Όπως λένε οι διαβασμένοι, αυτό που μας έφαγε είναι «η ενασχόληση με χαμηλής ποιότητας ψυχαγωγία, υποπροϊόντα που αντικειμενοποιούν τον τηλεθεατή, τον καθιστούν παθητικό δέκτη μηνυμάτων και οδηγούν σε αδιαφορία των νέων για την πολιτική και τελικά στη δημιουργία ενός έθνους ηλιθίων κλπ»… Έλεος. Τα ακούμε χρόνια αυτά. Στα πανεπιστήμια, στα ψαγμένα μας βιβλία, στις εναλλακτικές μας παρέες, στα σκεπτόμενα ινδάλματά μας. Το πέρασα κι αυτό.
Κάποτε αποφάσισα να πάρω σοβαρά το ρόλο του ενεργού πολίτη. Πέρασα μια φάση όπου παρακολουθούσα «αξιόπιστα» δελτία ειδήσεων, προσπαθούσα να γνωρίσω τις θέσεις των κομμάτων και την πολιτική πραγματικότητα της χώρας μας, γενικά στράφηκα στα ΜΜΕ και κυρίως στην τηλεόραση για να ενημερωθώ για σημαντικά θέματα. Δεν άντεξα. Τα παράτησα. Λίγο οι αντιφάσεις, λίγο η ξύλινη γλώσσα, λίγο τα τσιτάτα που θυμάμαι από τα γεννοφάσκια μου ίδια και απαράλλαχτα χωρίς να αλλάζουν ούτε τελεία, λίγο τα πανομοιότυπα σάπια επιχειρήματα, λίγο οι κακόγουστες κοκορομαχίες…ένιωσα ότι όλοι λένε ψέματα. Είναι ένα θέατρο και τίποτα παραπάνω.
Μ’ αρέσει το θέατρο. Δε με ενδιαφέρει όμως ένα και καλά πρέπον δελτίο ειδήσεων που σχολιάζει με ύφος χιλίων καρδιναλίων τα κακώς κείμενα στα μέτωπα της οικονομίας και της πολιτικής (χωρίς να μας λέει ποιος πραγματικά φταίει) ούτε μια ενημερωτική εκπομπή που διυλίζει το φουκαρά τον κώνωπα (πουλώντας φούμαρα για θέματα που πονάνε) και δίνει λόγο σε ανθρώπους που μόνο στόχο έχουν να «ολοκληρώσουν» (και που στην τελική δε λένε τίποτα αξιόπιστο ή αληθές). Η τηλεοπτική ενημέρωση φορά το μανδύα της σοβαρότητας και στήνει μια παράσταση γύρω από προβλήματα που ζω καθημερινά, όπου σταθώ και όπου βρεθώ. Και το ψέμα πάει σύννεφο. Για τα θέματα που καίνε, θα ψάξω αλλού την αλήθεια, γιατί σίγουρα δε θα τη βρω στην τηλεόραση. Άρα, άμα έχω λίγο χρόνο για το «χαζοκούτι», αντί για τον καραγκιοζμπερντέ της ενημέρωσης, ρίχνω ψήφο εμπιστοσύνης στους μετρ του είδους.
Και φυσικά μιλάω για όσους έχουν βάλει το λιθαράκι τους στην «υποκουλτούρα/trash ΤV». Οι κάθε λογής τηλεπερσόνες επένδυσαν στη μία και μοναδική αλήθεια τους: να πούμε καμιά βλακεία να περνά η ώρα. Και αυτό είναι πολύ πιο τίμιο από τη σαθρή τηλεοπτική σοβαροφάνεια. Gossip, συνεχής ανακύκλωση του τι έκανε η μία τηλεπερσόνα στην άλλη και τούμπαλιν, παραθυράτοι τηλεκαβγάδες, ξεμαλλιάσματα, δάκρυα, σατανικές στρατηγικές, πισώπλατα μαχαιρώματα, ταλέντα με πήλινα πόδια, βιτριολικές πικρόχολες ατάκες, ένα ανατρεπτικό και ανακουφιστικά προβλέψιμο freak show προσώπων και καταστάσεων. Δεν ξέρουμε τι είναι ψέμα και τι αλήθεια, τι είναι στημένο και τι όχι. Αλλά ελάχιστα μας νοιάζει. Και ελάχιστη σημασία έχει. Με αυτή την έννοια, τα lifestyle δελτία, τα ριάλιτι, τα «αμφιβόλου ποιότητας» προγράμματα είναι πολύ πιο «διαφανή». Καλύτερα δηλαδή να μας δουλεύουν για το ποιος αστέρας βρίστηκε με ποιον παρά για το αν θα πάρουμε σύνταξη ή όχι. Το ένα έχει πλάκα, το άλλο όχι. Χώρια που ένας καλοστημένος καβγάς της μεσημεριανής ζώνης είναι απείρως πιο απολαυστικός. Οι μετρ ξέρουν. Χίλιες φορές η σιλικονάτη ύπαρξη που πιάνεται τρέσα με τρέσα με υστεριάζουσα τραγουδιάρα, παρά κοστουμαρισμένες μαριονέτες που μαλώνουν –άκουσον άκουσον- για το καλό της χώρας.
Θα μου πεις αφού δεν εμπιστεύεσαι την τηλεόραση, γιατί δε διαβάζεις εφημερίδα, δε βλέπεις έστω μια ταινία; Γιατί προσκυνάμε την εικόνα; Γιατί ανεβάζουμε το volume όταν στήνεται (για την αρένα των ματιών μας και μόνο) ο πόνος, ο τσακωμός, ο ανταγωνισμός, η αρπαχτή; Γιατί λατρεύουμε ένα all-time classic ξεκατίνιασμα; Πώς γίναμε τηλεθεατές-κανίβαλοι; Ωραία ερωτήματα. Αλλά όχι για τώρα. Επιφυλάσσομαι για αργότερα… Πρέπει να σας αφήσω. Στο αποψινό επεισόδιο, τα παιδιά πάνε στο δάσος. Η δοκιμασία τους είναι να πιάσουν μια αρκούδα, να φωτογραφηθούν μαζί της και να της μάθουν να χορεύει…θα είναι αλειμμένοι με μέλι φυσικά! Θα γίνει χαμός!
The cat
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου