Καλή σταδιοδρομία!!

Υπηρεσίες, δημόσιες, ιδιωτικές, από όλα έχει ο μπαξές. Εκεί που οι πρωτογενείς μορφές παραγωγής διαγράφουν φθίνουσα πορεία, η παροχή υπηρεσιών ανθίζει…Δε θα μιλήσω για τις κλασικές δημόσιες υπηρεσίες που στόχο έχουν την αποκατάσταση των ψηφοφόρων κηφήνων. Θα μιλήσω για γραφεία, μαγαζιά, και υπηρεσίες που έχουν κάτι να προσφέρουν. Εμείς λοιπόν, απόφοιτοι πια των σχολών που επιλέξαμε, ξεκινάμε με ενθουσιασμό τη σταδιοδρομία μας. Ψάχνουμε απεγνωσμένα ευκαιρίες να μάθουμε το αντικείμενο, ευκαιρίες να δούμε τη δουλειά «από μέσα», εμπειρίες που θα μας δώσουν επαγγελματική αυτοπεποίθηση και καλύτερο μέλλον. Κάποιοι άνθρωποι ανοίγουν τις αγκάλες τους και μας καλοδέχονται. Μας αναθέτουν μεγάλες ή μικρές δουλειές, μας εξηγούν τι γίνεται, επιβλέπουν την πρόοδο και τις κινήσεις μας. Έχει δημιουργηθεί έτσι ένα δεδικασμένο πενιχρώς αμειβόμενης ή εντελώς απλήρωτης εργασίας το οποίο αποκαλείται πρακτική, εκπαίδευση, part time απασχόληση, δοκιμαστική περίοδος, ειδίκευση, εμπειρία, όπως το θέλει ο καθένας.

Στην αρχή είμαστε τρισευτυχισμένοι με το δώρο που μας δίνεται. Λέμε ναι σε όλα, δείχνουμε καλή διάθεση για να εντυπωσιάσουμε τους ανώτερους, δουλεύουμε παραπάνω ώρες, είμαστε καλοπροαίρετοι μέχρι αηδίας. Αυτή είναι και η μαύρη μοίρα των «καλών μαθητών». Θα κάνουμε τα πάντα μέχρι να αναγνωρίσει ο «δάσκαλος» ότι είμαστε εξαιρετικοί, ότι είμαστε δυνατοί, ότι είμαστε οι «καλύτεροι μαθητές της τάξης». Ο καιρός περνάει. Νιώθουμε σιγά σιγά πιο έτοιμοι να μπούμε στη δουλειά, την ξέρουμε πια. Κι έρχεται το φλας. Έρχεται μια εξόντωση. Καταρρέουμε, γιατί φυσικά, αναγκαστήκαμε να κάνουμε και δεύτερη δουλειά προκειμένου να επιβιώσουμε, γιατί η πενιχρή ή η καθόλου αμοιβή μας δεν έφτανε ούτε για τα στοιχειώδη. Και τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα τρέμοντας στην ιδέα και μόνο τι θα πει ο «ανώτερος» που τολμάμε να έχουμε και δεύτερη δουλειά, που τολμάμε και δε δεσμευόμαστε αρκετά με το απαιτητικό τους πρόγραμμα. Κάπου νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε και χρόνο για τον εαυτό μας. Κι όμως, συνεχίζουμε να στεκόμαστε βράχοι στην εθελοντική /κακοπληρώτρια δουλειά μας, συνεχίζουμε να παλεύουμε για το όνειρο. Και όταν αυτό έχει να κάνει με την παροχή υπηρεσιών, η φθορά είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, είσαι ένας κατάπτυστος μισάνθρωπος αν δεν πετάς τη σκούφια σου με τη δωρεάν «προσφορά στο συνάνθρωπο» και μια μετριότητα που δε μοιράζεσαι το «όραμα» του εργοδότη. Ο θυμός ξεχειλίζει… Όταν ο ανώτερος σου επιβάλλει τη νοοτροπία «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», όταν είσαι σωστός εργαζόμενος μόνο αν σκίζεσαι πατόκορφα για τα τερτίπια των πελατών, όταν υπάρχει από πάνω «η δαμόκλειος σπάθη» του διωγμού και της αποτυχίας και μόνο στην ιδέα ότι για 5 λεπτά δε θα είσαι μελιστάλαχτος…δεν υπάρχει περιθώριο για την παραμικρή «κοιλιά». Και ναι, θυμώνουμε…θυμώνουμε γιατί για όλη αυτή την υπομονή…δεν παίρνουμε δραχμή. Δεν ανταμειβόμαστε με κανένα τρόπο. Και όμως νιώθουμε υποχρεωμένοι να τρώμε τα σκατά της παροχής υπηρεσιών, τα σκατά του πελάτη που έχει πάντα δίκιο. Και απαγορεύεται να μιλήσουμε άσχημα, ακόμα κι αν ο εκλεκτός μας πελάτης είναι τρελός για δέσιμο (μη βλάψουμε το προφίλ της εταιρίας…).

Το μόνο καλό είναι ότι φτάσαμε να είμαστε τόσο σκασμένοι από την εκμετάλλευση και το άδικο της όλης υπόθεσης, που πλέον είμαστε σίγουροι για αυτά που μας αξίζουν. Σίγουρα δεν είμαστε οι σούπερ επαγγελματίες, ωστόσο ξέρουμε ότι οι σπουδές και οι προσπάθειές μας αξίζουν μια αξιοπρεπή αμοιβή. Νιώθουμε ότι έχουμε κάτι να προσφέρουμε.

Θέλω λοιπόν να καταλήξω στο εξής: την επόμενη φορά που θα πάτε κάπου για να εξυπηρετηθείτε, μη σας ξεγελά το βαρύγδουπο όνομα, η μακρόχρονη ιστορία, οι πολυτελείς εγκαταστάσεις. Ο νέος άνθρωπος που καλείται να ακούσει όλες τις ιδιοτροπίες και τα παράπονά σας, ο νέος άνθρωπος που κινεί γη και ουρανό για να σας εξυπηρετήσει είναι ένας νέος σαν κι εμάς που περιέγραψα παραπάνω. Ένα παιδί που πέτυχε σε όλες του τις εξετάσεις και που τώρα προσπαθεί να βρει ένα δρόμο. Ένα παιδί που δεν πληρώνεται ή αμείβεται πενιχρά για να κάνει όλες τις χαμαλοδουλειές προκειμένου να κερδίζει εμπειρία και αναγνώριση από τους ανώτερους. Ένα παιδί που όταν σχολάει, φεύγει σφαίρα για τη δεύτερή του δουλειά. Ένα παιδί που αισθάνεται αδικημένο που μετά από χρόνια μελέτης και υπερπροσπάθειας, το μόνο που έχει κερδίσει από τη δουλειά των ονείρων του είναι ψυχική και σωματική εξόντωση και μηδενικό οικονομικό αντίκρισμα. Ένα παιδί που είναι στο μείον ένα και παλεύει για να φτάσει στο ένα. Μη τα βάζετε μαζί του. Δείξτε λίγη επιείκεια…

The cat