Kill your Idols

“Don't say what you mean you might spoil your face if you walk in the crowd you won't leave any trace
It's always the same you're jumping someone else's train…
It won't take you long to learn the new smile you'll have to adapt or you'll be out of style
It's always the same you're jumping someone else's train…”

Οι παραπάνω στίχοι ανήκουν σε ένα πάλαι ποτέ αγαπημένο μου συγκρότημα, τους “The Cure”. Ο μελαγχολικός πλην οξυδερκής Robert Smith καυτηριάζει το μιμητισμό ντύνοντας το φαινόμενο με μουσική και κάνει εμένα κι εσένα να μειδιάμε πονηρά που δεν μας κατάπιε το trendy! ‘Η μήπως όντως μας κατάπιε αλλά μας ξέρασε γιατί του είμαστε δυσκολοχώνευτοι; One way or another βγήκαμε αλώβητοι! ‘Η μήπως όχι;

Δεν ξέρω για εσένα αλλά εγώ κάπου εκεί στην εφηβεία παρουσίασα αλλεργία στο ρεύμα εκείνο που ήθελε κοριτσάκια αγοράκια ίδια προβατάκια προς σφαγή. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο «φαίνεσθαι» αλλά κυρίως στο «είναι». Ντυνόμαστε το ίδιο, σκεφτόμαστε το ίδιο, αγαπάμε τους ίδιους, βρίζουμε τους ίδιους enough is enough! ΟΚ δε λέω κάπως έτσι σχηματίζονται οι παρέες αλλά άραγε είναι μόνο αυτός ο συνδετικός κρίκος; Και αν είναι μόνο αυτός πόσο ανθεκτικός είναι και κατά πόσο δε θα σκουριάσει όταν έρθει ο επόμενος, ο πιο γυαλιστερός και πιο μοντέρνος; Τροφή προς σκέψη!

Ούσα φοιτήτρια δε, η καλύτερή μου! Ερεθίσματα από διάφορους πομπούς και προς ποικίλους δέκτες. Ενδεικτικά αναφέρω ότι προσωπικά μου την έδινε στα νεύρα η αφισορύπανση και η ηχορύπανση στις ημέρες των φοιτητικών εκλογών. Και ακόμα μου τη δίνει στα νεύρα βέβαια και ας έχει περάσει κοντά μια πενταετία που έχω φύγει από τους κόλπους της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Αν θυμάμαι καλά περίπου σε κανένα δίμηνο τα εκκολαπτόμενα στελέχη και όχι μόνο θα καλέσουν και πάλι το λαό τους να ψηφίσουν για να αναδείξουν εκείνη τη φοιτητική παράταξη που κατά τη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους θα έχει κάνει τα πιο πολλά party στα πιο in clubs της πόλης με τα πιο πιπεράτα events. Quelle decadence!

Που είναι τα υγιή πρότυπα οεο! Ποιος μηχανισμός και ποια γρανάζια στραγγαλίζουν φωνές και παρουσίες και προβάλουν τηλεκατευθυνόμενα ημιανθρωπάκια που δυσκολεύονται να συγχρονίσουν το μυαλό τους με τη γλώσσα τους; Η υποκουλτούρα της νεωτεριστικής φανταχτερής εποχής μοιάζει τόσο δήθεν και ψεύτικη που ακόμα και η Barbie ωχριά μπροστά της. Είπα Barbie και μου ήρθαν στο νου ποικιλόμορφες φιγούρες που κατά καιρούς παρελαύνουν από τη μικρή οθόνη, άλλες μετά συνοδείας συμπαθητικών χνουδωτών μακρινών συγγενών του Bugs Bunny και άλλες με ερωτικές διαθέσεις απέναντι στα καιρικά φαινόμενα. Νιώθω μια αναγούλα και δεν είμαι πάνω σε πλοίο.

Τα μυαλά όπως και τα αλεξίπτωτα αγαπητέ μου φίλε δουλεύουν καλύτερα όταν είναι ανοιχτά. Σε πληροφορώ ότι κάποιοι καρεκλοκένταυροι θα νιώσουν μια θηλιά στον πλαδαρό λαιμουδάκο τους αν φιλτράρεις τα όσα σου πασάρουν αναίσχυντα και απροκάλυπτα κυνικά κάποιες φορές. Ο αντίλογος είναι ένα ισχυρό αντίδοτο στη νάρκωση και ευτυχώς υπάρχει το βήμα και το πρόσφορο έδαφος να υψώσεις δειλά δειλά την παλάμη και να τους σκάσεις μια πεντάστερι μούντζα που πίστεψε με θα λειτουργήσει λυτρωτικά και για εσένα.

Στην τεκμηριωμένη σκέψη λέμε ναι. Στην καλή προδιάθεση λέμε ναι. Στις πράξεις που αναδεικνύουν ανθρωπισμό λέμε ναι. Όχι λέμε στον προσηλυτισμό όχι και στην αποχαύνωση. Και στην τελική ποιος σου είπε ότι το πιθηκίζειν εστί φιλοσοφείν; Και εις άλλα με υγεία!


LiLiTh