμα στα σύνορα (όντως το θυμηθήκαμε τώρα μετά από τόσα χρόνια – ή είναι υπαγόρευση της Ε.Ε. επειδή πολλοί μετανάστες περνάνε από εμάς για να πάνε σε αυτούς ;), σε προβολή προσώπων και στοιχείων (στο κοινό) ανθρώπων που έχουν συλληφθεί ως ύποπτοι τρομοκρατικών οργανώσεων χωρίς να έχουν δικασθεί ακόμη , την ίδια ώρα που κρύβουν με “συννεφάκι” το πρόσωπο προέδρου γνωστής ασφαλιστικής εταιρίας που κατηγορείται για υπεξαίρεση μεγάλου χρηματικού ποσού από τα ταμία των ασφαλισμένων ˙ από τον χαμό των ανδρών της ομάδας Δίας, στην μαφία της νύχτας με τα ξεκαθαρίσματά της. Είναι ήδη πολλά αυτά τα γεγονότα για τους τέσσερις πρώτους μήνες του έτους ; Όοοοοχι! Έτσι περνάμε στην τεράστια καταστροφή της Ιαπωνίας που δεν της έφτανε ένας σεισμός (με τους αμέτρητους μετασεισμούς) και ένα τσουνάμι, έπρεπε να έχει και μια πυρηνική καταστροφή για να δέσει το κακό… Η Αφρικανική ήπειρος έχει βυθιστεί σε εξεγέρσεις με ανατροπές σε πολιτικά καθεστώτα μέσω εμφυλίων πολέμων και μη. Ας μην ξεχνάμε πως η αφετηρία του ντόμινο ήταν η Τυνησία και πως έχουμε φτάσει σήμερα να συμμετέχουμε ως κράτος σε μία επιχείρηση στην Λιβύη. Εξεγέρσεις υπήρξαν και στην γείτονα Αλβανία, καθώς είχαμε διαδηλώσεις σε Αγγλία αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μέσα σε όλα αυτά, το mega channel αποφασίζει να προβεί σε μήνυση εναντίον “ιντερνετικού” blog ζητώντας το ποσό των 4 εκατομμυρίων ευρώ (!) ως αποζημίωση για συκοφαντική δυσφήμιση, επειδή στο blog σχολιάστηκαν οι παρουσιαστές του κεντρικού δελτίου ως φερέφωνα της κυβέρνησης. Φτάνουμε στον πόλεμο της Κερατέας (“μη το γελάς μωρό μου” λόγια γνωστού τροβαδούρου) όπου κάτοικοι και ματ πλακώνονται εδώ και κάτι μήνες χωρίς να υπάρχει κάποιος να τους “χωρίσει” με την πολιτεία απλά να πιέζει την κατάσταση όλο και πιο πολύ. Για να περάσει και η ώρα, άντρες της αστυνομίας επισκέφτηκαν ένα από τα φυλάκια που έχουν στήσει οι πολίτες, όπου μπαίνανε δύο-δύο μέσα ρίχνανε τα κλωτσομπούνια τους και στο τέλος αν δεν κάνω λάθος μπήκε και φωτιά στο “μαγαζάκι” (μάλλον ήταν της πολεοδομίας η κίνηση-όχι άλλα αυθαίρετα!). Θα σταματήσω στις εισβολές των οπαδών στους αγωνιστικούς χώρους και τις κασέτες τους με τα στημένα παιχνίδια και θα σου πω

“ Ώ τι κόσμος μπαμπά ” !

Έτσι, μέσα από ένα περιβάλλον γεμάτο συμφέροντα όπου μας εκπαιδεύσανε να θεωρούμε την διαφθορά ως δεδομένη, κάθομαι και ονειροπολώ το τέλος μιας ανύπαρκτης προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με κορώνα το καπιταλιστικό σύστημα του δυτικού κόσμου και ίσως την γέννηση μιας προεδρευόμενης δημοκρατίας. Θα έρθει η ώρα και η στιγμή όπου οι άνθρωποι που αγαπούν την πατρίδα τους και οι άνθρωποι που απλά θέλουν ένα καλύτερο κόσμο για όλους μας, θα σταματήσουνε να ανέχονται με τις μέχρι τώρα πράξεις τους να είναι μαριονέτες στους ρόλους τους λαμπρές και θα αναγκαστούν να συνεργαστούν. Φτάνει να σταματήσουμε να ανεχόμαστε τα τσιράκια τους να φοράνε τα ρούχα μας και να ρίχνουν λάδι στη φωτιά για να αφοσιωνόμαστε σε άσκοπες διαμάχες μεταξύ μας. Η ιστορία δείχνει πως αργά ή γρήγορα θα τα ξανακάνουμε σκ*τα, τουλάχιστον για μια φορά ας είμαστε ενωμένοι!

Χρήστος Μπαρμπαλιός

Αντιtorial 9#

Δυο ματάκια με κοιτούν μέσα από τον καθρεπτισμό ενός τζαμιού. Και νιώθω ότι διαπερνούν το κρύσταλλο από τα φθηνά γυαλιά που φοράω και κοιτούν βαθιά μέσα στην ψυχή μου! Κάπου είχα διαβάσει ότι δεν κοιτάς ποτέ κάποιον που φοράει γυαλιά ηλίου στα μάτια, γιατί δεν ξέρεις πραγματικά εάν σε κοιτάει ή όχι. Αυτά τα δυο ματάκια έχουν καρφωθεί πάνω μου χωρίς να τους νοιάζει εάν όντως τα κοιτάω ή όχι.

Και έξω από το τζάμι, που αυτά τα δυο ματάκια με κοιτούν, καμμένη γη! “Ενοικιάζεται, πωλείται, εκποίηση λόγω μεταφοράς, ξεπουλάμε”, κάθε μέρα και κάποιος σαν και εμένα και εσένα παραδέχεται ότι το όνειρο του, το μαγαζάκι του, η ζωή του πρέπει να ‘κλείσει’ και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και οι άλλοι, οι εργαζόμενοι σε κάποια εταιρία, που μετά από χρόνια εργασίας, γνωρίζουν την απόλυση, τη διαθεσιμότητα, τους απλήρωτους μισθούς. Και αυτό σίγουρα όχι επειδή έχουν κάνει αυτοί κάτι λάθος. Κρίση το έχουν επινοήσει κάποιοι και εγώ και εσύ το παπαγαλίζουμε. Κρινόμεθα κύριοι! Κρινόμεθα για τον τρόπο που μας μεγάλωσαν. Κρινόμεθα για αυτά που διδαχθήκαμε από τη δωρεάν παιδεία. Κρινόμεθα για τις κοινωνικές και τις πολιτικές μας επιλογές. Κρινόμεθα κύριοι και ο δικαστής οφείλει να είναι αντικειμενικός και αυστηρός για την επιβολή της τιμωρίας. Αυτός είναι και ο σκοπός, έτσι κι αλλιώς! Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι ότι κρίνεται ολόκληρο το σύστημα. Ένα τέτοιο σύστημα στο οποίο, ίσως η πιο δημοφιλής παγκοσμίως λέξη να είναι η “Coca Cola”, σε όλες τις γλώσσες και από τη συντριπτική πλειοψηφία όλων των ηλικιών, ανεξαρτήτου κουλτούρας, παράδοσης, βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου.

Αλλά δεν θα το αφήσω έτσι, θα πατήσω ένα μεγάλο “dislike” στη σκέψη μου και θα σου πω ότι όλο αυτό το έργο που βλέπουμε τόσο καιρό, ήταν αναμενόμενη συνέχεια που συνέβη και στο παρελθόν αλλά και θα ξανασυμβεί στο μέλλον. Η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας και η δημιουργία καινούργιων πιο εξειδικευμένων επαγγελμάτων, με την ταυτόχρονη απαξίωση των πιο κλασικών και καλοπληρωμένων αυτών, είναι φυσικό αποτέλεσμα. Παλαιότερα, και αναφέρομαι στη δεκαετία 70' – 80', με τις μισες από τις σπουδές που έχει ο μέσος Έλληνας σήμερα, θα μπορούσε να κατέχει θέση πρόξενου, υπουργού. Στη χειρότερη περίπτωση που δεν θα σε ενδιέφερε να εργασθείς καθόλου, θα σε αποκαλούσαν διανοούμενο. Σήμερα για να είσαι αποδεκτός από τις μισές αγγελίες, που κυκλοφορούν στις φυλλάδες καθημερινά, θα πρέπει να έχεις 2-3 γλώσσες για ξεκίνημα και τουλάχιστον κάποιο μεταπτυχιακό από αναγνωρισμένο ή όχι ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Και δε μιλάω για τα επαγγέλματα του τσαγκάρη και του αρτοποιού με τη χοντρή κοιλιά. Θα σου μιλήσω από προσωπική εμπειρία. Τελείωσα τις σπουδές μου το 2005 με μεταπτυχιακό τίτλο σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού σε έναν από τους hot τομείς. Αναρωτιέμαι τώρα, εν έτη 2011, εάν για την επόμενη δεκαετία θα θεωρούνται ξεπερασμένα αυτά που έχω σπουδάσει και κατά πόσο θα αναγκαστώ να κάνω ένα γερό update, ή μια ριζική αλλαγή στην καριέρα μου. Θα με ρωτήσεις τι σχέση έχουν όλα αυτά με το γεγονός οτι κρινόμαστε. Θα σου απαντήσω οτι δεν κρινόμαστε, κριθήκαμε. Απλά δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι ακόμη. Το σύστημα που έχουμε δημιουργήσει με τόσο κόπο βασισμένο στις αρχές του Αθηναϊκού Δημοκρατικού Πολιτεύματος του 5ου αιώνα, του πρώτου παγκοσμίως δημοκρατικού πολιτεύματος, παντρεμένο με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, του θείου Sam κάτω από το φως των digital επιγραφών του marketing, έχει ως αποτέλεσμα τη φυσική αλλαγή των μέχρι τώρα γνωστών εξισώσεων. Κάπως έτσι αλλάζουν οι μεταβλητές στην εξίσωση προσφοράς και ζήτησης. Την ελαστικότητα της προσφοράς και την ανελαστική τιμή της ζήτησης. Κάπως έτσι αλλάζουν και οι μεταβλητές σε βασικούς κανόνες εργοδοσίας και ωραρίου εργασίας. Το οχτάωρο που κάποτε παλέψαμε για να κερδίσουμε, στην προσπάθεια μας να προασπίσουμε τα δικαιώματα του εργαζομένου, ζητάμε να το παραβιάσουμε σήμερα, στην προσπάθεια μας να εξασφαλίσουμε μια πιο ανταγωνιστική θέση αλλά και τα απαραίτητα έσοδα.

Τα ματάκια συνεχίζουν να με κοιτούν, αλλά είμαι σίγουρος ότι έχουν καταλάβει ότι δεν θα τολμούσα ποτέ εγώ να τα κοιτάξω, όπως αυτά. Νιώθω ότι εάν θα μπορούσαν να καταλάβουν τι σκέφτομαι, θα με ρωτούσαν γιατί δεν το είχα προβλέψει όλο αυτό γιατί δεν έκανα κάτι να το προλάβω, αφού ήταν αναμένομενο.

Ήμουν σκαρφαλωμένος σε μια καρέκλα για να παρατηρώ τους δείκτες του χρηματιστηρίου στα τέλη της δεκαετίας του 90' και ταυτόχρονα έφαγα γερή βουτιά με το ξεκίνημα της δεκαετίας του 01 προσπαθώντας να εγκληματιστώ με το καινούργιο νόμισμα. Και σα να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, ήθελα να νιώσω πως είναι να είσαι ευρωπαίος και να εκμεταλλεύεσαι στο έπακρο ενα δανειακό σύστημα, βασισμένο σε ξένα πρότυπα, που μου επέτρεπε να πάρω δάνειο για να πάω διακοπές, να παντρευτώ αλλά και για να πληρώσω όλα τα προηγούμενα δάνεια μου. Και την ώρα που η αλλαγή ήρθε και εγώ θα έπρεπε να είμαι ευέλικτος και να ανταποκριθώ άμεσα, τελικά βρέθηκα να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που ζω και μέχρι που θα φτάσει.

Όπου είναι να φτάσει, έφτασε, μου φωνάζουν τα ματάκια. Όσο πιο γρήγορα το πάρω απόφαση και διαλέξω το δρόμο, που θα βοηθήσει να το ξεπεράσω, τόσο πιο ανώδυνο θα είναι. Εάν μείνω στα παλιά, λειτουργώντας έτσι όπως λειτουργούσα, αναμένοντας τα πράγματα να γίνουν όπως ήταν, το έχω χαμένο το παιχνίδι. Μάλλον θα πρέπει να κάνω κάτι αρκετά ριζοσπαστικό, κάτι πιο δυναμικό και πιο αποφασιστικό από αυτό που κάνω ήδη.

Και τα ματάκια δεν είναι πια απέναντι μου. Κουνιέμαι νευρικά αριστερά δεξιά, μήπως μπορέσω να τα εντοπίσω στο οπτικό μου κάδρο, μα αδίκως.. Μήπως τελικά να τα ονειρεύτηκα;

Στέλιος Μουστακαλής