Αντιtorial 9#

Δυο ματάκια με κοιτούν μέσα από τον καθρεπτισμό ενός τζαμιού. Και νιώθω ότι διαπερνούν το κρύσταλλο από τα φθηνά γυαλιά που φοράω και κοιτούν βαθιά μέσα στην ψυχή μου! Κάπου είχα διαβάσει ότι δεν κοιτάς ποτέ κάποιον που φοράει γυαλιά ηλίου στα μάτια, γιατί δεν ξέρεις πραγματικά εάν σε κοιτάει ή όχι. Αυτά τα δυο ματάκια έχουν καρφωθεί πάνω μου χωρίς να τους νοιάζει εάν όντως τα κοιτάω ή όχι.

Και έξω από το τζάμι, που αυτά τα δυο ματάκια με κοιτούν, καμμένη γη! “Ενοικιάζεται, πωλείται, εκποίηση λόγω μεταφοράς, ξεπουλάμε”, κάθε μέρα και κάποιος σαν και εμένα και εσένα παραδέχεται ότι το όνειρο του, το μαγαζάκι του, η ζωή του πρέπει να ‘κλείσει’ και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και οι άλλοι, οι εργαζόμενοι σε κάποια εταιρία, που μετά από χρόνια εργασίας, γνωρίζουν την απόλυση, τη διαθεσιμότητα, τους απλήρωτους μισθούς. Και αυτό σίγουρα όχι επειδή έχουν κάνει αυτοί κάτι λάθος. Κρίση το έχουν επινοήσει κάποιοι και εγώ και εσύ το παπαγαλίζουμε. Κρινόμεθα κύριοι! Κρινόμεθα για τον τρόπο που μας μεγάλωσαν. Κρινόμεθα για αυτά που διδαχθήκαμε από τη δωρεάν παιδεία. Κρινόμεθα για τις κοινωνικές και τις πολιτικές μας επιλογές. Κρινόμεθα κύριοι και ο δικαστής οφείλει να είναι αντικειμενικός και αυστηρός για την επιβολή της τιμωρίας. Αυτός είναι και ο σκοπός, έτσι κι αλλιώς! Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι ότι κρίνεται ολόκληρο το σύστημα. Ένα τέτοιο σύστημα στο οποίο, ίσως η πιο δημοφιλής παγκοσμίως λέξη να είναι η “Coca Cola”, σε όλες τις γλώσσες και από τη συντριπτική πλειοψηφία όλων των ηλικιών, ανεξαρτήτου κουλτούρας, παράδοσης, βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου.

Αλλά δεν θα το αφήσω έτσι, θα πατήσω ένα μεγάλο “dislike” στη σκέψη μου και θα σου πω ότι όλο αυτό το έργο που βλέπουμε τόσο καιρό, ήταν αναμενόμενη συνέχεια που συνέβη και στο παρελθόν αλλά και θα ξανασυμβεί στο μέλλον. Η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας και η δημιουργία καινούργιων πιο εξειδικευμένων επαγγελμάτων, με την ταυτόχρονη απαξίωση των πιο κλασικών και καλοπληρωμένων αυτών, είναι φυσικό αποτέλεσμα. Παλαιότερα, και αναφέρομαι στη δεκαετία 70' – 80', με τις μισες από τις σπουδές που έχει ο μέσος Έλληνας σήμερα, θα μπορούσε να κατέχει θέση πρόξενου, υπουργού. Στη χειρότερη περίπτωση που δεν θα σε ενδιέφερε να εργασθείς καθόλου, θα σε αποκαλούσαν διανοούμενο. Σήμερα για να είσαι αποδεκτός από τις μισές αγγελίες, που κυκλοφορούν στις φυλλάδες καθημερινά, θα πρέπει να έχεις 2-3 γλώσσες για ξεκίνημα και τουλάχιστον κάποιο μεταπτυχιακό από αναγνωρισμένο ή όχι ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Και δε μιλάω για τα επαγγέλματα του τσαγκάρη και του αρτοποιού με τη χοντρή κοιλιά. Θα σου μιλήσω από προσωπική εμπειρία. Τελείωσα τις σπουδές μου το 2005 με μεταπτυχιακό τίτλο σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού σε έναν από τους hot τομείς. Αναρωτιέμαι τώρα, εν έτη 2011, εάν για την επόμενη δεκαετία θα θεωρούνται ξεπερασμένα αυτά που έχω σπουδάσει και κατά πόσο θα αναγκαστώ να κάνω ένα γερό update, ή μια ριζική αλλαγή στην καριέρα μου. Θα με ρωτήσεις τι σχέση έχουν όλα αυτά με το γεγονός οτι κρινόμαστε. Θα σου απαντήσω οτι δεν κρινόμαστε, κριθήκαμε. Απλά δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι ακόμη. Το σύστημα που έχουμε δημιουργήσει με τόσο κόπο βασισμένο στις αρχές του Αθηναϊκού Δημοκρατικού Πολιτεύματος του 5ου αιώνα, του πρώτου παγκοσμίως δημοκρατικού πολιτεύματος, παντρεμένο με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, του θείου Sam κάτω από το φως των digital επιγραφών του marketing, έχει ως αποτέλεσμα τη φυσική αλλαγή των μέχρι τώρα γνωστών εξισώσεων. Κάπως έτσι αλλάζουν οι μεταβλητές στην εξίσωση προσφοράς και ζήτησης. Την ελαστικότητα της προσφοράς και την ανελαστική τιμή της ζήτησης. Κάπως έτσι αλλάζουν και οι μεταβλητές σε βασικούς κανόνες εργοδοσίας και ωραρίου εργασίας. Το οχτάωρο που κάποτε παλέψαμε για να κερδίσουμε, στην προσπάθεια μας να προασπίσουμε τα δικαιώματα του εργαζομένου, ζητάμε να το παραβιάσουμε σήμερα, στην προσπάθεια μας να εξασφαλίσουμε μια πιο ανταγωνιστική θέση αλλά και τα απαραίτητα έσοδα.

Τα ματάκια συνεχίζουν να με κοιτούν, αλλά είμαι σίγουρος ότι έχουν καταλάβει ότι δεν θα τολμούσα ποτέ εγώ να τα κοιτάξω, όπως αυτά. Νιώθω ότι εάν θα μπορούσαν να καταλάβουν τι σκέφτομαι, θα με ρωτούσαν γιατί δεν το είχα προβλέψει όλο αυτό γιατί δεν έκανα κάτι να το προλάβω, αφού ήταν αναμένομενο.

Ήμουν σκαρφαλωμένος σε μια καρέκλα για να παρατηρώ τους δείκτες του χρηματιστηρίου στα τέλη της δεκαετίας του 90' και ταυτόχρονα έφαγα γερή βουτιά με το ξεκίνημα της δεκαετίας του 01 προσπαθώντας να εγκληματιστώ με το καινούργιο νόμισμα. Και σα να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, ήθελα να νιώσω πως είναι να είσαι ευρωπαίος και να εκμεταλλεύεσαι στο έπακρο ενα δανειακό σύστημα, βασισμένο σε ξένα πρότυπα, που μου επέτρεπε να πάρω δάνειο για να πάω διακοπές, να παντρευτώ αλλά και για να πληρώσω όλα τα προηγούμενα δάνεια μου. Και την ώρα που η αλλαγή ήρθε και εγώ θα έπρεπε να είμαι ευέλικτος και να ανταποκριθώ άμεσα, τελικά βρέθηκα να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που ζω και μέχρι που θα φτάσει.

Όπου είναι να φτάσει, έφτασε, μου φωνάζουν τα ματάκια. Όσο πιο γρήγορα το πάρω απόφαση και διαλέξω το δρόμο, που θα βοηθήσει να το ξεπεράσω, τόσο πιο ανώδυνο θα είναι. Εάν μείνω στα παλιά, λειτουργώντας έτσι όπως λειτουργούσα, αναμένοντας τα πράγματα να γίνουν όπως ήταν, το έχω χαμένο το παιχνίδι. Μάλλον θα πρέπει να κάνω κάτι αρκετά ριζοσπαστικό, κάτι πιο δυναμικό και πιο αποφασιστικό από αυτό που κάνω ήδη.

Και τα ματάκια δεν είναι πια απέναντι μου. Κουνιέμαι νευρικά αριστερά δεξιά, μήπως μπορέσω να τα εντοπίσω στο οπτικό μου κάδρο, μα αδίκως.. Μήπως τελικά να τα ονειρεύτηκα;

Στέλιος Μουστακαλής