Και έτσι βρέθηκες σε μια καρέκλα. Από εκείνες τις καρέκλες που δεν κάθεσαι όρθιος, που έχεις μια μικρή κλίση προς τα πίσω. Από εκείνες τις καρέκλες που στηρίζεται σχεδόν ολόκληρο το κορμί σου και ακουμπάν τα χέρια σου. Από εκείνες τις καρέκλες που κάθεσαι βαθιά και θα μπορούσες να αφήσεις για λίγο χαλαρούς σχεδόν όλους τους κουρασμένους μυς από το άγχος της καθημερινότητας.
Έχεις καταφέρει μετά από πολύ καιρό να βρεις τον μαγικό εκείνο τρόπο να ξεκλέψεις λίγο χρόνο για το μοναδικό και καλά ξεχασμένο σου εγώ. Ενώ ακούς κάποια μουσική πραγματικά αυτό που ταξιδεύει τα αυτιά σου είναι ο ήχος από το βραδυνό αέρα και το θρόϊσμα των φύλλων, με μουσικό χαλάκι τον επαναλαμβανόμενο υπόηχο που κάνει το κύμα που σιγοσκάει στην παραλία. Όχι δεν είσαι σε διάθεση διακοπών, πρόγραμμα διακοπών δεν έχεις προλάβει ακόμα να κάνεις. Και ενώ ξέρεις ότι την επομένη σε περιμένει ακόμα μια το ίδιο κουραστική και πιεστική μέρα, είσαι σε άλλη διάθεση. Κάποιες σκέψεις σου γίνονται πιο έντονες και παίρνουν χρώματα. Χρώματα που μέσα στην καθημερινότητα περνούν από μπροστά σου σαν κινηματογραφικό φιλμ που παίζεται σε διπλή ταχύτητα και δεν προλαβαίνεις να τα επεξεργαστείς. Τώρα αυτές οι σκέψεις είναι πιο καθαρές μπροστά σου, το συνειδητό σου έχει την ικανότητα να κοιτάξει πιο ολοκληρωμένα, πιο αγνωστικιστικά.
Τι γίνεται τα τελευταία χρόνια γύρω σου;
Ναι μιλάμε για την Ελλάδα του 2011, που καλώς ή κακώς διανύει σε σειρά ετών μια από τις χειρότερες οικονομικές της στιγμές. Ναι μιλάμε για την Ελλάδα του 2011 που γνωρίζει την μεγαλύτερη κρίση αξιών με την παιδεία και το σύστημα υγείας της να επισκιάζονται με τον χειρότερο τρόπο από άλλα πιο σημαντικά θέματα υψίστης οικονομικής σημασίας. Ναι μιλάμε για την Ελλάδα του 2011 που προσπαθεί να δείξει την αγανάκτηση της με πρωτόγνωρο τρόπο, για τα δεδομένα της κουλτούρας της, κάνοντας μαζικές συγκεντρώσεις σε πολλά αστικά κέντρα ταυτόχρονα. Ναι μιλάμε για την Ελλάδα του 2011 που το 80 τοις εκατό του πληθυσμού της, κάνει καθημερινά τουλάχιστον 5 like και 2 dislike στο facebook. Ναι μιλάμε για την Ελλάδα που προσπαθεί να μην χάνει τα μεσημεριάτικα κους-κους show των κεντρικών καναλιών, αλλά το βράδυ θέλει να δει και το “αλ τσαντίρι news” για να νιώσει οτι κάνει και αυτή για λίγο την επανάσταση της. Ναι μιλάμε για την Ελλάδα του 2011 που είναι μαθημένη να αποδέχεται ότι οι πολιτικοί ηγέτες της δεν είναι ικανοί να κάνουν αυτό που ορίστηκαν να κάνουν, αλλά δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς, αυτούς έχει.
Αυτό συμβαίνει γύρω σου. Και ενώ προσπαθείς ταυτόχρονα να σκεφτείς τι έχεις κάνει εσύ λάθος, αρχίζεις και ανακαλύπτεις ότι έκανες πραγματικά αυτό που μπορούσες. Μεγάλωσες και γαλουχήθηκες με τα πρότυπα της παιδείας και της κουλτούρας που ήταν καθαρή. Και μιλάω για εσένα γενιά του 70 και του 80. Που έζησες την εποχή της γειτονιάς. Που έζησες την εποχή του μεσημεριανού διαλείμματος. Που έζησες την εποχή της δραχμής και του σκανδάλου Κοσκοτά. Που έζησες και την μελλοντική είσοδο της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικονομική ένωση σαν μια ελπίδα για την περαιτέρω ανάπτυξη της. Που έζησες την περίεργη αλλαγή νομίσματος και το μπέρδεμα που έγινε στην αγορά με την αλλαγή των τιμών των προϊόντων. Που έζησες παλεύοντας να τα κάνεις όλα σωστά και τίμια πάνω κάτω, αλλά τελικά ανακαλύπτεις ότι τίποτα δίπλα σου δεν είναι σωστό και σίγουρα όχι τίμιο. Που μέχρι και σήμερα, κατάφερες τελικά να ξεκλέψεις λίγο χρόνο για να τα σκεφτείς όλα αυτά, δεν ήσουν απόλυτα σίγουρος ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά εκεί έξω. Μπορεί να μην μυρίζει μπαρούτι η ατμόσφαιρα όπως σου είχαν περιγράψει οι γενιές του πολυτεχνείου, αλλά σίγουρα νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά εκεί έξω. Και το χειρότερο συναίσθημα είναι ότι δεν ξέρεις ακριβώς τι πρέπει να κάνεις για να το διορθώσεις.
Από τη μια νιώθεις ότι θέλεις να τα σπάσεις όλα γύρω σου αφήνοντας την αγανάκτηση να σε κυριεύσει και από την άλλη νιώθεις ότι πρέπει να συνεχίσεις να το παλεύεις με τον δικό σου ήρεμο τρόπο. Να προσπαθήσεις να καταλάβεις επιτέλους και τους τελευταίους κανόνες του παιχνιδιού, και να βρεις τελικά τι έκανες εσύ λάθος τόσο καιρό για να το διορθώσεις. Αυτό που έκανες τόσο καιρό αλλά πιο μελετημένα.
Και έτσι από τη μια στιγμή που βρήκες αυτή την μοναδική ευκαιρία να αράξεις στην καρέκλα και να αφεθείς για λίγο, για να πάρεις δυνάμεις για την επόμενη δύσκολη μέρα, νιώθεις την ανάγκη να σηκωθείς από την καρέκλα και να κάνεις ότι χρειαστεί για να μην είναι το ίδιο δύσκολη η επόμενη μέρα.
Αυτή είναι η στιγμή που θα πρέπει να αποφασίσεις εάν θα συνεχίσεις να κάθεσαι στην καρέκλα σου ή θα σηκωθείς.
Κείμενο: Στέλιος Μουστακαλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου